Muslumanların hayatılarına nadide birer ornek alması gereken cetin, zorlu ve bir o kadar bereketli bir hadise "Mute". İşte Mute'den ummete hisseler...Âlemlere rahmet olarak gonderilen Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz; İslÂmiyet Arap Yarımadası ’nda iyice yayıldıktan sonra etraflarındaki hukumdar ve vÂlilere de mektuplar gondererek tebliğini cihanşumul hÂle getirdi.
Rasûlullah Efendimiz;
“–Bu mektubu kim goturur?” diye sorduklarında butun sahÂbe; genci, yaşlısı hepsi birden buyuk bir aşk ile ayağa kalkıyor ve;
“–YÂ RasûlÂllah, bu şerefi bana ver!” diyorlardı.
Hisse: Onlar aşk ve heyecan icinde vazifeye tÂlip olurken; ateşten colleri, uzun ve tehlikeli yolları nasıl aşacaklarını asla sormuyor ve duşunmuyorlardı. O mektubu kralın bir goz işaretine bakan cellÂtların kanlı kılıcları arasında okuyacaklarını da biliyorlardı. Bu tehlikeler onları en ufak bir zaafa duşurmuyordu cunku, onların en buyuk arzusu, Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in gonlunde bir yer edinebilmekti. Dunyada ashÂb oldukları gibi, Âhirette de Rasûl-i ZîşÃ‚n Efendimiz ’in maiyetinde, beraberinde olabilmek iştiyÂkıyla, dunyanın her turlu meşakkat ve zorluğunu istihfÂf ediyorlardı.
Elcilerin başına gelebilecek bu hÂdiseler sadece bir ihtimal olarak kalmadı. Hakikaten, bu elcilerden biri olan HÂris bin Umeyr -radıyallÂhu anh-, Busr emîrine giderken GassÂnî emirlerinden Şurahbil bin Amr tarafından durduruldu ve katledildi. (VÂkıdî, II, 755; İbn-i Kayyım, III, 381)
“Elciye zeval olmaz!” kaidesi ciğnenmiş ve İslÂm ’a karşı acıktan acığa hakaretÂmiz bir tecÂvuz sergilenmişti.
Fahr-i KÂinÂt Efendimiz derhÂl uc bin kişilik bir ordu teşkil ederek bu zÂlimin uzerine gonderdi.
Hisse: CihÂdın gayelerinden biri İslÂm ’ın ve muslumanların izzet ve haysiyetlerini mudafaa ve muhafaza etmektir.
Yeryuzunde adÂletin tesisi, Zulmun engellenmesi, Fitnenin, musluman olmak isteyenlere yapılan işkencelerin sona erdirilmesi, Mazlumların imdÂdına koşulması ve NizÂm-ı Âlem / dunyanın intizam icinde istikametle devam etmesi cihÂdın ulvî gayeleridir. Bu gaye istikametinde İslÂm ’ın izzetini sergileyen ecdÂdımız, bircok gayr-i muslim beldenin halkı tarafından bizzat cağırılmışlardı. Cunku dindaşları kendilerine zulmederken, muslumanlar tarafından fethedilen beldelerde huzur, sukûn ve adÂletin hukum surduğunu biliyorlardı.
Peygamber Efendimiz Mûte Seferi ’ne gondereceği ordunun başına Âzadlısı Zeyd bin HÂrise -radıyallÂhu anh- ’ı kumandan tayin etti.
Hisse: CÂhiliyye doneminde sınıf farklılığı, Âdet Hinduizm ’deki kast sistemi gibi cok katı idi.
Kole; insan yerine konulmaz, aşağı tabakada gorulur, ÂzÂd edilmiş olsa bile, hurlerin sınıfına asla dÂhil kabul edilmezdi.
Peygamberimiz bu bÂtıl telÂkkîleri yıkmak icin, Âzadlısı Zeyd ’i kumandan tayin etti. Nice Kureyşli muhÂciri, onun emrine verdi.
SahÂbe bu terbiyeler icinde İslÂm kardeşliğini ve tevÂzuu tÂlim etti.
Peygamberimiz, Mûte ’ye gondereceği orduya şu tÂlimÂtı verdi:
“Şayet muharebede Zeyd şehîd olursa, kumandayı CÂfer alsın!
CÂfer de şehid duşerse, AbdullÂh bin RevÂha orduya kumandanlık etsin!
O da şehîd olursa, artık muslumanlar aralarından birini kumandan olarak belirlesinler!..”
Bu sozleri duyan bir yahudi, Hazret-i Zeyd -radıyallÂhu anh- ’ın yanına gelerek şu sozleri soyledi:
“–Vasiyetini hazırla! Şayet Muhammed peygamberse, sen O ’nun yanına donemeyeceksin! Cunku Benî İsrÂîl peygamberlerinin de isimlerini verdikleri kişiler savaşta olurler, sağ donmezlerdi…”
Yahudi, bu ifadeleriyle bu guzîde sahÂbînin yureğine korku duşurmek istiyordu. Hazret-i Zeyd ise buna aldırmadı. Hatt sevindi. (İbn-i Kesîr, el-BidÂye, IV, 238)
Hisse: Peygamber Efendimiz, Hazret-i Zeyd ’i de, CÂfer ’i de cok severdi. En sevdiği ashÂbını şehÂdete gondermişti.
Cunku;
Esas hayat Âhiret hayatıdır. ŞehÂdet, bir mu ’min icin en buyuk şeref ve en aziz nimettir.
AshÂb-ı kirÂmın şehÂdet aşkına şÃ‚hitlik eden sayısız kıssa vardır:
Genc hatt cocuk yaşta sahÂbîler, yaşları kucuk diye harpten geri dondurulmemek icin, ayak parmakları ustunde yukselerek kendilerini daha buyuk gostermeye calışırlardı.
Ayağı topal olduğu icin harbe katılmaktan muÂf olan Amr bin Cemuh -radıyallÂhu anh-, oğullarının mÂni olmaya calışmalarına rağmen, Peygamber Efendimiz ’e yalvara yalvara Uhud Harbi ’ne katılma musaadesi almış ve cok istediği şehidlik rutbesine nÂil olmuştu.
Abdullah İbn-i Ummu Mektum -radıyallÂhu anh-; Âm olmasına rağmen, tebliğ ve cihad fazîletinden mahrum kalmak istemiyordu. Kādisiye harplerine katılmak icin muracaat etti. Gozleri gormez hÂliyle nasıl hizmet edeceğini soranlara ise, şu guzel cevabı verdi:
“–Benim bu hÂlimle de size buyuk bir faydam dokunabilir. Cunku ben Âm olduğum icin, duşman kılıclarını goremem; bu yuzden de cesaretim kırılmadan en onde sancağı taşırım. Benim korkusuzca duşman ustune yuruduğumu goren muslumanların da cesaret, kahramanlık ve heyecanı artar.”
Bir rivÂyete gore, Hazret-i Abdullah, iştirÂk ettiği bu harpte şehid olmuştur.
ŞehÂdet aşkı sahÂbeden sonraki asırlarda da ummet-i Muhammed ’in buyuk bir şiÂrı olmuştur. İstanbul ’u fetheden askerler, okların, kaynar yağların ve rum ateşlerinin yağmur gibi dokulduğu surlara doğru;
“–Mujdeler olsun! Şehîd olma sırası bize geldi!” diye şevkle ve iştiyakla koşuyorlardı.
YOL HAZIRLIĞI Mûte Seferi ’nde ucuncu kumandan olan AbdullÂh bin RevÂha -radıyallÂhu anh-, Allah Rasûlu ’nun yanına gelip vedÂlaştıktan sonra;
“–YÂ RasûlÂllah! Bana ezberleyeceğim bir şey tavsiye buyurunuz.” dedi.
Peygamber Efendimiz ona;
“–Sen yarın AllÂh ’a secdenin pek az yapıldığı bir ulkeye varacaksın. Orada secdeleri ve namazları coğalt!” buyurdu.
“–YÂ RasûlallÂh! Bana biraz daha nasihat et!” dedi.
RasûlullÂh -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-;
“–AllÂh ’ı dÂim zikret! Cunku AllÂh ’ı zikir, umduğuna ermende sana yardımcı olur!” buyurdu. (VÂkıdî, II, 758)
Hisse: AshÂb-ı kirÂmın Peygamberimiz ’den husûsî nasihat ve tavsiyeler almaya buyuk bir iştiyak gosterdiklerini goruyoruz.
Bu nasihat ve tavsiyeler, kişiye mahsus vurgular taşıdığı icin, pek ehemmiyetli ve ceşitlidir. Bu husûsî terbiye ve tezkiye, tasavvufta devam ettirilmiştir.
Peygamberimiz ’in; “Secdelerin az olduğu bir beldeye gidiyorsunuz.” îkāzı da pek muhimdir. Tebliğ ve cihad icin, kişi, gayr-i muslim bir diyara yahut gaflet ehlinin cokca bulunduğu yerlere girmek durumunda kalır. Eğer husûsî bir dikkat ve îtin gosterilmezse, oranın menfî tesirlerinden zarar gormek mevzu bahis olabilir.
Bunu şu teşbihle anlatabiliriz:
Boğulmakta olan birini kurtarmak icin denize atlayan kişi, cok iyi yuzme bilmiyorsa, dikkatli olmazsa, kurtarmak yerine onunla beraber boğulur.
Bu tehlikeleri bertaraf etmek, mÂneviyatla, secdeleri artırmakla ve «zikrullÂh»a husûsî bir ehemmiyet vermekle mumkun olacaktır.
Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh- da Azerbaycan ve Dağıstan ’a gonderdiği ordularına şoyle seslenmişti:
“Aman sakın siz;
Putperestlerin giyindiği gibi giyinmeyin. Putperestlerin yediğinden yemeyin. Orada İslÂm şahsiyetini muhafaza edin.” MÂdem boyle tehlikeler var, o hÂlde tebliğ ve gayretler icin de olsa, boyle risklere girmeyelim denilmesi de doğru değildir.
Muhterem pederim Musa Efendi Hazretleri şoyle der:
“Bazıları, huzurumuz (zikir hÂlimiz) bozulur diye halka karışıp hizmet etmekten cekinmektedir. Bu da nefsin tuzaklarından biridir.
Asıl huner, hem duÂya ve hizmete devam etmek, hem de Rabbimiz ’le unsiyet hÂlinde olmaktır.”
Sûret-i haktan gorunen boyle nefis tuzaklarına bir misal de Tebuk ’te yaşanmıştı. Bazı munafıklar;
“–Bizi fitneye duşurme! Biz Rum diyarının guzellerini gorunce nefsimize hÂkim olamayız!” diyerek Tebuk Seferi ’ne katılmamalarına garip ve asılsız bahaneler ileri surmuşlerdi. CenÂb-ı Hak;
“Onlar zaten (Hakk ’ın ve RasûlullÂh ’ın emrine icÂbet etmemek icin bahaneler aramalarıyla) fitneye duşmuşlerdir!” (Bkz. et-Tevbe, 49) buyurdu.
Hem cihÂda koşmak hem de fitneye duşmemenin tedbirlerini almanın en guzel misallerini ecdÂdımızın tatbikatlarında goruruz:
Fatih Sultan Mehmed Han, Bosna ’nın fethinden sonra cıkardığı bir fermanda;
“–Sakın ola, Sırp kızları su almak icin ceşme başlarına geldiklerinde, askerlerim oralarda bulunmayalar!..” demiştir.
Fatih bu fermanı ile, hem askerlerini, hem de teminÂtı altındaki hıristiyan tebaanın iffetini muhafaza etmiş oluyordu.
Gunumuzde ihtilÂtın bircok nefsÂnî ve ailevî fitneye sebebiyet verdiği mÂlûmdur. Gerek ferdî ve gerekse ictimÂî tedbirleri almak zarûrîdir.
MÛTE ZAFERİ Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, mescidin minberinde Mûte Harbi ’nin butun safhalarını anbean ashÂb-ı kirÂma aktarıyordu. Muharebe meydanı gozlerinin onunde idi. Şoyle anlattı:
“Zeyd bin HÂrise sancağı eline aldı.
Şeytan hemen onun yanına geldi. Hayatı ve dunyayı ona sevimli, olumu de cirkin ve sevimsiz gostermeye calıştı.
Zeyd ise;
«–Bu an, mu ’minlerin kalplerinde îmÂnı sağlamlaştıracakları bir zamandır! Sen ise bana dunyayı sevdirmek istiyorsun!» dedi ve ilerledi. Carpışmaya girişti ve nihayet şehîd oldu. Onun icin Allah ’tan af ve mağfiret dileyiniz.”
Sonra da şoyle devam etti:
“O şimdi cennete girdi, orada koşup duruyor!
Sonra sancağı CÂfer aldı.
Şeytan hemen onun yanına vardı. Hayatı ve dunyayı ona sevimli, olumu de cirkin ve sevimsiz gostermek istedi.
CÂfer ise;
«–Bu an, mu ’minlerin kalplerinde îmÂnı sağlamlaştırma zamanıdır!» dedi ve ilerledi. Duşman ordusuna saldırdı, carpıştı ve nihayet o da şehîd oldu. Ben onun şehîd olduğuna şahÂdet ederim.”
Daha sonra devam etti:
“Kardeşiniz icin Allah ’tan mağfiret dileyiniz. O şehîd olarak cennete girdi. Şimdi o, cennette yÂkuttan iki kanat ile dilediği gibi ucuyor.”
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, bir başka rivÂyette;
“CÂfer ’i, cennette meleklerle birlikte ucarken gordum.” buyurmuştur. (Tirmizî, MenÂkıb, 29/3763)
Bundan sonra CÂfer -radıyallÂhu anh-, «ucan» mÂnÂsına «TayyÂr» lakabıyla anılır olmuştur.
Hisse: Allah yolunda fedÂkÂrlık ve gayretler mevzubahis olduğunda, nefis ve şeytan turlu turlu engeller cıkarmaya calışır. Vesveseler, bahaneler ve mazeretler birbirini takip eder.
Bir mu ’min bunları bertaraf etmeyi bilmelidir.
Dolayısıyla cihad iki turludur:
İslÂm ’a ve vatana yapılan mutecÂviz saldırılara karşı cihad. Bir de;
Nefse, nefsÂnî duygulara karşı cihad: Nefsin arzularıyla ve şehvet, gazap gibi duygularıyla mucÂhede ederek, onu dizginleyip terakkî ettirmek. Şu hadîs-i şerifler de bu mÂnÂyı te ’yid eder:
“Gercek mucÂhid, nefsine (hev ve heveslerine) karşı cihÂd edendir.” (Tirmizî, FedÂilu ’l-CihÂd, 2/1621)
“Guclu ve kuvvetli pehlivan, herkesi sallayıp yere yatıran değildir. Asıl kahraman kişi, ofke zamanında kendini tutandır.” (BuhÂrî, Edeb, 102; Muslim, Birr, 106-108)
MuhÂcirler, Mekke devri boyunca, alay, hakaret, işkence, boykot sebebiyle aclık gibi nice zulumlere tahammul ede ede mÂnen derece kazandılar ve nefisle mucÂhede hususunda da terakkî ettiler.
Hazret-i Zeyd; TÂif ’te gafil bedbahtlar, Peygamberimiz ’i taş yağmuruna tutarken, O ’na vucuduyla siper olmaya calışıyordu.
Hazret-i CÂfer, Fahr-i KÂinÂt Efendimiz ’in emriyle gittiği Habeşistan ’da 13 yıl gurbet hayatı yaşadı. Orada İslÂm ’ı en guzel şekilde temsil ve tebliğ edip buyuk bir hasretle Efendimiz ’in yanına hicret etti.
İbn-i Omer -radıyallÂhu anhumÂ- şoyle demektedir:
“CÂfer ’i aradık. Onu şehidler arasında bulduk. O hÂldeydi ki, cesedinin on tarafında doksan kusur ok ve mızrak yarası saydık. Bunların hicbirisi de arkasında değildi.” (BuhÂrî, MeğÂzî, 44)
NEFSİN İTİRAZI Mûte ’de olanları ashÂbına anlatan Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-;
“CÂfer ’den sonra sancağı Abdullah bin RevÂha aldı!” dedikten sonra bir muddet sustu.
EnsÂrın benizleri sararıp soldu. Zira Abdullah bin RevÂha ’nın, Allah ve Rasûlu ’nun hoşuna gitmeyecek bir şey yaptığını duşunmeye başladılar. O sırada Hazret-i Abdullah ise sancağı alıp atının uzerinde duşmana doğru ilerlerken, bir yandan da serkeş nefsini dize getirmek icin uğraşıyordu:
“–Ey nefsim! Ben seni kendime boyun eğdireceğim diye yemin ettim. Sen buna, ya kendiliğinden rÂzı olursun, yahut sana bunu zorla kabul ettiririm!
Goruyorum ki sen, cennetten pek hoşlanmıyorsun! Sen, beden kırbası icinde bir damla su durumunda olmaktan başka nesin ki?
Ey nefsim! Sen şimdi oldurulmezsen olmeyecek misin ki? Eğer o iki kişinin yaptığını yapar da şehidliği tercih edersen, doğru bir iş yapmış olursun! Eğer gecikirsen bedbaht olursun!”
Bu esnada parmağından yaralanan Abdullah -radıyallÂhu anh-, atından indi, yaralı parmağını ayağının altına alarak;
“–Sen ancak kanayan bir parmak değil misin? Bu kazÂya da Allah yolunda uğramış bulunuyorsun!” mÂnÂsına gelen bir şiir okudu ve elini hızla cekip sarkmakta olan parmağını kopardı. Ardından da savaşmaya devam etti. Bir taraftan duşmana karşı kucuk cihadda bulunurken, diğer taraftan da nefsine karşı buyuk cihÂda devam ediyordu:
“–Ey nefsim! Eğer endişen, hanımından mahrum kalmaktan ileri geliyorsa, işte onu uc talÂkla tamamen boşadım gitti.
Eğer kolelerinden uzak kalmak ise onları da ÂzÂd ettim.
Yok eğer bahce ve bostanından mahrum kalmaktan ise onları da Allah ve Rasûlu ’ne bırakarak infÂk etmiş bulunuyorum.”
Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- savaş sahnelerini nakletmeye devam etti:
“Abdullah bin RevÂha cesaretini topladı, elinde sancak olduğu hÂlde duşmanlarla carpıştı ve şehîd oldu. (O tereddudu sebebiyle) îtirazlı olarak cennete girdi. Onun icin de Allah ’tan af ve mağfiret dileyiniz!” buyurdu.
Abdullah -radıyallÂhu anh- ’ın cennete îtirazlı olarak girişi ensÂra ağır geldi:
“–YÂ RasûlÂllah! Onun îtirÂzı ne idi?” diye sordular.
Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- şoyle buyurdu:
“–Kendisi yaralandığı zaman duşmanla carpışmaktan cekindi. Sonra nefsini kınadı, cesaretini topladı ve şehîd oldu! Cennete girdi. Onlar bana cennette altın tahtlar uzerinde gosterildi. AbdullÂh ’ın tahtının arkadaşlarınınkinden daha aşağıda ve eğri olduğunu gordum. Sebebini sorduğumda;
«–Abdullah carpışmaya giderken bazı tereddutler gecirdikten sonra carpışmaya gitmişti!» denildi.”
Hazret-i AbdullÂh ’ın şehîd olup cennete girişi, ensÂrı sevindirip yureklerini ferahlattı.
Hisse: Nefs ve şeytan, olunceye kadar insanın peşini bırakmamaktadır. Hicbir şey yapamasa, insanın derecesini duşurmeye calışmaktadır. İşlediği sÂlih ameli sildirmeye uğraşmaktadır.
Cunku mÂnevî dereceler, kalıcı apoletler değildir. Kişinin kalbî hÂline gore ortadan kalkabilir.
İsrailoğulları zamanında yaşayan ve başlangıcta mÂnen yuksek derecelere ve bazı kerÂmetlere nÂil olan Bel‘Âm bin BÂûrÂ, daha sonra dunyaya saplandı, nefsinin hevÂsına tÂbî oldu ve kufre yuvarlanıp gitti. Oyle rezil-rusvay bir hÂle zebûn oldu ki Kur ’Ân-ı Kerim; onun hÂlini, dilini sarkıtıp soluyan bir kelbe benzetmiştir. (el-A‘rÂf, 175-178)
O hÂlde dÂim uyanık ve mucÂhede hÂlinde olmak, bir de Rabbimiz ’in muhafazasına sığınmak îcÂb eder. Âyet-i kerîmede buyrulur:
“Ve sana yakîn (olum) gelinceye kadar Rabbine ibÂdet et!” (el-Hicr, 99)
ALLÂH ’IN KILICI Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-; Hazret-i AbdullÂh ’ın ardından;
“Şimdi sancağı AllÂh ’ın kılıclarından bir kılıc eline aldı. Neticede Allah mucÂhidlere fethi muyesser kıldı.” buyurdu. (Bkz. BuhÂrî, MeğÂzî, 44; Ahmed, V, 299; III, 113; İbn-i HişÃ‚m, III, 433-436; VÂkıdî, II, 762; İbn-i Sa ’d, III, 46, 530; İbn-i Esîr, Usdu ’l-GÂbe, III, 237)
Sonra yaşlı gozlerle dergÂh-ı ilÂhîye el acıp:
“AllÂh ’ım! HÂlid, Sen ’in kılıclarından bir kılıctır. Sen ona nusret ihsÂn eyle!” diye du etti. (Ahmed, V, 299)
Hisse: HÂlid bin Velid -radıyallÂhu anh-; Kureyş ’in namlı bir kumandanı iken, Hudeybiye ve Umretu ’l-Kaz ’dan sonra hidÂyete ererek Medine ’ye hicret etti. Efendimiz ’in rahle-i tedrîsinde terbiye gordukten sonra, AllÂh ’ın kılıclarından bir kılıc oldu. Hazret-i Ebûbekir ve Omer -radıyallÂhu anhumÂ- ’nın hilÂfetleri zamanında buyuk fetihler gercekleştirdi.
İnsanlar fetihleri, sadece Hazret-i HÂlid ’e bağlama hatasına duşunce Hazret-i Omer, kumandanlığı ondan alıp Ebû Ubeyde Hazretleri ’ne verdi. Bu vazife değişikliği olduğunda da yeni kumandanın emri altında bir nefer olmayı bildi.
HÂlid bin Velid -radıyallÂhu anh-; buyuk fetihler gercekleştirdiği hÂlde son nefeslerini hasta yatağında vermekteydi. Şehîd olamamanın huznuyle yanındaki dostlarına mahzun bir şekilde şoyle diyordu:
“–Beni en cok uzen, hayatı hep at kişnemeleri ve kılıc şakırtıları arasında gecmiş bu cengÂverin Âcizler gibi yatakta can vermesidir.
Âh HÂlid!
Şehîd olamayan HÂlid!
Vucudumda bir karış yer yoktur ki ya kılıc yarası veya bir mızrak yarası olmasın. Omru boyunca dîn-i İslÂm ’ı yaymak icin savaşlarda at koşturan kimsenin sonu, boyle yatak uzerinde mi olacak?”
Sonra;
“–Vasiyetimi bildiriyorum: Beni ayağa kaldırın!” deyince, ayağa kaldırdılar;
“–Beni bırakınız, şimdiye kadar hep taşıdığım kılıcım, artık beni taşısın.” diyerek kılıcına dayandı.
“–Olumu savaşta imişim gibi ayakta karşılayacağım.
Olduğum zaman atımı, muharebelerde tehlikelere dalabilen bir yiğide veriniz. Atım ve kılıcımdan başka bir şeye sahip olmadan oleceğim. Mezarımı bu kılıcımla kazınız. Kahramanlar kılıc şakırtısından zevk alır.” buyurdu.
Ve yatağına duşup kelime-i şahÂdet getirerek rûhunu teslim etti. (Sadık DÂnÂ, İslÂm Kahramanları, 1, s. 89-90; Bkz. İbnu ’l-Esîr, Usdu ’l-ĞÂbe, II, 143)
HÂlid bin Velîd -radıyallÂhu anh- kisrÂya yazdığı mektupta şoyle demişti:
“–Ya musluman olun ya cizyeyi odeyin!
Aksi takdirde bilin ki;
Sizin uzerinize oyle bir toplulukla geldim ki;
Onlar sizin hayatı sevdiğiniz kadar, olumu (şehÂdeti) severler!” (Taberî, Tarih, s. 533; Bkz. Buharî, Cizye, 1)
Muslumanlar, şehÂdet husûsunda bu şuur icinde oldukları muddetce, dunyanın dort bir yanında muzaffer oldular. Uzerlerine saldıran Haclıları, Moğolları bertaraf ettiler. Mazlumların imdÂdına koştular. İslÂm ’ın izzetini sergilediler. Kendi aralarında merhametli, duşmana karşı haysiyetli oldular.
LÂkin şehÂdet aşkı zayıflayıp, dunya sevgisi ağır bastıkca, muslumanlar ağır mağlûbiyetler aldılar. Birbirlerine duştuler. İslÂm diyarları, mÂtem ulkelerine dondu.
CenÂb-ı Hak; nesillerimizi, sahÂbe-i kiram ve onların izindeki şanlı ecdÂdımız gibi; Allah icin, vatan icin, nÂmus ve ittihÂd icin canını esirgemeyen, bu uğurda şehÂdeti canına minnet bilen yiğitler hÂlinde yetiştirmeyi muyesser eylesin.
İstikbÂlimizi, muhteşem mÂzîmiz gibi, ihtişamla tezyîn edebilmeyi ummet-i Muhammed ’e ve gazi milletimize nasip buyursun. Âmîn!..
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Yuzakı Dergisi, Yıl: 2022 Ay: Ağustos, Sayı: 210
İslam ve İhsan
Şehit Kimlere Denir?