Hz. Hud (a.s.) kimdir? Nuh Tufanı ’ndan sonra putperestliğe donen ilk kavmin peygamberi; Hz. Hud ’un (a.s.) hayatı, kıssası ve mucizeleri.Hûd Aleyhisselam SÂm ’ın torunlarındandır. Âd kavmine peygamber olarak gonderilmiştir.
Hz. Hud (a.s.) kimdir? Hud ne demek? Hz. Hud (a.s.) nerede doğdu? Hz. Hud ’un (a.s.) ozellikleri nelerdir? Hz. Hud ’un (a.s.) mesleği neydi? Ad Kavmi nedir? Ad Kavmi nerede yaşadı? Ad Kavmi ’nin (şehri, insanları, evleri) ozellikleri nelerdir? Ad Kavmi neden ve nasıl helak oldu? Ad Kavmi ’ne gonderilen peygamber kimdir? Hz. Hud (a.s.) Ad Kavmi ’ne neyi tebliğ etti? Hz. Hud ’un (a.s.) mucizeleri nelerdir? Fırtınalarla alt-ust edilen Ad Kavmi ’nin Peygamberi Hz. Hud ’un (a.s.) kısaca hayatı.
HZ. HUD ’UN (A.S.) KISACA HAYATI – Hud Peygamber Kimdir? Hz. Hud (a.s.) Ahkaf diyarında doğup buyudu. Hz. Hud (a.s.) gecimini ticaretle sağladı. Hz. Hud, Ad kavmi icinde soyu şerefli bir kişiydi. Orta boylu, esmer tenli, gur saclı, guzel yuzlu idi. Hz. Adem ’e (a.s.) benzerdi. Zahid, muttakî ve ibadete duşkun idi. Comert ve şefkatli idi; yoksullara bol bol sadaka verirdi. Ad kavimi verimli toprakları, guzel bağ-bahceleri ve gosterişli evleri olan, yuksek binalar inşa etme yarışına girmiş insanlardan oluşan “İrem Bağları" ile unlu bir kavimdir. Ad Kavmi, Nuh Tufanı ’ndan sonra putperestliğe donen ilk kavim oldu. Hz. Hud (a.s.) da sapkınlık icindeki Ad Kavmi ’ne peygamber olarak gonderildi. Allah ’ın izni ile ruzgarları istediği tarafa yonlendirebilmesi, yunu ibrişim haline (parlak) getirmesi ve duası ile şiddetli yağmurlarda insanların korunabilmesi icin barınakların oluşması mucizelerinden bazılarıdır. Hz. Hud (a.s.) Ad Kavmi ’ne Allah ’ın birliğine iman etmeleri ve dinine uymaları icin ilahi ikazları tebliğ etti fakat onlar doğru yola gelmediler. Ellerindeki nimetlerin cokluğuna aldanarak kibre kapılan ve boburlenen bu kavim once kuraklık ardında da buyuk bir kum fırtınası ile helak oldu. Ad Kavmi helak olunca Hz. Hud (a.s.) kendisine inananlar ile beraber Mekke ’ye gitti ve vefat edinceye burada yaşadı. 150 sene yaşadı. Mekke ’de, Kabe ile zemzem arasında Hicr ’e defnedildiği rivayet edilir. Kabrinin başka yerde olduğuna dair rivayetler de vardır. Kur ’an-ı Kerim ’de adı 10 defa gecer. Kur ’an ’da 11. surenin adı Hud Suresi ’dir. Ayrıca Kur ’an ’ın 46. suresi olan Ahkaf Suresi Ad kavmi ’nin yaşadığı yerin adıdır.
Nuh Tufanı ’ndan sonra kavmi ilk helak edilen peygamber Hz. Hud ’un (a.s.) ayrıntılı hayatı…
HZ. HUD ’UN (A.S.) HAYATI – Hud Aleyhisselam Hayatı Hz. Hûd -aleyhisselÂm-, SÂm ’ın torunlarındandır. Âd kavmine peygamber olarak gonderilmiştir.
Hud Ne Demek? Hûd; “hevÂdet” kokunden olup yumuşaklık, sÂkinlik, sulh ve sukûnete vesîle olması umid edilen m­nÂsına gelir. Hûd -aleyhisselÂm- ’ın diğer ismi Âbir, lakabı ise NebiyyullÂh ’tır.
HZ. Hud (a.s.) Nerede Doğdu? Hazret-i Hûd -aleyhisselÂm-, AhkÂf diyÂrında doğup yetişti.
HZ. HUD ’UN (A.S.) OZELLİKLERİ - Hz. Hud ’un (a.s.) Mesleği Âd kavmi icinde soyu şerefli bir kişiydi. Peygamberlikten once ticÂretle uğraşırdı. Orta boylu, esmer tenli, gur saclı, guzel yuzlu idi. Âdem -aleyhisselÂm- ’a benzerdi.[1] ZÂhid, muttakî ve ibÂdete duşkun idi. Comert ve şefkatli idi; yoksullara bol bol sadaka verirdi.
AD KAVMİ Kur ’Ân-ı Kerîm ’de A ’rÂf, Hûd, Mu ’minûn, ŞuarÂ, Fussilet, AhkÂf, ZÂriyÂt, Kamer, HÂkka ve Fecr sûrelerinde, Âd kavminden bahsedilmektedir.
Ad Kavmi Nedir? Âd kavmi, yirmi uc kabîleden meydana gelen bir Arap kavmidir. Kavme ismi verilmiş bulunan Âd, Hazret-i Nûh ’un torunlarındandır. Zamanları, tahmînen Hazret-i Nûh ’tan sekizyuz sene sonradır.
Ad Kavmi Nerede Yaşadı? HelÂk oluşları butun in­sanlığa ibret olan Âd kavminin yaşadığı AhkÂf diyÂrı, Yemen, Aden ve UmmÂn arasın­dadır. Âd kavmi Arabu ’l-Âribe denilen, Arabistan yarımadasına ilk yerleşen kavimlerdendir. Verimli toprakları olan bu kavim; otu, suyu, ve ceşitli nîmetleri bol, bağlık-bahce­lik bir yerdi. Yerin uzerinde gurul gurul akan ırmakları, bağları, bahceleri, suru suru davarları; yer altında da, muhtelif su depoları ve koşkleri vardı.[2]
Ad Kavminin Şehri Hatt AhkÂf mıntıkası, “İrem” adıyla tanınmıştır. Meşhûr “İrem Bağları” t­biri oradan gelmektedir.
Ad Kavminin İnsanları ve Evleri Bu kavmin insanları guclu-kuvvetli, cusseli, uzun boylu ve uzun omurlu idi. Âd kavmi, kayaları yontarak evler yapar, gosterişli binÂlar inşÃ‚ ederlerdi. Bunların icinde bağlar-bahceler ve guzel havuzlar bulunurdu. Her yer goz kamaştı­rıcı guzelliklerle doluydu.
AD KAVMİ NEDEN HELAK OLDU? Âd kavmi, Nûh TûfÂnı ’ndan sonra putperestliğe donen ilk kavimdir. Bu kavim, zamanla duny nîmetlerine gark olmaları sebebiyle AllÂh ’tan gÂfil kaldılar, fitne ve fesÂd ile dinlerinden uzaklaştılar. Nûh TûfÂnı ’nın dehşet ve hikmetini duşunmeyip iyice dunyÂya daldılar. Gelen nîmetlerin cokluğuna bakarak aldandılar. Kibre kapıldılar, boburlendiler. AllÂh TeÂl onlar hakkında şoyle buyurur:
“Âd kavmine gelince, yeryuzunde haksız yere buyukluk tasladılar ve: «Bizden daha kuvvetli kim var?» dediler. Onlar, kendilerini yaratan AllÂh ’ın, onlardan daha kuvvetli olduğunu gormediler mi? Onlar, bizim Âyetlerimizi inkÂr ediyorlardı.” (Fussilet, 15)
Nuh Tufanı ’ndan Sonra İlk Helak Edilen Kavim Onlar, ilÂhî istikÂmetten o kadar ayrıldılar ki, Samed, Samûd, Sad ve Heb adlı putlar edindiler ve onlara tapmağa başladılar. ZÂlim ve gaddar oldular. Gucsuzleri, kimsesizleri eziyorlardı. Zavallı kimseleri, yuksek binÂların ustune cıkartır, oradan aşağıya atarlardı. Sonra onun parcalanmış manzarasını seyrederler ve bundan zevk alırlardı. YÂni kalbleri, bu kadar katılaşmıştı. Zulum, akıl almaz derecede artmıştı. Zayıf kabîlelere baskınlar yapıp mallarını yağmalarlardı. Luks ve gosterişte de cok aşırı gitmiş­lerdi. Nûh TûfÂnı ’ndan sonra ilk helÂk edilen kavim, Hûd -aleyhisselÂm- ’ın bu Âd kavmi oldu. Ancak Hazret-i Hûd -aleyhisselÂm- ’ın, bu kavimle yalnız soy itibÂriyle al­kası vardı. Yaşayış tarzı olarak ise, onlarla hicbir alÂkası yoktu. O, temiz ve soylu bir Âilenin oğlu idi.
HZ. HUD ’UN (A.S.) TEBLİĞİ Âd kavminin azgınlık ve isyanda cok aşırı gitmeleri ve taşkınlıklarını gun gec­tikce artırmaları uzerine CenÂb-ı Hak, Hazret-i Hûd -aleyhisselÂm- ’a şoyle vahyetti: “Ey Hûd! Kavmin arasından seni sectim. Onlara git; kendilerinden korkma! Ben onlara senin icin mûcizeler gostereceğim...” Hûd -aleyhisselÂm-, vahiyden sonra kavminin toplandığı yere gitti. Melikleri HalcÂn, altından bir taht uzerine oturmuş idi. Hazret-i Hûd, gur sesi ile soze başladı: “–Ey kavmim! İbÂdet edilecek yalnız AllÂh ’tır. O ’na şirk koşmayın! Duşunun ki Nûh kavmi, bu yuzden helÂk oldu!”
Kur ’an ’da Ad Kavmi Kıssası Âyet-i kerîmede, Hûd -aleyhisselÂm- ’ın bu tebliği şoyle bildirilmektedir: “Ey kavmim! Rabbinizden mağfiret dileyin! Sonra da O ’na tevbe edin ki, uzerinize bol bol yağmur gondersin ve kuvvetinize kuvvet katsın! Gunah işleyerek (AllÂh ’tan) yuz cevirmeyin!” (Hûd, 52) HalcÂn sinirlendi: “–Ey Hûd! Yazıklar olsun! Biz bu kadar guclu ve kalabalık kimseler olduğu­muz hÂlde, sen bize gÂlip geleceğini mi zannediyorsun? Bilmez misin ki sen, sadece bir kişisin! Hem bilmez misin ki, bizim her gun bin tane cocuğumuz dunyÂya ge­lir!” dedi. VelhÂsıl HalcÂn ve Âd kavmi, evlÂd ve mala mağrûr olarak Hûd -aleyhisselÂm- ’ı kucuk gorduler ve îmÂn etmediler.
Bu hÂdise, Âyet-i kerîmelerde şoyle zikredilir: “Âd kavmine de kardeşleri Hûd ’u (gonderdik). O dedi ki: «Ey kavmim! AllÂh ’a kulluk edin; sizin O ’ndan başka ilÂhınız yoktur. HÂl sakınmayacak mısı­nız?» Kavminden ileri gelen kÂfirler dediler ki: «Biz seni kesinlikle bir beyinsizlik icinde goruyoruz ve gercekten seni yalancılardan sanıyoruz!» (Hûd «Ey kavmim! dedi: Ben beyinsiz değilim; fakat ben Âlemlerin Rabbinin gonderdiği bir elciyim!»” (el-A ’rÂf, 65-67)
Kavminin Hûd -aleyhisselÂm- ’a olan îtiraz ve inkÂrları Hûd Sûresi ’nde şoyle bildirilir: “Dediler ki: «Ey Hûd! Sen bize acık bir mûcize getirmedin; biz, senin so­zunle tanrılarımızı bırakacak değiliz ve biz sana îmÂn edecek de değiliz! Biz, “Tanrılarımızdan biri seni fen carpmış!” demekten başka bir soz soy­lemeyiz!»” (Hûd, 53-54)
AD KAVMİ ’NİN HZ. HUD ’A (A.S.) YAPTIĞI İTİRAZLAR Âd kavminin, Hazret-i Hûd -aleyhisselÂm- ’a karşı cıkarken ileri surdukleri îtirazlar, diğer peygamberlere karşı muÂrızlarının ileri surduklerinden farklı değildir. Hatt gunumuz munkirlerinin de îtirazları aynı hususlarda olmaktadır. Bu îtirazlar her zaman olduğu gibi daha cok kavmin ileri gelenleri tarafından yapılmıştır. Bu inat ve îtirazların temel sebebi ise, bu insanların dunyevî menfaatlerinin tehlikeye duşmesidir. Kavminin Hûd -aleyhisselÂm- ’a yaptığı îtirazları şu maddelerle hulÂsa etmek mumkundur:
1. Hazret-i Hûd ’u sapıklık ve beyinsizlikle ithÂm etmişler ve Âyet-i kerîmelerde de bildirildiği uzere: “…Biz seni acık bir sapıklık icinde goruyoruz.” (el-A ’rÂf, 60); “…Biz seni bir beyinsizlik icinde goruyoruz ve senin yalancılardan olduğuna inanıyoruz.” (el-A ’rÂf, 66) deme bedbahtlığına duşmuşlerdir.
2. Atalarının dîninin en doğru yol olduğunu duşunup ona buyuk bir taassupla bağlı kalmışlardır. Âyet-i kerîmede onların bu hÂli şoyle bildirilmektedir: “Dediler ki: Sen, tek AllÂh ’a kulluk edelim ve atalarımızın taptıklarını bırakalım diye mi bize geldin!?.” (el-A ’rÂf, 70)
3. Kendilerinin guclu kuvvetli olduklarını soyleyip Hazret-i Hûd tarafından kendilerine bir zarar verilemeyeceğini ileri surmuşlerdir. Âyet-i kerîmede buyrulur: “Âd kavmi, yeryuzunde haksız olarak buyukluk tasladılar ve; «Bizden daha kuvvetli kim var?» dediler…” (Fussilet, 15)
4. Âhireti inkÂr edip hayatın sÂdece dunya hayatından ibÂret olduğunu soylemişlerdir. Onların bu gÂfilÂne ve cÂhilÂne iddiÂlarını Rabbimiz Âyet-i kerîmede şoyle haber vermektedir: “Hayat bizim yaşadığımız şu dunya hayatımızdan başka bir şey değildir. (Kimimiz) oluruz, (kimimiz) yaşarız; oldukten sonra da diriltilecek değiliz.” (el-Mu ’minûn, 37)
5. Hûd -aleyhisselÂm- ’ı ve mu ’minleri tahkîr ederek alaya almışlardır. Âyet-i kerîmede buyrulur: “Onun kavminden, kÂfir olup Âhiret hayatına kavuşmayı yalanlayan ve kendilerine dunyÂda refah verdiğimiz eşraf takımı dedi ki; «Bu da sizin gibi bir insandan başka birşey değildir. Sizin yediğinizden yiyor, ictiğinizden iciyor. Eğer sizin gibi bir beşere itaat ederseniz o takdirde siz, mutlaka ziyÂna uğrayanlardan olursunuz.»” (el-Mu ’minûn, 33-34)
HZ. HUD ’UN (A.S.) AD KAVMİ ’NE UYARILARI Hûd -aleyhisselÂm-, kavminin davranışlarına cok uzulmuştu. Ellerini huzunle semÂya kaldırıp CenÂb-ı Hakk ’a iltic etti. Bunun uzerine, kavminin kadınları kısır kaldı; cocuk doğurmaz hÂle geldi. Bu hÂl on sene devÂm etti. Mecbûren Hûd -aleyhisselÂm- ’a geldiler. Ancak hÂl gaflet icindeydiler. ŞÃ‚hid oldukları mûcizeye rağmen yine: “–Sen bize bir mûcize goster!” dediler. Ardından daha da ileri giderek, AhkÂf Sûresi ’nin 22. Âyetinde bildirildiği gibi azar ve istihz ile azÂb talebinde bulundular: “«Sen bizi tanrılarımızdan cevirmek icin mi geldin? Haydi, doğru soy­leyenlerden isen, bizi tehdîd ettiğin şeyi (azÂbı) başımıza getir!» dediler.” (el-AhkÂf, 22) Bunun uzerine pınarlar kurudu, bağlar-bahceler sarardı. O guzel “İrem Bağları” yok oldu. İri cusseli insanlar, bir lokmaya muhtac duruma geldi.
Hûd -aleyhisselÂm-, onları tekrar topladı. Yeniden kendilerine oğut verdi: «AllÂh ’tan mağfiret dileyin!» dedi ve ardından kufr-i inÂdîleri sebebiyle onları acık bir şekilde îkÂz etti: “...(Hûd) dedi ki: «Ben AllÂh ’ı şÃ‚hid tutuyorum; siz de şÃ‚hid olun ki, ben sizin ortak koştuklarınızdan uzağım! O ’ndan başka (taptıklarınızın hepsinden uzağım). Haydi hepiniz bana tuzak kurun; sonra da bana muhlet vermeyin! Ben, benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan AllÂh ’a tevekkul ettim. Cunku hicbir canlı yoktur ki, AllÂh, onun perceminden tutmuş olmasın. Şuphesiz Rabbim, dosdoğru yoldadır.[3]” (Hûd, 54-56)
“Eğer yuz cevirirseniz, tebliğ etmek icin gonderildiğim şeyleri size bildirdim. Rabbim (dilerse), başka bir kavmi sizin yerinize getirir de O ’na hicbir zarar vere­mezsiniz! Cunku benim Rabbim, her şeyi hakkıyla gozetendir.” (Hûd, 57)
Bu Âyet-i kerîmelerde Hûd -aleyhisselÂm- muşrik kavmine acıkca meydan okumaktadır: “Hepiniz toplanınız ve beni yok etmek uzere elinizden ne geliyorsa, neye gucunuz yetiyorsa hepsini yapınız. Goz acıp kapayıncaya kadar bile asla beklemeyiniz. Şuphesiz ben size aldırmam, sizin bana ne yapacağınızı duşunmem ve size hic bakmam. Cunku ben sÂdece AllÂh ’a tevekkul etmekteyim, O ’na dayanmaktayım. O ’na dayanan, asla zarara uğramaz. O ’ndan başkasına aldıracak değilim. Ben ancak AllÂh ’a dayanır ve O ’na kulluk ederim.” SÂdece bu sozler bile Hûd -aleyhisselÂm- ’ın AllÂh ’ın kulu ve peygamberi olduğunun, karşısındakilerin ise cehÂlet ve sapıklık uzere bulunduğunun apacık bir delilidir.
Bu sozune karşı duşmanları ona hicbir zarar verememişler, onu dÂvÂsından vazgecirememişlerdir. Bu da onun dÂvÂsının hak olduğunu gostermektedir. Âd kavminin hidÂyeti icin bu tehdîdler de kÂfî gelmedi. O kadar sıkıntı ve kıtlık cekmelerine rağmen, yine de istiğfÂr edip, AllÂh ’a ve tevhîd akîdesine donmediler. Zîr aşırı zenginliğin verdiği gaflet, rehÂvet ve azgınlık sebebiyle AllÂh ’a kulluktan cok uzaklaşmışlardı. Bu durumda, eğer peygamberlere tÂbî olsalardı, bir­cok haramları işleyemeyecekler, haksızlık yapamayacaklar, zayıfları ezemeyeceklerdi. Cunku hak dîn olan tevhîd dîni, birtakım tahdîdler (sınırlandırmalar) getirmekteydi. Ancak, nefsÂnî yaşayışa alışmış olan bu insanlar, dînî tahdîdlere girmek istemediler. GÂfilÂne bir şekilde ve nefsÂnî bir rahatlık icinde yaşamayı arzu ettiler.
AD KAVMİ NASIL HELAK OLDU? Bunun uzerine, AllÂh TeÂl onlardan uc yıl yağmuru kesti. Onlar yağmur icin Mekke ’ye bir heyet gonderdiler. Cok gecmeden gokyuzunde bulutlar peyd oldu. Âd kavmi, semÂyı baştan­başa kaplamış bulunan bulutları gorunce, birden sevindiler: “Yağmur geldi!” dediler. HÂlbuki bunlar, azÂb bulutları idi. Hazret-i Hûd, son kez: “–ÎmÂna gelin!” diyerek azÂbdan kurtulmaları icin kavmini îkÂz etti. Fakat onlar, yine buyuk bir gaflet icinde: “–Yok! Bunlar, yağmurdan evvel gelen bulutlardır!” dediler. Boylece son ilÂhî îkÂza da kor ve sağır davrandılar. NihÂyet vazîfeli melekler, gokte peydÂh olan bulutlar ile butun kavmi kuşattı. Carşamba sabahı ruzgÂr şiddet­lendi. Gucu, ağacları kokunden sokecek kuvvette idi. Gitgide fırtınanın şiddetli sesi ve soğuğu arttı.
Âyet-i kerîmelerde şoyle buyrulur: “Biz de onlara duny hayÂtında rezillik azÂbını tattırmak icin o uğursuz gun­lerde uzerlerine dondurucu bir ruzgar gonderdik. Âhiret azÂbı ise, daha da perişÃ‚n edicidir. Onlara asl yardım edilmeyecektir.” (Fussilet, 16) “Biz onların ustune uğursuz mu uğursuz bir gunde uğultulu bir kasırga sal­dık.” (el-Kamer, 19) “Âd kavminde (ibretler vardır). Onlara, kasıp kavuran ruzgÂrı gondermiştik. Uzerinden gectiği şeyi sağlam bırakmıyor, onu kul gibi ediyordu.” (ez-ZÂriyÂt, 41-42)
Bu kasırganın tesiriyle insanlar, cekirgeler gibi havada ucuşmağa başladılar. Ucmamak icin eteklerini birbirine bağlayıp halka oldular. Fakat bu da cÂre olmadı. BÂzıları, develerin ve dev cus­seli insanların, havalarda ucmaya başladığını gorunce, evlerine doğru koşuştular. Fakat aynı Âkıbet, oralarda da kendilerini yakalıyor, onları bir saman copu gibi evlerinden dışarıya atıyordu. Kur ’Ân-ı Kerîm, bu durumu şoyle tasvîr eder: “İnsanları sanki koklerinden sokulmuş hurma kutukleri gibi koparıp deviriyordu.” (el-Kamer, 20)
AllÂh -celle celÂluhû- ruzgÂra emretti. Kum tepelerini onların uzerlerine yığdı. Bu, yedi gece, sekiz gun devÂm etti. O azgın kavim, hazin bir Âkıbete dûcar oldu. Âd kavminin helÂk edilişi, Âyet-i kerîmelerde şoyle bildirilmektedir: “AllÂh onu (fırtınayı), ardarda yedi gece, sekiz gun onların uzerine musallat etti. Oyle ki (eğer orada olsaydın), o kavmi, ici boş hurma kutukleri gibi oracıkta yere serilmiş hÂlde gorurdun. Şimdi onlardan arda kalan bir şey gorebiliyor musun?” (el-HÂkka, 7-8) “…Âyetlerimizi ya­lanlayıp da îmÂn etmeyenlerin ise kokunu kestik.” (el-A ’rÂf, 72) “İşte Âd (kavmi)! Rablerinin Âyetlerini inkÂr ettiler. O ’nun peygamberine Âsî oldular ve her inatcı zorbanın emrine uydular. Onlar, hem bu dunyÂda, hem de kıyÂmet gununde lÂnete tÂbî tutuldular. Biliniz ki, Âd (kavmi) Rablerini inkÂr ettiler. (Şunu da) bilin ki Hûd ’un kavmi Âd, AllÂh ’ın rahmetinden uzak kılındı.” (Hûd, 59-60) Bu fırtına geldiği zaman, Hûd -aleyhisselÂm- ve tevhîd akîdesinde olanlar, AllÂh ’ın inÂyet ve rahmetiyle bu ilÂhî azÂbdan kurtuldular. AzÂb, Âsî olanların uzerine indi.
Âyet-i kerîmede şoyle buyrulur: “Emrimiz gelince, Hûd ’u ve O ’nunla berÂber îmÂn edenleri, tarafımızdan bir rahmetle kurtardık. Onları, ağır bir azÂbdan kurtuluşa erdirdik.” (Hûd, 58) Tefsîr Âlimleri, buradaki “tarafımızdan bir rahmetle kurtardık” ifÂde­sini şoyle acıklarlar: AllÂh -celle celÂluhû- Hûd -aleyhisselÂm- ’ı ve ona tÂbî olan mu ’minleri, merhametinin muktezÂsı olarak muhÂfaza etmiş ve kurtarmıştır. Ayrıca buradan, kullara verilen nîmet ve lutufların, yapılan amellerin karşılığı değil de, rahmet ve merhamet-i ilÂhiye sebebiyle ihsÂn edildiği anlaşılmaktadır.
Hazret-i Âişe -radıyallÂhu anhÂ- ’nın anlattığına gore Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, ruzgar estiğinde ve gokyuzunde siyah bir bulut gorduğu zaman korkusundan yuzunun rengi değişir, bÂzen o buluta karşı durur bakar, bÂzen geri doner, eve girer cıkardı. Yağmur yağdığında ise rahatlardı. Bunlar bir endişe alÂmeti idi. Hazret-i Âişe -radıyallÂhu anhÂ- bunun sebebini oğrenmek isteyince Rasûl-i Ekrem Efendimiz: “Ne bileyim, belki bu kara bulut Âd kavmine geldiği gibi bir azÂb olur. Onlar gordukleri siyah bulutu yağmur yağdıracak bir bulut zannetmişlerdi; ama o elîm bir azÂb getirdi.” (BuhÂrî, Tefsîr, 46/2; Muslim, İstiskÂ, 14-16)
Yine Hazret-i Âişe vÂlidemizden şoyle bir hadîs nakledilir: Ruzgar şiddetli estiği zaman RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- şoyle buyururdu: “AllÂh ’ım! Sen ’den bu ruzgarın, bu ruzgarın icinde bulunan şeylerin ve Sen ’in gonderdiğin şeylerin hayırlı olmasını istiyorum. Bu ruzgarın, icinde bulunan şeylerin ve Sen ’in gonderdiğin şeylerin şerrinden de Sana sığınırım.” (Muslim, İstiskÂ, 15)
Peygamber Efendimiz her an boyle bir teyakkuz hÂlinde olmuş ve ummetinin de bu hÂlet-i rûhiyede olmasını murÂd etmiştir. AllÂh Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ved haccında, Usfan vÂdisine vardığı zaman, Hazret-i Ebûbekir ’e: “–Y Ebubekir! Bu hangi vÂdidir?” diye sormuştu. Hazret-i Ebûbekir: “–Usfan vÂdisidir.” diye cevaplayınca Peygamber Efendimiz; Hûd -aleyhisselÂm- ’ın, beline aba bağlamış, belinden yukarısını alacalı bir kumaş ile burumuş, genc ve kızıl, yuları hurma liflerinden orulmuş dişi bir deve uzerinde, hac icin buradan telbiye ederek gecmiş olduğunu haber vermiştir. (Ahmed bin Hanbel, Musned, I, 232)
Hz. Hud ’un (a.s.) Kabri Nerede? Âd kavmi helÂk olunca Hazret-i Hûd -aleyhisselÂm- kendisine inananlar ile beraber Mekke ’ye gelmiş ve vefÂt edinceye kadar orada kalmıştır.
HZ. HUD ’UN (A.S.) MUCİZELERİ 1. AllÂh ’ın izni ile, ruzgÂrları istediği tarafa yonlendiriyordu. Kavmi, kendisinden mûcize istedi. O: “–Nasıl bir mûcize istiyorsunuz?” deyince, ruzgÂrı istedikleri yone cevirmesini soylediler. Hazret-i Hûd -aleyhisselÂm- da ruzgÂrı, onların istediği yone cevirdi. Ne buyuk bir ibrettir ki Âd kavmi, CenÂb-ı Hakk ’ın bu mûcizesini gorup îmÂn etmedikleri icin nihÂyetinde ruzgÂrla helÂk edildiler. Bu ruzgÂra Kur ’Ân-ı Kerîm ’in ifÂdesiyle “rîh-i sarsÂr” (uğultulu ve şiddetli kasırga) denilmiştir.
2. Yunu, ibrişim hÂline getirirdi. YÂni parlak bir hÂle cevirirdi. 3. Şiddetli yağmurlarda sefer yapılamazdı. Hûd -aleyhisselÂm- du etti; yol­larda barınaklar oldu. Yağmur bitinceye kadar halk o barınaklarda muhÂfaza icinde beklerdi. Gecmiş peygamberlerin ve kavimlerin kıssalarının Kur ’Ân-ı Kerîm ’de zikredilmesi, inananların ibret almaları icindir. Gecmiş peygamberlerin her tavrı muslumanlar icin de takip edilecek bir yoldur.
Hûd -aleyhisselÂm- ’ın kıssasına bu vecheden baktığımızda, bircok numûne davranışlarla karşılaşmaktayız: Nitekim Hazret-i Hûd -aleyhisselÂm-, AllÂh yoluna samîmiyetle sarılmış vakûr bir kişidir. Soyleyeceğini, olcup tarttıktan sonra soylemiştir. Kotuluğe, kotulukle karşılık vermediği gibi aksine onlara yumuşak davranmıştır. Kavmi kendisini beyinsizlikle ithÂm ederken, kendisinin beyinsiz olmadığını, onları uyarmak uzere AllÂh tarafından gonderilmiş bir elci olduğunu soylemekle iktif etmiştir. AllÂh ’ın uzerlerindeki nîmetlerini kendilerine hatırlatmış ve bu nîmetlere şukretmeleri icin AllÂh ’ın emirlerine riÂyet etmeleri gerektiğini anlatmıştır. Bundan dolayı onlardan bir ucret istemediğini de bilhassa ifÂde etmiştir.
Dipnotlar:
[1] Bkz. HÂkim, el-Mustedrek, II, 614-616. [2] Bkz. eş-ŞuarÂ, 129, 133, 134. [3] YÂni Rabbimizin hukum ve tasarrufları tamÂmen doğrudur. O, haksızlık ve zulumden, yanlış ve hatÂdan munezzehtir.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Nebiler Silsilesi 1, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan
Hz. Hud Peygamberin Hayatı