Muslumanın en onemli ozelliklerinden biri de vefa sahibi olmasıdır. Cunku vefa topluma guzellikler katan bir haslettir. Bu minvalde İslam'da vefa gosterilmesi kıymetli olan 5 şeyi sizler icin derledik. İşte İslam'ın 5 vefası...VefÂ; başta Rabbimiz olmak uzere, uzerimizde hakkı bulunan her varlığa karşı, insÂnî, vicdÂnî ve îmÂnî borcumuzu odeme gayretinde olmamızdır.
İslam'da olmazsa olmaz 5 vefa:
Rasûlullah efendimiz ’e vef Mu ’min kardeşe vef Anne-babaya vef Akrabaya vef EcdÂdın emÂnetine vef RASÛLULLAH EFENDİMİZ ’E VEF Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, dÂim ummeti icin yaşamıştır. Yirmi uc senelik risÂlet omrunde; nice cile cemberlerinden gecmiş, ummetini cehennem ateşinden korumak icin, her turlu zahmet ve meşakkate tahammul etmiştir. Bir an olsun yorulmamış, bezginlik ve yorgunluk gostermemiş, dÂim ummetinin hidÂyetiyle sevinmiş, ummetinin huzura kavuşmasıyla dinlenmiştir. Acları doyurmak, O ’na kendi aclığını unutturmuştur.
VefÂtından sonra da amellerimiz O ’na arz olunmakta; guzel amelleri gorduğunde hamd edip, kotu amelleri gorduğunde istiğfÂr eylemektedir.
Âhirette de Peygamber Efendimiz; şefaatiyle ummetinin kurtuluşu icin secdelere kapanacak, CenÂb-ı Hakk ’a niyazda bulunacaktır.
Fahr-i KÂinÂt Efendimiz ’in butun bu fedÂkÂrlıkları ve iyiliklerine karşılık, bir mu ’minin de Peygamber ’ine vefÂkÂr olması lÂzımdır. Peygamber Efendimiz ’in sunnetine sarılmalı, O ’na dÂim salÂt u selÂm getirmeli ve O ’nun ahlÂkından hisse almaya gayret etmelidir.
Yani O ’na lÂyıkıyla ummet olmaya cehd u gayret sarf etmelidir. Zira Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, Ved Hutbesi ’nde;
“Sakın (gunah işleyerek) mahşer gununde yuzumu kara cıkarmayın! (Beni mahcup etmeyin!)” buyurmuştur. (İbn-i MÂce, MenÂsik, 76)
Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimize vefÂnın fÂrikası, O ’nun emÂnetine vefÂdır. Peygamberimiz Ved Hutbesi ’nde ummete emÂnetini şoyle îlÂn buyurmuştur:
“Size iki şey (emÂnet) bırakıyorum. Bunlara sımsıkı sarıldığınız muddetce sapıklığa duşmezsiniz:
Biri, AllÂh ’ın kitÂbı Kur ’Ân; Diğeri Rasûlu ’nun sunneti…” (Muvatta ’, Kader, 3) CenÂb-ı Hakk ’ın ve Rasûlullah Efendimiz ’in bize vef tÂlimatlarından biri de, mu ’min kardeşe vefÂdır.
MU ’MİN KARDEŞE VEF İslÂm, mu ’minleri birbirine kardeş kıldı ve bu kardeşliği kan bağından daha ustun eyledi.
Bu muhteşem kardeşliğin zirvesini, ensar ve muhÂcirler arasında temÂşÃ‚ ederiz. Evlerini, mallarını, iş ve guclerini terk edip, İslÂm icin Medine ’ye hicret eden muhÂcirlere; Medineli ensar oyle kucak actı ki, evlerini, tarlalarını, neleri varsa her şeylerini onlarla boluşmek uzere ortaya koydular. LÂkin muhÂcirler de, mustağnî / gozu tok davrandılar, karşılıksız yardım almak istemediler, hizmetlerde yardımcı olarak ensÂrın ihsanlarına mukabelede bulundular.
Kardeşe vef ile musluman toplumunda herkes birbirine zimmetli idi. Herkes diğerinin maddî-mÂnevî hÂlinden kendini mes ’ul addetti. FedÂkÂrlık ve îsÂr yaşandı.
Hazret-i Huzeyfe ’nin anlattığı şu hÂdise de, ashÂbın son nefeste bile sergilediği ulvî ahlÂk ve vefÂyı aksettirmesi bakımından ne kadar cÂlib-i dikkattir:
Yermuk Muharebesi ’nde idik. Carpışmanın şiddeti gecmişti. Ok ve mızrak darbeleri ile yaralanmış olan muslumanlar, duştukleri sıcak kumların uzerinde can vermekteydiler. Bu arada ben de bin bir guclukle kendimi toparlayarak, amcamın oğlunu aramaya başladım. Son anlarını yaşayan yaralıların arasında biraz dolaştıktan sonra, nihayet aradığımı buldum. Fakat ne care, bir kan golu icinde yatan amcamın oğlu, goz işaretleriyle dahî zor konuşabiliyordu. Daha evvel hazırladığım su kırbasını gostererek:
“–Su istiyor musun?” dedim.
Belli ki istiyordu, cunku dudakları hararetten Âdet kavrulmuştu. Fakat cevap verecek mecÂli yoktu. Sanki goz işareti ile de muzdarip hÂlini îm ediyordu.
Ben kırbanın ağzını actım, suyu kendisine doğru uzatırken biraz otedeki yaralıların arasından İkrime ’nin sesi duyuldu:
“–Su! Su!.. Ne olur bir tek damla olsun su!..”
Amcamın oğlu HÂris; bu feryÂdı duyar duymaz, kendisinden vazgecerek goz ve kaş işaretiyle suyu hemen İkrime ’ye goturmemi istedi.
Kızgın kumların uzerinde yatan şehidlerin aralarından koşa koşa İkrime ’ye yetiştim ve hemen kırbamı kendisine uzattım. İkrime elini kırbaya uzatırken Iyaş ’ın iniltisi duyuldu:
“–Ne olur bir damla su verin! Allah rızÂsı icin bir damla su!..”
Bu feryÂdı duyan İkrime, elini hemen geri cekerek suyu Iyaş ’a goturmemi işaret etti. HÂris gibi o da icmedi.
Ben kırbayı alarak şehidlerin arasında dolaşa dolaşa Iyaş ’a yetiştiğim zaman kendisinin son sozlerini işitiyordum. Diyordu ki:
“–İlÂhî! Îman dÂvÂsı uğruna canımızı fed etmekten asla cekinmedik. Artık bizden şehÂdet rutbesini esirgeme. Hatalarımızı affeyle!”
Belli ki, Iyaş artık şehÂdet şerbetini iciyordu. Benim getirdiğim suyu gordu, fakat vakit kalmamıştı… Başladığı kelime-i şahÂdeti ancak bitirebildi.
DerhÂl geri dondum, koşa koşa İkrime ’nin yanına geldim; kırbayı uzatırken bir de ne goreyim; İkrime de şehid olmuş!
Bari amcamın oğlu HÂris ’e yetişeyim, dedim.
Koşa koşa ona geldim. Ne care ki, o da ateş gibi kumların uzerinde kavrula kavrula rûhunu teslim eylemişti… Ne yazık ki kırba, dolu olarak uc şehîdin ortasında kaldı.
Huzeyfe -radıyallÂhu anh- o andaki hÂlet-i rûhiyesini şoyle anlatır:
“–Hayatımda bircok hÂdiseyle karşılaştım. Fakat hicbiri beni bu kadar duygulandırıp heyecanlandırmadı. Aralarında akrabalık gibi bir bağ bulunmadığı hÂlde; bunların birbirlerine karşı bu derecedeki diğergÂm, fedÂkÂr ve şefkatli hÂlleri, yani son nefeslerini de hayatlarındaki gibi fazîlet icerisinde vermeleri ve; «Ancak musluman olarak olunuz.» (Âl-i İmrÂn, 102) Âyet-i kerîmesinin şuuru ile hayata ved edebilmeleri, gıpta ile seyredip hayran olduğum en buyuk îman celÂdeti olarak hÂfızamda derin izler bıraktı…”
Ummete vefÂyı oğreten Fahr-i KÂinÂt Efendimiz ’dir.
Akabe bey‘atlerinde Medineli heyetin icerisinde bulunan Ebu ’l-Heysem bin et-TeyyihÂn;
“‒Ey AllÂh ’ın Rasûlu, bizimle Sen ’in kavmin arasında anlaşma var. Biz bu şekilde Sana soz verince anlaşmayı ortadan kaldırıyoruz. Biz Sana bey‘at edip soz verdikten sonra; Allah Sana tekrar kavmine donecek guc ve kuvveti verirse, Sen ’in onlara donup bizi bırakmandan endişe ederiz.” demesi uzerine, Sevgili Peygamberimiz tebessum etti ve ona şu cevabı verdi:
“‒Kanınız kanım, mezarlığınız mezarımdır. Ben sizdenim, siz de bendensiniz. Duşmanlarınız duşmanım, dostlarınız dostumdur.” (Ahmed, III, 461)
Tarih; Allah Rasûlu ’nun sozune sÂdık kaldığına, kendisine kucak acanlara karşı hicbir zaman vefÂkÂrlıktan ayrılmadığına, kendisine yapılan iyiliği asla unutmadığına şahitlik etti. Bir gun Mekke ’yle beraber butun Arap Yarımadası ’na hÂkim olmasına rağmen, doğduğu ve buyuduğu şehir olan Mekke ’ye geri donmedi. (Muslim, ZekÂt, 133) Soz verdiği gibi vefÂt edinceye kadar hep Medine ’de ikāmet etti, orada vefÂt etti ve oraya defnedildi.
Peygamberimiz icin en muhim mesele, İslÂm ’ın istikbÂli ve tebliği idi. Bu hususta hizmet eden herkese de buyuk vef gosterdi.
Habeşistan hicretinin uzerinden yıllar gecmişti. Bir defasında Habeşistan hukumdarının elcileri, Rasûl-i Ekrem ’in huzûruna geldiler. Hazret-i Peygamber bunlarla yakînen ilgilendi, hatt onlara bizzat hizmet etti. AshÂbın bu hizmeti kendilerinin yapabileceğini soylemeleri uzerine, Peygamber Efendimiz ’in verdiği şu cevap cok mÂnidardır:
“Bunlar Habeşistan ’a goc etmiş olan ashÂbıma yer gostermiş, ikrÂm etmişlerdir. Buna karşılık şimdi ben de onlara hizmet etmek isterim.” (Beyhakî, Şuabu ’l-îmÂn, VI, 518; VII, 436)
Mu ’minler arasındaki sadÂkat ve vefÂ; ashÂbın izinden giden, onlara ihsÂn uzere tÂbî olan ecdÂdımızın hayatında da dillere destan misallere sahiptir.
Mesel tarihimizdeki buyuk kahramanların muvaffakiyetlerinin ardında, onlara buyuk bir vef ve sadÂkatle bağlı nice bahadırlar vardır.
Bir misal verelim:
Yavuz Sultan Selim Han; meşhur celÂdetine rağmen, aynı zamanda cok hassas ve ince ruhlu bir insandı.
Devlet ve memleketin icinde bulunduğu karışıklığı sona erdirmek icin, kardeşi Şehzade Korkut ile harp etmek zorunda kalmıştı. Korkut bu mucadelede vefÂt etti. Yavuz Han, ittihÂd-ı İslÂm uğruna kardeşini kaybettiği icin cok uzuldu.
Daha sonra Korkut ’un hizmetinde olup da esir alınan kişiler, Padişah ’a arz edildi.
Korkut ’un sÂdık adamlarından Piyale Paşa ’ya Yavuz şunları soyledi:
“–Seni, buyuk bir fazîlet olan sadÂkatin sebebiyle, affediyorum! Bu sadÂkatinin mukÂfÂtı olarak da seni istediğin makama tayin edeyim. İstersen vezirim ol!”
Yavuz ’un bu teklifi, eşsiz bir vef idi.
LÂkin; Piyale Paşa da, kendi k‘bına varılmaz vefÂsını şoyle îlÂn etti:
“–Sultanım, madem fakire iltifat ediyorsunuz; Korkut ’a bir turbe inşÃ‚ ediniz de, beni de ona turbedÂr tayin ediniz. Bundan sonra benim vazifem Şehzade Korkut ’un turbedÂrı olmaktır!..”
ANNE-BABAYA VEF VefÂ; iyiliğini gorduğumuz kişileri unutmamaktır. İnsanlık icinde en buyuk iyiliklerini ve fedÂkÂrlıklarını gorduğumuz kimseler, anne-babalarımızdır.
EvlÂtlarına İslÂm şahsiyetini mîras bırakan sÂliha anne ve babalar, omurluk teşekkure lÂyıktır.
Fahr-i KÂinat -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz; altı yaşlarında annesi ile birlikte Medine ’ye, babasının kabrini ziyarete gitmişti. Donuşte, Ebv koyunde annesi de vefÂt etti. Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, bu sûretle anneden de oksuz kalarak hizmetcileri Ummu Eymen -radıyallÂhu anhÂ- ile birlikte Mekke ’ye dondu.
Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, hayatı boyunca dadısı Ummu Eymen ’e vef gosterdi. Onu sık sık ziyaret eder ve kendisine; «Anne!» diye hitÂb ederdi. Onun icin;
“Annemden sonra annem! Bu, benim ev halkımdan sağ kalan tek kişidir!” diyerek iltifat eder, hurmet ve muhabbet gosterirdi.
BahÂuddîn Nakşibend -kuddise sirruhû- Hazretleri de;
“Benim kabrimi ziyaret etmek isteyenler, once annemin kabrini ziyaret etsin.” buyurarak, annesi icin sadaka-i cÂriye olma gayretinde olmuştur.
Abdurrahman (Molla) CÂmî Hazretleri de der ki:
“Ben annemi nasıl sevmem ki; o beni bir muddet cisminde, uzun bir zaman kollarında, olunceye kadar da kalbinin şefkat koşesinde taşımıştır. Ona hurmetsizlik gostermekten daha kotu bir şey bilmiyorum!..”
Buyuk İslÂm hukukcusu Ebû Hanîfe Hazretleri, en yuksek dînî makam olan Bağdat kadılığını, halîfenin sû-i istimal edebileceği endişesiyle reddetmişti.
Halîfe ise bu ret karşısında onu hapsetmişti. Bunun uzerine o koca imam demiştir ki:
“‒Bu hÂlimden sakın annemin haberi olmasın! Zindan bana ağır gelmez, fakat annemin uzulmesine dayanamam!”
Peygamber Efendimiz, akrabalarına da eşsiz bir vef sergilerdi.
AKRABAYA VEF Huneyn GazÂsı ’nda zafer elde edilmiş, ele gecirilen ganîmetlerin yanında cok sayıda da esir alınmıştı. Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’e, esirler arasında sut kardeşi Hazret-i Şeym ’nın da bulunduğu haberi geldi. Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, hemen onu yanına getirterek ridÂsını cıkardı ve Hazret-i Şeym ’nın altına serdi. BÂdiyede beraber buyudukleri bu kıymetli sut kardeşe, buyuk bir vef gosterip şefkatle muamele ederek;
“–Hoşgeldin!” dedi. Eski gunleri hatırladı ve gozleri yaşla doldu. Anne ve babasını sordu. ŞeymÂ, onların vefÂt etmiş olduklarını bildirdi. Allah Rasûlu diğer akrabaları hakkında da bilgi aldı. Daha sonra da;
“–İstersen, sevgi ve saygı gorerek yanımda otur! İstersen, sana mallar verip kabîlenin yanına gondereyim? Senin icin bunu da yaparım.” buyurdu. ŞeymÂ;
“–Sen bana mal ver ve beni kavmimin yanına gonder.” dedi ve ardından musluman oldu. Allah Rasûlu; Şeym Hatun ’a ve aile halkından sağ olanlara, deve ve davarlar verdi. (İbn-i HişÃ‚m, IV, 101; VÂkıdî, III, 913)
Peygamberimiz; aralarında akrabalarının bulunduğu HevÂzin ’den alınmış, kendi payına duşen esirleri ÂzÂd etti. AshÂbına da bunu tavsiye etti. Onlar da ÂzÂd ettiler. Boylece binlerce harp esiri, hicbir karşılık alınmadan iade edildi. Allah Rasûlu ’nun vef hissi sayesinde binlerce insan ihy edildi, îmÂna ve hurriyete kavuşturuldu.
Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in, ilk sutannesi olan Suveybe ’ye duyduğu vef hisleri de cok muhteşemdir. Nitekim Suveybe, sık sık Efendimiz ’i ziyarete gelir, Allah Rasûlu de ona hep izzet ve ikramda bulunurdu. Peygamber Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, Hazret-i Hatice ile evlendikten sonra Hazret-i Hatice de Suveybe ’ye hurmet ve ikramda bulunmuştur. Efendimiz ’in Medine ’ye hicretinden sonra Ebû Leheb tarafından ÂzÂd edilen Suveybe ’ye, Peygamber Efendimiz; Hayber ’in Fethi ’nden sonra olunceye kadar bakmış, onun butun ihtiyaclarını karşılamıştır. Suveybe ’nin vefat haberi kendisine ulaşınca da ikrÂm etmek icin yakınlarını soruşturup, araştırmıştır. (İbn-i Abdilber, İstîÂb, I, 27-28)
Efendimiz ’in hic unutmadığı ve dÂim vef gosterdiği şahsiyetlerden biri de Hatice VÂlidemiz idi.
Âişe VÂlidemiz, Hazret-i Peygamber -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ’in Hatice VÂlidemiz ’e gosterdiği vefÂkÂrlığı şoyle anlatır:
“Peygamber Efendimiz ’in hanımlarından hicbirini, Hatice ’yi kıskandığım kadar kıskanmadım. Ustelik onu hic gormedim. Fakat Rasûl-i Ekrem, onu sık sık yÂd ederdi. Bir koyun kesip eti taksim edildiğinde, coğu zaman Hatice ’nin dostlarına da gonderirdi. Bazen (dayanamayıp) Allah Rasûlu ’ne;
«–Sanki dunyada Hatice ’den başka kadın kalmadı!» derdim.
Fahr-i KÂinÂt Efendimiz;
«–O, şoyle şoyleydi…» diye husûsiyetlerini sayar ve;
«EvlÂtlarım ondan oldu.» derdi.” (BuhÂrî, MenÂkıbu ’l-EnsÂr, 20; Muslim, FedÂilu ’s-SahÂbe, 74-76)
Bir gun Sevgili Peygamberimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, Hazret-i Âişe ile beraberken huzûr-i saÂdetlerine ihtiyar bir hanım gelir. Allah Rasûlu ona adını sorar. O da; «CessÂme el-Muzenî» diye cevap verir. Bunun uzerine Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, «cirkin» mÂnÂsına gelen bu adı, «guzel» mÂnÂsındaki yeni bir isimle değiştirerek;
“Hayır; senin adın «CessÂme» değil, HassÂne el-Muzenî ’dir.” buyurur. Sonra da ihtiyar kadına hÂlini hatırını sorar, pek cok iltifatlarda bulunur. Yaşlı hanım gittikten sonra Allah Rasûlu ’nun ona gosterdiği ihtiram, ilgi ve alÂkası dikkatinden kacmamış olan Hazret-i Âişe merak ederek.
“‒Bu yaşlı hanım kimdi y RasûlÂllah?” diye sorar. O da;
“‒Hatice ’nin arkadaşı olup onun sağlığında bize gelip giderdi. Şuphesiz ahde guzel bir şekilde vef gostermek îmandandır.” buyurur. (HÂkim, Mustedrek, I, 20)
Maalesef incir cekirdeğini doldurmayacak bahanelerle boşanmaların coğaldığı devrimizde, bey ve hanımların birbirine vefÂyı unuttuklarını goruyoruz. VefÂnın zıddı; bencilliktir, nÂdanlıktır ve acımasızlıktır. Neticesi de parcalanan aileler, ortada kalmış cocuklar olmaktadır.
ECDÂDIN EMÂNETİNE VEF VefÂsızlığın acı bir manzarası da İslÂm ulkelerindeki mazlumlara karşı yaşanan duygusuzluktur. Hadîs-i şerifte muslumanların birbirlerine karşı sevgi, şefkat ve merhametleri; bir bedenin uzuvlarına benzetilmiştir. Bir uzuv ateşlense, nasıl butun vucut, o ızdırÂbı paylaşırsa; muslumanlar da kardeşlerinin yaşadıkları mÂtem ve acıları yureklerinde hissetmelidirler.
Gunumuzde İslÂm beldeleri, mÂtem ulkeleri hÂline geldi. Binlerce musluman oluyor, yuz binler evsiz, yurtsuz, ac ve bî-ilÂc kalıyor. Bu, onlar icin de imtihan, bizim icin de imtihan… Onlar icin, sabır ve tahammul imtihanı; bizim icin ise mu ’min kardeşe ensÂr olabilme, vef gosterebilme imtihanı…
Vatan da vef bekler. Toprağı vatan yapan, onun uğrunda dokulmuş ecdÂdın şehÂdet kanıdır. Arkadan gelen nesillere duşen vazife de, canları ve kanları pahasına o vatanı korumaktır.
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki fedÂ?
Şuhed fışkıracak toprağı sıksan şuhedÂ!
diyen Mehmed Âkif de bu hakikati terennum etmiştir.
İşte gasp edilmiş Kudus ve Filistin… O İslÂm beldeleri t Hazret-i Omer zamanında fethedilmişti. Haclıların işgalinden de SalÂhaddîn-i Eyyûbî ve devamında Selcukluların gayretleriyle kurtarıldı. 1799 ’da Napolyon; Filistin bolgesini işgal etmek istediğinde, Cezzar Ahmed Paşa ve askerleri, bu mağrur kumandana hayatının ilk mağlûbiyetini tattırdılar.
LÂkin Birinci Dunya Savaşı ’nı muteÂkip; Osmanlı ’nın parcalanmasıyla, artık İslÂm dunyası başsız kaldı. Filistin işgal edildi.
HÂlbuki Sultan II. Abdulhamid Han, Osmanlı ’nın butun dış borclarını odeme mukabilinde Filistin ’den toprak isteyen Teodor Hertzel ’e;
“–Ben Filistin ’den bir karış dahî toprak satmam! Zira bu vatan bana değil, milletime aittir. Milletim ise, oraları kanlarını dokerek kazanmış ve mahsuldÂr kılmıştır. Şehid kanları ile alınan vatan parcası, para ile satılamaz! Biliniz ki, ben canlı bir beden uzerinde sizin yapmayı plÂnladığınız hÂin ameliyata asla musaade etmem!” demiş ve bu tehlikeyi bertaraf etmek icin cok ciddî tedbirler almıştır.
Butun mahzun ve mazlum İslÂm coğrafyası bizden vef ve du beklemektedir.
Tarihten bir ibret levhası:
Plevne, Rus muhasarası altında kalınca, Gazi Osman Paşa, uc ay mukavemet etti. Fakat beklenen yardımlar gelmeyince, muhasarayı huruc harekÂtı ile yarmaya karar verdi. Bunun uzerine Osman Paşa hıristiyan halkın temsilcilerini cağırdı. Kaleden cıkılması meselesini acarak;
“–Ben, sizi muhafaza etmek icin sizlerden cizye (vergi) aldım. Fakat sizi bugun muhafaza etme gucum kalmadı. Bu cizyeleri size iade ediyorum.” dedi. Bu hakkāniyet ve vef karşısında hıristiyan halkın temsilcileri duygulanarak;
“–Bizi bırakıp nereye gidiyorsunuz? Biz de sizinle geleceğiz.” dediler, hakikaten huruc harekÂtına binlerce Bulgar katıldı.
Y Rabbî!.. Bizleri ahdine sÂdık ve vefÂkÂr kullarından eyle!.. Başta anne-babalarımız, hocalarımız, vatanımızı bize emÂnet eden şuhed ecdÂdımız olmak uzere; uzerimizde hakkı olan herkese vef ile mukabelede bulunmayı bizlere muyesser eyle!.. Âmîn!..
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Yuzakı Dergisi, Yıl: 2019 Ay: Temmuz, Sayı: 173
İslam ve İhsan