Yûnus Emre Hazreleeri'nin başından gecen, ders cıkarmamız gereken kıymetli bir kıssa...Meşhur menkıbelere gore;
Yûnus Emre, cok fakir bir kimse olup gecimini ciftcilik yaparak temin etmekteydi. Bir ara buyuk bir kuraklık oldu ve hicbir mahsul elde edemedi. Fakirliği busbutun belini buktu. Caresiz bir vaziyette idi.
Bircok kerÂmet ve yardımlarını işittiği Hacı BektÂş-ı Velî Hazretleri ’nin dergÂhının yoluna duştu. Giderken;
«Boş giden boş doner» dustûrundan hareketle yanına bir miktar alıc (dağ yemişi) aldı. DergÂha vardığında dervişlere şoyle dedi:
“–Ben fakir bir kimseyim. Bu alıcları Hazret ’e hediye olarak getirdim. Ne olur bunu kabul edin de bana bir miktar buğday verin! Zira kıtlık, bizi perişan eyledi…”
Durumu oğrenen Hacı BektÂş-ı Velî; fakir Yûnus ’a, ondaki meknûz istîdat ve cevheri keşfederek alÂka gosterdi. Onu birkac gun dergÂhta misafir etti. Ancak Yûnus; ev halkının kendisinden yiyecek beklediğini ifade ederek, gitmek icin dervişler vasıtasıyla izin istedi. Dervişler, keyfiyeti bildirdiler. Hacı BektÂş-ı Velî, haber gonderdi:
“–Sorun Yûnus ’a; buğday mı ister, yoksa erenlerin himmetini mi?”
BîcÂre Yûnus, buğday istedi. Hacı BektÂş-ı Velî, onu uyandırmak icin teklifini tekrarlattı ise de Yûnus, her defasında «buğday»ı tercih etti.
HİSSE: RIZIK ENDİŞESİ Yûnus ’un bu safhadaki hÂli, aslında dunya imtihanındaki insanın hÂlidir.
Dunya hayatında, Allah rızka kefildir. Buna rağmen insan tevekkul edemez de, rızık husûsunda endişelere kapılır ve caresizlik hisseder. Bu yuzden kıymetli omurler, dunya telÂşları icinde heb olur gider.
Şeyh SÂdî şoyle dile getirir:
“Yazın ne yiyeyim, kışın ne giyeyim derken değerli omur boylece heb olup gitti!”
HÂlbuki hadîs-i şerifte buyurulmuştur:
“Eğer siz AllÂh ’a gereği gibi tevekkul etseydiniz; (Allah), kuşları doyurduğu gibi sizi de rızıklandırırdı. Kuşlar sabahları kursakları boş olarak cıktıkları hÂlde akşam doymuş olarak donerler.” (Tirmizî, Zuhd, 33; İbn-i MÂce, Zuhd, 14)
Yersiz endişe, insanı dunyada gercek nasîbini aramaktan alıkoyar. Dunya, Âhiretin tarlasıdır. Omur, Âhireti kazanması icin insana verilmiş bir sermÂyedir.
Bir Hak dostu ne guzel soyler:
“Bu cihan;
Âkıller icin seyr-i bedÂyî (ilÂhî sanat tecellîlerini temÂşÃ‚ ve hikmetlerle rûhÂnîleşme); Ahmaklar icinse, (diğer mahlûkat gibi) yemekle şehvet!” Yûnus ’un bu tercihi uzerine; Hazret-i Pîr ’in emriyle, arzu ettiği buğday kendisine verilerek yolcu edildi. DergÂhtan arzusuna nÂil olduğu icin sevincle ayrılıp koyune doğru yola koyulan Yûnus, olup bitenleri duşunmeye başladı. Duşundukce de ne buyuk bir yanlışlık yaptığının farkına vardı.
Yûnus nihayet yarı yoldan donerek tekrar dergÂha koştu. TelÂş ve nedÂmet icinde dervişlere;
“–Erenler! Buğdayı geri alın ve Pîr Hazretleri ’ne himmet istediğimi bildirin! Bahsettiği nasîbi ihsÂn eylesin!” dedi.
Ancak iş işten gecmişti.
HİSSE: PİŞMANLIK Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz bir gun ashÂbına şoyle buyurdular:
“–Olup de pişmanlık duymayacak hicbir kimse yoktur.”
SahÂbe-i kiram;
“–Onun pişmanlığı nedir y RasûlÂllah?” diye sordular.
Efendimiz şoyle cevap verdi:
“–SÂlih bir kişi ise, bu hÂlini daha fazla artırmamış olduğuna pişman olacaktır.
Kotuluk eden bir kişi ise, o kotulukten vazgecmemiş olduğuna pişman olacaktır.” (Tirmizî, Zuhd, 59)
Pişmanlığın fayda vermesi icin, son nefesten evvel insanı harekete gecirmesi gerekir. Yûnus da cok gec olmadan dergÂha donmuştu.
LÂkin Hacı BektÂş-ı Velî, Yûnus ’a;
“–Artık nasîbinin anahtarı Tapduk Emre ’dedir.” dedi.
Bunun uzerine Yûnus, doğruca Tapduk Emre ’nin dergÂhına vardı. Ona olup bitenleri anlattı. Sukûnetle kendisini dinleyen Tapduk Emre de;
“–Yûnus! Hizmet eyle, himmet eyleyelim!” buyurdu. Sonra da dergÂha odun getirme işini ona tevdî eyledi. Gonlu Hak ve hakikat sırlarına erebilmenin vecd ve heyecanıyla tutuşan Yûnus, buyuk bir aşk ve gorulmemiş bir şevk ile verilen vazifeyi îfÂya başladı.
HİSSELER: HİZMET ve GAYRET Hizmet ve gayret, mÂneviyat yolunun en bereketli vesilesidir.
Hizmet, AllÂh ’a kulluktur. Dînine yardımdır. Yaşamak ve yaşatmaktır.
Hizmet ve gayret; mahlûka şefkat nazarıdır. Kimsesizlere imdattır, muzdariplerle hemhÂl olmaktır.
Hizmet; hiclik ve tevÂzu ile benliği eritmektir.
Nitekim Bursa Kadısı Mahmud, hizmet ile Aziz Mahmud HudÂyî olmuştur. Murşidi UftÂde Hazretleri ’nin işaretiyle dergÂhta temizlik yapmış ve carşılarda kaftanıyla ciğer satmıştır.
ZÂhirî ilimlerdeki mertebesi sebebiyle, Şemsu ’ş-şumûs / Guneşler Guneşi diye anılan HÂlid-i BağdÂdî; bir yıllık yolculuktan sonra Abdullah Dehlevî Hazretleri ’nin dergÂhına vardığında, kendisine tuvaletlerin temizliği hizmeti verilmiştir.
ŞÃ‚h-ı Nakşibend Hazretleri de ustÂdı Emir KulÂl Hazretleri ’nin emriyle yıllarca sokakları temizlemiş, sokak hayvanlarına ve hastalara bakmıştır. NÂil olduğu mÂnevî derecÂta, en ziyÂde bu hizmetler vesilesiyle eriştiğini soylemiştir. Eriştiği hiclik noktasında şoyle demiştir:
Âlem buğday, ben saman,
Âlem yahşî, ben yaman!
Şiirlerini inceleyenler, Yûnus Emre ’nin de medrese tahsili gormuş bir ilim talibi olduğunu ifade etmektedir. Hatt Aziz Mahmud HudÂyî Hazretleri gibi kadı olduğuna dair de rivÂyetler vardır. İlimdeki bu mertebesine rağmen, enÂniyetten kurtulmak icin dergÂha odun toplama hizmetine muhabbetle talip olmuştur.
Zira;
Hizmetten uzak duranlar, hicbir mÂnevî terakkî elde edemezler.
Denilmiştir ki;
Uc turlu insan Allah ’tan uzaktır:
Rahatlarını duşunerek hizmetten kacanlar… Hassas olduklarını one surerek ızdırap ve sefÂletlerin civarına yaklaşamayanlar; «Benim icim kaldırmıyor!» diyerek, kendine mÂzeret bulanlar… Gafiller topluluğu ile beraber olanlar… Yûnus, kendisine verilen dergÂha odun getirme vazifesini îfÂda -bir gun bile aksatmamak şartıyla- nice yıllar tarifsiz bir gayret gostermiştir. Hem nasıl bir gayret! Getirdiği her odunun kalem gibi dumduz olmasına dahî dikkatle dolu bir gayret…
Bunun farkında olan Tapduk Emre Hazretleri, bir gun Yûnus ’un getirdiği odunlardan birini eline alarak sordu:
“–Yûnus! Sana nicedir sormadığımı bugun sorayım: Hepsi boyle mi bu odunların? Hepsi ok gibi dumduz mu?..”
“–Hepsi oyle SultÂnım!”
“–Hic eğrisi yok mu?”
“–Yok SultÂnım!”
“–Bunca yıldır dağda hic eğri oduna rastlamadın mı Yûnus?..”
Yûnus, şu meşhur cevabı verdi:
“–SultÂnım!
Bilirim ki, sizin kapınızdan iceri hicbir eğrilik girmez; odun bile olsa!..”
HİSSELER: SIDK ve İSTİKAMET SufyÂn bin Abdullah -radıyallÂhu anh- şoyle anlatır:
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’e;
“–YÂ RasûlÂllah! Bana İslÂm ’ı oyle bir anlat ki, onu bir daha başkasına sormaya ihtiyac hissetmeyeyim.” dedim.
Efendimiz şu cevabı verdi:
“–AllÂh ’a inandım de, sonra da dosdoğru ol!” (Muslim, ÎmÂn, 62)
CenÂb-ı Hak, mahşer yerinde şoyle nid edecektir:
“…Bu, sÂdıklara sadÂkatlerinin fayda vereceği gundur…” (el-MÂide, 119)
Sıdk ve istikamet; ozu, sozu ve hayatı bir olmaktır.
Peygamberimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-;
“Bir mu ’min yalan soylemez!” (Bkz. Muvatta ’, KelÂm, 19) buyurmuştur. Âişe VÂlidemiz ’in bildirdiği uzere, Rasûlullah Efendimiz; yalan soylediğini fark ettiği kişilerle konuşmazdı, hÂllerini duzeltmedikce onlarla irtibatı keserdi.
Sıdkta derinleşenlere ait sıddîklık derecesi, nebîlerden sonraki mertebedir. Hak dostlarının bildirdiği uzere, istikamet, en buyuk kerÂmettir.
Yûnus ’un sozlerine asırlar boyunca irşad bereketi nasîb eden husus da onun samimiyeti, istikameti ve sıdkıdır.
Yûnus, canla başla hizmetine devam ediyordu. LÂkin yıllar gecmesine rağmen kendisinde herhangi bir terakkî emÂresi goremiyordu. Buna son derece uzuluyordu.
“Bu işin neticesi nereye varacak?” diye hayıflandı. Ne yapacağını bilemez bir hÂle duştu.
Nihayet bîcÂre Yûnus, duşunup taşındı ve dergÂhtan ayrılıp kendisini kemÂle erdirecek bir başka kapı aramaya karar verdi. Sessiz ve sedÂsız bir şekilde dergÂhtan ayrılıp yollara duştu. Yolda kendisi gibi kÂmil bir kapı arayan iki kişiyle dost olup birlikte dolaşmaya başladılar.
Beraberliklerinin ikinci gunu acıktıklarında dostlardan biri du etti ve kendilerine bir sofra ikrÂm edildi. Yiyip icip şukrettiler. Yûnus bu hÂle son derece şaşırdı. Sonra;
“–Bunlar, bir kapıya hizmet etmeden bu kemÂle erdikleri hÂlde ben onca yıldır yaptığım hizmetimden bir şey elde edemedim. İyi ki o dergÂhtan ayrılmışım!” diye duşundu.
Ertesi gun yine acıktıklarında ikinci derviş du etti. Tekrar bir sofra ikrÂm edildi. Yiyip icip şukrettiler ve yollarına devam ettiler.
Nihayet bir sonraki gun yemek icin du sırası Yûnus ’a geldi. Her iki derviş de;
“–Haydi derviş! Sıra sende; du buyur!” dediler.
Yûnus, telÂşa kapıldı:
“–Dostlar! Benim duÂmla bir yaprak bile kımıldamaz! Ne olur beni bu işte mÂzur gorun! Benim mertebem cok aşağılardadır. Oyle sizin gibi Hak katından sofra ikrÂm edilecek bir kimse değilim ben!..” dedi.
Dervişler itiraz etti:
“–Olmaz derviş kardeş! Usûlumuzu bozamayız; haydi du buyur!” dediler.
Ne soylese derviş arkadaşlarını rÂzı edemeyeceğini anlayan dertli Yûnus, caresiz bir şekilde ellerini yuce dergÂha kaldırdı şoyle icli icli yalvardı:
“–Y Rabbî! Bu Âciz, miskin Yûnus kuluna şu dervişlere gonderdiğin sofradan ikrÂm ettin. Şimdi o sofra icin du ve iltic sırası bana geldi. Sen benim gunahlarıma bakmayıp lutfunla muÂmele buyur; beni mahcup eyleme! AllÂh ’ım! Onlar kimin hurmetine Sana du edip lutfa nÂil oldularsa, ben de o has kulun hurmetine Sana niyÂz eyliyorum!..”
Ellerini henuz yuzune surmuştu ki, kendilerine gayet muzeyyen on kişilik buyuk bir sofra ikrÂm edildi. Hem Yûnus şaşırdı, hem de arkadaşları.
Sordular:
“–Hey derviş kardeş! Hani sen du bilmezdin! Soyle bakalım; nasıl bir du ettin ki, CenÂb-ı Allah boylesine bir ikram gonderdi?”
Şaşkın ve dertli Yûnus, şÃ‚hit olduğu bu sırlı manzara karşısında iradesizleşti. Hicbir şey soyleyemedi. Bu hÂl, kendisine bir muamm oldu. Bu mÂnevî sırrı henuz cozemediği icin once arkadaşlarından îzÂh istedi:
“–Evvel siz soyleyin dervişler! Sizler nasıl du ettiniz?”
Onlar da;
“–Derviş kardeş! Bizler, Tapduk Emre Hazretleri ’nin kapısında kırk yıldır dillere destan bir şekilde sadÂkat ve ihlÂsla hizmet eyleyen Derviş Yûnus ’un yuzu suyu hurmetine du ve niyÂz eyledik.” dediler.
Bu gerceği duyan Yûnus;
“–EyvÂh! Ben ne yaptım!” feryÂdı ile yerinden fırladı. DerhÂl, dergÂhın yolunu tuttu.
HİSSE: ACELE ETMEMEK Tasavvufta murşid ile murîd arasındaki munasebetlerde muhtelif usûller vardır. Bunlardan biri de, murşidin, murîdinin kaydettiği terakkîden, kendisini haberdÂr etmemesidir. Cunku haberdÂr olmasında mÂnevî tehlikeler vardır.
Tapduk Emre Hazretleri de; Yûnus ’un mÂnevî yukselişinde nefsine bir pay cıkarıp terakkîsine mÂnî olmaması icin, uzun bir muddet bu usûlu tatbik etmişti.
Yûnus ’un dergÂhı terk edip başka bir dergÂh aramasında, hatalı bir acelecilik tavrı da vardır.
HÂlbuki;
مَنْ ثَبَتَ نَبَتَ
“SebÂt eden, nebat bulur, (meyve verir)” denilmiştir. Surekli saksısı değiştirilen bitkilerin olmesi mukadderdir.
Bu hakikati ifade icin yine denilmiştir ki:
“Bir yerde sebatkÂr olan, her yerdedir. Her yerde olan ise hicbir yerde değildir.”
Yeter ki bulunduğu yer şer‘-i şerîfe muvÂfık bir terbiye mektebi olsun.
Yûnus; kendisi fark etmese de mÂnen ne kadar terakkî ettiğini, yoldaki arkadaşlarının duÂsından anlamıştı. Ancak kendisine bu seviyeyi kazandıran dergÂhı terk etmişti. Bu sebeple buyuk bir pişmanlıkla dergÂha koştu.
MÂnevî derecelerin teminatı yoktur. Dunyevî makam ve etiketler gibi değildir. Her an muhafazası gerekir. Yûnus bunun idrÂki icinde, titredi ve ustÂdına koştu. Şeyhinin hÂnesine varıp kapıyı caldı. Hazret-i Pîr ’in hanımı cıktı. Yûnus ’u karşısında goren vÂlide hanım, ona;
“–EvlÂdım! Nicin boyle yaptın? Hocanı incittin.” dedi.
Sonra da Yûnus ’un nedÂmetle ıslanmış gozlerine ve boynu bukuk hÂline bakarak şoyle bir yol gosterdi:
“–Oğlum! Tapduk Hazretleri birazdan dışarı cıkacaklar. Bu mubÂrek eşikte bekle! Ayağı sana takılınca;
«–Bu kimdir?» diye sorar.
Ben de;
«–Yûnus, efendim!» derim.
Şayet;
«–Hangi Yûnus?» derse, anla ki seni gonlunden cıkarmıştır. O zaman durmayıp gidersin. Eğer;
«–Bizim Yûnus mu?» derse, bil ki seni affetmiştir.”
Dertli Yûnus, butun rûhunu saran bir nedÂmetle başını eşiğe koydu. Beklemeye başladı. Birazdan Tapduk Emre Hazretleri kapıda gorundu.
ZÂhirî gozleri ÂmÂ, kalbi ise guneş gibi nurluydu. Ayağı Yûnus ’un başına değince;
“–Bu kimdir?” diye sordu.
Hanımı;
“–Yûnus!” dedi.
Bir an sukût eyleyen Hazret-i Pîr, onunde tedirgin bir vaziyette gozyaşı doken Yûnus ’un hÂlini kalben temÂşÃ‚ ederek tebessumle;
“–Bizim Yûnus mu?” dedi.
Ardından mÂnidar bir şekilde konuştu;
“–Yûnus evlÂdım! Bir meyvenin olgunlaştığını kendisi bilemez. Onu ancak bahcıvan bilir. Bir talebenin kemÂlini de en iyi hocası bilir, fakat gayretlerine devam etmesi ve kendisinde bir varlık hissetmemesi icin belli bir mertebeye kadar ondan hakikati gizleyerek onu daha ilerilere goturur!” dedi.
HİSSE: EŞİĞE BAŞ KOYMAK NÂdanların meclisinde eşik istihfÂf edilir. Cunku onlara gore eşik, kapının onudur. Orada hizmetciler oturur. Benliğiyle mağrûr olanlar ise, başkoşeye oturmak isterler.
UstÂdının gonlune talip olan Yûnus ise, eşiğe baş koydu.
Cunku;
O eşik, Hak dostları nezdinde cok mustesn bir kıymete sahipti. Cunku Allah icin «ibÂdullÂh»a karşı tevÂzu sahibi bir abd-i Âciz olabilmenin ulvî bir makamı idi.
Zira gercek ehlullah bilir ki;
İnsan dunyaya «arz-ı endam» icin değil «arz-ı hÂl» icin gelmiştir.
Selcuklu Atabeyi CelÂleddin Karatay, Konya ’da yaptırdığı medresenin acılışı icin buyuk bir cemiyet tertiplemişti. Zamanın buyuk Âlim ve meşÃ‚yıhı da davetliler arasındaydı.
Karatay, yuruttuğu sultan nÂibliği ile mevkî olarak devletin en başındaki isimdi. Davete iştirÂk eden MevlÂn CelÂleddîn-i Rûmî Hazretleri ’ni de alıp, Karatay ve buyuk muderrislerin bulunduğu kısma cağırdılar. Şems-i Tebrizî ise bu protokole alınmamış, kapının dibinde kalmıştı.
Hazret-i MevlÂn ’nın nereye oturtulacağı mesele olunca, bunca ulemÂnın bir araya geldiği meclislerin Âdetince ortaya bir tartışma mevzuu cıktı:
“–Başkoşe neresidir?”
Herkes birtakım cevaplar verdi. Sıra MevlÂn Hazretleri ’ne gelince;
“Anlatayım:
Âlimlerin başkoşesi sofanın ortasıdır. Âriflerin başkoşesi evinin koşesidir. (Onların şohretle, itibarla işi yoktur.) Sofîlerin başkoşesi ise sofanın kenarıdır (hizmet icin ve tevÂzu ile kapının dibinde otururlar). Âşıkların başkoşesine gelince o, dostun yanıdır.” dedi ve gidip kapının kenarındaki Şems ’in yanına oturdu. Hak dostları, girdikleri hiclik ve mahviyet ile mÂneviyat burclarında yukselmişlerdir. Cunku;
MutevÂzı ’ olanı rahmet-i Rahman buyutur!
Hiclik şuuru; benliği ve nefsin kibrini izÂle ettikce, cilÂlanan gonulde hakikat nurları aksetmeye başlar.
Yûnus icin de oyle oldu. O zamana kadar şiir yazmamış olan Yûnus, ustÂdının işaretiyle bir bulbul gibi şakımaya başladı:
Tapduk Emre Hazretleri, muridleriyle sohbet ettiği bir gun seslendi:
“–EvlÂdım Yûnus! Bize hikmetli bir şiir soyle!”
Boyle bir emirle ilk defa karşılaşan Yûnus Emre şaşırdı;
“–Hocam! Ben şiir soylemeyi bilmem!” diyebildi.
Tapduk Hazretleri tekrar;
“–Haydi Yûnus, bize bir şiir soyle!” dedi.
Yûnus Emre, o Âna kadar hic şiir terennumunde bulunmamıştı. Şeyhinin emrini nasıl yerine getireceğini derin derin duşunurken bir anda dili cozuldu, gonlunde mevcut olan, fakat o Âna kadar sukût ve sukûn hÂlinde bulunan hikmet deryÂsı Âdet coştu ve şiir hÂlinde dilinden dokulmeye başladı:
Aşkın aldı benden beni, bana Sen ’i gerek Sen ’i.
Ben yanarım dun u gunu, bana Sen ’i gerek Sen ’i.
Ne varlığa sevinirim, ne yokluğa yerinirim,
Aşkın ile avunurum, bana Sen ’i gerek Sen ’i.
Sûfîlere sohbet gerek, ahîlere ahret gerek,
Mecnunlara Leylî gerek, bana Sen ’i gerek Sen ’i.
HİSSE: İLHAM İLE DOĞAN ESERLER Milletin sînesinde yer eden, asırlarca elden ele gonulden gonule dolaşan eserler dÂim boyle bir bereket ve mÂneviyatla yazılmıştır.
Hazret-i MevlÂnÂ, Şems-i Tebrîzî ile tanışmadan once, Selcuklu ’nun merkezi Konya ’da mÂruf bir muderristi. Şems; onun kalbine vuslatı oğretmişti, gercek aşkı ve «mÂrifetullÂh»ı oğretmişti. Bir uşuyen varsa ısınamamayı oğretmişti.
Bu tahsil; «Hamdım! Piştim! Yandım!» sozleriyle ifade ettiği uzere, gonulde bir yangın ile hÂsıl oldu. Bu yanık gonul ile feryÂda başlayan MevlÂnÂ, bir ney gibi inledi. Asırlardır milyonlara sesini duyurdu.
Bu aşk ile yanış olmasa Mesnevî ve benzeri eserler vucuda gelemezdi.
GazÂlî Hazretleri ’nin İhy ’sı, Suleyman Celebi ’nin Mevlid ’i, Kadı IyÂz ’ın ŞifÂ-i Şerîf ’i, İmÂm-ı RabbÂnî ’nin MektûbÂt ’ı ve emsÂli eserler de boyledir.
Yûnus Emre Hazretleri ’nin ilÂhîleri ve nefesleri de boyledir. Bu ilÂhîler, asırlarca insanımıza ne kadar derin hakikatleri tefekkur ettirmiş ve hissettirmiştir.
Yûnus Emre Hazretleri ’nin gonlu; Allah aşkını, Peygamber Efendimiz ’in muhabbetini ve kÂinattaki hikmetleri ve ibretleri aktarmasaydı, binlerce Yûnus ’tan biri olur, esÂmesi bile okunmazdı.
Butun «ehlullÂh»ı, butun Allah dostlarını yetiştiren iki muhim esas vardır ki bunlar; Kur ’Ân-ı Kerîm ’i ve Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’i tahsil etmeleridir.
Butun sûfîlerin mÂnevî bir sozcusu makamında olan Hazret-i MevlÂn ne guzel soyler:
مَنْ بَنْدَهِٔ قُرْآنَمْ اَگَرْ جَانْ دَارَمْ مَنْ خَاكِ رَهِ مُحَمَّدْ مُخْتَارَمْ
“Canım (rûhum) var oldukca ben Kur ’Ân ’ın kolesiyim. Ben Hazret-i Muhammed ’in yolunun toprağıyım.”
En buyuk tahsil, Kur ’Ân-ı Kerîm ’i idrÂk etmek ve Rasûlullah Efendimiz ’i yakından tanımaktır. Bu ise kalbin sanatıdır. Bu tahsil; zihinle olmaz, kalbî temrinler neticesinde meydana gelir. Yani «mÂrifetullah»tan nasîb almakla gercekleşir.
İşte Yûnus Emre Hazretleri ’nin Tapduk DergÂhı ’nda gorduğu tahsil bu idi.
Rabbimiz, Hak dostlarının duyuşlarından hisseler nasîb eylesin. Milletimizin mÂnevî mimarları olan bu şahsiyetleri unutturmasın, gelecek nesillerde de aynı Muhammedî sedÂyı lutuf buyursun. Âmîn!..
Kaynak: Yuzakı Dergisi, Yıl: 2021 Ay: Haziran, Sayı: 196
İslam ve İhsan
Yunus Emre ’de Soz Edebi