Osman Nûri Topbaş Hocaefendi, 23 Nisan 2021 tarihinde Erkam Radyo ’da yayınlanan “Aile Medeniyetimiz” programında Munir Arıkan'ın konuğu oldu ve sorularını cevapladı...
Âile Medeniyetimiz Programı Ozel MulÂkÂtı (23 Nisan 2021) Munir ARIKAN: Aziz dostlarım, can dostlarım!
Erkam Radyo ’nun, Erkam TV ’nin değerli gonuldaşları!
Erkam TV, Erkam Radyo ortak yayınıyla -elhamdulillÂh- Rabbimiz ’in lûtfuyla, yepyeni bir programla sizlerle beraberiz. Hepinizi sevgiyle, saygıyla, duayla, muhabbetle, hurmetle selÂmlıyorum.
Rabbime sonsuz şukurler olsun; mubÂrek bir ayda, boylesine mubÂrek bir gunde, kadim geleneğimizin, kadim değerlerimizin cok onemli bir konusunu, bizlere lûtfeyledi, emÂnet eyledi. Ve boyle mubÂrek bir ayda, değerli UstÂdımızla birlikteyiz.
Efendim, cok teşekkur ederiz, kabul buyurdunuz.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Estağfirullah, estağfirullah...
Munir ARIKAN: Aile Medeniyetimiz programımızın ilk konuğusunuz. ŞerefyÂb olduk. Allah rÂzı olsun!
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Teşekkur ederiz...
Munir ARIKAN: Vaktiniz icin, teveccuhunuz icin…
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Estağfirullah...
Munir ARIKAN: Cok teşekkur ediyoruz. Muhterem Efendim. Hepimizin mÂlûmu, butun dunyada en sağlam kalemiz, en son elimizdeki burcumuz, “Âile”mize karşı buyuk bir saldırı var, topyekûn bir saldırı var.
NikÂhsız birlikteliklerin inanılmaz bir şekilde arttığı, fuhşiyÂtın normal, evliliğin -hÂşÃ‚- delilik kabul edildiği bir cağdayız. Medeniyetimizde “Âile”nin değeri nereden geliyor?
Aile bizim medeniyetimiz icin, nicin bu kadar cok onemli ve değerli ki, saldırılar buraya yapılıyor? Buyrun efendim.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Peki efendim. Cok muhterem kardeşlerimiz!
Aile insanlığa Âit bir keyfiyettir. Diğer mahlûkatta boyle bir keyfiyet yoktur. Onlar serbesttir.
Ailenin duzgunluğu, toplumun şahsiyet ve haysiyetidir. Toplumlar daima faziletli ailelerle terfî etmişlerdir. CenÂb-ı Hakk ’ın rızÂsı takvÂya bağlıdır.
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz her hususta zirve bir ornek olduğu gibi, aile hayatında da zirve bir ornektir. “Usve-i hasene” buyuruluyor.
Rasûlullah Efendimiz, insanlıkta bir Âbideydi. Butun insanlığa ornektir. Rasûlullah Efendimiz ’in ailesine bir nazar ettiğimiz zaman; o ailede huzur vardı, merhamet vardı, fazilet vardı, fedakÂrlık vardı. En mustesn zevc, Rasûlullah Efendimiz ’di. O muhteşem Âilede luks, gosteriş ve bencillik yoktu. O ’nun hanesinde bazen gunlerce yemek pişmediği olurdu. Fakat Efendimiz ummetin huzuru ile gıdalanırdı. En muhimi o. Yani O, acları doyurmakla doyardı.
Aile o kadar muhim ki:
İlk insan ve ilk peygamber, aynı zamanda insanlık ailesinin babası. Âdem -aleyhisselÂm- bir baba olarak geliyor.
İnsanlık; evrimci ve materyalist nÂdanların iddia ettiği gibi, yarı vahşî, avcı bir topluluktan değil, mukaddes bir aileden neş ’et etmektedir.
Aile o kadar muhim ki:
Kur ’Ân-ı Kerim ’de;
رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ اَزْوَاجِنَا وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّةَ اَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ اِمَامًا
(“(Ve o kullar): «Rabbimiz! Bize gozumuzu aydınlatacak eşler ve zurriyetler bağışla ve bizi takv sahiplerine onder kıl…” [el-FurkÂn, 74]) buyuruyor. Yani:
“Rabbimiz! Bize gozumuzu aydınlatacak eşler…”
Gozumuzun nûru olan eşler ve zurriyetler, gozumuzun nûrunu aydınlatacak
وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ اِمَامًا
(“…Ve bizi takv sahiplerine onder kıl…” [el-FurkÂn, 74]) Toplum da takvÂda onder olacak.
Yani zevc-zevce goz nûru olacak. Onlardan yetişen evlÂtlar da goz nûru olacak. Toplum da takvÂda bir numûne olacak. Bu, zaman zaman, asr-ı saÂdetten beri, zaman zaman bu yaşandı. Hakikaten toplum, takvÂda ornek oldu. Osmanlı ’da bunu en bÂriz şekilde goruyoruz.
Hakikaten huzurlu bir aile yuvası, gelecek nesillere İslÂm şahsiyetinin kazandırıldığı bir mektep vazifesi icra eder. Bu sayede toplum; temiz, iffetli ve nezih bir hÂle gelir.
İnsanı yetiştiren ailedir.
Ana-baba, evlÂtlar, akraba arasında saygı ve muhabbet bağları kurulur. Hem de hak ve mes ’ûliyetleri meydana getiren bir aile hukuku tesis edilmiş olur.
Hadîs-i şerîfte buyruluyor:
“Kişi evlendiği zaman dininin yarısını korumuş olur. Geri kalan yarımı icin de AllÂh ’a karşı gelmekten sakınsın!” buyuruyor Rasûlullah Efendimiz. (Heysem&#238
Aile o kadar muhim ki:
“–Ben hic evlenmeyeceğim, kendimi ibadete daha cok verebileceğim.” diyen sahÂbî­lere, Peygamber Efendimiz musaade etmiyor. “Evlenmek ve aile kurmak benim sunnetimdir.” buyuruyor. (Bkz. BuhÂrî, NikÂh, 1; Muslim, NikÂh, 5)
Rasûlullah Efendimiz ’in omrunde evlilik ve aile hayatı ile alÂkalı uc safha goruyoruz:
Birinci safha;
Efendimiz ’in 25 yaşına kadar tertemiz, iffetli, pırıl pırıl bir bekÂr hayatı yaşaması.
Peygamberimiz ’e o yaşına kadar imkÂnı olmadığı icin, fakir ve yetim olduğu icin, evlenmek nasîb olmadı. Tabi bu da ummete guzel bir misal. Fakat cÂhiliyyenin normal gorduğu butun o cirkinlerden tamamıyla kendini korudu. Bu hÂliyle bekÂrlara en guzel bir ornek oldu.
İkinci fasıl:
25 yaşıyla 53 yaşları arasında Hazret-i Hatice ile mes ’ud bir evlilik.
Hazret-i Hatice ’nin vefatına kadar devam eden huzur ve sukûn icinde, numûne-i imtisal bir aile oldu.
O ailede huzur vardı, sadÂkat vardı, iffet vardı, infak vardı, comertlik vardı, huzur vardı.
Peygamberimiz ’in, oğlu İbrahim hÂricindeki evlÂtları, bilhassa ehl-i beytin annesi Hazret-i FÂtıma, bu mubÂrek yuvalarında yetişti.
Ucuncu fasıl:
Hicretten sonra siyasî ve benzeri bircok gaye ile evlilik.
Şehevî sebeple değil, tamamen siyasî ve mÂnevî sebeple.
İslÂm ’ın aile modelini gostermek icin her biri birer numûne.
Uc gun ust uste yemeğin pişmediği, fedÂkÂr hÂneler. O hÂnelerde zenginlik, konfor yoktu, fakat infÂkın huzuru vardı, tevekkul ve kanaatin getirdiği saÂdet vardı.
Bilhassa Hayber ’in fethinden sonra, gelirler ve ganimetler arttı. Fakat Rasûlullah Efendimiz, gelen ganimetleri fukarÂya dağıtıyordu. FukarÂnın doymasıyla, onun hazzıyla kendisi doyuyordu.
Hazret-i Âişe, Âlime idi. Ummetin muctehide bir annesiydi. İbn-i AbbÂs buyuruyor ki:
“Aişe ’nin diyor, ictihadlarından faydalanmayan hicbir muctehid yoktur.” diyor.
Daima Efendimiz ’in yanındaydı. Efendimiz, onu yetiştirdi. Kendisinin 300 tane talebesi vardı.
Hazret-i Zeyneb ve bircok annemiz, deri tabaklıyorlardı, gelirini de infÂk ediyorlardı.
Aile o kadar muhim ki:
Peygamberimiz ’e nubuvvetin başlangıcında en buyuk desteği Hazret-i Hatice Validemiz veriyordu. Hatt Fahr-i KÂinat Efendimiz ’in Hira ’da inzivÂya cekildiği bazı gunlerde, O ’nun yanına, o yuksek tepelere, kendisi yemeği goturuyordu.
İlk îman eden o oluyordu. Efendimiz endişelenerek:
“–Kim bana inanır Hatice?” dedi.
Guzel tavsiyelerle izÂle etmeye calışıyordu. Muslumanlara eziyet başlayınca, servetini bu yolda da fed etti. O ambargo konulduğu uc sene zarfında.
Efendimiz ’e o kadar buyuk bir destekti ki, onun vefÂt ettiği seneye, “huzun senesi” denildi.
Efendimiz ’in hayatında nice zorluklar yaşandı.
“En cok cile cemberinden gecen peygamber benim.” buyurdu. (Bkz. Tirmizî, KıyÂmet, 34/2472) Ummete numûne.
Bir Uhud ’u duşunun, bir Tebuk ’u duşunun. Fakat onlara Huzun Senesi denmedi, Hazret-i Hatice VÂlidemiz ’in vefat ettiği seneye Huzun Senesi dendi.
Yine Âile o kadar muhim ki:
Kur ’Ân-ı Kerîm ’de; aile saÂdeti uzerine sayfalarca tÂlimat var. Nur Sûresi, AhzÂb Sûresi, NisÂ, TalÂk, Tahrim, MucÂdile Sûreleri ekseriyetle aile saÂdeti ve Âile hukuku, hanımlara dair talimatlar ihtiv etmekte... Kur ’Ân-ı Kerîm; aileyi ıslah ediyor, erkeği terbiye ediyor, hanımı terbiye ediyor. Hakları ve vazifeleri tÂlim ediyor.
Aile, anne-babadan başlar. Anne-babaya ihsan var. CenÂb-ı Hak, “قَوْلًا كَرِيمًا” buyuruyor. “Anne-baban yaşlanır, onlara sakın h uf deme! Onlara “قَوْلًا كَرِيمًا” ikramkÂr olarak konuş!” buyuruyor. (Bkz. el-İsrÂ, 23) Onları incitmemek, onlara uf bile dememek, onlara guzel, gonul alıcı sozlerle hitÂb etmemiz emrolunuyor.
Yine buyruluyor:
“Husn-i muÂşeret” yani “Hanımlarınızla guzel gecinin!” emri var. Yine; “Haksızlık yapmayın!” tÂlimatı var. Aksi hÂlde CenÂb-ı Hak, “Ben ’den korkun!” buyuruyor “haksızlık yaparsanız.”
“Sulh hayırlıdır!” tÂlimatı var. (Bkz. en-NisÂ, 128)
Yine Efendimiz buyuruyor ki:
“Hanımının eğer bir huyunu beğenmiyorsan, diğer beğendiğin huyunu duşun, o şekilde muhabbetini devam ettir.” (Bkz. Muslim, RadÂ, 61)
Kur ’Ân-ı Kerîm ’de, peygamberlerin duÂları bildiriliyor. Bircoğunda zurriyet, yani aile ve evlÂtlar hakkında endişeler ve niyazlar var.
Yusuf kıssası; bir ailede başlıyor, evlÂt sevgisi, kardeşlik hukuku ve iffetin muhafazası...
Hazret-i Meryem ve Firavun ’un hanımı Âsiye gibi numûne hanım şahsiyetler var Kur ’Ân-ı Kerîm ’de.
Buna mukabil, tersine, zıddına, fÂsık; Lut ve Nuh ’un ikinci karısı, Ebû Leheb ’in karısı gibi menfî, sakındırılan ornekler var.
Aile yine bu kadar muhim:
Cunku vahdÂniyet / teklik, CenÂb-ı Hakk ’a mahsustur. O eşten ve evlÂttan munezzehtir.
İnsan ise yalnız yaşayamaz. Ayrıca fıtrî olarak, imtihan olarak, erkekte ve kadında karşı cinse karşı bir temÂyul vardır. Bu temÂyulun nikÂh ile tanzim edilmemesi hÂlinde, toplumda buyuk felÂketler başlar.
NikÂhla İslÂm, nefsÂnî arzuları idealize eder. Dînimiz bir şeyi yasaklarken, onun temiz bir alternatifini de getirir. Yani zinÂyı yasakladığı kadar, nikÂhı emreder. KÂtilliği yasakladığı gibi, gaziliği emreder. Faizi yasakladığı gibi, ticÂreti emreder.
Muharref Hristiyanlık bu hususta buyuk bir gaflet icine duşmuştur. Evlenmemek bir fazilet gibi takdim edilmiş, manastır hayatı teşvik edilmiş, fakat gayr-i fıtrî bu talimat, cok cirkin neticeler vermiştir.
Ortacağ Avrupa ’sında, dindar hristiyan kadın, “vaftizimi bozmayacağım” gibi ahmakca bir tavırla yıkanmazdı. Maalesef hayat kadınlarına rağbet arttı. Bu şekilde bir ifrattan bir tefrite gidildi.
HÂlbuki dînimiz, eşler arasında muhabbet ve beraberliği, bilÂkis sevap vesîlesi saymıştır. Aile saÂdetini, dunyevî ve sakınılması gereken bir nefsÂniyet gormemiştir.
Şoyle de diyebiliriz:
İslÂm; insanda zaten mevcut olan nefsÂnî ve fıtrî temÂyulu nikÂh ile idealize etmiş, mÂnevîleştirmiştir. Evliliği; İslÂm ’ın saÂdetle yaşandığı bir yuva, mustakbel nesillerin yetiştirildiği bir mektep hÂline getirmiştir.
Şu hadîs-i şerif guzel bir misaldir.
Efendimiz buyuruyor ki:
“Geceleyin kalkıp namaz kılan, hanımını da kaldıran, kalkmazsa yuzune su serperek uyandıran kimseye Allah rahmet eylesin!
(Yine aynı şekilde) geceleyin kalkıp namaz kılan, kocasını uyandıran, uyanmazsa yuzune su serpen hanıma da Allah rahmet eylesin!” buyuruyor. (Ebû DÂvûd, Tatavvû 18, Vitir 13)
Burada iki tane husus var:
Birincisi; guzel bir Âilede takv hayatı var, takv hayatı.
Bir de samimiyet var ki yuzlerine su serpiyorlar.
Yine buyruluyor:
“Sizin en hayırlınız zevcenize karşı iyi davranandır.” (Bkz. Tirmizî, RadÂ, 11/1162)
Dînimiz, ictimÂîleşmeyi emreder. Ailenin otesinde, cemaat olmayı, kardeşlik hukuku ile birlik ve beraberlik icinde İslÂm ’ı temsil etmeyi ve cihÂd etmeyi emreder.
Yani sadece cekirdek aile değil, akrabalarla beraber geniş aileye karşı sıla-i rahimi emreder.
Komşularla guzel gecinmeyi, onlara eziyet etmemeyi emreder.
Hatt kul hakkına dikkat etmek; balkondan, aşağı balkona halının tozunun gitmemesini… Yine yolda trafikte giderken butun arabaları sollayıp one gecip bir kul hakkını yememeyi…
Butun bu birlik beraberliğin mayası, emr-i bi ’l-mÂruf ve nehy-i ani ’l-munker ’dir. Yani aile, mahalle, şehir ve butun ummet, birbirine hakkı tavsiye eder, sabrı tavsiye eder, merhameti tavsiye eder. Yanlış yaparlarsa mÂnî olur. Koluna girer, muhafaza eder.
Cunku; “Suruden ayrılan kuzuyu kurt kapar.”
İşte bugun toplumumuzun, en kucuk parcası olan aileyi kurtlar kemirmeye başladı.
Mehmed Akif ne guzel der:
Biz ki her mevcûdu yıktık, gÂyesiz bir fikr ile;
Yıkmadık bir şey bıraktık… SÂde bir şey: Âile.
Ona goz dikenlerin olduğunu da soyleyerek sakındırmıştı. Bugun o sakındırdığı gunler geldi maalesef.
Munir ARIKAN: Maalesef.
–Allah rÂzı olsun, ozellikle muhterem efendim, Rabbimiz tarafından cok izzetli bir şekilde yaratılan insanın gayet medenî, gayet insanî ustun vasıflarla dunyaya geldiğini, hayvanattan turemediğini, ilkel bir hayat yaşamadığını, Allah ’ın kendi kılavuzluğunda, kendi oğretmenliğinde, terbiyesinde, guzel bir hayatla dunyada imtihan olduğuna vurgu yaptınız.
Ozellikle dînimizin yarısının tamamlanması aile ile, evlilikteki infaka cok vurgu yaptınız, fedakÂrlığa belki îsar makamı olarak. Bir filozof oyle soyluyor:
“Hayat diyor, kazandığını harcayarak devam ettirme sanatı değil, verdiklerinle yepyeni hayatlar başlatabilme sanatı.”
Ama burada en onemli olan şey herhÂlde, bir birine o muhabbetle bakabilmek.
Hira donuşu eve ilk gidiyor Rasûlullah Efendimiz. Hani KÂbe ’yi gecerek evine gidiyor. Demek ki hani, en sağlam kale. Aile sağlam hÂle gelmeden, KÂbe korunamıyor. İlk tasdikin eş tarafından yapılması, ona vurgu yaptınız Allah rÂzı olsun.
Eşlerimizin evlerde destekcimiz olması. Boylelikle herhÂlde goz aydınlığı hÂline geliyor. İki gonul bir olduğunda da onların İslamî anlamda yetiştirdiği nesiller, geleceğimizi kurtarıyor, toplumsal mÂnÂda. Bu tur ailelerin birleşerek sıla-i rahimle, akrabalık bağlarıyla toplumu da inşa ettiğine vurgu yaptınız. Allah rÂzı olsun cok teşekkur ediyoruz.
Bizim medeniyetimizde -anlattığınız kadarıyla- bu kadar kutsal olan kaleye karşı, sizin risk olarak gorduğunuz ilk uc tehlike desem, Muhterem Efendim, buna karşı ne yapabiliriz?
Hani medyadaki fuhşiyat, LGBT sapkınlıkları, kadın iş gucunun boyle, sanki boyle bir, masum bir ifadenin arkasında gizlenerek onun somurulmesi, koleleştirilmesi, onun ayaklar altına alınan izzeti, İstanbul Sozleşmesi, bu tur unsurları kastederek sordum.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Efendim, ilk başta, İstanbul Sozleşmesi buyurdunuz. Benim en cok ağrıma giden de bu.
Niye?
Evvel şunu duşunmemiz lÂzım ki:
İstanbul, Rasûlullah Efendimiz ’in hadîs-i şerîfinde fethini mujdelediği bir şehir, mukaddes bir şehir. FÂtih Sultan Mehmed ’in emÂneti. Asırlar boyu muslumanların hilÂfet merkezi, pÂyitahtı olmuş bir şehirdir. Yani İslÂm ’ın ve muslumanların muazzez ve mukaddes bildiği bir şehirdir.
Hatt tarihimizde Kuzey Afrika ’dan, Orta Asya ’dan hacca gidecekler, baştan İstanbul ’u ziyaret ederler, DÂru ’l-HilÂfe ’yi; İstanbul ’da huzur bulurlar, ondan sonra KÂbe ’ye devam ederlerdi.
Toplumsal cinsiyet eşitliği adı altında, kadını ve erkeği kimliksiz hÂle getiren, eşcinselliğe kapı acarak toplumun mÂneviyÂtına zehir serpen ve aile kalemizi zedeleyen İstanbul Sozleşmesi, Aziz İstanbul ’un ismini lekeleyen bir sozleşmeydi. Hamdolsun bu yanlıştan donulup kaldırıldı. Bunun kaldırılmasına emeği gecen herkese cÂn u gonulden teşekkur ederiz.
Efendim, buyurduğunuz gibi, sorunuza cevap vermeye gayret edeyim:
Her medeniyetin de bir aile tasavvuru vardır. İctimÂî hayatı ona gore tanzim eder.
Her medeniyet, kendi insan tipini meydana getirir. Bugun batı medeniyetinin aile tasavvuru, yok hukmundedir.
Berlin ’de imamlık yapan bir kardeşimiz; orada dedi, kilisenin papazıyla sohbet ediyorduk, ona sordum, dedim ki:
“–Bu sene kac nikÂh kıydınız -bir sene zarfında-?”
“–İki nikÂh kıydık.” dediler.
EvlÂt muhabbeti yok. 18 yaşına girdiği zaman cocuk, olmuşsa eğer cocuğu, onu ya deport ediyor yahut da şu kadar para vereceksin diyor. Boyle nasıl bir aile olur?!. Tasavvur edelim… Mumkun mu?
Bakıyoruz, Batı medeniyetinin temelinde uc unsur var:
Birinci, “Hristiyanlık” var. Kadın onlara gore bir gunah vasıtası. Cunku HavvÂ, Âdem ’i kandırmıştır diyorlar. Onun icin doğanlar gunahkÂr doğarlar. Ancak vaftize battıktan sonra temizlenir diyorlar. O zaman dunyanın, bir imtihan olmanın mantığı ortadan kalkıyor.
İkincisi, “Yunan felsefesi” var. O filozoflarda da aile tefessuh etmiş vaziyette. Cinsî sapıklık normal goruluyor, ovuluyor ve kadın aşağılanıyor.
Ucuncu olarak, “Roma kulturu” var. O da ahlÂkî tefessuh... İşte Pompei… Nasıl bir rezillikler olduğu sergileniyor.
Bunlara ilÂveten olcusuz serbestlik, nefsÂnî hurriyet, cıplaklık, sekulerlik ve lÂ-dînîlik…
Fransa ’da 15-20 sene evvel gittiğim zaman bir kilisenin onunde rahibeler bir şeyler satıyordu. Onlara dedim ki:
“–Bak sizler kısmen ortulusunuz. Hristiyanların bir kısmı acık, bir kısmı tamamen acık. Nedir, hukum nedir dedim Hristiyanlık ’ta?”
Kadın durdu durdu:
“–Herkesin vicdanî durumudur.” dedi.
Boyle toplum olabilir mi?
Yani nasıl suslerlerse suslesinler, soyledikleri dÂimÂ, insanlık icin zararlıdır. Cunku onların kafasındaki insanlığın, diğer hayvandan farkı yoktur.
Hatt gecen senelerde bir hanım gazeteci/muharrir dedi ki:
“Bizim dedi, hayvanlar gibi hakkımız yok mu dedi. Onlar serbest, biz niye serbest değiliz?” dedi.
Garaudy vardı, meşhur, eski Komunist Partisi Genel Sekreteri. O bir konferans verdi Yıldız Sarayı ’nda. O zaman ben de gitmiştim konferansa. Buyukelciler vardı. Ona sorular soruyorlardı, cevap veriyordu. En muhim, yani:
“–Nicin muslumansınız?” diye sordular. Onu izah etti, nicin musluman olduğunu izah etti.
“Siz sağlamsınız dedi, fakat sağlamlığınızın farkında değilsiniz dedi, siz hastayı taklit ediyorsunuz.” dedi.
İzzet Begovic de şoyle onun guzel bir sozu var:
“Savaş, harpte yenilince değil; duşmana benzeyince kaybedilir.”
İşte bugun de bu aynı buyurduğunuz İstanbul Anlaşması, işte aynı duşmana benzemenin durumu. Hatt bazı duşman devletler bile bunu kabul etmedi. Onlara bile bu ağır geldi.
Uc madde dediniz. Sayalım onları:
Birinci Tehlike: İffetsizlik empozesi maalesef.
Bizim genclik zamanımızda fakirlik belki tutuyordu. Bir de aile sağlamdı. Anne bir mektepti.
Kişi, nefsine uysa, ancak 15 gunde bir sinemaya giderdi. O gunku filmler de bugunku kadar deforme olmuş filmler değildi. Bunların coğalmamış olması, sokaktaki insanı korurdu.
Sokak ve mahalle ise, mÂzîden gelen bir kulturle bir muhafaza hÂlinde idi.
Yani yaramazlık yapacak bir genc, kendi mahallesinde bunu yapamazdı. Bir boş mahalle arardı kendisine.
Hay ve iffet, dindar olmayan ailelerde dahî bir orf hÂlinde devam ediyordu.
Bugun ise, maalesef televizyon, internet, cep telefonlarına girmiş vaziyette. 24 saatini dolduracak kadar maalesef mÂlÂyÂnî ile dolu. Şeytanî vitrinlerle dolu. Buradan dÂim iffetsizlik aşılanıyor. Artık gunahlar, normal bir mûsıkî gibi hoş gelmeye başlıyor.
Bu zamanın en buyuk fitnesi, bu.
Caresi?
EvlÂtların tek başına internet kullanmaları mumkun mertebe ertelenmeli. Kullanmak zorunda ise, yanında olunmalı. Yalnız bırakılmamalı. İrade eğitimi verilmeli. Yanlışlığı ve cirkinliği oğretilmeli.
İkinci Tehlike bugun: Kadın, teşhir ve istismar durumda...
Kadın bir vitrin malzemesi durumunda. Ve bu cok hazin. Yani bir cop tenekesine duşen bir pırlanta ne kadar talihsizdir! Maalesef bu kaldırımda acan cicekler gibi ayaklar altında ezilmeye mahkûm oluyor.
Bizim medeniyetimiz fıtrîdir, yani temiz fıtratı, Allah ’ın bizi yarattığı hususiyetleri esas alır, muhafaza eder.
Kadın ve erkek biyolojik olarak farklıdır. Allah katında birer kul olarak aralarında bir fark yoktur.
اِنَّ اَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللّٰهِ اَتْقٰيكُمْ
(“…Allah indinde en keremliniz takv sahibi olanınız...” [HucurÂt, 13]) Ustunluk takvÂdadır. Fakat kadın ve erkek, fıtrat olarak farklıdır.
Erkek ekseriy daha guclu, daha dışa donuk, daha soğukkanlıdır. Fizikî vucudu nÂrin değil, daha dayanıklıdır.
Kadın ise neredeyse tamamen ziynettir. Duygu tarafı ağırlıklıdır. Daha şefkatli, daha merhametlidir. Vucudu nÂrin ve erkeğe gore dış dunyanın psikolojik ve maddî yuklerine daha az dayanıklıdır.
Rûhu ’l-Beyan tefsirinde:
“Bir sel olsa diyor, cocuk sele duşse diyor, baba kendini sele atmaz. Anne kendini sele atar.” diyor. “تَرَائِب” kelimesi onden gelen bir merhameti ifade ediyor.
İşte dînimiz de bu fıtrî farkı gozeterek, vazife paylaşımında farklılık vardır:
Bizim medeniyetimizde:
–Kadın, en başta değerli bir kız evlÂdıdır. Kız evlÂtlarını guzelce yetiştirene Cennet vaad edilmektedir.
–Sonra sevgi dolu sÂliha bir hanımdır. SÂliha hanım, sahip olmakla sevinilecek en kıymetli varlıktır.
Rasûlullah Efendimiz:
“Dunyanızdan uc şey sevdirildi (buyuruyor):
Namaz, gozumun nûru.
Guzel koku ve
SÂliha hanım.” buyuruyor. (NesÂî, İşretu'n-NisÂ, 10)
Yani “sÂlih erkek” buyurmuyor Efendimiz. Cunku hanımdan bir nesil gelecek. Anne “اَلْأُمُّ مَدْرَسَةٌ” (anne mekteptir)” olacak.
–Eğer Allah zurriyet nasip etmişse, kadın sÂliha bir anne olacak.
–Zurriyet nasîb etmemişse, Âişe VÂlidemiz gibi, ummetin annesi olacak.
Bir mu ’min icin, Cennet ’in yolu, sÂliha annenin ayakları altından gecer, buyruluyor. (Bkz. Ahmed, III, 429; NesÂî, CihÂd, 6)
“–Kime iyilik edeyim?” suÂline, Efendimiz uc sefer;
“–Annen.” Dorduncusunde
“–Baban.” buyuruyor. (Bkz. Muslim, Birr, 2)
Onun icin;
SÂliha anneler omurluk bir teşekkure lÂyıktır.
İşte bunu tarihimizde dÂim goruyoruz:
Eğer bir Ebû Hanîfe varsa, onun arkasında bir onun annesi var.
Bir BahÂeddin Nakşibend Hazretleri varsa:
“–Benim kabrimi baştan annemin kabrini ziyaret edin.” diyen, BahÂeddîn Nakşibend ’in annesi var.
Bir eğer Abdurrahman CÂmî Hazretleri varsa:
“–Ben annemi nasıl sevmem; o bir muddet beni cisminde, bir muddet kollarında, hayat boyu da beni kalbinde taşıyor.” buyuruyor.
Anneler, ihtiyarladıkca sÂliha anne, buyukanneler, anneanneler, babaanneler olarak yine ailenin buyukleri olurlar. Onlar, rûhÂnî bir rehberliğe devam ederler.
Batı ise, kadının bu fıtrî ve ulvî vazifelerini, birer esaret gibi gosterir. Kadının hurriyeti, kadının calışması, kadının tahsili... der. Bu suslu sozler, aslında kadının aileden koparılması, kadının annelikten uzaklaştırılması mÂnÂsına gelmektedir. Onu ısrarla iş ve tahsil dunyasına cekenler, aslında onu hurleştirmek değil, onun ziynet olan fizikî varlığını istismar etmek, onu vitrine etmek istemektedirler.
Memleketimizde maalesef evlilik dışı beraber yaşamayı, zinayı, iffetsizliği bir hak ve hurriyet olarak savunan, bu yuzden de aile muessesesine saldıran bir kesim var.
Bunlar ÂmiyÂne bir tÂbirle;
“‒Bizim kÂğıt uzerinde şeklî bir imzaya ihtiyacımız yoktur.” diyorlar. Ve nikÂhsızlığı bir insan hakkı imiş gibi savunuyorlar.
HÂlbuki nikÂh, sadece kÂğıda atılan bir imza değildir. Onun buyuk bir mÂnÂsı vardır. NikÂh, iki tarafın Allah adına soz vererek birbirine helÂl olmasıdır.
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Ved Hutbesi ’nde;
“Allah adına soz vererek, helÂl edindiniz.” buyuruyor. (Sahih-i BuhÂrî Muhtasarı, X, 398)
Bu soz; bir fÂnî adına değil, CenÂb-ı Hak adına oluyor. Ağır bir mes ’ûliyet taşıyor.
Bu sağlam soz neticesinde pek cok hak, hukuk ve vazifeler terettup ediyor.
Gunumuzun modern cahiliyesinde ise bu hukuk ve vazifeleri reddeden, Âdeta diğer mahlûkat gibi, -affedersiniz hayvanlar gibi- hur ve başıboş olmayı medeniyet zanneden bir guruh ortaya cıktı.
HÂlbuki iffet, edep, hay ve namus gibi hususiyetler, insanı hayvandan ayırt eden meziyetlerdir. İşte bu insanlık vasfının korunacağı mukaddes kale, ancak nikÂhla kurulan bir ailedir.
CÂlib-i dikkattir:
1839 Tanzimat ’la birlikte medeniyetimiz, maddî ve manevî sarsıntılar gecirmeye başladı. Fransa ile yakın temas icinde olup oraya giden ust ricÂl, apoletleri Osmanlı, kalpleri Fransız olarak memlekete donduler. O hengÂmede hakikaten her şeyde bir bozulma başladı, bir yıkım başladı. Bu tufandan ancak aile kurtulabildi. O aile sayesinde Canakkale ve İstiklal harpleri ve 15 Temmuz mucadelesini kazanıp yurdu kurtarmak nasîb oldu.
Bunun icin gunumuzde milletimizi dize getirmek isteyenler tarafından aileye saldırılar artmış bulunmaktadır. Cok buyuk bir felÂkettir.
Diğer taraftan, kadında yine nefsÂnî bir temayul olarak, kendini gosterme meyli vardır.
Baştan ayağa ziynet olarak yaratılan kadın, eğer terbiye edilmemiş ise, gaflet icinde kalmışsa; arz-ı endam etmek, yani ziynetiyle ovulmek, takdir edilmek ister. Bu duygu onu oyle bir sarhoş eder ki, bunun istismarla, tacizle neticelenebileceğini de duşunemez.
HÂlbuki İslÂm, kadına, ziynetini şifreli tutmasını emir ve tavsiye buyurur.
Kadın tahsil yapamaz mı? Calışamaz mı?
Hazret-i Âişe, ilim ehliydi. Muctehideydi, fıkıh Âlimesiydi. 300 talebe yetiştirdi. Fakat bugunku ilim ile o gunku ilim arasında dağlar kadar mÂhiyet ve niyet farkı var.
Bazı vÂlidelerimiz, ticaret, imalÂt gibi işlerle meşgul olup, kazancıyla infakta bulunurlardı. Makyaj malzemesi yapmazlardı! Onlar, tesetturden, hay ve iffetten asla taviz vermezlerdi.
Hanımlar, ailevî vazifelerinden, annelik ve hanımlıktan arta kalan zamanlarda insanlığa faydalı olmak istiyorsa, aile butcesine destek olmak istiyorsa, yahut bunda ihtiyac ve zaruret varsa, ihtilÂt ortamında calışmayacak, evden calışacak, sırf hanımların olduğu yerde calışacak. Hanımlara ait hizmetleri gorecek. Hanımlara ait irşadlarda bulunacak.
Ucuncu tehlike, en muhimi bu: Bu da cinsî sapıklık bugun. Ucuncu tehlike.
Kur ’Ân-ı Kerim, onceki kavimlerden bahsediyor.
Âd, Semud, KeldÂnî, Firavun, Nemrut ve diğerleri...
Bunların her biri, birtakım isyanlar sebebiyle helÂk edildiler. Bunlardan biri de Sodom Gomore idi. Bunlar “livÂta / eşcinsellik” denilen gunaha dûcÂr oldular. Hazret-i Lût bunlara peygamber olarak gonderildi. Fakat inkÂr ettikleri gibi, onlar o kadar bir cÂhilliğe duştuler ki:
“–Lût dediler, sen temizsen buradan cık dediler, bizi rahat bırak!” dediler.
Bugunku eşcinselliğin durumu aynı. Bizi rahat bırakın diyorlar. Aynı. “Sizler temizseniz buradan cıkın!” dediler. Demek ki aynı şey tarihen tekerrur ediyor.
Sonunda Allah bu kavmin helÂki icin melekleri gonderdi.
Fıtratı ters yuz eden bu kavmin altı ustune gecirildi. Uzerlerine balcıktan pişmiş tuğlalar yağdırıldı. HÂl o kavmin enkazı uzerinde, Lût Golu ’nde hicbir canlının yaşamadığı gorulmektedir.
Bugun toplu helÂk olmuyor. Rasûlullah Efendimiz ’in duÂsı bereketiyle. Fakat mevziî felÂketler dÂim tahakkuk ediyor. İşte bu Korona hastalığı da butun insanlığı sarstı.
İşin zÂhiren tedbiri alınacak. Bu zarûrî. Bu dînî bir emirdir. Fakat daima burada, bu Korona ’da, bir Ebrehe ordusunu duşunmemiz lÂzım. EbÂbil kuşları kendi kendine gelmedi. Ağızlarındaki o ufacık taşların isabetini kendisi almadı.
Bugun demek ki Korona, bu kuresel guclerin getirdiği merhametsizlik, gasp, zulum, bunların getirdiği bir neticedir.
Ve bircok insanların, temiz insanların ulkesi mÂtem ulkesi hÂline geldi. Merhamet kazındı. İşte Suriye, bu insanların ne gunahı var? Myanmar ’da, Yemen ’de… Ne gunahı var bu insanların?
Demek ki bunlarda bu Korona ’dan alacağımız ibretler:
–Burada temiz insanlar da vefat ediyor. Efendimiz ’in buyurduğu gibi bunlar şehiddir inşÃ‚allah.
–Hasta olanlar var, onlara da CenÂb-ı Hak inşÃ‚allah mukÂfat verir.
–Fakat bu cezÂyı hak edenler vardır. Onların da ibret alması lÂzım. O da maalesef olmuyor.
Tek yapılacak, Kur ’Ân-ı Kerîm ’de, peygamberlerde; bol bol istiğfar etmek lÂzım. CenÂb-ı Hakk ’ın rahmetine sığınmak lÂzım.
Efendim, bugun Batı dunyası bu eşcinselliği tervic hatt onu himÂyesine alıyor. Karşı cıkana, yanlıştır diyene; “Nefret sucu işledin!” diye saldırıyor. Tıpkı Sodom Gomore gibi.
Bu uc tehlikeye karşı, hak ve hakikati anlatmak, bizim vazifemiz. Toplumu kemiren uc mÂnevî kanser olmuş oluyor.
Munir ARIKAN: Allah rÂzı olsun muhterem efendim. Ozellikle hayÂya cok dikkat buyurdunuz, iffete. Cocukluğumdan hatırladığım kadarıyla her mahallede bir tane ya var ya yok, siyah–beyaz televizyon vardı. Aileler akşam bir arada film izlemek uzere ya da ajans dinlemek uzere giderdi. O Amerikan filmlerinde bir-iki tane de sahne olurdu, uygun olmayan bir-iki tane sahne. Bir tanesi olduğunda birisi hemen atılır koşar televizyonu Ânî bir şekilde kapatır, odadaki herkesin yuzu kıpkırmızı olur, odaya bir sessizlik coker, hay yayılır her tarafa; “Biz bunu nasıl izliyoruz, nasıl actık.” dercesine ve beş-on dakika, film istediği kadar heyecanlı olsun, hic kimse onu acmaya -uzaktan kumandalar da yoktu mÂlumunuz- cesaret edemezdi. Acaba bizi alıştırdılar mı, ne buyuruyorsunuz?
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Munir Bey o filmin tesiri olurdu. Mesel kovboy filmleri olurdu ekseriyetle. O kovboy filminde bir de Kızılderililer olurdu. Kızılderililer, o memleketin sahibi. Fakat burada Kızılderililer vahşî gosterilirdi. Onların hakkını gasp eden kovboylar haklı gosterilirdi.
Munir ARIKAN: Bir de boyle beyin yıkadılar.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Bir de boyle… Bugun mesel bircok tarihî hakikatler de oyle. Mesel bugun; Amerigo Vespucci, Kristof Kolomb, Macellan, bunlar eşkıya. Afrika ’dan kelle başı topluyorlar, terminallerde bekletiyorlar, kurek mahkûmu olarak Amerika ’ya taşıyorlar. Yolda gık diyeni “YÂhu ne yapıyorsunuz biz insan değil miyiz?” diyeni, okyanusun ortasına atıyorlar. Yahut underground ’larda calıştırıyorlar. Yine “gık” diyeni betonun icine atıyorlar.
Maalesef yani! Onun icin; Batı budur.
Bir de şunu ben soylemek isterim. Yani Batı ’ya bugun medeniyet deniyor vs. şu bu deniyor.
Aşağı yukarı -tahmin ederim- birinci dunya harbinde, ikinci dunya harbinde yuz milyon insan oldu. Kim oldurdu bunları? Kim oldurdu bunları?.. Batı oldurdu! Bu nasıl medeniyettir?!.
Bugun oyle bir medeniyet ki; -gerci belki mevzunun dışına cıkıyoruz ama-
Munir ARIKAN: Estağfirullah.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Yani bu, şimdi, silah fabrikalarına dÂim sermÂye arıyor, buyuk trostler, karteller...
Bugun yani şu var; tam dunya bugun cÂhiliye devrine dondu. Modern cÂhiliye...
Yani bir, ne fark var, gardırop farkı var, geometri farkı var, maalesef.
Munir ARIKAN: Ama zihniyet olarak oyle…
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Zihniyet olarak aynı. Aynı şey.
Bir de Munir Bey, kast sistemine dondu. Nasıl Hindistan ’da bir kast sistemi goruluyor, bu cÂhiliye devrinde de kast sistemi vardı.
Hind dedi ki, Ebû SufyÂn'ın karısı:
“–Boyle din mi olur dedi, ben koleyle bir mi olacağım? Kole talihine kussun!” dedi.
Bugun de kuresel gucler onu soyluyor:
“–Talihine kussun!” diyor,
“–İhtiyarlar olsun!” diyor...
Yani bu -af edersiniz- bu vahşet değildir de nedir?!. Bu bir cÂhiliyye devri değildir de nedir?!.
Munir ARIKAN: Kesinlikle... Muhterem Efendim, bunu şu acıdan da sordum; bu iffet ve hay vurgunuzu, hani bizi alıştırıyorlar mı derken, siz internetin kontrollu olmasına, cocuklara belli bir yaşa kadar verilmemesine; şimdi diyecekler:
“Hocamız boyle bunu yasaklıyor.”
İnterneti bilgisayarı icat edenlerin başında gelen Bill Gates kendi cocuklarına yirmi bir-yirmi iki yaşına kadar yarım saatten fazla gunluk oynatmadı. Bilgisayarı oynatmadı internet yok iken bile oynatmadı. Dolayısıyla boyle bir kontrolun luzumu cok ÂşikÂr.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Bir de şu var Munir Bey, yani bu, bugun, tabi bu, şahısların kuracağı bir iş değil. Devlet internet siteleri kurmalı... Burada doğrudan doğruya, dolaylı olarak; mesel şu kÂinattaki manzaralar. Bunları kim yarattı nasıl yarattı?!. Bir atom fiziği, bir atomun icindeki hikmetler... Bir astrofiziğin icindeki hikmetler... Bir toprağın icindeki hikmetler... Bu şekilde Yaratıcı ’ya, yani eserden Muessir ’e, sanattan SanatkÂr ’a... Bu şekilde cocukların zihinlerini bu şekilde doldurmak zarûrî. Tabi bu, buyuk bir sermaye işi. Yani boyle bir sitelerin kurulması da zarûrî. Aksi hÂlde -af edersiniz- bu siteler, yamyamların elinde kalmış oluyor.
Munir ARIKAN: Maalesef. Muhterem efendim bu haricî riskleri, duşmanları -Allah rÂzı olsun- cok şumullu bir şekilde îzah ettiniz. İcten zarar veren, uc dÂhilî tehlike nedir, desem.
Son donemde biliyorsunuz, cocuklarımız okul ve kariyeri, hani Araplar ekmek yapıyorlardı put diye, put şeklinde; acıkınca da yiyorlardı. Bizim de kariyer putumuz -hÂşÃ‚- var gibi, evliliğin onunde bir mÂnî, akraba ilişkilerinin onunde bir mÂnî. Yani hocam cocuklar şoyle ilkokula başladığında akraba ziyaretleri bitiyor. Cunku odevleri var, cunku sınavları var, cunku kariyerleri var… Bu anlamda; luks ve israf kulfetinin artarak zorlaştırılması, duğunlerin ekonomik olarak. Okulda da aile ile alÂkalı hicbir şeyin verilmemesi… Bu anlamda, bu benzeri unsurları kastederek sordum?
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Cok doğru soyluyorsunuz Munir Bey. Yani cocuklar pragmatist olarak, hodgÂm olarak yetişiyor. Menfaatperest olarak yetişiyor.
Bunun icin de, yani, bizde LÂle Devri ’nden once Osmanlı, guzel bir şeydi, yani dort yuz atlıyla kuruldu. CenÂb-ı Hakk ’ın yardımıyla uc asırda 24 milyon kilometrekare oldu.
Fakat LÂle Devri ’nde bir rehÂvet coktu, bir atÂlet başladı. Sonradan da, Batı hayranlığına bir dûcÂr olundu.
Osmanlı; toprak cok genişti, onu muhafaza etmek durumundaydı. Kucuk sanayiye giremedi. Gec girdi vs… Bircok kayıplar oldu.
Bunun icin ailede de tabi Batı ’yı taklit başladı.
Birinci tehlike: İslÂm ’ın Yaşanmaması
İslam cok buyuk kulturdur. Ondan buyuk kultur olamaz. Cunku CenÂb-ı Hakk ’ın lûtfettiği bir kulturdur. Bu kultur 23 senede tamamlandı.
اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَقَ
Bir tefekkur ufku...
“Yaratan Rabbinin adıyla oku!” (el-Alak, 1)
23 sene sonra;
اَلْيَوْمَ اَكْمَلْتُ
(“…Bugun size (dîninizi) tamamladım…” (el-MÂide, 3])
Dînin tamamlandığı bir Âyetle -AllÂhu a ’lem- tamamlandı.
Bu kulturu Rasûlullah Efendimiz yaşayarak tattırdı. Kendisi yaşadı, usve-i hasene... AshÂb-ı kirÂma o muhabbeti verdi. AshÂb-ı kiram da bu kulturu yaşadı. Yaşamakla, mazisi yarı vahşî insanlardan bir asr-ı saÂdet medeniyeti meydana geldi.
Efendim, bu birinci tehlike: İslÂm ’ın yaşanmaması...
Rasûlullah Efendimiz ’in tÂlimÂtı:
“Hepiniz cobansınız ve hepiniz guttuklerinizden mes ’ûlsunuz…
Her baba Âilesinin cobanıdır ve surusunden mes ’ûldur.
Her anne evinin cobanıdır ve surusunden mes ’ûldur.” (BuhÂrî, VesÂyÂ, 9)
Coban ne yapar?
Mes ’ûliyeti altındaki o canları, kuzuları korur, doyurur, besler, kaybolmaktan, dağılmaktan korur. Ucurumlar gibi tehlikeli yerlerden uzak tutar. Onları kurtlardan, canavarlardan muhafaza eder.
O hÂlde, bir anne-baba da, evlÂtlarını insin ve cinnin şeytanlarından muhafaza etmeli. Onları Cehennem ucurumlarından korumalı. Onları sadece maddî değil, mÂnevî olarak da beslemeli, muhafaza etmeli, himaye etmeli.
Bugun evlÂtlarımızı, tahsil, iş vs. adı altında canavarların kucağına atmak, bir anne baba icin korkunc bir vebal!
CenÂb-ı Hak, Âyet-i kerîmede “Yaklaşmayın!” tÂlimatı veriyor.
Eğer yaklaşırsan ucurumdan aşağıya gidersin.
“ZinÂya yaklaşmayın!..” (el-İsrÂ, 32)
Yani daha o tehlikeye girmeden onluyor İslÂm. “Yaklaşmayın!” buyuruyor.
Yine, diğer, En ’Âm Sûresi ’nde;
“Acık olsun, gizli olsun hicbir gunaha ve kotuluğe yaklaşmayın!” (el-En‘Âm, 151) buyruluyor. İşte bugun maalesef toplum bu gunaha yaklaşıyor.
“Bunlar (ilÂhî tÂlimatlardır) Hudûdullah ’tır. (Gecilmesi yasak ilÂhî sınırlardır) Onlara yaklaşmayın!” (el-Bakara, 187) buyruluyor.
Yani sadece “İşlemeyin!” değil, “Yaklaşmayın!” buyruluyor.
Bugun ulkemizde maalesef dinden uzak yaşayan bir kesim var. Onların birkac nesil evvelki dede ve nineleri, Osmanlı toplumunda gayet dindar insanlardı. Arada birtakım ihmaller, birtakım gafletler, birtakım bÂtıl cevrelere yaklaşmalar oldu ki, o dedelerin torunları, bambaşka bugun bir yola girdiler.
Bugun biyolojik anne-baba olmak kÂfî değil. Cunku evlÂtları, sokaklar, mektepler ve ekranlar şekillendiriyor.
Dolayısıyla, evlÂtlarımızı, AllÂh ’ın yasaklarının işlendiği mekÂnlardan, onları haramlara yaklaştıracak cevre ve muhitlerden koruyamazsak, onları gafletin icine atmış oluruz. Bu, anne-babanın en ağır mes ’ûliyetidir.
İslÂm bir recetedir. Receteyi aldın, kabul ettin, ama onda yazılı olan tedavileri, perhizleri tatbik etmiyorsan, bir şif bulamazsın.
Dînimiz, kıyÂmete kadar şif ve dev receteleriyle dolu. Fakat tatbik edilirse netice gorulur.
EvlÂtlar, anne-babalarının ne soylediğine değil, ne yaptığına bakarlar. Bu da muhim.
Yani anne-babalar, İslÂm ahkÂm ve ahlÂkını yaşayan numûne anne-babalar olurlarsa, evlÂtlar da o izden yururler. Sessiz-sedÂsız bir tebliğdir bu ve belki de sozlu olandan daha tesirlidir.
Zira Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh- bir gun dedi ki:
“‒Siz, susarak da İslÂm ’ı tebliğ edin.” dedi.
“–YÂ Halîfe!” dediler. “Susarak nasıl tebliğ edilir?”
“–HÂliniz ve ahlÂkınızla.”
Onun icin Fatih Sultan Mehmed Han, Bosna ’yı fethettikten sonra oraya Anadolu ’nun temiz ailelerini yerleştirdi. Onların ahlÂkıyla “bu din ne guzel bir dindir” dediler.
İkinci Tehlike: Evliliğe Mahsus Hatalar:
–Evliliğin Geciktirilmesi.
Rasûlullah Efendimiz:
“Ey gencler topluluğu, sizden evliliğe gucu yetenler evlensin!” buyuruyor. (Muslim, NikÂh, 1)
Mehir, nafakaya gucu yettiği andan sonra evliliği ertelemek, doğru değil. Bugun; universite bitsin, mastır bitsin, doktora bitsin, staj bitsin, askerlik aradan cıksın, para biriktirsin, denilerek evlilik yaşı erteleniyor. Ondan sonra problemler başlıyor.
Ve evlilik ertelendikce, muşkulpesentlik artıyor, evlenme ihtimali de zayıflıyor. BekÂrlığın yayılması, bekÂrların artması, kıyÂmet alÂmetidir. Toplum icin hayırlı ve sağlıklı bir husus değildir.
Bu sebeple, munasip gorulen kişileri evlendirmek cok sevap ve sÂlih bir ameldir.
Efendimiz buyuruyor:
“En fazîletli şefaatlerden (yani teşvik edilen aracılık gayretlerinden) biri, evlilik hususunda iki kişiye aracı ve yardımcı olmaktır.” (İbn-i MÂce, NikÂh, 49)
Fakat burada da MevlÂn ’nın dediğine dikkat etmek lÂzım. “Kufuv” diyor MevlÂnÂ:
“Ayakkabının diyor, biri ayağına buyuk veyahut kucuk gelirse, diğeri de bir iş gormez.” diyor.
Bunun icin “kufuvv”e de dikkat etmek lÂzım.
Yine Muhyiddîn-i Arabî Hazretleri:
“En ustun sadaka-yı cÂriye, evliliğe vesîle olmaktır. Onların neslinden gelen kimselerin yaptıkları her iyilikten, vesîle olana da bir ecir vardır.” buyuruyor. Sebep olduğu icin. Yeter ki denkliğe, yani birbirlerine kufuv olmalarına riÂyet edilsin.
Efendim yine; Namzedin Belirlenmesi:
-SallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz:
“Bir kadınla dort şeyden dolayı evlenilir:
Malı, Soyu, Guzelliği Dîni (yani takvÂsı). Siz takvÂsı olanı tercih edin…” buyuruyor. (BuhÂrî, NikÂh, 16)
Maalesef bugun, ihtilÂt ortamında veya internet uzerinden gencler birbiriyle samimî oluyorlar. Evlenmeye karar veriyorlar. Fakat anlık fizikî hissiyatlarla hareket ettikleri icin, bunlarda boşanma fecaatinin yuksek olduğunu goruyoruz.
Zira genclikte tecrube eksiktir. Dış dunya ve sosyal medyada insanlar gercek yuzlerini gostermezler. Daha ziyade, gorunmek istedikleri gibi gorunebilirler.
Bunun icin eskilerde, babalarımızda gorucu usûlu vardı. İki taraf birbirine kufuv mudur, denk midir, uygun mudur, yapıları birbirine munasip midir? Yani onlarda boşanma, yok kadar azdı.
Hatt bugun maalesef gonderirken anne;
“–Ben seni okuttum kızım. Nasıl olsa sen muhtac değilsin diyor. Onun icin fazla diyor, yuz verme!” diyor. Bir catırtı başlıyor.
HÂlbuki bizim cocukluk zamanımızda yahut da genclik zamanımızda, evden cıkarken denirdi kıza anne-baba:
“–Bak kızım, bembeyaz bir gelinlikle cıkıyorsun. Hic lekesiz, yine bembeyaz bir kefenle girdiğin evden cıkacaksın.”
DÂmÂda da denirdi:
“‒Bu sana AllÂh ’ın emÂnetidir. Hukukuna dikkat et!” denirdi. Boyle bir yapı vardı. Bu yapı koptu.
Tabi bu, maalesef, neticesinde ne oluyor?
Evlendikten sonra bir hodgÂmlık başlıyor, bencillik başlıyor, sabırsızlık başlıyor, tahammulsuzluk başlıyor. Hatt hattÂ, cocuk bile istemiyor. “Aman kurtaja gitsin diyor, ben diyor, hayatımı diyor, bu cocuğa mı vereceğim!” diyor, vs... HÂlbuki duşunmuyor ki, yarın bu cocuk belki ona yarın baston olacak.
Efendim tabi, şimdi, ne vardı evlilikte?
–Muhabbet vardı. SadÂkat vardı. Karşılıklı saygı vardı.
–Samîmiyet olacak, lÂubÂlîlik olmayacaktı.
–Vakar olacak, kibir olmayacaktı.
–TevÂzu olacak, zillet olmayacaktı.
–Evlilikte gonul Âhengine daima bir îtin edilecekti.
–Sabır olacaktı: Bir hayat arkadaşlığı başlıyordu. Mutlaka tahammul gerektiren zamanlar olacak, sıkıntılı zaman olacak. Taraflar, boyle zamanlarda birbirlerinin guzel huyunu duşuneceklerdi.
–Mes ’ûliyet olacaktı: Taraflar, birbirlerine karşı olan vazifelerini ihmÂl etmeyeceklerdi.
Bozmak, yıkmak kolaydır. Fakat yapmak ve korumak zordur.
Yine bu, ibretli bir tarihî bir şeydir. RivÂyete gore bir adam, Halîfe Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh- ’a gelir. Hanımını şikÂyet icin geliyordu. Halîfe ’nin kapısına geldiği zaman, hanımının Hazret-i Omer ’e yuksek sesle bağırdığını duydu. Adam kendine şoyle dedi:
“–Ben dedi, hanımımı şikÂyete geldim ama, ama onun da başındaki dert, aynı dert.” dedi.
Munir ARIKAN: Hem de Hazret-i Omer ’in.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Evet… Tam donerken Hazret-i Omer onu fark etti, yanına cağırdı. Meseleyi oğrenince şoyle dedi:
“–Onun bende bazı hakları var, onun icin soylediği şeylerin hepsine ben aldırış etmiyorum.
O, ateşle aramda bir perdedir. (Yani iffetsizliğe, zinÂya perdedir.) Kalbim onunla sukûnet bulur, onun sayesinde ben harama duşmem.”
Ardından hanımının hizmetlerini saydı. Adam da;
“–Aynı durum benim icin de gecerlidir.” diyerek huzurla geri dondu. (Tenbîhu ’l-GÂfilîn)
Tarihimizde, Munir Bey, dergÂhlar bu hizmeti goruyordu. Aralarına burûdet giren hanım ve bey, dergÂhın kendilerine mahsus yerine giderler, nasihat dinlerler, sıkıntıdan kurtulurlar, huzurla ailelerine donerlerdi.
Dînen “boşanma” AllÂh ’ın buğzettiği, Arş ’ı titreten bir tehlike olarak gorulurdu. Bu sebeple, hakikî mÂnÂda en son care idi. Evlenen kızlara demin bahsettiğim gibi, o şekilde bir telkinatta bulunulurdu. DÂmatlara;
–EvlÂdım! Hanımın sana AllÂh ’ın bir emanetidir. Ona karşı ne kadar hayırlı ve kerem sahibi olursan Allah katında o kadar hayırlı bir kul olursun.” diye telkin edilirdi.
Buna mukabil; gelinlere de, gelin gittiği aileler de kendi kızları gibi davranırlardı, onları incitmezlerdi.
Gunumuzde ise; maalesef nefsÂnî tercihlerle en kucuk bir huzursuzluk yaşayan hanım ve beylere de gercek anne-babaları tarafından gerekse cevrelerinden daima; sabır yerine isyan, sebat yerine kararsızlık, ulfet yerine ayrılık telkin edilmektedir.
Maalesef gunumuzde kız evlÂtlara;
“–Kendini kucuk duşurme! Altta kalma! Kendini ezdirme!..” gibi avÂmî telkinlerde bulunulmaktadır.
Ucuncu Tehlike: En muhim tehlike bu. Bu bir cahiliyenin tehlikesidir.
عَنِ النَّبَاِ الْعَظِيمِ
(“Buyuk haberden.” [Bkz. en-Nebe, 2])
Âhiretin Unutulması:
Bu; nefsÂnî arzular, Âhireti unutturuyor.
Maalesef gunumuz cÂhiliyesi, Âhiretsiz bir dunya istiyor.
Evlilik ise zikrettiğimiz uzere, hepsi uhrevî duygular olan, muhabbet, sadÂkat, iffet, sabır ve ihtimam istiyor.
Âhireti unutanlar ise; “Dunyamız, nefsimizin rahatı ve konforuyla gecsin.” diyor. Evliliğe tahammul etmek istemiyor. Maalesef.
Allah Âkıbetimizi hayreylesin.
Munir ARIKAN: Âmîn, Âmîn.
Muhterem Efendim, ozellikle Rasulullah Efendimiz ’in;
“Bir kadın dort şey icin nikÂhlanır.” hadîs-i şerîfine vurgu yaptınız. ÂcizÂne bu aile kocluğunda 21 yıldan beri, bunu dunya capında muşahede ediyorum:
–Malı icin evlenenler bedbaht oluyorlar. Cunku mal araya girince -az evvel buyurduğunuz gibi- Alman ailesi tipinde, hani bir insan evlÂdıyla, eşiyle, ailesiyle nasıl bir şey olabilir, yani mal-mulk araya girebilir?!
–Soyu sopu icin evlenenler, işte İngiliz kraliyet ailesinde oldu, Hollanda ’da oldu, İsvec ’te oldu, Japonya ’da oldu; felaketle sonuclanıyor. O da bir hayır getirmiyor.
–Guzellik icin evlenenler de en hızlı boşananlar onlar oluyor, Muhterem Efendim. Elde bir kalıyor; dîni icin. Elhamdulillah onlar da buyurduğunuz gibi…
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Yarın guzellik gidiyor. Baştan bulutların ustunde yaşıyorlar. Sonradan, o uc ay sonra, o guzellik, her şey bitiyor; huy kalıyor.
Munir ARIKAN: Kesinlikle. Allah, korumamızı nasîb etsin.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Onun icin hakikaten bu aile cok muhim. Aile sağlam olmazsa toplum gider, toplum mahvolur. Nufus azalıyor, vesÂire oluyor. Yani maalesef…
Munir ARIKAN: Cok onemli olduğu konusunda -Allah rÂzı olsun aydınlattınız bizi- bunda bir ihtilaf yok. Eğitim camiasında ama buna değinilmemesi konusunda ne diyorsunuz?
Yureğimiz yanıyor. Hani 4+4+4 bir de universitesi var; 16 yıl. ÂcizÂne, cocuklarımızın kitaplarına baktığımızda, eğitim hayatlarına baktığımızda, aile olmakla alÂkalı -az evvel buyurduğunuz gibi- “Aman kızım ha; beş yıl, cocuk-mocuk!..” Evvelden hemen, cocuk olması... Buyurduğunuz zurriyetle ilgili, goz aydınlığı ile ilgili bir teşvikti. Şimdi “Aman ha temkinli olun, el Âlem falan!..” Boyle bir korumacılıkla…
Bu konuda eğitim camiasına sozunuz ne olur? Tavsiyeniz ne olur? Yureğimiz yanıyor bu konuda.
Osman Nûri TOPBAŞ Hocaefendi: Efendim; Tanzîmat ’ta, Medrese ve Mektep ayrımı başladı. Yani medrese, bir mÂnÂda oksuz bırakıldı. Medrese kapatıldı. Mektepte var olan dînî ve ahlÂkî eğitim de yok edildi arkadan. Mektepler, dinden uzak bir mantıkta nesiller yetiştirmeye başladı.
Bugun normal eğitim sisteminde, haftada iki saat din dersi var. O da birtakım insanları rahatsız ediyor; onu da kaldırmaya calışıyorlar. HÂlbuki haftada iki saatlik eğitimde bir şey verilemez. Efendimiz bu eğitimi 23 senede verdi.
Millet bu mahrumiyeti aşmak icin, talep ettikce İmam Hatipler acıldı. Ben de İmam Hatip mekteplerinin ilk mezunlarından biriyim. Fakat hususî gayretler olmazsa, İmam Hatipler de, bir Kur ’Ân eğitimini dahî tam olarak veremiyor. Ayrıca en az bir yıl evlÂtları Kur ’Ân kursuna gondermek zarurî.
Bircok mefhumlarımızın ici boşaltılmakta ve yerine başka, yabancı şeyler doldurulmaktadır.
İslÂm ’ın; okumak, oğrenmek ve ilim tahsili hususundaki teşvikleri gafiller tarafından yanlış değerlendiriliyor.
Kur ’Ân-ı Kerîm ’de;
“...Size ancak az bir ilim verdik.” (el-İsrÂ, 85) buyuruyor.
Bu az ilmin verilişinden gaye, CenÂb-ı Hakk ’ın azamet-i ilÂhiyyesini idrak etmektir.
Zaten Kur ’Ân-ı Kerîm ’de -dikkat edersek- butun ilimlerin hikmet tarafı verilir. Hikmetten uzak kuru bir bilgi depo etmek, Kur ’Ân ’ın değer verdiği bir ilim değildir. Cunku zihni arşiv gibi kullanmanın tek başına bir değeri yoktur. İlmi, kalben hazmederek hayata meyve meyve yansıtmak mumkundur. Bu da takv iledir.
CenÂb-ı Hak:
وَاتَّقُوا اللّٰهَ وَيُعَلِّمُكُمُ اللّٰهُ
“...Siz takv sahibi olursanız, Allah oğretiyor...” (el-Bakara, 282) buyuruyor.
MevlÂn Hazretleri, -ben bu misali cok veriyorum- Selcuklu Medresesi ’nin dersiÂmıydı, en buyuk hocasıydı. ZÂhirî ilmin zirvesindeydi. Fakat bu hÂlini; “Hamdım!” diye tarif ediyor. ZÂhirî ilim yetmiyor cunku. Ruh sahipsiz olmamalıydı. Bu boşluğu Şems-i Tebrizî adlı bir derviş geldi doldurdu.
Onun, Şems-i Tebrîzî ’nin, MevlÂn kadar zÂhirî ilmi yoktu. Bir dervişti. Fakat gonlunden rahmet taşıran bir dervişti. MevlÂn ’nın gonlune muhabbet ve kalbî derinlik kazandırdı. MevlÂn Hazretleri, mÂnen tekÂmul edip takv ile yoğrularak muhabbet ateşinde kıvÂma geldi. “Piştim!” ifadesiyle anlatır. İlÂhî azamet ve hikmet manzaralarını seyretmeye başlar. Hicliğini daha yuksek bir idrÂk il