Yapılan kucucuk bir iyiliğin Allah katında ne kadar değerli olduğunu anlatan ibretlik bir kıssa.HikÂye edildiğine gore Ebû Mansur b. Zukeyr (k.s.) zÂhid ve sÂlih bir insandı. VefÂtı yaklaşınca cok ağlamaya başladı. Ona:
“Neden olum vakti yaklaşınca ağlıyorsun?” diye soruldu. O da:
“Ben şimdiye kadar hic gitmediğim bir yola gidiyorum.” dedi. Vefat ettiği vakit oğlu onu dorduncu gecesinde ruyÂsında gordu ve:
“-Babacığım, Allah sana nasıl muamele etti?” diye sordu: Babası da:
“-Ey oğulcuğum, iş senin tahmin ettiğinden daha cetin. AdÂletlilerin en Âdili bir melikle karşılaştım ve hasımları munÂkaşa ederken gordum.” Rabbim bana:
“-Ey Ebû Mansur! Ben sana yetmiş yıl omur verdim. Bugun yanında ne getirdin?” buyurdu. Ben de:
“-Ya Rabbi, otuz hac yaptım.” dedim. Allah TeÂlÂ:
“-Onları kabûl etmedim.” buyurdu.
“-Ya Rabbi, kendi elimle kırk bin dirhem sadaka verdim.” dedim.
“-Onları da kabûl etmedim.” buyurdu.
“-Altmış sene gunduzun oruc tuttum ve geceleri ihy ettim.” dedim.
“-Onları da kabûl etmedim.” buyurdu. Ben de:
“-Oyleyse helak oldum.” deyince bana şoyle cevap verdi:
“-Ey Ebû Mansur! Benim bu şekilde sana azap etmem keremime uygun duşmez. Sen bir Muslumanın ayağı kayıp duşmesin diye yoldan taşı kaldırdığın gunu hatırlamıyor musun? İşte bu sebeple ben sana rahmet ettim. Şuphesiz ki ben iyilik yapanların mukÂfÂtını zÂyi etmem.”
Kaynak: İsmail Hakkı Bursevî, Rûhu ’l-BeyÂn 4.Cilt, 289-290. Erkam Yayınları
İslam ve İhsan
İSLAM ’DA İYİLİ NEDİR?