Peygamber Efendimizin (s.a.v) İsra ve Mirac yolculuğunda neler oldu, hadise nasıl yaşandı? Peygamber Efendimiz (s.a.v) cehennemde azap icinde gorduğu kimselerin gunahları nelerdi?RisÂletin 10 ’uncu senesiydi. Peygamber Efendimiz ’in bu dunyada en buyuk istinadları olan amcası Ebû TÂlib ve kıymetli zevcesi Hazret-i Hatice VÂlidemiz birkac gun arayla vefÂt etmişlerdi.
Rasûlullah Efendimiz; bilhassa Hazret-i Hatice ’nin vefÂtıyla oyle muteessir olmuştu ki, sahÂbe-i kiram o yıla; «Senetu ’l-Huzun» adını verdiler.
Peygamberimiz ’i himÂye eden amcasının vefÂtı sebebiyle, muşrikler de O Varlık Nûru ’na hakaret ve baskılarını artırdılar. Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz; bir umitle tebliğe gittiği TÂif ’te de cok cirkin, sert ve gaddarca bir muÂmeleyle karşılaştı. TÂifli muşrikler; kendilerini iki cihan saÂdetine davet eden o mubÂrek insanı dinlemek yerine, taş yağmuruna tutturdular. Efendimiz ’in mubÂrek ayakları kan revan icinde kaldı.
RisÂletin bu en zor gunlerinde muhteşem bir ikrÂm olarak Fahr-i KÂinÂt Efendimiz; «İsr ve Mîrac» yolculuklarına mazhar oldular. Mescid-i HarÂm ’dan Beyt-i Makdis ’e, oradan Sidretu ’l-Munteh ’ya eşsiz hakikatlerin temÂşÃ‚ edildiği ve hÂrikulÂde hÂdiselerin yaşandığı bu ulvî yolculuk, peygamberler arasında sadece Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’e nasîb oldu.
Muşrikler; mîrac hÂdisesini duyar duymaz, derhÂl yalanlamaya koyuldular. Her şeyi, insanları İslÂm ’dan alıkoymak icin bir fırsat olarak gordukleri icin; bu akıllar ve idrakler ustu hÂrikulÂde yolculuğu, mu ’minleri vesveseye duşurmek ve îmanlarından vazgecirmek maksadıyla kullanmaya calıştılar.
Hatt Hazret-i Ebûbekir ’e dahî gittiler. Ancak Ebûbekir -radıyallÂhu anh-, Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’e olan dÂsitÂnî bir îman sadÂkatinin şevki icinde;
“–O ne soyluyorsa doğrudur! Cunku O ’nun yalan soylemesine imkÂn ve ihtimal yoktur! Ben, O ’nun her getirdiğine peşinen inanırım…” dedi.
Muşrikler;
“−Sen O ’nu tasdik ediyor, bir gecede Beytu ’l-Makdis ’e gidip geldiğine inanıyor musun?” dediler.
Hazret-i Ebûbekir -radıyallÂhu anh-;
“−Evet! Bunda şaşılacak ne var? VallÂhi O bana, gece veya gunduzun herhangi bir vaktinde kendisine Allah ’tan haber geldiğini soyluyor da ben yine O ’nu tasdik ediyorum.” dedi.
Yani Hazret-i Ebûbekir ’in îmÂnı ve idrÂki şu idi:
‒CebrÂil vasıtasıyla Hazret-i Peygamber ’e nice vahiyler gonderen Allah, o yuce Peygamber ’i kendi katına almaktan Âciz midir? Asla. Her şeye kādirdir. Siz buna akıl erdiremeyecek kadar ahmak ve cÂhil misiniz?
Bu cevabı verdikten sonra;
Hazret-i Ebûbekir -radıyallÂhu anh-, o sırada KÂbe ’de bulunan Peygamber Efendimiz ’in yanına koştu. Olanları bizzat O ’nun mubÂrek fem-i saÂdetinden dinledi ve buyuk bir itmi ’nan hÂlinde;
“–Sadakte (doğru soyledin), y RasûlÂllah!..” dedi.
Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- de, O ’nun bu tasdikinden gayet memnun kalarak cihÂnı aydınlatan tebessumuyle Hazret-i Ebûbekir ’e;
“–Y EbÂbekir, sen «Sıddîk»sın!..” buyurdu. (İbn-i HişÃ‚m, II, 5)
ZORLUKLA GELEN KOLAYLIK Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in nÂil olduğu bu en ulvî bahtiyarlık, O ’nun risÂlet hayatında, tahammul etmesi en zor acı ve ızdırapları yaşadığı gunlerin akabinde tecellî etmiştir. Yani, mîrac ikrÂmı; O ’nun sergilediği eşsiz sabır ve tahammule mukabil, muhteşem bir tesellî ve tebrik mujdesi olmuştur.
Âyet-i kerîmede buyurulur:
“Elbette zorluğun yanında bir kolaylık vardır. Gercekten, zorlukla beraber bir kolaylık daha vardır.” (el-İnşirÂh, 5-6)
Fahr-i KÂinÂt Efendimiz, bu Âyet-i kerîmedeki inceliğe işaret ederek, şoyle mujde vermiştir:
“Mujdeler olsun! Size kolaylık geldi; artık bir zorluk iki kolaylığa asla galip gelemez!” (Muvatta, CihÂd, 6)
Bu hÂdisenin bize hissesi şudur ki;
Mu ’minler; Allah yolunda fedÂkÂrlıklar gostermeyi, birtakım cile ve zahmetlere sabr-ı cemîl ile tahammul etmeyi, canlarına minnet bilmelidirler. Cunku CenÂb-ı Hak; kendi yolunda tahammul edilen zorluklara, iki cihanda da kat kat rahmet, huzur ve ecir ile mukabelede bulunacaktır.
Hazret-i MevlÂn ne guzel anlatır:
“Bir hamal yuk altına girmeye koşarak gider. Hatt kendisini ezen o ağır yuku başkalarının elinden kapar. Hamalların yuk icin yaptıkları kavgalara bak, işte her iş icin calışıp cabalamanın boyle olduğunu bil!
Sıkıntılar, rahatın ve huzurun temelidir. Acılar, nimetin onculeridir.” “Hazineyi hic bilinen yere koyarlar mı?
İşte bunun gibi, feraha kavuşma ve kurtulma da, sıkıntılarda gizlidir.”
SIDDÎKİYET İslÂm, teslîmiyet ve on kabul demektir. Îmandaki tasdik; kalp iledir, zihin ile değildir.
Zira îman gayba inanmaktır. Eğer îmÂn edilmesi gereken hususlar, gaybda yani dunya ve baş gozuyle gorulemeyen Âlemde olmasaydı; gozle gorulur Âleme intikal etseydi, artık îmÂn etmenin fazîleti ortadan kalkardı.
Nitekim olum gecidi acılıp, perdeler kalkınca, olmekte olan kişi; o zamana kadar inkÂr ettiği melekleri ve benzeri gayba ait varlıkları gorunce, artık îmÂnı kabul olmaz.
Âyet-i kerîmede buyurulur:
“Onlar (muşrikler) ancak kendilerine meleklerin gelmesini veya Rabbinin gelmesini yahut Rabbinin bazı alÂmetlerinin gelmesini bekliyorlar.
(HÂlbuki) Rabbinin bazı alÂmetleri geldiği gun, onceden inanmamış veya îmÂnında bir hayır kazanmamış olan kimseye artık îmÂnı bir fayda sağlamaz…” (el-En‘Âm, 158; Ayr. Bkz. es-Secde, 29; el-Mu ’min, 84-85)
Mîrac hÂdisesi yaşandığı zaman, muşrikler velvele kopardılar. Mu ’minlere gidip;
“–Buna da mı inanacaksınız?” dediler.
Kimilerini vesveseye de duşurduler. Fakat Hazret-i Ebûbekir, o gun gosterdiği eşsiz sadÂkat ile, sıddîkiyetini gostermiş oldu.
Sıddîk olma makamı, mÂnevî derece olarak peygamberlikten sonra gelen en ust seviyedir. Sıddîkler, sadece sozleriyle değil, ihlÂslı sÂlih amelleriyle de îmanlarını tasdik ederler. Mallarıyla, canlarıyla, butun imkÂnlarıyla Allah ve Rasûlu ’ne sadÂkatle bağlıdırlar.
Kurtuluş doğruluktadır. CenÂb-ı Hak;
“SÂdıklarla, ozu ve sozu doğru olanlarla beraber olun!” (et-Tevbe, 119) buyurmuştur. Bir başka Âyet-i kerîmede, sÂdık ve sıddîk olmanın mukÂfÂtı şoyle bildirilir:
“(Mahşer yerinde) Allah şoyle buyuracaktır:
«Bu, (o zor gun yani kıyÂmet gunudur ki); sÂdıklara sıdk ve sadÂkatlerinin fayda vereceği gundur!»” (el-MÂide, 119)
O DEDİYSE DOĞRU! Hazret-i Ebûbekir -radıyallÂhu anh- ’ın soylediği;
“O -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- dediyse doğrudur!” beyÂnı, zamanımızda da muslumanlara rehberlik eden bir fermandır.
Zira, İslÂm ’ın hakikatlerine karşı musteşriklerin ve onların zihnen ve kalben zehirlediği modernistlerin ceşitli itiraz ve muhalefetleri gunumuzde maalesef artmıştır. Âdet şeytan gibi Allah ile cidÂl edercesine;
Mezhepleri gereksiz ve temelsiz addeden, Sunnetin dindeki yerini ve sahih hadîs-i şerifleri reddeden, AhkÂm Âyetlerinin tarihsel olduğunu iddia ederek, onları -hÂşÃ‚- emekliye ayırmaya kalkan kişiler zuhûr etmiştir. HÂlbuki;
Mezhepler, sahÂbe efendilerimizin temelini attığı ictihÂdî ekollerdir. Hicbir mezhebe uymayan kişi, kendi mezhebini îcÂd etmeye kalkmış demektir. Oysa buna ehil / yani muctehid değildir. Kur ’Ân-ı Kerim ’de 33 yerde Rasûlullah Efendimiz ’e itaat emredilir ki, bunun mÂnÂsı, O ’nun sunnetine ittibÂdır. Sunnet; sahÂbe, tÂbiîn ve talebeleri tarafından titizlikle muhafaza edilmiş, tarihte emsÂli gorulmemiş bir isnad sistemiyle korunarak muteÂkip nesillere ulaştırılmıştır.
Kur ’Ân-ı Kerim, kıyÂmete kadar insanlığın hidÂyet rehberidir. Hicbir Âyete -hÂşÃ‚- son kullanma tarihi belirlenmemiştir. İslÂm cihanşumuldur ve şer‘î kaidelerin; zaman ve mekÂnın değişikliklerine mutabakatını sağlayan eşsiz usûl-i fıkıh prensipleri vardır. Modernistler ve tarihselciler; İslÂm ’ı guya cağa uydurmak gibi bÂtıl bir maksatla, nefsÂnî arzularına, hev ve heveslerine uymayan Âyet ve hadisleri te ’vil, tatil ve tahrif etmeye kalkışıyorlar.
HÂlbuki bir muslumanın, cÂhiliyye tereddut ve vesveselerine karşı vermesi gereken cevap, tıpkı o gunku muşriklerin vesveselerine karşı Hazret-i Ebûbekir Efendimiz ’in dediği soz olmalıdır:
“O -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- dediyse doğrudur!”
Zira;
O -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, Hak elcisidir.
CenÂb-ı Hak Âyet-i kerîmede:
“O, arzusuna gore konuşmamaktadır.” (en-Necm, 3) buyurarak Varlık Nûru Efendimiz ’in hevÂsından konuşmadığını ve kendiliğinden bir şey yapmadığını bildirmiştir.
O -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- sırÂt-ı mustakîmin hidÂyet rehberidir.
O -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’e itaat, AllÂh ’a itaattir.
O -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- oyle bir makama erişmiştir ki; mîrac hÂdisesinde, lutf-i ilÂhî olarak zamanın ustune cıkmıştır. HÂl, mÂzî ve istikbÂlin kayıtlarından ÂzÂde olarak, istikbalde yaşanacak hÂdiseleri olmuş gibi temÂşÃ‚ etmiş ve bize bildirmiştir. MÂzîde yaşamış ve vefÂt etmiş peygamberlerle buluşmuş ve onlarla goruşmuştur. CebrÂil -aleyhisselÂm- ’ı aslî sûretinde gormuş ve onun bile gecemediği sınırdan oteye gecerek, CenÂb-ı Hakk ’a kurbiyette / yakınlıkta varlığın zirvesi olmuştur. Boylece tebliğ ettiği hakikatler husûsunda, ayne ’l-yakîn derecesinde muşÃ‚hede ve mÂrifete vÂsıl olmuştur.
İBRET MEŞHERİ Ummetine karşı muazzam bir şefkat ve merhamet sahibi olan Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz; mîracda mahşer, cennet ve cehenneme dair temÂşÃ‚ ettiği bazı ahvÂli bize bildirerek, ibret almamızı istemiştir.
O ’nun bildirdikleri, elbette bizim kaldırabileceğimiz kadarı olmuştur. Zira Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- şoyle buyurur:
“…AllÂh ’a yemin ederim ki benim bildiklerimi bilseydiniz; az gulerdiniz, cok ağlardınız… (Evlerinizden) sahrÂlara dokulup AllÂh ’a yuksek sesle yakarışta bulunurdunuz.” (İbn-i MÂce, Zuhd, 19)
Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’den, «İsr ve Mîrac»la alÂkalı bircok haber nakledilmiştir. Onlardan birkacı şoyledir:
YETİMLER Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-; mîracda bir topluluğa uğradılar ve gorduler ki, onların dudakları deve dudağı gibidir. Birtakım vazifeli memurlar da onların dudaklarını kesip ağızlarına taş koyuyor.
“–Ey Cibrîl! Bunlar kimlerdir?” diye sordu.
CebrÂil -aleyhisselÂm-;
“–Bunlar, yetimlerin mallarını haksızlıkla yiyenlerdir!” dedi. (Taberî, XV, 18-19)
Yetimleri himÂye hakkında ise Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz;
“Ben ve yetimi himÂye eden kimse cennette şoylece beraber bulunacağız.” buyurmuş ve işaret parmağıyla orta parmağını, aralarını biraz aralayarak gostermiştir. (BuhÂrî, TalÂk, 14, 25; Edeb, 24)
GIYBETİN FECAATİ Yine Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şoyle nakletmektedir:
“MîrÂca cıkarıldığımda, bakırdan tırnaklarla yuzlerini ve sadırlarını tırmalayan bir topluluğa rastladım.
«–Ey CebrÂil! Bunlar kimlerdir?» diye sordum.
«–Bunlar, (gıybet ederek) insanların etlerini yiyen ve onların ırzlarına (şeref ve haysiyetlerine) dil uzatan kimselerdir.» cevabını verdi.” (Ebû DÂvûd, Edeb, 35/4878; Ahmed, III, 224)
Gıybet; kibir, kendini beğenmişlik ve «ibÂdullÂh»ı istihkar gibi cok cirkin kalbî hastalıkların neticesi olan bir şenaattir. Âyet-i kerîmede olu kardeşinin etini yemek kadar cirkin bir iş olduğu bildirilmiş ve bir başka Âyet-i kerîmede şu ağır tehdit beyan buyurulmuştur:
وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ
“Arkadan cekiştirmeyi (yani gıybeti), yuze karşı eğlenmeyi Âdet edinen herkesin vay hÂline!” (el-Humeze, 1)
Gıybet eden kişi;
“–Bende şu kotu hÂl yok, ama filÂncada var.” şeklinde, kendini overek, başkasının ayıbını aramak ve teşhir etmek hastalığına duşmuştur.
Hic kimse, kendisinden -doğru da olsa- hoşlanmayacağı ifadelerle bahsedilmesini istemez. Bir mu ’min; kendisi icin istemediği şeyi, başkası icin de yapmamalıdır.
Gıybet eden gafiller, soylediklerinin doğru olduğunu iddia ederek, kendilerini avuturlar. HÂlbuki soyledikleri yalan ise, o zaman hem gıybet, hem iftira etmiş olurlar. Ustelik, gıybette sarf edilen sozlerin coğu zandan ibarettir. Zannın coğu yani sû-i zanda bulunmak ise gunahtır, gunahlara goturur.
Gıybet yani arkadan konuşmak, bahsedilen gercek bir kotuluk ise, onu da ortadan kaldırmaz, bilÂkis onu yayar. Dînimizde ise nehy-i ani ’l-munker vardır. Şahsiyeti rencide etmeden, kotuluğu teşhir etmeden, doğru bir uslûpla, sadece alÂkalı kişileri irşÃ‚d etmek vardır. Vaziyete gore; «ayıpları setretmek / ortmek» vardır.
Gıybet, bÂtınî haramlardandır. Bircok mu ’min,
icki ve hınzır eti gibi zÂhirî haramlardan dikkatle kacınır da, bÂtınî haramlar olan gıybet, yalan gibi hususlarda cokca gaflete duşer. HÂlbuki, her ikisi de haramdır, her ikisinden de bir mu ’min iğrenmelidir.
FÂİZ: ALLÂH ’A SAVAŞ ACMA AHMAKLIĞI Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz anlatır:
“Mîrac gecesi, bir kısım insanlara uğradım ki, karınları evler gibi iri idi. Karınlarının ici yılanlarla doluydu ve bunlar dışarıdan gorunuyordu.
Ben;
«–Ey Cibrîl! Bunlar kimlerdir?» diye sordum.
«–Bunlar fÂiz yiyenlerdir!» cevabını verdi.” (İbn-i MÂce, TicÂrÂt, 58)
Âyet-i kerîmede fÂiz yasağını ciğnemeye devam edenlerin; «Allah ile savaş»a girişmek kadar, ahmakca ve kustahca bir hÂle dûcÂr olacakları bildirilmiştir.
Âlemlerin Rabbi ile mucadeleye girişenin sonu en ağır mağlûbiyettir. İslÂm buyukleri, fÂiz yiyen gafil mu ’minlerin şu iki fecî Âkıbetten birine duştuklerini muşÃ‚hedeleriyle tespit etmişlerdir:
FÂize girenler;
Ya eldeki helÂl mallarını da kaybederek, iflÂsa suruklenirler, Yahut dunyevî olarak zarar gormez fakat gitgide îmanlarını kaybederler. CÂhiliyyede; gaddar ve cimri zenginler, zor durumda olan insanlara borc verir, odeyemedikce fÂiz ekleyerek o borcu kat kat yukseltirlerdi.
Gunumuz cÂhiliyyesinde de; birikmiş parası olan muhteris rant kesimi, hicbir riske ve yatırıma girmeden, hazır paradan daha fazla para kazanma hırsıyla, fÂizleri yukseltme baskısı yapmakta, iktisÂdı sarsmakta ve fakir-fukarÂnın elindeki kıt imkÂnların daha da azalmasına sebebiyet vermektedir.
Maalesef, kredi kartları ve tuketici kredileri yuzunden fÂize bulaşmayan pek az insan kalmıştır.
Bir mu ’min; kanaat ve istiğnÂya dikkat etmeli, kendi imkÂnlarına gore sade bir hayat yaşamalı, odeyemeyeceği borclara girmemelidir.
Elinde ihtiyactan fazla imkÂn bulunan bir mu ’min ise, ihtiyac sahibi mu ’min kardeşlerini fÂizli kredi ve benzeri zarûretlere duşurmemek icin, karz-ı hasen vermeli, destek olmalıdır.
Nitekim Rasûlullah Efendimiz buyurur:
“Mîrac gecesinde cennetin kapısı uzerinde şu ibarenin yazılı olduğunu gordum:
«Sadaka on misliyle, borc vermek ise on sekiz misliyle mukÂfatlandırılacaktır.»
Ben;
«−Ey Cibrîl! Borc verilen şey nicin sadakadan daha ustun oluyor?» diye sordum.
«−Cunku, sÂil (coğu kere) yanında para olduğu hÂlde sadaka ister. Borc isteyen ise, ihtiyacı sebebiyle talepte bulunur.» cevabını verdi.” (İbn-i MÂce, SadakÂt, 19)
MADDİYAT İMTİHANI Fahr-i KÂinÂt Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- mîrac muşÃ‚hedeleriyle alÂkalı diğer bir hadîs-i şeriflerinde de şoyle buyurmuşlardır:
“(Mîrac esnasında) cennetin kapısında durup iceri baktım. Oraya (erkence) girenler ekseriy fakirler idi. Zenginler de (hesap vermek icin) mahpus idiler…” (BuhÂrî, Rikāk, 51; Muslim, Zuhd, 93)
İnsan; fıtratı ve tabiatı itibarıyla, servete ve zenginliğe duşkundur. HÂlbuki kendisi icin servetin hayırlı olup olmadığını bilmez. Mahşer yerinde insan, istifÂde ettiği ve nÂil olduğu her nimetten bir bir hesaba cekilecektir. O hesabın zorluğuyla karşılaşınca, nice insan;
“–Keşke dunyada malım daha az olsaydı da bugun hesabım daha kolay olsaydı!” diyecektir.
Bunun caresi, infaktır. Tıpkı şu hÂdisede olduğu gibi:
Bir başka hadîs-i şerifte buyurulur:
“O gece (Mîrac Gecesi ’nde) AbdurrahmÂn bin Avf ’ı gordum. Cennete, oturduğu yerde emekleyerek giriyordu. Ona dedim ki:
«–Nicin bu kadar ağır geliyorsun?»
Dedi ki:
«–YÂ RasûlÂllah! Malımın hesabı dolayısıyla, cocukları bile ihtiyarlatacak kadar ağır sıkıntılar gecirdim. Oyle ki, bir daha sizi goremeyeceğimi zannettim…»” (Muhammed PÂrisÂ, Faslu ’l-HıtÂb, s. 403)
AbdurrahmÂn bin Avf -radıyallÂhu anh-, Medine ’ye hicret etmiş ve zengin olmuştu. Bir gun kulağına bu haber geldi. Hemen Hazret-i Âişe -radıyallÂhu anhÂ- ’nın yanına giderek, Hazret-i Peygamber ’den boyle bir hadîs-i şerîfin vÂrid olup olmadığını sordu. VÂrid olduğunu oğrenince, AbdurrahmÂn bin Avf Hazretleri, o sırada Şam ’dan yeni gelmiş bulunan kervanını olduğu gibi derhÂl Allah yolunda infÂk eyledi. (Ahmed, XLI, 337; Heysemî, Keşfu ’l-EstÂr an ZevÂidi ’l-BezzÂr, III, 209)
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in mahşer ve otesinden daha bircok nakilleri vardır.
Namazı terk edenlerin başlarının kayalarla parcalandığı, ZekÂt vermeyerek fakirin hakkını gasp edenlerin cehennem dikenlerini ve ateşten cakılları yedikleri, ZinÂkÂrların, kokuşmuş leşler yedikleri, Soylediklerini kendisi yapmayan hatiplerin, ateşten makaslarla dudaklarının veya dillerinin kesildiği, Zin eden ve cocuklarını katleden kadınların, goğuslerinden ve ayaklarından asıldıkları bildirilmiştir. (Bkz. Beyhakî, DelÂilu ’n-Nubuvve, 2/397-399; Heysemî, Mecmau ’z-ZevÂid, 1/66-68; Taberî, XV, 18-19) CenÂb-ı Hak, muhafaza buyursun.
CARE: RASÛLULLAH! MîrÂcın en buyuk ders ve hissesi, Rasûlullah Efendimiz ’in, CenÂb-ı Hak katındaki kıymetini bize bildirmesidir.
Mîrac ve mahşer haberlerinde, Fahr-i Âlem Efendimiz ’in şefaat-i uzmÂsıyla alÂkalı mujdeli mÂlûmat da vardır. Suleyman Celebi ne guzel nazmetmiştir:
–YÂ İlÂhî! Hazretinden hÂcetim,
Bu durur kim ola makbul ummetim.
Hak TeÂl ’dan erişti bir nidÂ:
–YÂ Muhammed! Ben Sana kıldım atÂ.
Ummetini Sana verdim ey Habîb,
Cennetimi onlara kıldım nasîb.
Ancak o mujdeye nÂil olmak icin gayret ve hizmet lÂzımdır. Îman ve sÂlih amel lÂzımdır. Muhabbet ve ittib lÂzımdır.
Ummet-i Muhammed olma nimetine meccÂnen nÂil olmuş bizler; Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in mîrÂcından ibret almalı, oradan bize bildirilen sahnelerden derslerimizi cıkarmalıyız. Orada o mubÂrek cehreyi tebessum ettirecek bir hayat yaşamalıyız. O ’nun emÂnetleri olan Kur ’Ân ve Sunnet ’e sahip cıkmalıyız. İslÂm ’ı yaşama ve yaşatma heyecanıyla, O ’nun başka ummetlere, sevincle methedeceği bir vasfa burunmeliyiz.
Âyet-i kerîmelerde buyurulur:
“Siz, insanlığın (iyiliği) icin cıkarılmış en hayırlı bir ummetsiniz. İyiliği tavsiye eder, kotulukten sakındırırsınız.” (Âl-i İmrÂn, 110)
“…Sizi mûtedil (hayırhah) bir millet kıldık ki;
Sizler insanlığa şÃ‚hitler olasınız; ➢(Yani İslÂm ’ın şÃ‚hidi ve temsilcileri olasınız,
➢Numûne-i imtisÂl, ornek insanlar olasınız,
➢Size bakanlar, AllÂh ’ın arzu ettiği fert ve toplumu temÂşÃ‚ etmelidir.),
Rasûl de size şÃ‚hit olsun… (Yani sizin Muslumanlığınız, Allah Rasûlu ’nun beğenip takdir edeceği bir guzellikte ve kıvamda olmalıdır.)” (el-Bakara, 143)
Bu Âyet-i kerîmelerde gosterilen gayeye vÂsıl olmak icin, her mu ’min İslÂm ’ı ve Fahr-i KÂinÂt Efendimiz ’i temsil eden, O ’nun şÃ‚hidi olan bir zarÂfet, nezÂket ve incelik icinde İslÂm ’ı yaşamaya ve yaşatmaya gayret etmelidir.
Ne mutlu muvaffak olabilenlere!..
CenÂb-ı Hak, bizleri mîrac sahnelerinde bir bir gosterilen mahşerdeki fecî Âkıbetlerden muhafaza buyursun. Bizleri Rasûlullah Efendimiz ’in şefaat-i uzmÂsına mazhar eylesin.
Âmîn!..
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Yuzakı Dergisi, Yıl: 2022 Ay: Şubat, Sayı: 204
İslam ve İhsan