Fecr Suresi 27. ayeti ne anlatıyor? Fecr Suresi 27. ayetinin meali, Arapcası, anlamı ve tefsiri...Fecr Suresi 27. Ayetinin Arapcası:يَٓا اَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُۗ
Fecr Suresi 27. Ayetinin Meali (Anlamı):Ey kÂmil bir iman ve sÂlih amellerle huzûra ermiş nefis!
Fecr Suresi 27. Ayetinin Tefsiri:Bu hitap, kÂmil bir iman ve sÂlih amellerle huzur ve itminÂna erişmiş, gonul huzurunu elde etmiş mu ’mine olum anında veya mahşer yerinde yapılır. Gaybın kapılarının acıldığı, ilÂhî sır perdelerinin aralandığı o kritik anda mu ’min, kendine verilen ebebî cennet mujdesi ile sevinir. Korkuları zÂil olur, ici huzurla dolar. Cok guzel bir yolculuğa cıkmanın, cennet ve cemÂlullaha doğru yol almanın son derece tatlı heyecanını duymaya başlar. Âyet-i kerîmelerde buyrulur:
“«Rabbimiz Allah ’tır!» diye ikrarda bulunup, sonra da ozde ve sozde dosdoğru olarak inanc, amel ve ahlÂkta sapmadan doğru yolu takip edenlerin uzerine melekler iner ve şoyle derler: «Korkmayın ve uzulmeyin! Size va‘dolunan cennetle sevinin! Biz dunya hayatında da, Âhirette de size dostuz. Cennette canınızın cektiği her şey vardır; orada istediğiniz her şey sizindir. Cok bağışlayıcı, sonsuz merhamet sahibi Allah ’tan bir ikram olarak!»” (Fussılet 41/30-32)
Bu Âyetlerde “mutmainne, rÂziye ve merziye” olmak uzere nefsin uc mertebesine işaret edilir. Kur ’Ân-ı Kerîm ’de başka Âyet-i kerîmelerde de yine nefsin “emmÂre, levvÂme ve mulhime” mertebelerine işaret edildiği gorulur. Dolayısıyla bunlar, emmÂre derekesindeki ham bir nefisten tezkiye edile edile merziye ve kÂmile seviyesine erişmiş ve cennete girmeyi hak etmiş kÂmil bir nefse ulaşmanın kademelerini gosterir. Âlimlerimiz ve mutasavvıflarımız bunlar uzerinde derinlemesine tetkikler yaparak İslÂm ahlÂk ve tasavvufunun temel esaslarını tespit etmişlerdir. Kur ’an ve sunnet cercevesinde nefsin terbiyesi, tezkiyesi ve kalbin tasfiyesiyle alakalı son derece makul ve uygulanabilir usuller ortaya koymuşlardır. Bu vesileyle kısaca nefsin mertebelerini izah etmek faydalı olacaktır.
M­ne­vî ter­bi­ye ve te­k­mul es­n­sın­da mu­şÃ‚­he­de edi­len nef­sin hÂl ve mer­te­be­le­ri ye­di kı­sım­da mu­t­laa olu­nur:
Birincisi; اَلنَّفْسُ الأمَّارَةُ (nefs-i em­m­re): Ku­lu Rab­bin­den uzak­laş­tı­ra­rak ko­tu­luk­le­ri iş­le­me­ye sevk eden en ağağı du­rum­da­ki is­yan­kÂr nefis­tir. “Em­m­re” cok em­re­di­ci de­mek­tir. Bu sı­fa­ta sahip olan nef­sin tek gayesi, olur olmaz arzularını ol­cu­suz­ce tat­min­den ib­ret­tir. Şeh­ve­tin esî­ri, şey­ta­nın yardımcısı ol­muş; key­fi­ne, zev­ki­ne ve gunaha duş­kun olan nefis­tir. Nef­sin duş­kun­luk­le­ri ve aşı­rı is­tek­le­ri de­mek olan şeh­vet­le­re kar­şı her han­gi bir mu­c­de­le gos­ter­me­mek, onun ar­zu­la­rı­na t­bî ola­rak şey­ta­nın yo­lu­na uyup git­mek de, nefs-i em­m­re se­vi­ye­sin­de bu­lu­nan kim­se­le­rin ah­v­li cum­le­sin­den­dir. As­lın­da nefs-i em­m­re, sahi­bi­ne kar­şı şey­tan­dan bi­le teh­li­ke­li ola­bil­mek­te­dir. “Rabbimin merhamet edip koruduğu kimseler dışında, nefis insana surekli kotuluğu emreder” (Yû­suf 12/53) Âyet-i ke­rî­me­si, bu mer­te­be­de­ki nef­si anlatır.
İkincisi; اَلنَّفْسُ اللَّوَامَةُ (nefs-i lev­v­me): Nefs-i em­m­re­si­ni piş­man­lık­la he­s­ba ce­kip, onun cir­kin hÂl ve ha­re­ket­le­rin­den kur­tul­mak icin gay­ret gos­te­ren­ler, nefs-i lev­v­me­ye doğ­ru me­s­fe alır­lar. “Levm et­mek”; kı­na­mak ve ayıp­la­mak de­mek­tir. Nefs-i lev­v­me; yap­tı­ğı ko­tu­luk­ler­den, Al­lah ’ın emir ve ya­sak­la­rı­na kar­şı gos­ter­di­ği ih­mÂl ve ku­sur­lar­dan piş­man­lık du­ya­rak vic­d­nı sızlayan, bu yuzden de ken­di­si­ni şid­det­le kı­na­yan nefis­tir. Bu mer­te­be­de olan ki­şi, nefs-i em­m­re­de­ki fi­il­le­rin b­zı­la­rın­dan tev­be edip kur­tul­muş­tur. Y­ni gaf­let­ten bir neb­ze sıy­rıl­mış ve gu­nah ar­zu­su azal­mış­tır. An­cak bu his­ler ye­te­rin­ce ol­gun­laş­ma­dı­ğı icin da­ya­na­ma­yıp tek­rar gu­nah­la­ra duş­mek­ten de ken­di­ni kur­ta­ra­maz. Bu kim­se­le­rin, Al­lah Te­Ã‚l ’nın emir­le­ri­ne bağ­lı­lık­ta ve s­lih amel­le­rin­de co­ğal­ma go­ru­lur. Amel­le­ri coğunlukla Al­lah icin­dir. An­cak il­hî il­hÂm­la­rın bah­şet­ti­ği hu­zûr ve su­kû­na tam mÂna­sıy­la ka­vu­şa­ma­dık­la­r ın­dan, Al­lah icin yap­tık­la­rı s­lih amel­le­ri­nin halk ta­ra­fın­dan bi­lin­me­si­ni de ic­ten ice is­ter­ler. Y­ni nefs-i em­m­re­nin bazı ko­tu huy­la­rı devam et­mek­te, an­cak kul bu h­lin­den do­la­yı ken­di­ni kı­na­mak­ta­dır. Nef­sin ulaştığı bu mer­ha­le­nin is­mi, Kur ’Ân-ı Ke­rîm ’de­ki, “Yemin ederim pişmanlık duyup dÂima kendini kınayan nefse…” (Kı­y­met 75/2) Âye­tin­den gel­mek­te­dir.
Ucuncusu; اَلنَّفْسُ الْمُلْهِمَةُ (nefs-i mul­he­me): Nefs-i em­m­re­den piş­man­lık du­ya­rak lev­v­me­ye doğru yuk­se­len mu­min, bu mer­ha­le­de de tev­be ve is­tiğ­fara devam eder, gu­nah­lar­dan sa­kın­ır, m­ne­vî ir­şÃ‚­da go­nul ver­ir ve nefisle mu­c­he­deye devam ederse yavaş yavaş “mul­he­me” mer­te­be­si­ne ulaşır. Bu mer­te­be­de kul, Al­lah ’ın lut­fuy­la iyi ile kotuyu net bir şekilde ayırt ede­bil­me ve şe­he­vî duy­gu­la­rı­nın aşı­rı­lık­la­rı­na di­re­ne­bil­me gucune ka­vu­şur. Kal­bi Al­lah ’tan g­fil kı­lan her şey­den uzak­la­şır. Ar­tık halk na­za­rın­da­kin­den cok, Hak ka­tın­da­ki mev­ki­inin en­dî­şe­siy­le do­lar. İmanî gercekler kalpte gunden gune acılmaya başlar. L­kin bu il­hÂm esin­ti­le­ri­nin Rah­m­nî olup ol­ma­dı­ğı­nı an­la­ya­bil­mek icin, bir m­ne­vî reh­be­rin kont­ro­lu­ne mut­lak sû­ret­te ih­ti­yac var­dır. Nef­sin bu mer­te­be­si­nin “mul­he­me” t­bi­riy­le ifade olun­ma­sı da Kur ’Ân-ı Ke­rîm ’­de­ki:
“Yemin ederim nefse ve onu duzgun bir bicimde yaratıp duzenleyene. Ona kotu ve iyi olma kÂbiliyetini ilham edene” (Şems 91/7-8) Âyet­le­rin­den gel­mek­te­dir.
Dorduncusu; اَلنَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (nefs-i mut­ma­in­ne): Ce­nÂb-ı Hakk ’ın emir­le­ri­ne l­yı­kıy­la uyup, yasaklarından ti­tiz­lik­le sa­kın­mak sû­re­tiy­le m­ne­vî has­ta­lık­lar­dan kur­tul­muş, hakiki ve kuv­vet­li bir iman ile de hu­zûr, su­kûn ve it­mi ’n­na ka­vuş­muş nefis­tir. Kalb, zik­rul­lÂh be­re­ke­tiy­le şup­he ve te­red­dud­ler­den arın­mış, her an şu­kur ve se­n h­lin­de­dir. Bu mer­te­be­de ko­tu ve cir­kin va­sıf­lar, ye­ri­ni gu­zel ah­l­ka terk et­miş­tir. Dav­ra­nış ol­gun­lu­ğun­da zir­ve­yi teş­kîl eden ve bu­tun insanlığa ornek şahsiyet olan Resûlullah (s.a.s.) ’in yuk­sek ah­l­kı, tarif­siz bir zevk ile gu­zel­ce ya­şan­mak­ta­dır. Ku­lun kal­bi, sa­bır, te­vek­kul, tes­lî­mi­yet ve rı­z ile tac­lan­mış­tır. Mut­ma­in­ne, Allah TeÂl ’yı tanıyan, tak­v ve ya­kîn eh­li­nin nef­si­dir. Boy­le kim­se­le­rin go­nul­le­ri d­im Hakk ’ın zik­riy­le meş­gûl­dur. Şer ’î hukumlerin zahiriyle beraber b­tı­nı­na da v­kıf ol­muş­lar­dır. İşte “Ey kÂmil bir iman ve sÂlih amellerle huzûra ermiş nefis!” (Fecr 89/27) Âyeti nefsin bu mertebesine işaret eder.
Nefs-i mut­ma­in­ne, Ce­nÂb-ı Hakk ’ın yardım ve desteğiyle ha­kî­kat, se­kî­net ve ya­kî­ne ka­vu­şa­rak, ke­der ve en­dî­şe­ler­den kur­tul­muş, ba­zı keşf ve il­hÂm­la­ra da n­il ol­muş­tur. Bu mer­te­be­de kal­bin uze­rin­de­ki gaf­let per­de­le­ri kalk­mış­tır. Go­nul­ler, ote­le­ri ve ha­kî­kat­le­ri ay­ne ’l-ya­kîn mer­te­be­sin­de mu­şÃ‚­he­de h­lin­de­dir. Y­ni kalb, te­red­dud ve şup­he­ler­den arın­mış, ger­cek bir tes­lî­mi­yet­le tam bir it­mi ’nÂn ve hu­zû­ra er­miş­tir. Bu h­le eri­şen bir kul, dî­nî mu­kel­le­fi­yet­le­ ri hem z­hi­ren ve hem de b­tı­nen te­red­dud­suz ola­rak kabul edip gu­zel bir şe­kil­de îf eder. Us­te­lik bu kabul ve ina­nış oy­le­si­ne sağ­lam­dır ki, cum­le Âlem bir olup inan­dı­ğı­nın zıd­dı­nı id­dia et­se­ler, on­da en ufak bir te­red­dud h­sıl ede­mez­ler. Cun­ku o, mad­dî ve m­ne­vî Âle­mi ar­tık ha­kî­kat pen­ce­re­sin­den sey­ret­mek­te­dir.
Mut­ma­in­ne­ye n­il olan bah­ti­yar kul­lar, sı­ra­sıy­la “r­dı­ye”, “mer­dıy­ye” ve “k­mi­le” de­ni­len uc yu­ce mer­te­be­ye da­ha yo­nel­miş olur­lar ki, başarıları nis­pe­tin­de bun­lar­la Hakk ’a ya­kın­lık ve vus­la­tın zir­ve­si­ne erer­ler.
Beşincisi; اَلنَّفْسُ الرَّاضِيَةُ (nefs-i rā­dı­ye): D­im Hakk ’a yo­nel­mek sû­re­tiy­le Al­lah ile be­ra­ber ol­ma şu­uru­na eriş­miş, hik­me­ti­ne ve huk­mu­ne rÂm ola­rak Rab­bin­den r­zı ve hoş­nud h­le gel­miş olan nefis­tir. Bu mer­te­be­ye yuk­se­len kul, ken­di irade­sin­den vaz­ge­cip Hakk ’ın irade­sin­de f­nî ol­muş­tur. “Sen O ’ndan rÂzı, O da senden rÂzı olarak Rabbine don!” (Fecr 89/28) Âye­tin­de­ki “Sen O ’ndan r­zı ola­rak” huk­mu­ bu ma­k­ma işaret eder. Bu rı­z h­li, Hak ’tan ge­len bu­tun ci­le­li im­ti­han­la­ra kar­şı sa­bır gos­ter­mek ve bu hu­sus­ta O ’nun irade­si­ni cÂn u go­nul­den ka­bul­len­mek­tir. Âyet-i ke­rî­me­de bu­yu­ru­lur:
“Sizi mutlaka biraz korku ve aclık ile; biraz da mallardan, canlardan ve urunlerden noksanlaştırmak suretiyle imtihan edeceğiz. Sabredenleri mujdele!” (Ba­ka­ra 2/155)
Bu Âyet-i ke­rî­me­de ifade bu­yu­ru­lan “sab­re­den­ler” zum­re­sin­den ola­bil­mek, an­cak Ce­nÂb-ı Hakk ’ın takdiri­ne -ve­lev ki o takdir umul­du­ğu ve bek­len­di­ği gi­bi te­cel­lî et­me­se bi­le- r­zı ol­mak ve as­l is­y­na duş­me­mek­le mum­kun­dur. İş­te nefs-i r­dı­ye de, il­hî irade­nin ha­yır ve­ya şer ola­rak te­cel­lî eden bu­tun ka­z hu­kum­le­ri­ne te­red­dut­suz tes­lîm olup rı­z gos­te­ren­le­rin, as­l şi­k­yet et­me­yen­le­rin ma­k­mı­dır.
Bu ma­k­mın im­ti­han­la­rı on­ce­ki­le­re nis­bet­le da­ha ağır­dır. Zira in­san m­nen yuk­sel­dik­ce ip­ti­l­lar ar­tar. Ni­te­kim Allah Resûlu (s.a.s.) şoy­le bu­yur­ur:
“İn­san­lar icin­de en şid­det­li ip­ti­l­la­ra uğ­ra­yan­lar pey­gam­ber­ler­dir. Son­ra da on­la­ra ya­kın­lık de­re­ce­si­ne go­re di­ğer kim­se­ler­dir. İn­san din­dar­lı­ğı ol­cu­sun­de iptil­la­ra m­rûz ka­lır.” (Tir­mi­zî, Zuhd 57)
Bu sebeple şÃ‚ir Fuzûlî şoyle der:
“Sîne-i cÂkimden eksik etme tîr-i gamzeyi,
Ey gonul rÂn bilirsin kim gul olmaz dikensiz.”
“Aşkınla paramparca olmuş sîmenden gamze okunu eksik etme. Ey gonlumun guzeli, sen gulun dikensiz olmadığını bilirsin.”
Muhibbî mahlasıyla şiir yazan KÂnûnî Sultan Suleyman da, Allah TeÂl ’ya yakın bir kul olmanın yolunu gosterircesine der ki:
“İhtiyÂr-ı fakr eden dergÂh u eyvan istemez,
ZÂd-ı gamdan ozge hergiz kendiye nÂn istemez.”
“CenÂb-ı Hakk ’a yakın bir kul olma niyetiyle gonlen dunyaya yuz cevirip fakr u zarûreti tercih eden kimse ne dergah ister, ne saray ne de koşk. O, gam ve keder azığından başka kendisi icin bir ekmek, bir yiyecek de istemez.”
Cunku bu mer­te­be­de­ki mu­min­le­rin na­za­rın­da, ha­ya­tın gam ve su­rû­ru bir­dir. Zira dunya­ya kal­ben bağ­lan­ma­dık­la­rı icin, ha­y­tın se­vinc ve ke­der­le­ri on­lar icin mu­s­vî h­le gel­miş­tir. Ha­yır ve­ya şer, her ne takdir olun­muş­sa hep­si­ni Ce­nÂb-ı Hak ’tan bi­lip r­zı olur­lar.
Altıncısı; اَلنَّفْسُ الْمَرْضِيَّةُ (nefs-i mer­dıy­ye): R­dı­ye mer­te­be­sin­de bu­lu­nan­la­rın, bu mer­te­be­nin bu­tun feyiz ve bereketinden istifade ede­bil­me­le­ri icin, Ce­nÂb-ı Hakk ’ın da on­lar­dan r­zı ol­ma­sı gerekir. Y­ni ku­lun Al­lah ’tan r­zı ol­ma­sı yet­me­yip, k­mil bir te­rak­kî icin Al­lah ’ın da ku­lun­dan r­zı ol­ma­sı lazımdır. Di­ğer bir ifadey­le Hak ’tan rı­z­mız, O ’nun yu­ce rı­z­sı­na ma­zhar ola­bi­le­cek bir kı­vam ve gu­zel­lik­te ol­ma­lı­dır. Bu ger­cek­leş­ti­ği takdir­de “mer­dıy­ye” sı­fa­tı Al­lah ’a r­cî ol­ma­sı­na rağ­men, ku­lun bu­nu te­mî­ne me­dÂr olan amel­le­ri be­re­ke­tiy­le bu ma­kÂm ku­la da iz­fe edil­miş­tir. Bu­na go­re r­dı­ye, Al­lah ’tan r­zı olan­la­rın; mer­dıy­ye ise Al­lah ’ın da ken­di­sin­den r­zı ol­du­ğu kim­se­le­rin ma­ka­mı­dır. Ce­nÂb-ı Hakk ’ın biz­zat r­zı ve hoş­nûd ol­du­ğu bir nefs olan mer­dıy­ye­de ko­tu huy­lar yok ol­muş, gu­zel huy­lar ve ah­l­kî me­zi­yet­ler in­ki­şÃ‚f et­miş­tir. Oy­le ki; Ya­ra­tan ’dan otu­ru ya­ra­tı­lan­la­ra şef­kat, mer­ha­met, sev­gi, co­mert­lik, af­fe­di­ci­lik ve has­s­si­yet on­da bir lez­zet h­lin­de­dir. Bu mer­te­be­de­ki bir mu­min, nef­si­ni en gu­zel bir şe­kil­de mu­h­se­be ve mu­r­ka­be eder. Her ne­fes­te var­lık ve benlik key­fi­ye­tleri­ni go­ze­te­rek şey­t­nî hî­le­le­re kar­şı boş bu­lun­mak­tan sa­kı­nır. Yi­ne bu mer­te­be­de kul, her h­lu­kÂr­da ve bu­tun mev­cû­di­ye­tiy­le Hakk ’a tes­lîm ol­muş­tur. Al­lah ’tan ge­len ka­hır ve­y lu­tuf te­cel­lî­le­ri­nin her iki­si­ne de gos­ter­di­ği rı­z be­re­ke­tiy­le ebe­diy­yet Âle­mi­ne go­cer­ken, il­hî rı­z ile muj­de­le­ne­rek ken­di­si­ne cen­net hil ’ati giy­di­ril­miş­tir. İşte “Sen O ’ndan rÂzı, O da senden rÂzı olarak Rabbine don!” (Fecr 89/28) Âye­tin­de­ki “Rab­bin de sen­den r­zı ola­rak” huk­mu, bu h­li ifade et­mek­te­dir.
Bu hÂl ve ha­kî­kat­le­re n­il olan bir kul, ar­tık h­di­s­tı “hak­ka ’l-ya­kîn” mer­te­be­sin­den sey­ret­mek­te­dir. Allah ’ın iz­niy­le b­zı gay­bî sır­la­ra v­kıf ola­bi­lir. Ce­nÂb-ı Hak rı­zÂ, te­vek­kul ve tes­lî­mi­yet­le­ri se­be­biy­le boy­le kul­la­rı­nın -Âde­tÂ- go­ren go­zu, işi­ten ku­la­ğı, ko­nu­şan di­li, tu­tan eli… olur. (bk. BuhÂrî, Rikāk 38) On­la­rın h­li­ne, k­li­ne ve gu­zel ah­l­kı­na te­sir kuv­ve­ti ih­sÂn eder. Y­ni nefs-i r­dı­ye ma­k­mın­da mu­şÃ‚­he­de et­ti­ği ke­m­lÂt te­cel­lî­le­ri­ni, şim­di biz­zat nef­sin­de tat­mak­ta ve o hÂl­ler­le hÂl­len­mek­te­dir. Sa­bır, te­vek­kul, tes­lî­mi­yet ve rı­z gi­bi has­let­ler, onun dav­ra­nış­la­rı­nın h­kim vas­fı du­ru­mun­da­dır.
Pey­gam­ber­le­rin yu­ce ah­l­kın­dan bu gu­zel hÂl­le­re d­ir birkac mi­sÂl şoy­le­dir:
Hz. Y­kûb us­tus­te ge­len mu­sî­bet­ler se­be­biy­le h­li­ni, “Ba­na du­şen an­cak sabr-ı ce­mîl­dir” di­ye­rek be­yÂn eder.
Da­ya­nıl­maz has­ta­lık ve ip­ti­l­la­ra m­ruz ka­lan Ey­yûb (a.s.), ha­nı­mı­nın: “Rab­bi­ne dua et de bu muz­da­rip h­lin son bul­sun” şek­lin­de­ki ta­le­bi­ne:
“– Hak Te­Ã‚l ba­na sek­sen se­ne sıh­hat­li bir omur ver­di. He­nuz o ka­dar has­ta­lık cek­me­miş­ken sıh­hat is­te­mek­ten ha­y ede­rim” mu­k­be­le­sin­de bu­lun­muş­tur.
Hz. İb­r­him de ate­şe atı­lır­ken yar­dı­ma ge­len me­lek­le­re:
“– Ate­şi yan­dı­ran kim­dir? O be­nim h­li­mi bi­li­yor. Siz­den bir ta­le­bim yok!” bu­yur­muş­tur.
As­lın­da nef­sin tez­ki­ye­si yo­lun­da kat edi­len mer­ha­le­ler, bun­lar­dan ib­ret ol­mak­la beraber, ke­m­lÂt eh­li­ne tev­dî olu­nan hiz­met­ler îti­b­riy­le bir mer­ha­le da­ha var­dır ki, ona da nefs-i k­mi­le ve­ya nefs-i s­fi­ye de­nir.
Yedincisi; اَلنَّفْسُ الْكَامِلَةُ (nefs-i k­mi­le/nefs-i s­fi­ye):Nefs-i k­mi­le, tez­ki­ye ne­tî­ce­sin­de arın­mış, sÂf, ber­rak, ul­vî ve ol­gun nefs­tir. Bu­tun m­ri­fet sır­la­rı­nın tah­sîl edil­di­ği ve an­cak Ce­nÂb-ı Hak ta­ra­fın­dan veh­bî ola­rak lut­fe­di­len bir ma­kÂm­dır. Hak ver­gi­si­dir, sırf ca­lış­mak­la el­de edil­mez. Ka­der sır­rı­na dayalı bir il­hî ih­sÂn­dır. Nefs-i k­mi­le­ye eri­şen­le­re genellikle ir­şad hiz­me­ti emanet edildiğinden bu ma­k­ma ay­nı za­man­da “ir­şad ma­k­mı” da de­ni­lir. Ce­nÂb-ı Hak, bu ma­kÂm­da­ki­le­rin hÂl ve dav­ra­nış­la­rın­da&#173 ;ki mu­kem­mel­lik­le, in­san­la­rı gaf­let­ten uyandırıcı bir tesir lutfeder. (bk. Osman Nuri Topbaş, İmandan İhsana Tasavvuf, İst, 2002, s. 105-147)
Nefsin kotu sıfatlarıyla bunların sebep olduğu feci Âkıbeti zikrettikten sonra nefs-i mutmeinnenin buyuk bir bayram sevincine vesile olacağını mujdeleyerek sona eren Fecr sûresini, insanın meşakkat icinde yaratıldığına temasla birlikte koleleri hurriyetine kavuşturmak, yoksulları doyurmak, bu konuda sabrı ve merhameti tavsiyeleşmek gibi sarp yokuşu aşıp nefs-i mutmeinneye erişmeyi kolaylaştıracak faziletli davranışları beyÂn eden Beled sûresi izleyecektir:
Fecr Suresi tefsiri icin tıklayınız...
Kaynak: Omer Celik Tefsiri
Fecr Suresi 27. ayetinin meal karşılaştırması ve diğer ayetler icin tıklayınız...
İslam ve İhsan