Takvanın onemi ve fazileti nedir? Takvanın faydaları nelerdir? Takvaya nail olabilmek icin neler yapmalıyız? Takva sahibi kimselerin ozellikleri nelerdir?Kur ’Ân-ı Kerîm ’de “takv” kelimesi, muhtelif kalıplarda yaklaşık 258 defa zikredilir. Bu durum, mu ’minler icin takvÂnın ne kadar ehemmiyetli olduğunu gostermektedir.
CenÂb-ı Hak; itikatta, ibadette, muÂmelÂtta, yani hayatın her safhasında, hatt her nefeste hakkıyla takv sahibi olmamızı arzu et­mektedir.[1]
TakvÂ; yasaklarından kacınmak, emirlerine sarılmak sûretiyle CenÂb-ı Hakk ’ın himayesine girmek, Allah ’a sığınmak demek­tir. O, celÂl sahibi yuce Allah ’ın gazabından ve azÂbından korkarak, rah­metinin golgesine girmeye gayret etmek demektir.
TakvÂ; iki cihan saadetimize vesile olan Kur ’Ân ve sunnetteki yuce talimatları; Âile hayatı, ticarî hayat, ictimaî hayat... gibi hayatın her safhasına intikal ettirmektir.
TakvÂ; dinî hukumleri heyecan, vecd ve istiğrak icinde îf edebilmektir. Yani Allah ’ın emir ve yasaklarına riÂyette titizlik gostermek, bilhassa gu­nahlardan şiddetle kacınmaktır.
TakvÂ; Allah ’tan uzaklaştırıcı her şeyden kalbin korunmasıdır. Aynı za­manda Allah ’a yakınlaştıracak her şeye de yakınlık ve muhabbet icinde olmaktır.
Takv sahibi mu ’min, Allah ’ın koyduğu harÂm sınırlarına yaklaşmaz.[2]
Takv sahibi mu ’min, helÂl ve hoş olan rızıklardan yer.[3]
Takv sahibi mu ’min, malını Allah yolunda infÂk ederek temizlenir ve kendisini cehennem azÂbından korur.[4]
Takv sahibi mu ’min, sÂdıklarla beraber olur.[5]
Takv sahibi mu ’min, dînî sembollere tÂzim gosterir.[6]
Takv sahibi mu ’min, Âhirete ne hazırladığını sık sık kontrol eder.[7]
2.1. Kıymet Olcusu: Takv İnsanın Allah katındaki değeri, takvÂsı nisbetindedir. CenÂb-ı Hak bunu şoyle beyan buyurur:
“…Muhakkak ki Allah katında en değerli ve en ustununuz en cok takva sahibi olanınızdır.” (el-HucurÂt 49/13)
Bu Âyet-i kerîmenin nuzûlune sebep olan ve muttakî kulların, hem Allah hem de Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz nezdinde ne kadar kıymetli olduğunu gosteren şu hÂdise pek ibretlidir:
Allah Rasûlu (s.a.v) birgun Medîne-i Munevvere ’deki carşılardan birisine uğramıştı. Carşıda siyahî bir kole muzÂyede ile satılıyordu. Kole:
“–Beni alacak olan kişiye bir şartım var!” diyordu. Alıcılardan birisi:
“–Nedir o şart?” diye sordu. Kole:
“–Benim farz namazları Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz ’in arkasında kılmama mÂnî olmayacak!” dedi.
Adam bu şartı kabul ederek koleyi satın aldı. Rasûlullah (s.a.v) her namazda gozuyle bu koleyi arardı. Birgun yine baktı fakat goremedi. Sahibine:
“–Kolen nerede?” diye sordular. SahÂbî:
“–Ey Allah ’ın Rasûlu, o hummaya yakalandı” dedi. Rasûl-i Ekrem Efendimiz ashÂbına:
“–Kalkın onu ziyarete gidelim!” buyurdular. Birlikte kalktılar ve siyÂhî kolenin yanına gidip gecmiş olsun ziyaretinde bulundular. Birkac gun sonra Allah Rasûlu (s.a.v) kolenin sahibine:
“–Kolenin hÂli nasıl?” diye sordular. SahÂbî:
“–Ey Allah ’ın Rasûlu, onun olumu yakındır!” cevÂbını verdi. Bunun uzerine Efendimiz (s.a.v) kalkıp kolenin yanına gittiler ve olmek uzereyken yanına vardılar. Kole o esnÂda vefÂt etti. Peygamber Efendimiz onun yıkanması, kefenlenmesi ve defnedilmesiyle bizzat ilgilendiler. AshÂb-ı kirÂm bu duruma cok şaşırdılar. MuhÂcirler:
“–Biz vatanımızı, mallarımızı, Âilemizi terk edip buralara geldik; hicbirimiz şu kolenin Rasûlullah ’tan gorduğu îtibÂrı ne hayatında ne hastalığında ne de olumunde gormedi!” dediler. EnsÂr da:
“–Allah Rasûlu ’nu barındırdık, yardım ettik ve mallarımızla onu destekledik ama habeşli bir koleyi bize tercih etti” diye duşunduler. İşte bunun uzerine yukarıda gecen HucurÂt Sûresi ’nin 13. Âyet-i kerimesi nÂzil oldu. Onlara, butun insanların aynı anne babanın evlÂtları olduğu hatırlatılarak faziletin takv ile olculduğu ve takvÂnın ne kadar ustun bir haslet olduğu anlatıldı.[8]
Yine CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:
“Asıl birr (iyilik ve hayrın kemÂli), gercek takva sahibi olan kimsenin davranışıdır.” (el-Bakara 2/189)
2.2. Takv ’ya NÂil Olabilmek İcin Yukarıdaki Âyet-i kerîmeler, mu ’minler icin en faydalı hasletin takv olduğunu gostermektedir. Ancak, takvÂya nÂil olabilmek icin de insanda bir azim ve gayretin olması zarûrîdir. Nitekim Hz. Omer (r.a) buna işaretle:
“Gunahlardan korunmaya calışmayan kimse, korunup takvÂya erdirilmez” buyurmuştur.[9]
Hz. Omer ’in takvÂya erme husûsundaki gayretini Enes bin MÂlik (r.a) şoyle anlatır:
“Omer bin Hattab ’ın sesini işittim. Hemen yanına cıktım. Bu esnÂda o da bir bahceye girmişti. Aramızda bir duvar vardı. Bahcenin icinde kendi kendine şu telkini yaptığı işitiliyordu:
«Omer bin Hattab, Mu ’minlerin Emîri! Bak dikkat et, dikkat et!.. VallÂhi ya Allah ’a karşı takv sahibi olursun ya da sana azap eder».”[10]
Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) bu hususta bize bÂzı duÂlar da tÂlim etmişlerdir. O:
“Allah ’ım! Senden hidÂyet, takvÂ, iffet ve gonul zenginliği isterim!” diye Allah ’a yalvarırlardı.[11]
Yolculuğa cıkarken:
“…Ey Allah ’ım! Biz, bu yolculuğumuzda senden iyilik ve takvÂ, bir de rÂzı olacağın ameller işlemeyi nasip etmeni dileriz” diye dua ederlerdi.[12]
Kendileri takv mertebelerine ulaşmaya gayret eden mu ’minler, diğer kardeşlerinin de boyle guzel bir hayatı oğrenip yaşamalarına yardımcı olmalıdırlar. Yani mu ’minler, elbirliğiyle takvÂya sarılmalı, takvÂyı oğrenmeli, takvÂyı yaşamalı ve takvÂyı yaşatmalıdırlar. Yuce Rabbimiz şu tavsiyede bulunur:
“…İyilik ve takv uzerinde yardımlaşın, gunah ve duşmanlık uzerinde yardımlaşmayın! Allah ’a karşı takv sahibi olun! Cunku Allah ’ın azÂbı pek şiddetlidir.” (el-MÂide 5/2)
2.3. Takv ’nın Faydaları TakvÂ, insanı CenÂb-ı Hakk ’ın muhabbetine nÂil eyler. İnsan, kalbini takv hissiyÂtı ile doldurup amellerini takv uzere yaparsa Allah TeÂl ’nın sevdiği bir kul hÂline gelir. Âyet-i kerîmede şoyle buyrulur:
“Her kim ahdine vef gosterir ve takv sahibi olursa, şuphe yok ki Allah muttakîleri sever.” (Âl-i İmrÂn 3/76. Krş. et-Tevbe 9/4)
Abdullah bin Sehl ile kardeşi RÂfî (r.a), Uhud ’da Rasûlullah (s.a.v) ile birlikte savaşmışlar ve yaralı olarak Medîne ’ye donmuşlerdi. Allah Rasûlu ’nun duşmanı takip icin muslumanları dÂvet ettiğini işittikleri zaman:
“–VallÂhi bir binitimiz yok, yaramız da ağır. Fakat Rasûlullah (s.a.v) ’in bulunduğu bir seferi de kacırmak istemeyiz” diyerek hemen yola cıktılar. Yarası diğerine gore hafif olan, ağır yaralı olanın gÂh yurumesine yardım etti, gÂh onu sırtında taşıdı. Bu şekilde, Allah Rasûlu ’nun yanından ayrılmadılar.[13] Onlar gibi boylesine buyuk fedakÂrlıklar sergileyen başka sahÂbîler de vardı. CenÂb-ı Hak, bu mubÂrek sahÂbîleri iltifÂt-ı ilÂhîsine mazhar kılarak şoyle mujdeledi:
“Yara aldıktan sonra yine Allah ’ın ve Peygamber ’in emrine icÂbet edenler; mu ’minler icinde bilhassa boyle ihsÂn ve takv sahibi olanlar icin pek buyuk bir ecir vardır.” (Âl-i İmrÂn 3/172)
CenÂb-ı Hak, takv sahibi kullarıyla beraberdir. Âyet-i kerimelerde bu husus tekrar tekrar hatırlatılır ve:
“Allah ’a karşı takv sahibi olun ve şunu bilin ki Allah TeÂl muttakîlerle beraberdir” buyrulur.[14]
CenÂb-ı Hak bir kulunu sevip onunla beraber olduğunda, onun goren gozu, konuşan dili, işiten kulağı, akleden kalbi, tutan eli, yuruyen ayağı olur[15], onu akla hayÂle gelmeyen maddî-mÂnevî nîmetlerle rızıklandırır ve butun işlerini ÂsÂn eyler. Ona basîret ve firÂset ihsÂn eder. Nitekim CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:
“TakvÂya erenler var ya, onlara şeytan tarafından bir vesvese dokunduğunda (Allah ’ın emir ve yasaklarını) hatırlayıp hemen gerceği gorurler.” (el-AʻrÂf 7/201)
“Ey îmÂn edenler! Eğer Allah ’a karşı takv sahibi olursanız, O size iyiyi kotuden ayırt edecek bir anlayış (furkÂn) verir, kotuluklerinizi orter ve sizi mağfiret eder. Allah buyuk lûtuf sahibidir.” (el-EnfÂl 8/29)
Buyuk mufessir MucÂhid, bu Âyette gecen “furkÂn”ı, “dunya ve Âhirette cıkış yolu verir”[16] diye tefsir ederken, Tusterî (o. 283/896), “dinde bir nûr verir, sizi hak ile batıl arasındaki şuphelerden kurtarır” manasını vermiştir.[17] Kelbî (o. 146/763) “size bir basîret verir” diye acıklamıştır.[18]
Kuşeyrî (o. 465/1072) Âyette gecen furkān ’ı, hak ile batılı ayıran bol ilim ve kuvvetli ilham diye tefsir ederek, Âlimlerin furkānının burhandan (delilden) geldiğini, Âriflerin furkānının ise ilÂhî bir mevhibe olduğunu, Âlimlerin bunu calışarak elde ettiklerini, Âriflere ise Rablerinin comertliği gereği ihsan edildiğini soylemiştir.[19]
İbn Cuzey (o. 741/1340) furkān ’ın hak ile batıl arasındaki ayrım olduğunu soyledikten sonra “Bu, takvanın kalbi nurlandırdığına, sadra inşirah verdiğine, ilmi ve marifeti artırdığına bir delildir” acıklamasını yapar.[20]
HÂzin (o. 741/1341) bu Âyeti, “Kalbinize bir nûr ve tevfîk verir, onunla hak ile batılın arasını ayırırsınız” şeklinde acıklar.[21]
İbn Kesîr (v. 774/1373) furkān ’ın farklı manalarını verdikten sonra şoyle der: İbn İshÂk ’tan gelen şu tefsir oncekilerden daha umumîdir ve onların hepsini gerektirir: Kim Allah ’ın emirlerini yaparak ve yasaklarını terkederek ondan sakınırsa (takvÂ), hakkı tanıyıp batıldan ayırmaya muvaffak kılınır. Bu da onun zafer kazanması, kurtulması, dunya işlerinden bir cıkış yolu bulması, kıyamet gunu saadete ermesi, gunahlarının silinip insanlardan ortulmesi ve Allah ’ın bol sevabına nail olmasının sebebidir. Zira Hak TeÂl şoyle buyurmuştur:
“Ey iman edenler; Allah ’a karşı gelmekten sakının ve peygamberine iman edin ki, size rahmetinden iki kat pay versin, size kendisiyle yuruyeceğiniz bir nûr versin ve sizi bağışlasın. Allah cok bağışlayıcıdır, cok merhamet edicidir.”[22]
Ebû Zer (r.a) anlatıyor: “Rasûlullah (s.a.v) bir gun:
«–Ben oyle bir Âyet biliyorum ki, şayet insanların tamamı onunla amel etseydi, hepsine de kÂfi gelirdi» buyurmuşlardı. AshÂb-ı kirÂm:
«–Ey Allah ’ın Rasûlu, bu hangi Âyettir?» diye sordular. Allah Rasûlu r:
«Kim Allah ’a karşı takv sahibi olursa, Allah ona bir cıkış ve kurtuluş yolu ihsan eder»[23] Âyetini tilÂvet buyurdular.”[24]
CenÂb-ı Hak, bunun akabinde gelen Âyetlerde takv sahiplerine lûtfedeceği ihsanları şoyle zikreder:
“(Kim takv sahibi olursa, Allah TeÂlÂ) onu hic beklemediği yerden rızıklandırır. Kim Allah ’a tevekkul ederse O, ona yeter. Şuphesiz Allah, emrini yerine getirendir. Allah her şey icin bir olcu koymuştur.” (et-TalÂk 65/2-3)
“…Kim Allah ’a karşı takv sahibi olursa, Allah ona işinde bir kolaylık verir. İşte bu, Allah ’ın size indirdiği buyruğudur. Kim Allah ’a karşı takv sahibi olursa Allah onun kotuluklerini orter ve onun mukÂfatını artırır/cok buyuk ecirler ihsÂn eder.” (et-TalÂk 65/4-5)
Dunya hayatındaki bereketler de takvÂya bağlıdır. Yuce Rabbimiz şoyle buyurur:
“Eğer o memleketlerin ahÂlisi îmÂn edib Allah ’a karşı takv sahibi olsalardı mutlak uzerlerine yerden ve gokten bereketler acardık. LÂkin yalanladılar, biz de yaptıkları yuzunden onları yakalayıverdik.” (el-AʻrÂf 7/96)
Âyet-i kerîmelerde, takv ehline bahşedilecek başka mukÂfÂtlardan da bahsedilir. Bunlar:
CenÂb-ı Hakk ’ın medh u senÂsına,[25] dostluğuna,[26] rahmetine[27] ve duşmanlara karşı yardımına[28] nÂil olmak, Amellerin ıslah edilerek gunahların bağışlanması[29], Âhiretin korku ve huzunlerinden kurtulup olum anında mujdeyle karşılanmak[30], Cehennem azabından kurtulup[31] cennette ebedî saÂdete vÂsıl olmaktır.[32] Rasûlullah (s.a.v) şoyle buyurmuşlardır: “İnsanın cennete girmesine en cok sebep olan şey, onun Allah ’a karşı takv sahibi olmasıdır.”[33]
Allah TeÂl takv sÂhibi kullarına Kur ’Ân-ı Kerîm ’de pek cok mujdeler vermiştir. Bunları şoyle sıralayabiliriz:
Dunya ve Âhirette ikramlara mazhar olmak,[34] Allah ’ın yardımına nÂil olup zaferler kazanmak,[35] ilim ve hikmet sahibi olmak,[36] gunahların ortulmesi, ecrin buyuk olması, işlerin kolaylaşması, uzuntu ve sıkıntıdan cıkış, emniyet ve rahatlık icinde bol rızka nÂil olmak,[37] mağfiret ve rahmet,[38] azap ve cezadan kurtuluş,[39] başarıya erme ve korunma, Allah ’ın onun sÂdıklar zumresinden olduğuna şÃ‚hitlik etmesi,[40] Allah katında en değerli kul olma,[41] Allah ’ın muhabbetine nÂiliyet,[42] felÂha ermek,[43] Allah ’a vÂsıl olmak ve O ’na yakınlık kazanmak,[44] cektiği sıkıntıların ecrine nÂil olmak,[45] sadaka ve hayırlarının kabul edilmesi,[46] kalp safÂsı ve seckin kullardan olmak,[47] kulluğun kemÂline ulaşmak,[48] cennetleri ve pınarları kazanmak,[49] emîn bir makÂma ulaşmak, Âhiret sıkıntılarından emîn olmak,[50] insanlardan ustun olmak ve izzet sahibi olmak,[51] cezalandırma korkusundan ve huzunden kurtulmak,[52] gencecik ve aynı yaşta zevceler,[53] CenÂb-ı Hakk ’a yakınlık, ona kavuşmak ve O ’nu gormek (kurb, lik ve ru ’yet).[54]
Rabbimizʼin katında Âhiret saadeti, muttakîlere mahsustur.[55] Cennetler, pınarlar, nehirler, golgeler ve her turlu nîmetler onlar icin hazırlanmıştır.[56] Allah TeÂl cennetlerde takv ehline bahşedeceği idrÂk otesi makamları şoyle tasvir eder:
“Allah ’a saygısızlıktan sakınanlar ise Rablerinin kendilerine verdiklerini alarak cennetlerde ve pınar başlarında olacaklar. Cunku onlar daha once guzel davranışlar icindeydiler. Onlar gecenin az bir kısmında uyurlardı. Seher vakitlerinde Rablerinden bağışlanmalarını dilerlerdi. Yardım isteyenlere ve yoksullara mallarından belli bir pay ayırırlardı.” (ez-ZÂriyÂt 51/15-19)
“Şuphesiz muttakîler cennetlerde ve ırmak kenarlarında nûr icindedirler. Kudretine nihÂyet olmayan padişahlar padişahının yuce huzûrunda doğrulara has sadÂkat meclisindedirler.” (el-Kamer 54/54-55)
“Şuphesiz (o gun) takv sahipleri, golgeliklerde ve pınar başlarında, canlarının cektiğinden ceşit ceşit meyveler arasında olacaklardır. (Kendilerine «İşlediklerinizin karşılığı olarak şimdi Âfiyetle yeyin icin» (denir). İşte, biz iyilik yapanları boyle mukÂfatlandırırız. O gun, (hakikatleri) yalan sayanların vay haline!” (el-MurselÂt 77/41-45)
Takv ehli mu ’mini Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz de sever. Nitekim O şoyle buyurmuştur:
“Şuphesiz benim dostlarım muttakîlerdir.”[57]
“İnsanlardan bana en yakın olanlar, kim ve nerede olursa olsun Allah ’a karşı takv sahibi olan muttakîlerdir.”[58]
O hÂlde dunyada bereketlere nÂîl olmak, Âhirette cehennemden kurtulup ebedî cennet nîmetlerine nÂîl olmak takv ile mumkun olabilmektedir. Yani Allah ’ın farzlarına, Rasûlu ’nun sunnet-i seniyyesine hassÂsiyetle sarılmaya, gecmiş gunÂhlar sebebiyle Allah ’tan korkarak tevbeye koşmaya ve omrun kalan kısmını dikkatli yaşamaya bağlıdır.
Yuce Rabbimiz butun bunları oz olarak şoyle ifÂde buyurur:
“Her kim Allah ’a ve Rasûlu ’ne itaat eder, Allah ’tan korkar ve O ’na karşı takv sahibi olursa, işte asıl kazananlar bunlardır.” (en-Nûr 24/52)
Dipnotlar:
[1] Âl-i İmrÂn 3/102.
[2] el-Bakara 2/187.
[3] el-MÂide 5/88.
[4] el-Leyl 92/17-18.
[5] et-Tevbe 9/119.
[6] el-Hacc 22/30, 32.
[7] el-Haşr 59/18.
[8] VÂhıdî, EsbÂbu nuzûli ’l-Kur ’Ân, s. 411-412.
[9] BuhÂrî, el-Edebu ’l-mufred, no: 371.
[10] Muvatta ’, KelÂm, 24.
[11] Muslim, Zikir, 72; Tirmizî, DeavÂt, 72; İbn MÂce, DuÂ, 2.
[12] Muslim, Hac, 425; Ebû DÂvûd, Cihad, 72; Tirmizî, DeavÂt, 45-46.
[13] İbn HişÃ‚m, 3: 53.
[14] Bkz. el-Bakara 2/194; et-Tevbe 9/36; en-Nahl 16/128.
[15] BuhÂrî, RikÂk, 38. Ayrıca bkz. İbn MÂce, Fiten, 16; Ahmed, 6: 256; İbn HibbÂn, Sahîh, 2: 58/347; TaberÂnî, Kebîr, 8: 221/7880; Heysemî, 2: 248.
[16] Tefsîru MucÂhid, s. 354.
[17] Ebû Muhammed Sehl b. AbdillÂh et-Tusterî, Tefsîru ’l-Ķur ’Âni ’l-azîm (Tefsîru ’t-Tuster&#238, thk. Muhammed BÂsil Uyûn es-Sûd (Beyrut: DÂru ’l-Kutubi ’l-İlmiyye, 1423/2002), s. 71.
[18] Saʻlebî, 4: 348.
[19] Ebu ’l-Kāsım ZeynulislÂm Abdulkerîm b. HevÂzin el-Kuşeyrî, LetÂifu ’l-işÃ‚rÂt, thk. İbrahim el-Besyûnî (Mısır, el-Hey ’etu ’l-Mısrıyyetu ’l-Âmme li ’l-Kutub, ts.), 1: 619.
[20] İbn Cuzey, Ebu ’l-Kāsım Muhammed b. Ahmed el-GırnÂtî, et-Teshîl li-ulûmi ’t-Tenzîl, thk. Abdullah el-HÂlidî (Beyrut: DÂru ’l-Erkam b. Ebi ’l-Erkam, 1416), 1: 325.
[21] Ebu ’l-Hasen AlÂuddîn Alî b. Muhammed b. İbrÂhîm el-HÂzin, LubÂbu ’t-te ’vîl fî meʻÂni ’t-Tenzîl, tash. Muhammed Ali ŞÃ‚hin (Beyrut: DÂru ’l-Kutubi ’l-İlmiyye, 1415), 2: 306.
[22] el-Hadîd 57/28; İbn Kesîr, 4: 43.
[23] et-TalÂk 65/2.
[24] İbn MÂce, Zuhd, 24.
[25] Âl-i İmrÂn 3/186.
[26] Yûnus 10/62.
[27] el-AʻrÂf 7/156.
[28] Âl-i İmrÂn 3/120.
[29] el-AhzÂb 33/70-71.
[30] el-AʻrÂf 7/35; Yûnus 10/63.
[31] Meryem 19/71-72; ez-Zumer 39/61; el-Leyl 92/17.
[32] Âl-i İmrÂn 3/133.
[33] Ahmed, 2: 392, 442; Beyhakî, Şuab, 7: 290. Krş. Tirmizî, Birr, 62/2004; İbn MÂce, Zuhd, 29.
[34] Yûnus 10/62.
[35] en-Nahl 16/128.
[36] el-EnfÂl 8/29.
[37] et-TalÂk 65/2-5.
[38] el-EnfÂl 8/69.
[39] Meryem 19/72.
[40] el-Bakara 2/177.
[41] el-HucurÂt 49/13.
[42] Âl-i İmrÂn 3/76; et-Tevbe 9/4, 7.
[43] el-Bakara 2/189; Âl-i İmrÂn 3/130, 200.
[44] el-Hac 22/37.
[45] Yûsuf 12/90.
[46] el-MÂide 5/27.
[47] el-Hac 22/32.
[48] Âl-i İmrÂn 3/102.
[49] el-Hıcr 15/45; ed-DuhÂn 44/52; ez-ZÂriyÂt 51/15; el-MurselÂt 77/41;
[50] ed-DuhÂn 44/51.
[51] el-Bakara 2/212.
[52] el-A‘rÂf 7/35.
[53] en-Nebe ’ 78/31-33.
[54] el-Kamer 54/55. Bkz. Ebu ’t-TÂhir Mecduddîn Muhammed b. Ya ’kūb el-FîrûzÂbÂdî, BesÂiru zevi ’t-temyîz fî letÂifi ’l-KitÂbi ’l-Azîz, thk. Muhammed Ali en-NeccÂr (KÂhire: el-Meclisu ’l-Aʻl li ’ş-Şuûni ’l-İslÂmiyye, 1393-1416), 2: 301-303.
[55] ez-Zuhruf 43/35.
[56] er-Raʻd 13/35; el-Hıcr 15/45; ed-DuhÂn 44/51-55; ez-ZÂriyÂt 51/15; et-Tûr 52/17; el-Kamer 54/54; el-Kalem 68/34; el-MurselÂt 77/41; en-Nebe ’ 78/31-36.
[57] Ebû DÂvûd, Fiten, 1/4242.
[58] Ahmed, 5: 235; Heysemî, 9: 22.
Kaynak: Doc. Dr. Murat Kaya, Kitabımız Kur ’Ân MuhtevÂsı ve Fazîletleri, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan
TAKVA NEDİR?
TAKVA SAHİPLERİ KİMLERDİR?
TAKVÂ İCİN ONEMLİ 2 ŞART
Takva, Allah'tan Uzaklaştıran Herşeyden Kacmaktır
Takv Sahiplerinin Husûsiyetleri