Kur ’Ân-ı Kerîm değiştirildi mi? Kur ’Ân-ı Kerîm değiştirildi iddiasında bulunanlara cevap; “Kur ’Ân-ı Kerîm asla değiştirilemez.”Kur ’Ân-ı Kerîm ’e Hazret-i Paygamber tarafından asl bir mudÂhale olmamıştır. Resûlullah ’ın hayÂtında bu husûsu ispat edecek pek cok onemli hÂdise mevcuttur. Bunlardan bir kısmına kısaca temas edelim:
1- KUR ’ÂN VAHİY MAHSÛLUDUR Vahiy, Allah TeÂl ’nın, hidÂyet yolunu gosteren emir ve yasaklarını, Peygamberleri vÂsıtasıyla insanlara esrarlı bir yolla bildirmesidir. İnsanlar, mahdut olan akıllarıyla ilÂhî ve uhrevî hakîkatleri idrakten Âciz olduklarından, bu hakîkatler, Allah tarafından peygamberlere vahyedilerek bildirilmiştir. Bu îtibarla Kur ’Ân-ı Kerîm, ilÂhî ve uhrevî hakîkatlerin en şumûllu bir şekilde ifÂde edildiği bir mûcizeler mecmûasıdır.
Hazret-i Peygamber, kendisine vahyin gelişi esnÂsında normal beşerî durumundan cıkarak bir nevi meleklerin tabiatına yukseldiği icin, hÂliyle O ’nda bir kısım hÂrikulÂdelikler zuhûr ederdi:
MubÂrek bedeni fazlasıyla ağırlaşırdı; mesel devesinin uzerinde bulunsa, o cokmeye mecbur kalır, ayakta durmak isterse bacakları eğilir, neredeyse kırılacağından endişe edilirdi.
Zeyd bin SÂbit (r.a.) diyor ki:
“Resûlullah ’ın yanında oturuyordum. Bu esnÂda Allah Resûlu ’ne vahiy hÂli geldi. Dizi benim dizimin uzerindeydi. VallÂhi o anda Resûlullah ’ın dizinden daha ağır bir şey hissetmemiştim. Neredeyse dizim ezilecek sandım.” (Ahmed, V, 190-191)
BÂzen de Allah Resûlu, vahiy esnÂsında şuûrunu kaybetmeksizin istiğrÂk hÂline girer, derûnundan sesler yukselir, etrÂfında arı uğultusuna benzer sesler işitilir, soğuk bir gun bile olsa, mubÂrek alınlarından terler boşanırdı.
Hazret-i Peygamber ’de gorulen bu hÂller ile sara hastalığı arasında irtibat kurmak isteyen musteşrikler ve gayr-i muslimler cıkmıştır. Oysa vahiy esnÂsında muşÃ‚hede edilen bu hÂllerin sara hastalığına benzeyen hicbir yonu yoktur. Şoyle ki:
Sara hastası, kendine gelen nobetten sonra buyuk bir bitkinlik ve ağrı hissederek, son derece acı bir ıztırap icerisinde kıvranır ve hÂlet-i rûhiyesi alt-ust olur. Boyle bir şeyi tekrar yaşamayı asla istemez. HÂlbuki Resûlullah, bahsedilen sıkıntıları yaşamadığı gibi, iki vahyin arasındaki devreyi Âdeta bir fetret kabûl ederek vahyin gelmesini iştiyakla bekler, onun gelişiyle tÂrifi imkÂnsız bir surûra gark olurdu. Vahiy esnÂsında vukû bulan bu hÂller, her vahiy gelişinde gorulmez, bÂzen Hazret-i Peygamber ’in normal hÂli devÂm ederdi. Tıbben de mÂlum olduğu uzere sara nobetine tutulan kimse, duşunme ve idrÂk etme istidÂdını tamamen yitirerek, etrafında olup biteni fark etmediği ve boylece şuuru butunuyle kesintiye uğradığı hÂlde, Hazret-i Peygamber, aldığı vahiyle beşeriyete hukuk, ahlÂk, ibÂdet, kıssa, mev ’iza gibi pek cok husûsun en mukemmel numûnelerini ihtiv eden Kur ’Ân Âyetlerini tebliğ etmekteydi. O hÂlde duşunmek gerekir ki; en kucuk sûresinin bile bir benzerini ortaya koymaktan ins ve cin Âlemini Âciz bırakan bir kelÂm, hic sara nobetine tutulmuş bir hastanın eseri olabilir mi?
Sara hastası şiddetle titrediği hÂlde, bunun vahiy esnÂsında gorulmemesi, yapılan ithÂmın ne kadar boş bir iddi olduğunu acıkca gostermektedir. Ayrıca sara hastasının, nobet esnÂsında sacma sapan sozler sarf etmesi, ancak Hazret-i Peygamber ’de boyle bir durumun hic muşÃ‚hede edilmemiş olması ve getirdiği Kur ’Ân ’ın butun beşeriyeti acz icinde bırakması, muÂrızların iddiÂlarını boşa cıkaran delillerden biridir. Bununla birlikte hicbir vucûdun, altı bin kusur Âyetin nuzûlunu mumkun kılacak kadar uzun bir sure sara kasılmasına dayanamayacağı da, tıbben acıklanmış olan bir gercektir. Nitekim 1848 senesinde papazın biri, bir nevî mahkemelerdeki tespit dÂvÂsı gibi, Fransız Millî Tıp Akademisi ’ne murÂcaat ederek, oradan Hazret-i Peygamber ’e gelenin -hÂşÃ‚- vahiy olmayıp bir nevî sara nobeti olduğu yolunda bir rapor elde etmek istemiştir. LÂkin Fransız Millî Tıp Akademisi ’nin ilim adamları, uzun araştırmalar sonunda insaflı davranıp bu hÂlin bir sara nobeti olamayacağı, zîr altı bin kusur Âyetin inzÂlini îcÂb ettirecek kadar bir sara kasılmasına hicbir vucûdun dayanma ihtimÂlinin olmadığı yolunda ilmî delillere dayalı bir rapor vererek o papazın actığı dÂvÂyı reddetmişlerdir.[1]
Şurası bilinen bir gercektir ki, bırakın sara hastalarını, dunyÂnın en buyuk ilim adamları; feylesof, psikolog, pedagog ve sosyologları arasında bile, Resûlullah gibi, kıyÂmete kadar kÂinÂta hukmedecek ve beşerin butun ihtiyaclarını karşılayıp onları huzur icinde yaşatacak boylesine mukemmel bir hayat nizamı kurabilen tek bir şahsiyet yoktur.
Butun bu kasıtlı iddiÂlar, Resûlullah ’ın hakîkatini idrÂk edememenin bir netîcesidir ve hicbir mantıkî tarafı yoktur.
Vahiy, tamamen ilÂhî menşeli ve fevkalÂde bir vÂkıadır. Beşerî hÂl ve davranışların dışında ve otesindedir. O, sun ’îsi asl mumkun olmayan ilÂhî bir hÂdisedir.
Allah ’ın Koruması Vahyin başlangıcında Hazret-i Peygamber nÂzil olan Âyetleri unutmamak icin acele acele tekrarlar, dudaklarını kıpırdatırdı. ŞÃ‚yet Kur ’Ân, O ’nun kendi varlığından kaynaklanmış olsaydı, boyle bir harekete ihtiyac hisseder miydi? Allah TeÂl şu Âyetlerle, Resûl ’unu bu davranıştan men etmiş, vahyi koruma işini bizzat ustlenerek garanti altına aldığını beyan buyurmuştur:
“(Resûlum!) onu (vahyi) carcabuk almak icin dilini kıpırdatma! Şuphesiz onu toplamak (Sen ’in kalbine yerleştirmek) ve onu okutmak Biz ’e Âittir. O hÂlde, Biz onu okuduğumuz zaman, Sen onun okunuşunu tÂkip et. Sonra şuphen olmasın ki, onu acıklamak da Biz ’e Âittir. (el-KıyÂme, 16-19)
“Sana vahyedilmesi tamamlanmadan Kur ’Ân ’ı acele okumaya kalkma! «YÂ Rabbî, ilmimi artır!» de!” (TÂhÂ, 114)
Bu Âyetler de Kur ’Ân ’ın, Peygamber Efendimiz ’den sÂdır olmayıp ilÂhî bir kaynaktan geldiğinin delilidir.
Kur ’Ân ’ın İlk NÂzil Olan Âyeti Kur ’Ân ’ın vahiy mahsûlu olduğunu gosteren bir delil de, Âyetlerde hitÂb eden zÂtın devamlı sûrette Allah TeÂl olmasıdır. Yuce Rabbimiz buyuran, emreden, yasaklayan, peygamberine ne diyeceğini oğreten, seven, gazap eden, rÂzı olan veya olmayan zÂt olarak sozu dÂim elinde tutmaktadır. Kur ’Ân-ı Kerîm ’de yuzlerce def tekrar edilen «قُلْ: De ki» ve «قُولُوا: Deyiniz» tarzındaki ifadeler de bu gerceğin en acık tezÂhurlerindendir.
Bunların hÂricinde CenÂb-ı Hakk ’ın kullarından yapmalarını istediği hususları bildiren binlerce emir bulunmaktadır. Hatt dikkat edilecek olursa, Kur ’Ân ’ın ilk nÂzil olan Âyeti, emirle başlamaktadır. Boylece CenÂb-ı Hak, muhÂtabına daha işin başında mahlûku olarak hitÂb etmekte ve her şeyin yaratıcısının kendisi olduğunu bildirmektedir. Dolayısıyla da kulluk edilmeye lÂyık yegÂne Rabb ’in yine kendisi olduğunu bu hitaplarıyla hissettirmektedir.
Kur ’Ân ’ın bu emredici uslûbu, şunu bir kere daha ispat eder ki; vahiy, Hazret-i Peygamber ’in kendi benliğinden doğan, kendi icinde oluşan bir hÂdise değil, onun kalbine hÂricten ilÂhî tecellîlerle indirilen bir vÂkıadır. Onun, firÂset ve sezgiyi kullanan “şuurdışı” yollarla alÂkası yoktur.[2] Aynı şekilde mantıkî deliller ve zamanla olgunlaşan duşunceler­le mechûlun bilinmeyen yonlerini ortaya cıkaran “zÂhirî duygu olculeri”ne de uymaz. Vahiyde bir konuşan, emreden ve veren zÂt vardır, bir de muhÂtap olan, emirleri yerine getiren ve alan zÂt vardır.
Vahyin Peygamberimizin Kalbine İndirilişi Nitekim Peygamber Efendimiz vahyin kalbine indirilişini şu şekilde tÂrif eder:
“Vahiy bÂzen bana cıngırak sesine benzer bir sesle gelir. Bana en şiddetli olanı budur. Soylediğini kavradıktan sonra, o benden ayrılır. BÂzen de melek bana bir insan sûretinde gorunur ve benimle konuşur. Ben de ne soylediğini iyi­ce idrÂk ederim.” (BuhÂrî, Bed ’u ’l-Vahy, 1/6)
Her iki durumda da, Resûlullah kendisine gelen vahyi iyice anlamak icin son derece dikkatli olduğunu ifÂde etmektedir. Yine gelen vahiy kendisi icin ister ağır, ister hafif olsun, o esnÂda şuurunun tam yerinde olduğunu, tebliğ edilen vahyi tamamen uyanık bir şekilde aldığını ve tam olarak anladığını ifÂde etmektedir. Resûlullah, bu kuvvetli şuur hÂli sÂyesinde, emir alan kendi beşerî şahsiyeti ile vahyi gonderen, yuce ve emredici HÂlık ’ı hicbir zaman birbirine karıştırmamıştır. Hazret-i Peygamber, AllÂh ’ın huzurunda dÂim zayıf bir insan olduğunun şuuru icinde bulunmuş, mutevÂzı bir kul olarak yaşamayı tercih etmiştir.[3] DuÂlarında sık sık:
“Ey kalpleri hÂlden hÂle ceviren AllÂh ’ım! Benim kalbimi dîninde sÂbit kıl!” diye niyÂz etmiştir. (Tirmizî, Kader 7/2140, DeavÂt 90, 124; Ahmed, IV, 182, VI, 91, 251, 315)
ResûlullÂh ’ı AllÂh ’ın huzûrunda, O ’ndan yardım isteyen, hidÂyete ka­vuşturmasını ve affedilmesini taleb eden, emrolunduğu şeye butun gucuyle sarılan ve bÂzen şiddetle itÂba mÂruz kalan bir kul olarak tasvir eden Kur ’Ân Âyetlerini okuyan kişi, Yaratan ile yaratılanın sıfat, zÂt ve uslupları arasındaki nihÂyetsiz farkı derhÂl gorecektir. Zîr Peygamber Efendimiz ’in Kur ’Ân ’da anlatılan tavrı; Rabbinin emirlerine muhÂlefet soz konusu olduğu zaman O ’nun azabından korkan, emirlerine uyup rahmetini dileyen ve AllÂh ’ın KitÂb ’ından tek bir harfi bile değiştirmesinin mumkun olmadığını îlÂn eden, itaatkÂr bir kulun tavrıdır.[4] Hazret-i Pey­gamber ’in diğer insanlar gibi bir insan olduğu, sadece tebliğ et­mekle mukellef bulunduğu, AllÂh ’ın hazinelerine sahip olmayıp gaybı bil­mediği, hicbir şuphe ve tereddude mahal vermeyecek bir acıklıkla beyÂn edilmektedir. O, hicbir zaman beşeriyetin ve yaratılmışlığın sınırlarını aşan bir hÂkimiyet sıfatına sahip olduğunu iddi et­memiştir.[5]
Âyet-i kerîmede şoyle buyrulur:
“De ki: Ben peygamberlerin ilki değilim. Bana ve size ne yapılacağını da bilemem. Ben sÂdece bana vahyedilene tÂbî olurum. Ben sadece apacık bir uyarıcıyım.” (el-AhkÂf, 9)
CebrÂîl ’in (a.s.) insan sûretinde gelip:
“–KıyÂmet ne zaman kopacak?” diye sorması uzerine, Resûlullah:
“–Kendisine sual sorulan, bu hususta sorandan daha fazla bir şey bilmiyor.” buyurmuştur. (Muslim, ÎmÂn, 1, 5; BuhÂrî, ÎmÂn, 37)
Osman bin Maz ’ûn (r.a.), Medîne ’de Ummu ’l-Al isminde bir kadının evinde vefÂt etmişti. Bu kadın:
“–Ey Osman, şehÂdet ederim ki şu anda Allah TeÂl sana ikrÂm etmektedir.” dedi. Resûlullah mudÂhale ederek:
“–AllÂh ’ın ona ikrÂm ettiğini nereden biliyorsun?” buyurdu. Kadın:
“–Bilmiyorum vallÂhi!” dedi. Allah Resûlu şoyle buyurdu:
“–Bakın, Osman vefÂt etmiştir. Ben şahsen onun icin Allah ’tan hayır umid etmekteyim. Fakat ben, Peygamber olduğum hÂlde, bana ve size ne yapılacağını (yÂni başımdan ne gibi hÂller gececeğini) bilmiyorum.” (BuhÂrî, TÂbîr, 27)
Goruyoruz ki Hazret-i Peygamber, acz ve teslîmiyet duyguları icerisinde ve du hÂlinde bulunuyordu. HÂlbuki kendi ifÂdelerini guclendirmek isteyen kişi kat ’î konuşur. Buradan anlaşılıyor ki, gaybı bilmediğini acıkca bildiren Hazret-i Peygamber ’in, sayısız gaybî haberler ihtiv eden Kur ’Ân-ı Kerîm ’i kendiliğinden yazmış olması, akıl, idrak ve iz‘an otesidir.
Ayrıca Resûlullah kendisine vahyedilen Âyetler ile, Allah ’tan gelen ilhamla soylediği hadislerini, tam bir şuurla ve acıkca ayırt ediyordu. Âyetlerle hadislerin birbirine karıştırılmaması icin, vahyin inmeye başladığı ilk gunlerde, Kur ’Ân ’dan başka bir sozun ya­zılmasını yasaklamıştı.[6] Hazret-i Peygamber, her bir veya birkac Âyet indiğinde, hemen vahiy kÂtiplerinden birini cağırır ve inen vahyi yazdırırdı.[7] Bunlara benzer daha pek cok delil; vahyin, Hazret-i Pey­gamber ’in rûhî ve psikolojik hÂllerinden tamamen bağımsız olduğunu acıkca ortaya koymaktadır.[8]
ZÂten Kur ’Ân ’ın uslûbu, Resûlullah ’ın hadîs-i şerîflerindeki uslûptan cok farklıdır. ŞÃ‚yet Kur ’Ân, Peygamber Efendimiz ’in sozu olsaydı, her yonuyle O ’nun hadislerine benzemesi gerekirdi. Boyle bir benzerlik mumkun ve mevcut değildir. Zîr ilÂhî kelÂmla beşer kelÂmı arasındaki farkın, Hazret-i Peygamber tarafından, “HÂlık ’la mahlûk arasındaki fark” kadar buyuk olduğu ifÂde edilmiştir.[9]
Hazret-i Peygamber ’in hadîs-i şerîfleri, beşer kelÂmının en ust noktasında olmasına rağmen, belÂğat ve fesÂhat bakımından ilÂhî kelÂmla mukÂyese edilemez.
Şeyh Abdulaziz ed-Debbağ Hazretlerinin el-İbrîz isimli eserinde ifÂde edildiğine gore:
“Kur ’Ân, hadîs-i kudsî ve hadîs-i şerîflerin ucunun de kendine has farklı bir nûru vardır. Beşer sozlerinde ise herhangi bir nûr yoktur. İnsan, kışın soğuk havada nefes alıp verdiğinde nasıl ağzından buhar cıkarsa, Kur ’Ân ve hadis okununca da oyle bir nûr cıkar ve bunlar ehli tarafından kolayca birbirinden ayırt edilebilir.
AllÂh ’ın kelÂmı gizli-saklı değildir. Akıllı olan herkes, once Kur ’Ân ’a kulak verip dinledikten sonra bir de başka bir soze kulak verirse, aradaki farkı rahatlıkla anlar. Diyebilirim ki sahÂbe-i kirÂm, insanların en akıllıları idiler. Atalarının dinlerini ancak, CenÂb-ı Hakk ’ın kelÂmını acık bir şekilde gorup bildikten sonra terk ettiler. Eğer ResûlullahEfendimiz ’e Kur ’Ân değil de hadîs-i kudsîlere benzer sozler indirilseydi, insanlardan hic kimse îmÂn etmezdi. LÂkin O ’na boyunları eğdiren, Rabbimiz TeÂl Hazretleri ’nin kelÂmı olan Kur ’Ân-ı Azîz oldu.” (Ahmed bin MubÂrek, el-İbrîz, Beyrut 2004, s. 58-61)
Yalnızca bunları duşunmek ve tespit etmek bile, Kur ’Ân-ı Kerîm ’e beşerî bir mudÂhale olmadığını, onun Allah ’tan gelmiş bulunduğunu idrÂk etmeye yeterlidir.
2- VAHYİN GECİKMESİ Peygamberliğin başlangıcında vukû bulan fetret doneminde ve daha sonraki muhtelif hÂdiseler sebebiyle Allah Resûlu vahyin gelmesini cok arzu etmiştir. LÂkin CebrÂîl (a.s.) onun arzusuna gore hareket etmemiş, Allah TeÂl ne zaman emrettiyse, vahyi o zaman getirmiştir.
Aynı şekilde, Peygamber Efendimiz gerek muşriklerle olan cetin mucÂdeleleri ve tebliğ faaliyetleri esnÂsında, gerekse inatcı ehl-i kitÂbı İslÂm ’a dÂvet ederken, kalbini rahatlatmak icin vahyin gelmesini arzu ederdi.[10] Ancak vahiy, AllÂh ’ın takdir ettiği vakitte ve miktarda nÂzil olurdu. Peygamber Efendimiz, bu durum karşısında sadece bir muhÂtap mevkiinde kalmıştır. Gelen vahyi tebliğ etmeme gibi bir hakkı ve duşuncesi de soz konusu olmamıştır. Allah TeÂlÂ:
“O (Peygamber), ğayb (vahiy) konusunda cimri ve kıskanc değildir.” (et-Tekvîr, 24) Âyetiyle O ’nun bu husustaki hassÂsiyetini ortaya koymuştur.
İbn-i Abbas ’ın (a.s.) şu rivÂyeti de bu hususta guzel bir misÂldir:
Resûlullah Hazret-i Cibrîl ’e:
“–Nicin yanıma daha fazla gelmiyorsun?” diye sormuştu. Bunun uzerine:
“Biz ancak Rabbinin emri ile ineriz. Onumuzde, arkamızda ve bunlar arasında olan her şey O ’na Âittir. Sen ’in Rabbin unutmaktan munezzehtir.”[11] Âyeti nÂzil oldu. (BuhÂrî, Tefsir 19/2, Bed ’u ’l-Halk 6, Tevhid 28; Tirmizî, Tefsir, 19/3157; Kurtubî, XI, 128-129)
Muşriklerin İnkÂr Problemi BÂzen oyle hÂdiseler oluyordu ki, Hazret-i Peygamber, o anda cevap vermek mecbûriyetinde olmasına rağmen, vahyin gelişi tehir ediliyordu. Mesel Kureyş muşrikleri, Nadr bin HÂris ve Ukbe bin Ebî Muayt ’ı temsilci olarak Medîne ’de bulunan Yahudî hahamlarına gonderdiler ve:
“–Yahudî hahamlarına Muhammed ’i (s.a.v.) sorun; vasıflarını onlara soyleyin ve sozlerini nakledin. Onlar, onceki ilÂhî kitapların sahibidir. Bizde olmayan peygamber haberleri onlarda vardır.” dediler…
Yahudî hahamları bu gelenlere şoyle akıl verdiler:
“–Şimdi size soyleyeceğimiz uc şeyi O ’na sorun! Eğer onları bilirse, Allah tarafından gonderilmiş bir peygamberdir. Bilemezse, bir sahtekÂrdır ve soyledikleri şeyleri kendi kendine uyduruyordur. Bu durumda O ’na istediğinizi yapabilirsiniz.
Evvel O ’na cok eski zamanlarda yaşamış olan gencleri (AshÂb-ı Kehf ’i) sorun. Onların gercekten garip, şaşırtıcı haberleri vardır. Sonra, cok dolaşan ve yeryuzunun doğularına, batılarına kadar giderek oraları fetheden zÂtı [Zulkarneyn ’i (a.s.)] sorun? Bir de rûhu sorun?..”
Kureyşliler Hazret-i Peygamber ’e gelerek bunları sordular. Resûlullah de “inşÃ‚allÂh” demeyi unutarak:
“–Sorduklarınızın cevabını size yarın haber vereceğim.” buyurdu.
Bunun uzerine Kureyşliler yanından ayrıldılar. Allah Resûlu on beş gun (bir rivÂyete gore kırk gun) bekledi. Fakat bu zaman zarfında Allah TeÂl kendisine bu konularla ilgili ne bir vahiy indirdi ne de CebrÂîl ’i (a.s.) gonderdi. NihÂyet Mekkeliler:
“–Muhammed (s.a.v.) bize yarın haber vereceğim diye vaadde bulundu. Bugun on beş gun oldu hÂl sorduklarımızdan hicbiri hakkında bize bilgi vermedi.” demeye başladı. Vahyin gelmemesi elbette Hazret-i Peygamber ’i cok uzdu. Mekkelilerin bu konuşmaları O ’nu bir hayli incitti. Sonunda CebrÂîl (a.s.) geldi. Hazret-i Peygamber:
“–Ey Cibrîl, o kadar geciktin ki senin hakkında (artık gelmeyeceksin diye) sû-i zanda bulundum ve aynı zamanda seni ozledim!” buyurdu. CebrÂîl (a.s.):
“–Ben Sen ’i daha cok ozledim, fakat ben vazîfeli bir memurum, gonderildiğimde inerim, gonderilmediğimde gelemem!” dedi.
CebrÂîl (a.s.), Allah TeÂl ’dan Kehf Sûresi ’ni getirmişti. Bu sûrede inkÂrcıların sorduğu AshÂb-ı Kehf ile Zulkarneyn ’in (a.s.) haberi vardı. O esnÂda bir de:
“Sana ruhtan soruyorlar. De ki: Ruh, Rabbimin emrindendir ve size ancak az bir ilim verilmiştir.” (el-İsrÂ, 85) Âyeti nÂzil oldu. (Bkz. Taberî, XV, 238-239, [el-İsrÂ, 85]; RÂzî, XXI, 204, [Meryem, 64])
Kıble Neden Değişti? Aynı şekilde “kıble”nin Kudus ’ten KÂbe cihetine dondurulmesi husûsundaki vahiy de, AllÂh ’ın dilediği zaman inmiştir. HÂlbuki Hazret-i Peygamber, bu arzusunu ifÂde etmek icin uzun zamandır yuzunu sık sık semÂya cevirip bir emr-i ilÂhî bekliyordu. Cunku KÂbe, İbrahim ’in (a.s.) kıblesiydi ve Arapları, îmÂn etmeye daha fazla teşvik ederdi. Ustelik Araplar KÂbe ile iftihar ediyor, onu ziyaret ederek tavÂf ediyorlardı. Bir de, KÂbe ’ye donmek sûretiyle, Yahudîlere benzemekten kurtulacaklardı.[12]
Ancak on altı ya da on yedi ay gibi uzun bir sure bekledikten sonra kıble, pek cok hikmete mebnî olarak KÂbe istikÂmetine cevrildi. CenÂb-ı Hak şoyle buyurdu:
“(Ey Resûlum!) Biz Sen ’in yuzunun goğe doğru cevrilip durduğunu (gokten haber beklediğini) goruyoruz. (Merak etme!) Elbette Sen ’i, hoşlanacağın bir kıbleye dondureceğiz. (Bundan boyle) yuzunu Mescid-i HarÂm tarafına cevir! Nerede olursanız, yuzlerinizi o yone cevirin!..” (el-Bakara, 144) (BuhÂrî, Îman, 30; Tefsir, 2/12, 18; SalÂt, 31; Muslim, MesÂcid, 11; NesÂî, Kıble, 1, SalÂt, 22; İbn-i Sa ’d, I, 241-242)
İfk Hadisesi Hangi Âyette Geciyor? Hazret-i Ayşe vÂlidemize iftir atıldığı gunlerde (İfk Hadisesi), bir aya yakın bir sure sıkıntı icinde beklenilmesine ve hÂdiseyi aydınlatıcı bir beyÂna şiddetle ihtiyac duyulmasına rağmen, vahiy -her zaman olduğu gibi yine- AllÂh ’ın dilediği zamanda gelmiştir.
Benî Mustalık Gazvesi ’nden donerken munÂfıklar Hazret-i Ayşe vÂlidemize nÂmus iftirÂsı atmışlardı. Bunun dedikodusu sel gibi yayılarak yurekler ağza gelmişti. O esnÂda Allah Resûlu, hayÂtının en sıkıntılı zamanlarını yaşıyordu. Âilesine, iffet ve nÂmusuna iftir edilmişti. Bu zor durumdan bir an evvel kurtulmak istiyordu. Ancak vahiy AllÂh ’ın irÂdesine bağlı olduğu icin, Peygamber Efendimiz ’in istediği zamanda gelmedi. Boylece sahÂbe de ağır bir imtihÂna tÂbî tutuldu.
Hazret-i Peygamber ise cekingen ve ihtiyatlı bir hÂlde:
“Ben onun hakkında iyilikten başka bir duruma şÃ‚hid değilim!” demekten ote bir şey yapamıyordu.
İşi tedkik ve tahkik ettikten ve ashÂbıyla gerekli istişÃ‚releri yaptıktan sonra, en nihÂyet Hazret-i Ayşe ’ye:
“Bak Ayşe! Senin hakkında şoyle şoyle bir soz işittim. ŞÃ‚yet mÂsum isen Allah seni temize cıkaracaktır. Yok eğer gunÂha teşebbus ettiysen, Allah ’tan af dile!” buyurdu.
Bu, gaybı bilmeyen bir beşer ifÂdesidir. Ancak Allah TeÂl bildirdiği zaman bilecektir. NihÂyet bir ay sonra bu konudaki şupheleri tamamen bertaraf edip gercekleri acıkca ortaya koyan Nûr Sûresi ’nin Âyetleri nÂzil oldu. Hazret-i Ayşe vÂlidemizin mÂsumiyeti ortaya cıktı.[13]
ŞÃ‚yet Resûlullah, Kur ’Ân ’a mudÂhalede bulunmuş olsaydı, hic beklemeden kendi sozlerini vahye izÂfe ederek, hissiyÂtına gore hareket edebilirdi. Ancak, kÂinÂtta cereyÂn eden tum vÂkıa ve hÂdiseler, ilÂhî irÂdeye rÂm olarak devÂm eder. Bir hazan yaprağının dalından duşmesi dahî ilÂhî irÂdeye bağlıdır. Aksi hÂlde kÂinÂtta anarşi olurdu. Peygamberlerin de butun filleri, AllÂh ’ın irÂdesiyledir. Âyet-i kerîmede buyrulur:
“O, hevÂsına gore konuşmaz! O(nun konuşması, kendisine) vahyedilenden başkası değildir.” (en-Necm, 3-4)
Peygamberlerin hayatları muddetince kendilerine gelen kitaplarda hicbir zaman beşerî bir mudÂhalenin olduğunu soylemek mumkun değildir. Tahrif edilmiş olan butun semÂvî kitaplardaki beşerî mudÂhaleler, peygamberlerinin vefatlarından sonradır.
CenÂb-ı Hak, Kur ’Ân dışındaki kitaplar icin bir teminat vermemiştir. Yalnız Kur ’Ân-ı Kerîm hakkında:
“O Kur ’Ân ’ı Biz indirdik, onun koruyucusu da elbette Biz ’iz!” (el-Hicr, 9) buyurmuş, boylece onu kıyÂmete kadar teminat altına alarak beşerî mudÂhalelerden muhÂfaza etmiştir.
Allah TeÂlÂ, Kur ’Ân-ı Kerîm ’e beşerî bir mudÂhalenin olmadığını şu şekilde bildirmektedir:
“Eğer O (Hazret-i Peygamber), bÂzı sozler uydurup Biz ’e iftir etseydi, elbette O ’ndan sağ elini (gucunu ve kuvvetini) alırdık, sonra O ’nun can damarını keserdik, sizden hic kimse de buna mÂnî olamazdı.” (el-HÂkka, 44-47)
Peygamber Efendimiz beşer olmakla birlikte ilÂhî te ’yîde mazhardı. Dolayısıyla peygamberlik vazifesini en guzel şekilde yerine getirmişti. Bu Âyet-i kerîme, Allah Resûlu ’nun, karşılaştığı butun sıkıntı ve iptilÂlar karşısında bile ilÂhî irÂdeye itaat ve teslîmiyet gosterip ve en ufak bir tÂviz vermeden Kur ’Ân ’ı tam olarak tebliğ ettiğine işÃ‚ret etmektedir.
3- İTAB AYETLERİ BÂzen vahiy, Allah Resûlu ’nun arzu etmediği bir tarzda geliyordu. Kur ’Ân, bÂzen O ’nun goruşunun hatÂlı olduğunu bildiriyordu. BÂzen de O ’nun meyletmediği bir şeyi emrediyor, bir miktar oyalanacak olsa, şiddetli bir itÂb (azarlama) geliyordu.
Hazret-i Peygamber, Zeyd bin HÂrise ’nin (r.a.) hanımı olan, halasının kızı Zeyneb bint-i Cahş ’ın (r.a.) sonradan kendisinin zevcesi olacağını vahiyle bildiği hÂlde, bunu toplumun sû-i zannından korkması sebebiyle gizlemiş, bunun uzerine:
“(Resûlum!) Hani AllÂh ’ın nîmet verdiği, Sen ’in de kendisine iyilik ettiğin kimseye; «Eşini yanında tut, Allah ’tan kork!» diyordun. AllÂh ’ın acığa vuracağı şeyi, insanlardan cekinerek icinde gizliyordun. Oysa asıl korkmana lÂyık olan Allah ’tır. Zeyd o kadından ilişiğini kesince Biz onu Sana nikÂhladık ki evlÂtlıkları, karılarıyla ilişkilerini kestiklerinde (o kadınlarla evlenmek isterlerse) mu ’minlere bir gucluk olmasın.[14] AllÂh ’ın emri yerine getirilmiştir.” (el-AhzÂb, 37) buyrularak, murÂd-ı ilÂhîyi gizlemesinin hatÂlı olduğu bildirilmiş ve onu acığa cıkarması emredilmiştir.[15]
Hazret-i Ayşe vÂlidemiz de:
“Eğer Allah Resûlu kendisine inen vahiyden bir şey gizleseydi, şu Âyeti gizlerdi.” diyerek yukarıdaki Âyeti zikretmiştir.[16]
Bal Şerbeti Bir keresinde Hazret-i Peygamber, Zeyneb bint-i Cahş ’ın (a.s.) yanında biraz fazlaca kalmış ve orada bal şerbeti icmişti. Hazret-i Ayşe vÂlidemiz, Allah Resûlu ’ne olan hassÂsiyeti sebebiyle bu hÂle gıpta etti ve Hazret-i Hafsa (r.a.) ile anlaşarak Resûlullah yanlarına geldiğinde; “Sende meşe ağacı zamkının kokusu var, ondan mı yedin?” demeye karar verdiler. Hazret-i Peygamber onlardan birisinin yanına girdiğinde boyle soylediler ve Hazret-i Peygamber de:
“–Hayır, Zeyneb bint-i Cahş ’ın (r.a.) yanında bal şerbeti ictim, bir daha asla icmeyeceğim.” buyurdu. Bunun uzerine:
“Ey Peygamber! Eşlerinin rızÂsını gozeterek AllÂh ’ın Sana helÂl kıldığı şeyi nicin kendine harÂm ediyorsun? Allah cok bağışlayan, cok esirgeyendir.” (et-Tahrîm, 1) Âyet-i kerîmesi nazil oldu. (BuhÂrî, TalÂk, 8; Muslim, TalÂk, 20)
ŞÃ‚yet Kur ’Ân ’da beşerî bir mudÂhale olsaydı, Hazret-i Peygamber, arzusunun hilÂfına olan bu Âyet-i kerîmeyi hissiyÂtına gore ifÂde ederdi.
Tebuk Seferi Allah Resûlu, keyfî ve basit bahÂnelerle Tebuk Seferi ’ne iştirÂk etmeyen seksen kişinin mÂzeretlerini kabûl edip onlara izin vermesi sebebiyle şu Âyet-i kerîme inmiştir:
“Allah Sen ’i affetti. Fakat doğru soyleyenler Sana iyice belli olup, Sen yalancıları bilinceye kadar onlara nicin izin verdin?!” (et-Tevbe, 43) (Suyûtî, LubÂbu ’n-Nukûl, s. 126)
Cenaze Namazı Resûlullah, amcası Ebû TÂlib icin Allah ’tan mağfiret dilemek isteyince:
“(KÂfir olarak olup) cehennem ehli oldukları onlara acıkca belli olduktan sonra, akrab dahî olsalar, (AllÂh ’a) ortak koşanlar icin af dilemek ne Peygamber ’e yaraşır ne de inananlara.” (et-Tevbe, 113) Âyeti nÂzil olmuştur. (BuhÂrî, Tefsîr, 9/16; VÂhidî, s. 266-267)
Yine Resûlullah, munÂfıkların reîsi Abdullah bin Ubey bin Selûl ’un, sÂlih ve sÂdık oğlu AbdullÂh ’ın ısrÂrı uzerine cenÂze namazını kıldırınca, şu Âyet-i kerîme nÂzil olmuştur:
“Onlardan olmuş olan hicbirine asl namaz kılma; onun kabri başında da durma! Cunku onlar Allah ve Rasûlu ’nu inkÂr ettiler ve fÂsık olarak olduler.” (et-Tevbe, 84) (BuhÂrî, Tefsîr, 9/12-13; Muslim, MunÂfıkîn, 3; Tirmizî, Tefsîr, 9/3097-8; Neseî, CenÂiz, 40, 69)
Bu Âyet-i kerîmeler, Kur ’Ân-ı Kerîm ’in beşerî mudÂhaleden ne kadar uzak olduğunu gostermeye kÂfîdir.
Âm sahabî icin inen ayet Resûlullah, Kureyş ’in bÂzı ileri gelenlerine İslÂm ’ı anlatmakta iken, yanına gelen ve daha once musluman olmuş bulunan Âm sahÂbî Abdullah bin Umm-i Mektûm O ’ndan kendisini irşÃ‚d etmesini taleb etti. Fakat muhÂtaplarını gucendirmek istemeyen Allah Resûlu, onunla ilgilenemedi. İbn-i Ummi Mektûm ’un talebini ısrarla tekrarından dolayı da ona karşı yuzunu biraz ekşitti. Bu sebeple şoyle bir itÂb-ı ilÂhîye mÂruz kaldı:
“Kendisini (Sana) muhtac gormeyene gelince, Sen ona yoneliyorsun. Oysaki onun temizlenip arınmasından Sen mes ’ûl değilsin. Fakat koşarak ve (Allah ’tan) korkarak Sana gelenle ilgilenmiyorsun! Hayır (olmaz oyle şey); bu Kur ’Ân bir oğuttur, dileyen duşunup oğut alır.”[17] (Abese, 5-12) (Bkz. Tirmizî, Tefsir, 80/3331; Muvatta ’, Kur ’Ân, 8)
Kur ’Ân-ı Kerîm, Hazret-i Peygamber ’in sozleri olsaydı, kendisi hakkında bu kadar şiddetli ve acı ifÂdeler kullanmazdı. Bu tur konularda hic olmazsa sukût ederek kusûrunu ortmek isterdi.
Yukarıdaki rivÂyetlerden anlaşıldığı uzere vahiy tamamen AllÂh ’ın irÂdesiyle tecellî etmiş, bÂzı ahvÂlde Hazret-i Peygamber ’in arzu ettiği zaman ve muhtevÂda gelmemiştir. BÂzen de Allah Resûlu ’nu azarlayıcı ve îkÂz edici mÂhiyette inmiştir. Efendimiz de kendisine gelen vahiyden bir tek harfi bile gizlemeden olduğu gibi insanlığa nakletmiştir. İşte bu durum, Kur ’Ân ’ın ilÂhî menşe ’li olduğunu ve beşerin ortaya koyduğu eserler ile hicbir alÂkasının olmadığını gostermektedir. Zîr insanların eserlerinde kendileri ile alÂkalı bu tur hitap ve itÂbları bulmak mumkun değildir.
4- VAHYİN MUCMEL OLMASI Hazret-i Peygamber ’e emirler bÂzen mucmel[18] olarak gelirdi. Allah TeÂl tarafından acıklayıcı bir bilgi gelmediği surece Allah Resûlu, mucmel mevzûlarda kendiliğinden bir îzahta bulunamazdı. MisÂl olarak şu Âyet-i kerîmeleri zikredebiliriz:
“Goklerde ve yerde olanların hepsi AllÂh ’ındır; icinizdekini acıklasanız da gizleseniz de Allah, sizi onunla hesÂba ceker...” (el-Bakara, 284)
Bu Âyet-i kerîme nÂzil olunca, gayr-i irÂdî olarak kalplerinden gecenlerden de mes ’ûl tutulacaklarını zanneden ashÂb-ı kirÂm, o zamana kadar hissetmedikleri bir duygu ve korku hissettiler. Bu Âyet onlara cok ağır geldi. Resûlullah ’ın yanına gidip diz cokerek:
“–Ey AllÂh ’ın elcisi, biz şimdiye kadar gucumuzun yettiği amellerle; namaz, oruc, cihÂd, sadaka ile mukellef kılınmıştık. Şimdi ise Size bu Âyet nÂzil oldu ki bizim ona gucumuz yetmez. Biz icimizden gecirdiklerimiz sebebiyle de cezÂlandırılırsak mahvolduk!” dediler.
Allah Resûlu:
“–Siz de sizden onceki yahudî ve hristiyanlar gibi; «İşittik fakat isyan ettik» mi demek istiyorsunuz? Siz onların aksine; «İşittik ve itaat ettik. Bizi bağışla, donuş Sana ’dır.» deyin!” buyurdu.
AshÂb-ı kirÂm bunu tekrar etmeye başladılar ve dilleri boyle soylemeye alıştı. Bunun uzerine Allah TeÂl kalplerindeki îmÂnı kuvvetlendirdi.
Allah Resûlu, Âyetin mÂnÂsı mucmel olduğu icin, acz icinde kalarak mevzûya bir acıklık getiremediler. SahÂbeden, AllÂh ’a teslîm olup tevekkul etmelerini talep buyurdular. Bir muddet sonra aşağıdaki Âyet-i kerîme nÂzil olarak, kapalı olan mÂn şoylece îzÂha kavuştu:
“Peygamber, Rabbinden kendisine indirilene îmÂn etti, mu ’minler de (îmÂn ettiler). Her biri AllÂh ’a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine îmÂn ettiler. «AllÂh ’ın peygamberlerinden hicbiri arasında ayırım yapmayız. İşittik ve itaat ettik. Ey Rabbimiz, affına sığındık! Donuş Sanadır.» dediler. Allah, kimseye gucunun ustunde bir şey yuklemez. Herkesin kazandığı iyilik kendi yararına, kotuluk de kendi zararınadır. (Siz şoyle du ediniz Rabbimiz! Unutur ya da yanılırsak bizi muÂheze etme (mes ’ûl tutma)! Rabbimiz! Bize, bizden oncekilere yuklediğin gibi ağır yuk yukleme! Rabbimiz! Bize gucumuzun yetmediği şeyler yukleme! Bizi affet, bizi bağışla, bize merhamet eyle! MevlÂmız Sen ’sin. KÂfirlere karşı da bize yardım eyle!” (el-Bakara, 285-286) (Bkz. Muslim, ÎmÂn, 199-200; Tirmizî, Tefsîr, 2/2992; Ahmed, I, 233; II, 412; VÂhidî, s. 97)
AshÂb, bu Âyetle kalbî havÂtır husûsunda «gucleri yettiği nisbette» mes ’ûl olacaklarını anladılar.
Allah Resûlu ’nun, Âyet mucmel iken acıklayıcı bir nas gelinceye kadar hicbir îzahta bulunmaması, bir nubuvvet hakîkati olup Kur ’Ân-ı Kerîm ’in ilÂhî kaynaklı oluşunun îtiraza mahal bırakmayan bir delilidir. Aksi takdirde ya boyle bir bilgi verilmez veya verilen bilgiye indî bir acıklama getirilebilirdi. Boyle bir hÂlin meydana gelmemesi, KurÂn-ı Kerîm ’in i‘cÂzının ayrı bir ispatıdır.
Hakkın Batıla Ustun Gelmesi Hicretin altıncı yılında hakkın bÂtıla ustun gelmesinin butun sebepleri tahakkuk etmiş, henuz muşriklerin elinde bulunan Mekke ’ye gidilerek KÂbe ’nin tavÂf edilmesine karar verilmişti. Mekke yakınlarındaki Hudeybiye ’ye doğru ilerlerken Hazret-i Peygamber ’in devesi Kasv coktu. AshÂb, onu Harem ’e doğru yoneltmek istedi ise de bir turlu gitmedi. Bunun uzerine:
“–Kasv cokup kaldı, Kasv cokup kaldı.” dediler. Hazret-i Peygamber:
“–Kasv cokup kalmaz. Onun boyle bir huyu yoktur, fakat Ebrehe ’nin filini men eden (CenÂb-ı Hak), Kasv ’yı da men etti.” buyurdular.
Bu, CenÂb-ı Hak ’tan Resûlullah ’a gelen bir işÃ‚retti. YÂni Resûlullah:
«Ebrehe ’nin filini nasıl Allah TeÂl durdurmuş ise, bu deveyi de durduran Allah TeÂl ’dır!» demek istiyordu. Mekke ’ye ister taarruz, ister mudÂfaa tarzında olsun, muhÂrebe ederek girmelerine izin verilmediği, Peygamber ’in kalb-i pÂkine kesin olarak mÂlum olmuştu.
O an, meselenin hakîkatine vÂkıf olamadıkları icin sahÂbe arasında bir infiÂl meydana geldi. Mekke ’ye gitmeme kararı, zÂhiren muslumanların aleyhinde idi. Hazret-i Peygamber hikmetini bilmediği ilÂhî işÃ‚rete uyarak ashÂbını Mekke uzerine devÂm ettirmedi.
Hezîmet gibi gorunen bu vÂkıada Hazret-i Omer ’in, emr-i nebevîye rağmen fikir beyan etmesine Hazret-i Peygamber:
“Ben AllÂh ’ın elcisiyim, O ’na isyan edemem. Yardımcım O ’dur!” buyurdu. (BuhÂrî, MeğÂzî, 35; Muslim, CihÂd, 90-97)
Yine o anda muşriklerle yapılan Hudeybiye MusÂlahası ’nda alınan kararlar da gorunuşte muslumanların aleyhine idi. TÂ ki, Fetih Sûresi nÂzil oldu. Bu işteki yuksek hikmetler ve mujdeler bildirildi. Sonradan anlaşıldı ki, ilk nazarda mağlûbiyet ve kahır zannedilen bu geri donuş, acık bir zafer ve futûhÂt imiş...
Hazret-i Peygamber ’in başlangıcta îzahtan Âciz kaldığı bu mucmel hÂdise, ancak iki sene zarfında acıklığa kavuştu. Nitekim bu musÂlaha ile oluşan sulh ortamında bircok kimse İslÂm ’la şereflenmiş, iki sene zarfında musluman olanların sayısı, o zamana kadar îmÂn edenlerin kat kat fazlasına ulaşmıştır.
Bu antlaşma ile İslÂm ’ın varlığı resmen tanınmıştı. Arap kabîlelerinden isteyenler muslumanların himÂye­sine gecebilecekti. Bu ise Kureyş ’in nufûzunu kaybetmesi ve İslÂm dÂvetinin rahatca yapılabilmesi demekti.
Allah Resûlu ’nun bu sulhu tercih sebeplerinden biri de Mekke ’de o sırada musluman olmuş, fakat bunu maslahat gereği acığa vuramamış bircok kimsenin bulunmasıydı. ŞÃ‚yet muşriklerle aralarında bir muhÂrebe zuhûr etseydi, bunları bilmeden oldurup sonunda uzuleceklerdi.[19]
Kur ’Ân-ı Kerîm ’de buna benzer misÂller pek coktur. Kur ’Ân mûcizesini hulÂsa olarak ifÂde etmeye calıştığımız icin, teferruÂta girmiyoruz. Cunku Kur ’Ân ’ın her mûcizesi, bir kitap hacmini aşacak muhtevÂya sahiptir.
Kur ’Ân Beşerî MudÂhaleden Munezzehtir Buraya kadar verdiğimiz misaller, Kur ’Ân ’ın beşerî mudÂhaleden munezzeh bulunduğunu ve Allah tarafından vahyedilen ilÂhî bir kitap olduğunu kesin bir şekilde ispat etmektedir. Artık insaf sahibi her insanın bu hukmu tasdik etmesi zarûrîdir. Nitekim Yeni Katolik Ansiklopedisi ’nin “Kur ’Ân” maddesi altındaki bir yazıda şu dikkat cekici ifadelere yer verilir:
“Kur ’Ân ’ın kaynağı hakkında asırlardır bircok teori one suruldu. Bugun, aklı başında olan hicbir insan o teorilerden herhangi birini kabûl etmez.”
Katolik kilisesi, elbette ki Kur ’Ân ’ın vahiy kaynaklı olmadığına dÂir bir delil getirmekten hoşlanır, lÂkin bunu yapamıyor ve mÂkul bir îzah da getiremiyor. Fakat en azından araştırmalarında biraz da olsa insaflı davranarak, eskiden beri devÂm eden ve ispatlanması mumkun olmayan iftirÂları reddetmiştir.[20]
[1] HÂdisenin tafsîlÂtı icin Prof. Dr. Feridun NÂfiz Uzluk tarafından tercume edilip “Rapor” ismiyle yayınlanan esere bakılabilir. Bu eser, 1996 senesinde Sebil Yayınevi tarafından İstanbul ’da basılmıştır.
[2] TafsîlÂt icin bkz. Muhsin Demirci, Vahiy Gerceği, İstanbul 1996, s. 69-71.
[3] Bkz. Ahmed, II, 231; Heysemî, IX, 18, 20, 21.
[4] Bkz. Yûnus, 15-16.
[5] Bkz. el-Kehf, 110; el-A ’rÂf, 118; el-En ’Âm, 50.
[6] Muslim, Zuhd, 72.
[7] Bkz. Ebû DÂvûd, SalÂt, 120-121/786; Tirmizi, Tefsir, 9/3086; Ahmed, IV, 218; Ali el-Muttakî, Kenz, II, 16/2960.
[8] Subhi SÂlih, MebÂhis, s. 27-33.
[9] Tirmizî, FedÂilu ’l-Kur ’Ân, 25/2926; DÂrimî, FedÂilu ’l-Kur ’Ân, 6.
[10] Resûlullah, sadece sıkıntılı zamanlarında değil, her zaman vahyin inmesiyle cok sevinir, Cenab-ı Hak ’la bir bağlantısı olduğu icin mesrûr olurdu. (Bkz. BuhÂrî, Tefsir, 19/2; Tirmizî, Tefsir, 19/3157; ZerkÂnî, MenÂhil, I, 53) Hatt ashÂb-ı kirÂm da vahyin gelmesi ile buyuk bir sevinc duyarlardı. (Muslim, FedÂilu ’s-SahÂbe, 103)
[11] Meryem, 64.
[12] Ebu ’s-Suûd, I, 174, (el-Bakara, 144).
[13] Bkz. en-Nûr, 11-21; BuhÂrî, ŞehÂdÂt 15, 30, Hibe 15, CihÂd 64, MegÂzi 11, 34, Tefsir 12/3, 24/6, 11, EymÂn 18, İ ’tisan 28, Tevhîd 35, 52; Muslim, Tevbe, 56.
[14] CenÂb-ı Hakk ’ın, bu evliliği emretmesinde pek cok sebep ve hikmet vardır. Bunlardan biri şudur: EvlÂt edinme, bir cÂhiliye Âdeti idi. Bu Âyet-i kerîme ile Allah Resûlu ’nun, evlÂtlığı olan Zeyd bin HÂrise ’nin boşadığı hanımını alması emredilerek, İslÂm hukûkunda “Tebennî: EvlÂt edinme” hukûku iptal edilmiş oldu.
CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:
“…Allah, evlÂtlıklarınızı oz cocuklarınız (gibi) kılmamıştır. Bu, sizin ağızlarınızla soylediğiniz (fakat hakikati olmayan) sozunuzdur. Allah ise hakikati soyler ve doğru yola iletir.” (el-AhzÂb, 4)
[15] Bkz. BuhÂrî, Tefsîr, 33/6; Tirmizî, Tefsîr, 33/3212-3.
[16] Bkz. Tirmizî, Tefsîr, 33/9.
Yine Hazret-i Ayşe şoyle demiştir:
“Kim RasûlullÂh ’ın AllÂh ’ın kitÂbından bir şeyi gizlediği zannına kapılırsa AllÂh ’a en buyuk iftirÂyı atmış olur. Cunku Allah TeÂl şoyle buyurmaktadır:
«Ey Resûl! Rabbinden Sana inen vahiyleri tebliğ et. Eğer bunu yapmazsan Rabbinin elciliğini yerine getirmiş olmazsın! Allah Sen ’i insanlardan koruyacaktır. Emin ol ki Allah, kÂfirleri murÂdlarına erdirmeyecektir!» (el-MÂide, 67)” (Muslim, ÎmÂn, 287)
[17] Bu Âyet-i kerîmelerdeki itÂb ve tenkit, Hazret-i Peygamber ’e Âit bir zelle sebebiyledir. Zelle, Peygamberlerin işlediği gayr-i irÂdî hatÂdır. Bu zelleler peygamberlere murÂd-ı ilÂhî ile şu gÂyelere mÂtuf olarak yaptırılır:
Cennete girmeleri teminat altında olan peygamberlere Âcizliklerini idrÂk ettirmek, Kendilerinin lutf-i ilÂhîye mustağrak olduklarını bilerek vazîfelerine ihtimam gostermelerini sağlamak, İşlenen zelleyi ummete irşad vesilesi kılmak, Seckin kulların, boyle îkazlar karşısında rikkat-i kalbiyye sahibi olup bu ve benzeri fiillerden kacınarak Kur ’Ân ahlÂkına kavuşmalarını temin etmek, Peygamberlerin de beşer olduğunu gosterip, insanların hristiyanlıkta olduğu gibi onlara ulûhiyet izÂfe etmesine mÂnî olmak. [18] Mucmel, mÂnÂsı ozlu ve kapalı olup îzah edilmedikce maksadı tam olarak anlaşılamayan ifÂdelerdir.
[19] Bkz. el-Feth, 24-25.
[20] Gary Miller (Abdulahad Omer), The Amazing Qur ’an/Eşsiz Mûcize Kur ’Ân, (trc. Dr. Erdoğan Baş), İstanbul 2007, s. 61.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Rahmet Peygamberi, Erkam Yayınları


İslam ve İhsan