Cennetin ayakları altına serildiği annelerden olmak icin gayret gosteren fedakÂr bir annenin kızı icin verdiği mucadeleyi konu alan, Halime Demireşik ’in kaleminden soluksuz okuyacağınız roportaj.Roportaj: Halime Demireşik
Bugun siz değerli okuyucularımızı, fedakÂr bir anne ile tanıştıracağım. Onun evlÂdına merhamet ve fedakÂrlığı, dunyevî ihtiyaclarına dair bir fedakÂrlık değil! O, gozunu ve gonlunu ukbÂdaki mertebelere dikmiş, cennetin ayakları altına serildiği annelerden olmak icin gayret gosteren bir hanım...
Malezyalı Nur Esmah Emma Hanım, 12 yaşındaki kızını, sırf AllÂh ’ın dinini hakkıyla oğrensin ve Kur ’Ân hÂfızı ve hÂdimi olsun diye Turkiye ’ye, yani ulkesinden binlerce kilometre uzaklara, dilini ve kulturunu bilmediği bircok oğrencinin bir arada yaşadığı bir Kur ’Ân kursuna gonderiyor. O gunlerce Arafat ’ta, KÂbe ’de ve Ravza ’da AllÂh ’a yalvarıyor. Sırf evlÂt sermayesini hakkıyla yetiştirebilmek icin ve duÂlarının bereketi ile onları mÂnevî bir el Turkiye ’ye, Fasl-ı Bahar Kız Kur ’Ân Kursu ’na yonlendiriyor Âdeta…
Bugun maddî-mÂnevî refahın hepimizi kuşattığı ulkemizde, ezan sesleri altında yaşadığı ve aynı şehirde bulunduğu hÂlde evlÂtlarını AllÂh ’ın dînini oğrenebileceği bir Kur ’Ân kursuna, bir İmam-Hatip okuluna veya medreseye gonderemeyen, “evlÂdına sozde duşkun” ebeveynlerin ozellikle dikkat kesilmeleri gereken bir roportaj.
Buyrun, hep beraber nasibimizi devşirmeye….
Kıymetli Nur Esmah Emma Hanım, sizi tanıyabilir miyiz?
BismillÂhirrahmÂnirrahîm. Malezyalıyım. Elli iki yaşındayım ve iki cocuğum var. Oğlum 21, kızım ise 12 yaşında. Eşimin işi sebebiyle once bir Arap ulkesi olan Urdun ’de birkac yıl kaldık. Oğlumu kucukluğunden beri Urdun ’deki Âlimlerle ve Malezyalı İslÂm ilimleri okuyan, Arapca konuşan oğrencilerle buluşturdum. Onlarla oturup kalkmasını ve arkadaşlık kurmalarını sağladık. Cunku cocuklar, ebeveyninden sonra, en cok arkadaşlarının tesirinde kalırlar ve onların ahlÂkını fark etmeden ornek alırlar. Bunu, kucuk yaşlarından itibaren yapmamızın sebebi, evlÂdımızın karakter temelini sağlam atmak icindi. Eğer curuk olursa, en kucuk imtihanda yıkılır giderlerdi, Allah korusun!
Urdun ’e gitmeden once, orası hakkında araştırma yaptım. Oradaki insanların İslÂm ’ı yaşayışları ve hayatlarındaki ÂdÂb cok hoşuma gitti. Ben yirmi beş yaşındayken başımı kapattım. O zamana kadar bircok şeyi bilmiyordum. Cunku anne tarafım biraz karışık… Aralarında musluman olmayanlar da var. Bu sebeple benim de o zamana kadar îmÂnım ve dînî yaşantım pek kuvvetli değildi. Ama Allah kime hidÂyet vermeyi dilerse, muhakkak verir. Onemli olan zerre miktarı inancın olsun ve sen bu inancı buyutmeyi iste…
Nur Esmah Hanım, on iki yaşındaki kızınızı, İslÂm ’ı oğrenmesi icin Turkiye ’ye getirdiniz. Malezya ’da da İslÂm ’ı oğreneceği imkÂnlar vardır herhÂlde… Niye Turkiye ’yi tercih ettiniz?
Kızım Khalila ’yı buraya getirmemin en buyuk sebebi, onun kız cocuğu olması… Cunku o ileride bir anne olacak. İslÂm icin evlÂt yetiştirmesi lÂzım. İşte o evlatları, yani gelecek nesillerimizi hakkıyla yetiştirebilmesi icin onun İslÂm ’ı cok iyi bilmesi ve hayatına yerleştirmesi lÂzım.
Dunyada alacağı diplomalar, beni bu dunyada cok gururlandırır. Bir doktor veya avukat olması da… Ama Âhir zamandayız ve ben cok korkuyorum. Ben onların dunyası icin değil, Âhireti icin endişeleniyorum. Diploma sahibi olmak kolay, ama Cennet ’e girmek o kadar kolay değil!.. Ben evlÂtlarımla, torunlarımla beraber Cennet ’e girmeyi istiyorum. Bu yuzden onu kucuk yaşında İslÂm ’ı oğrensin ve yaşasın diye bilmediğim bu diyara bıraktım.
O erkek cocuğu olsaydı, Malezya ’da da kalıp oğrenebilirdi. Erkekler icin imkÂnlar daha fazla orada…
Malezya ’daki butun medrese ve Kur ’Ân kurslarını gezdim. Endonezya ve Tayland ’da da pek cok araştırma yaptım. Surekli engeller cıktı. Bu da bize kaderimizin orada yazılmadığını gosteriyordu.
“-Bunda da bir hayır vardır!” dedik.
Kızımı Malezya ’da bir medreseye verdik. İcime sinmemişti, ama o an başka care de bulamadığımız icin vermiştik. Ama ben duÂya sarılmıştım. Kızımın İslÂm ’ı en iyi oğreneceği yere ulaşması icin surekli du ediyordum. Gecen sene Hac icin cağrıldık. Hac yaparken Mekke ’de, Medîne ’de, Arafat ’ta, her yerde, her vesîleyle, teheccudlerde hÂcet namazları kılıp kızım icin duÂdaydım. Sadece Allah ’tan istedim.
“-Rabbim, kızım icin en guzel eğitim verecek yere bizi yonlendir!” diyordum.
Rabbim niyetimi biliyordu ve sabrımın karşılığı olarak en guzelini verecekti. Belki imtihanlı olacaktı, ama sonu hayırlı olacaktı.
Mekke ’de Arafat vakfesinden donunce bir ruya gordum. Ruyamda birisi bana bir şeyler soyluyordu, ama ben dilini bilmediğim icin dediklerini anlayamıyordum. Ruyamda beyime bu sesin ne dediğini soruyordum. Bana anlamadığını, dilin Turkce olduğunu:
“-İşte Khalila ’nın okulu bu!..” dendiğini soyledi.
Eşim eski bir buyukelcidir. Turkiye ’ye cok gidip geldi. O, benim ilk ruyamdı ve ben bu ruyayı unutmuştum. Medîne ’ye gittik. Ravza ’da her gun duÂlar ediyordum. Bir gun Peygamber Efendimiz ’i ziyaret ettiğim esnÂda Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in “Cennet bahcesidir!” diye buyurduğu yeşil halılarda; hacıların Peygamber Efendimiz ’i selÂmlamak ve iki rekatcık namaz kılabilmek icin yarıştıkları, hatt neredeyse birbirini ezdikleri o mubÂrek yerde, ben YÂsin-i Şerîf ’i okuyacak kadar vakit buldum.
Bu, AllÂh ’ın duÂmı kabul edeceği icin ikram ettiği bir lutuftu. YÂsin-i Şerif ’i okuyup bitirince hÂlimi Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’e arz ettim.
“-YÂ Rasûlallah, hÂlime bak! YÂ Rabbi, Peygamber Efendimiz hurmetine bana merhamet et! EvlÂdımı ummete faydalı eyle! Kızıma en iyi ilim alacağı bir kapıyı ac!” diye yalvardım.
Peygamber Efendimizin kabrinin yanında du ettim. Ama istediğimi Allah ’tan istedim… Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- hurmetine... (Okuyucularım buna dikkat etsin; bizzat duÂyı Peygamber Efendimize yapmak, dilek ve isteklerimizi O ’ndan istemek şirk olur.)
O gunlerde tekrar ruya gordum. Ruyamda buyuk kubbeli bir mescit gordum. Ve sonrasında, “Bu mescit nerede olabilir?” diye duşundum. Orayı hatırlar gibiydim. Duşundum, sonunda buldum. Gordum yer, Turkiye ’deki Sultanahmed CÂmii ’nin kubbesiydi. Daha once de Turkiye ’ye gelmiştim. Beyime Turkiye ’ye gitmek istediğimi soyledim.
“-Neden gitmek istiyorsun?” dediğinde ona ruyalarımı anlattım.
Buradaki din eğitimi ile ilgili araştırma yaptık. Yurt dışından gelen oğrencilerin en az 16 yaşında olması şartı vardı. Sonra biz Diyanet vÂsıtası ile kızımızın eğitim goreceği yerleri var mı diye soruşturduk. Bize araştırıp uygun bir yeri haber vereceklerini soylediler. Nihayet bize İstanbul ’daki Fasl-ı Bahar kursunun bizim aradığımız şartlarda olduğunu haber verdiler.
Gittik; kursu gorduk. İdarecisi Zehra Hoca ’yla tanıştım. Bize kursun derslerinden ve eğitim hedeflerinden bahsetti. Kalbim hemen ısındı. Bu kursta benim kızım gibi dunyanın bircok ulkesinden gelen oğrenciler olduğunu gorunce de cok mutlu oldum. Ve huzurla evlÂdımı onlara teslim ettim. İcimde anlayamadığım bir rahatlık vardı ve uzerimden buyuk bir yuk kalkmıştı. İşte buydu! Rabbimin takdir ettiği, bizim istediğimizden daha iyisi… SubhÂnallah! Allah ’tan ne istesek geri cevirmez, ama her şeyin bir zamanı vardır. Biz yeter ki uzerimize duşenleri yapalım ve du ile bu zamanı bekleyelim.
Nur Esmah Emma Hanım, sizce musluman hanımlar evlÂtlarını yetiştirirken hangi hususlara daha cok dikkat etmeliler ?
Artık bilim ve teknoloji devrinde yaşıyoruz. Teknoloji hızla gelişmeye devam ediyor. Tek tuşla her şeyi oğrenebiliyoruz. Yani dunya parmaklarımızın ucunda diyebiliriz. Dolayısıyla cocuklarımızın iyiye de kotuye de ulaşması cok kolay ve boyle bir zamanda, îmÂnımızı da, kalbimizi de korumamız cok zorlaştı.
Şahsen dışarıdan cok modern bir Âile gibi gorunsek de cocuklarımızı hÂl gelenek ve goreneklerimize gore yetiştiriyoruz. Mesel oğlum, on sekiz yaşına gelene kadar kendine ait cep telefonu olmadı. Arkadaşları:
“-Senin Âilenin maddî durumu cok iyi olduğu hÂlde senin hÂl telefonun yok mu?!” diye ona takılıyorlardı. Biz de:
“-EvlÂdım, sen onların dediğine takılma! Vakti geldiğinde senin de telefonun olacak. Annen-baban seni cok seviyor ve senin iyiliğin icin bunu yapıyor!” diyorduk.
Burada kucuklukten beri evlÂtlarımızla kuracağımız iletişim cok onemli oluyor. Her şeyi onların isteğine bırakamayız, bizim onları yonlendirmemiz gerekiyor.
Evimizde iki tane televizyon olmasına rağmen televizyon izleyecek vaktimiz hic olmadı. Bu yuzden cocuklarım da evde oturup televizyon izlemezler. Kucukken bizim sectiğimiz cizgi filmleri, yine bizim koyduğumuz sınırlar dÂhilinde izlemişlerdi.
Bu gibi basit gorunen şeylerde anneler cok dikkat etmeli; cocuklar ne izliyor, izledikleri onların şuuraltlarına nasıl mesajlar veriyor diye... Annelerin vazifesi oğretmektir. Evlerimiz, cocuklarımızın ilk okuludur. Ve bu okulda eğitim hic bitmez. Anne-babaların ilk mucadeleleri evde verecekleri mucadeleleridir. Bu, bir nevî cihaddır. Anne-babalar, AllÂh ’a itaati oğretmeden evvel, kendileri AllÂh ’a itaat etmeli ve evlÂtlarına ornek olmalıdırlar. HÂlimizle cocuklarımıza tebliğ yapmalıyız. Mesel kızım henuz dort yaşındayken butun Ramazan orucunu tuttu. Namaza beş yaşında başladı ve beş vakti de benimle birlikte kılıyordu. Buraya gelmeden evvel etrafımdaki bircok kimse:
“-On iki yaşındaki cocuğu, oralara nasıl bırakacaksın?” dediler. Ben de:
“-AllÂh ’ın dîni icin fedakÂr olmak lÂzım! Ben onlara gereken terbiyeyi verdim, onları îman uzere yetiştirmeye gayret ettim. O yuzden AllÂh ’ın izni ile onlara guveniyorum. Allah onları muhafaza etsin ve dînini oğrenip yaşamayı kolaylaştırsın!” dedim.
Siz de calışan bir annesiniz. Calışan hanımlar evlÂtlarını ihmal etmeden hizmetlerini nasıl îf edebilir?
Kalbim bu hususta cok rahat… 25 yaşında memurluğa başladım. Şu an emekli oldum. Zamanında ben de bu hususta cok zorlandım. Cunku ev işleri, cocuklar ve beylerimize hizmet vazifemiz var. Evde disiplin cok onemli… Her zaman pozitif olmak ve pozitif duşunmek, stres yapmamak gerekiyor.
Ozellikle calışan hanımlara, beylerinin de yardımcı olması gerekiyor. Evlerimiz cÂhiliye evleri gibi değil, Peygamber Efendimizin evleri gibi olmalı... CÂhiliyede erkekler, butun ev işleri ve cocuk bakmanın sadece kadının vazifesi olduğunu duşunurlerdi. Ama unutmamalı, kadın da insandır ve yorulur. Peygamber Efendimizin bircok hanımı olmasına rağmen hanımlarına yardım edermiş. Yani eşler, hanımına yardım edince Allah Rasûlu ’nun bir sunnetini yapmış olurlar. Mesel ben yemek yaparım; evlÂtlarım ve beyim, sofrayı kurup kaldırmamda yardımcı olurlar. Kadınların en onemli vazifesi, eşlerine hizmette kusur etmemektir. Beyi icin suslenmek ve ona guler yuzle muÂmele etmektir. Evde her şeyi kadın yaparsa yorulur ve stresli olduğu icin eşine karşı vazifelerini de cocuklarına karşı vazifelerini de tam yapamaz; boylece evin duzen ve disiplini bozulur.
Ben cok yoğun olup yorulduğum zamanlarda Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in, kızı FÂtıma ’ya verdiği nasihati hatırlarım. Hazret-i FÂtıma Annemiz, Peygamber Efendimize gelip yorulduğunu soylemiş, kendisinden bir hizmetci istemişti. Peygamber Efendimiz de ona zikir oğretmişti.
İnsanız, yoruluyoruz. Beyim mesleği itibariyle yurt dışına cok cıkıyor, butun her şeyle tek başıma ilgilenmek zorunda kalıyorum ve tabiatıyla cok yoruluyorum. İşte o zaman kendime diyorum ki:
“-İşte bu, Cennet ’e giden yol!”
Yorulmadan, fedakÂrlık yapmadan Cennet ’e nasıl lÂyık olacağız? AllÂh ’a ve Rasûlu ’ne itaat edeceğiz, iffetimizi koruyacağız, evlÂtlarımızı yetiştireceğiz ve eşimizin rızÂsını kazanacağız. İşte o zaman Cennet ’in hangi kapısından istersek girebileceğiz, inşÃ‚allah!
Bu yuzden oncelikle biz Musluman hanımlar olarak işe kendimizden başlamalıyız, once kendimizi tedavi etmeliyiz ve guzel yetişmeliyiz. Her hanım guzel Kur ’Ân okumayı ve anlamayı bilmeli… Bilmiyorsak oğrenmeliyiz. Sonra evlatlarımızı iyi yetiştirme derdine duşmeliyiz. Cunku teknolojinin yaygın kullanıldığı, sosyal medyanın menfî tesirleri, LGBT ’nin serbest olduğu, hatt teşvik edildiği, dinsizliğin yayıldığı, dindar insanların dışlandığı bir dunyada yaşıyoruz.
Bu sebeple bu dunyaya kendimizi ve evlÂtlarımızı hazırlamalıyız. Bu cetin savaş icin guclenmeliyiz. Muslumanlar olarak hepimizin tebliğ vazifesi var. Bu vazife, sadece hocalara duşen bir vazife değil… Hepimizin tebliğ vazifesi var; bir taraftan oğrenip diğer taraftan da oğreteceğiz. Belki birilerinin hidÂyetine vesîle olacağız. Sadece evlÂtlarımızı, kardeşlerimizi, akrabalarımızı değil; her kimi gorduysek, kiminle muhabbet ediyorsak muhabbetin arasına hemen dÂvÂmızı da dÂhil edeceğiz; hatırlayıp hatırlatacağız. Herkesi, İslÂm fıtratlarına geri dondurmek icin gayret edeceğiz. Hem de hicbir karşılık beklemeden…
Anlatmakla, kitaplardan okumak sûretiyle… Hele şimdi bilgiye ulaşmak cok kolay... Her şey internetten oğreniliyor. İlim ise, başka bir şey… O internetten oğrenilmez. Mutlaka bir hocanın, bir Âlimin veya bir velînin onune diz cokmek gerekiyor. Anlatılan, yaşandığı zaman tesir ediyor; işte Âlim ve velî kullar, anlattıklarını yaşadıkları icin soyledikleri insanlara tesir ediyor. Biz muslumanlar da yaşayarak oğrenmenin ve oğretmenin onemini unutmamalıyız.
Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- şoyle buyuruyor:
“İlim, Cin ’de de olsa gidip oğreniniz.”
İlim bu kadar kıymetliyken biz duramayız artık…
Yuzden fazla ulkeyi gezip gorme imkÂnım oldu. Gittiğim İslÂm ulkelerinde once cÂmileri gezerim. Bence bir ulkenin mÂnen gelişmişliği mescitlerinden belli olur. Mesel Hindistan Keşmir bolgesinde gorduklerime cok şaşırdım ve uzuldum. Musluman halk, velilerin kabirlerini ziyaret ediyorlar. İsteklerini Allah ’tan değil de kabirlerde yatan zÂtlardan istiyorlar. Yani bilmeden şirke duşuyorlar. Dilimin donduğunce anlatmaya calıştım, ama cok zor… Kalplerine Allah ’tan başkaları girmiş, sınırlar aşılmış! Oysa ki Keşmir ’de cok fazla sûfî var, Âlim var. Onlar ne yapıyor, bu halkı neden uyarmıyorlar? Kabirlerin tapınaklar gibi şaşalı yapılmasına, şirke giden tÂzimlere neden izin veriyorlar?
“Emr-i bi ’l-mÂruf” vazifesi, tam yapılmayınca cÂhillik artıyor. Şirk artıyor. Bazen duşunuyorum; İslÂm Âleminin başına gelen bunca felaket, dunyaya cokca dalıp AllÂh ’ı unuttuğumuz icin ve vazifelerimizi hakkıyla yerine getirmediğimiz icin geliyor olmasın?
Belki Malezya ’da da boyle insanlar olabilir, ama Malezya ’daki Âlimler, bunların yanlışlığından surekli bahsediyorlar. Elhamdulillah, sosyal medyadan, televizyonlardan halkı Hakk ’a dÂvet edip uyarıyorlar. Ama benim kucukluğumde bu kadar Âlim de yoktu, imkÂn da yoktu.
Malezya ’dan bahsetmişken Malezya ’da İslÂm nasıl yaşanır?
Malezya ’da cok farklı dinlere mensup insanlar ic ice yaşıyor. Budist, Hindu, Hıristiyan ve Muslumanlar birlik icinde yaşarlar, birbirlerine hoşgoru gosterirler. Ozellikle bizim oturduğumuz muhitte, her dinden her milletten insan var. Benim baba tarafım İslÂm ’ı cok guzel yaşar. O yuzden kucukluğumuzde hemen Kur ’Ân oğrendik. Aslında bu Malezya ’nın bir geleneği; îmÂnı zayıf olan da, dindar olmayan da mutlaka cocuğunu kucukken dînini oğrensin diye medreselere gonderir.
Hayatımda bir kere hacca gittim, sayısını hatırlayamadığım kadar cok defa umre nasip oldu, elhamdulillah! Oradaki hacılara Malezyalı olduğumu soyleyince cok mutlu oluyorlar. Bunların başında Turkler geliyor. Cunku kutsal topraklarda en disiplinli, tartışma cıkarmayan ve saygılı olarak bu milletleri gorduklerini soyluyorlar. Endonezya, Patani, Brunei, Malezya, Singapur hepsi aynı soydan geliyorlar. Bizler ŞÃ‚fiî mezhebine mensubuz. Malezya ’da İslÂm meclisleri var; olup bitenleri ciddî şekilde İslÂm ’a gore ele alıyorlar. Mesel Malezya ’daki Âlimler sigaraya “haram” fetvÂsı verdiler. Bu yuzden Malezya ’da hic sigara icen goremezsiniz. Sağlık Bakanlığı da bunun cok sıkı tÂkibini yapıyor.
Turkiye ulkenizde nasıl tanınıyor?
Ben cok eskiden de gelmiştim Turkiye ’ye… Cuma namazında cÂmilerin boş olmasına şaşırmıştım. Bizler Turkiye ’yi namaz kılmanın, başortusu takmanın yasak olduğu liberal bir ulke olarak biliyorduk. Ama şu an Turkiye oyle değil.
Turkiye ’yi ve Cumhurbaşkanını, yaptıkları yardımlarla mazlum Muslumanlara sahip cıkması sebebi ile butun Dunya tanıyor. Turkiye cok guzel bir ulke… İnsanları cok yardım sever ve iyi niyetli insanlar… Malezyalılar, Turkleri cok seviyor. Ama şu an ulkenizde dîni yaşamak serbest olsa da dinden cok taviz veriliyor; eksikler de cok… Bu, bizim ulkemizde de var. Muslumanlarla uğraşanlar, dini bozarak, tÂviz verdirerek bunu yaptırıyorlar. Buyuk bir îman imtihanı icindeyiz. Allah hepimize yardım etsin.
Biz Turkiye ’yi cok sevdiğimiz icin FÂtih semtinden ev tuttuk. Cok mutevÂzı bir semt… Biz bircok ulkede ticaret yapıyoruz. Nerede ticaret yaparsak kazancımızı oranın fakirlerine infÂk ediyoruz. İnşÃ‚allÂh Turkiye ’de de bir ticaret niyetimiz var; sonra kazancımızı buranın fakirleri ile paylaşacağız! Turkiye ’nin mÂnevî havası da cok guzel, bu yuzden Ramazan ayımızı burada gecireceğiz inşÃ‚allah!
Buraya yerleşince Turkce oğrenmeye başlayacağım. Nasıl ki evlÂdımın eğitimi icin bana Turkiye gosterildiyse, benim de Turklere vef borcumu odemem lÂzım. Bircok plÂnım var, inşÃ‚allah maddî-mÂnevî elimden ne geliyorsa yapmaya calışacağım.
Ben elli iki yaşındayım, bu vakitten sonra dunya icin biriktirmek bana lÂzım değil! Âhiretimi kurtarmaya odaklanmam lÂzım. Bu yuzden ticarete devam edip hayır ve hasenÂtımı artırmak istiyorum. Ozellikle buradaki Suriyelilere yardım etmek istiyorum. Onceden Suriye ’ye gitmiştim. Calışkan insanlardır. El becerileri kuvvetlidir. Ulkelerinde acımasız bir savaş var; canlarını, nÂmuslarını kurtarmak icin kacmışlar. Onlara dunyada sadece Turkiye kucak actı. HÂlbuki hepimiz Muslumanız ve hepimiz mes ’uluz. KıyÂmet gunu Rabbim bana:
“-Kulum sana mal verdim, imkÂn verdim; sen onları nerede harcadın?” diye sorunca kolayca ve huzurla cevap verebilmek istiyorum.
Buradan butun Turk kardeşlerime selÂmlarımı iletiyorum.
Biz de bu guzel sohbet icin size cok teşekkur ederiz. Allah TeÂlÂ, butun hayırlı niyetlerinizi gercekleştirme fırsatı versin. Size de, buyuk emeklerle yetiştirdiğiniz kızınıza da Cennet yollarını kolaylaştırsın.
Âmin. Bu roportaj icin cok teşekkur ederim ben de… İnşÃ‚allah soylediğimiz sozler, kardeşlerimizin kalbinde uyanışlara vesîle olur.
Roportaj: Halime Demireşik, Şebnem Dergisi, Sayı: 170
İslam ve İhsan