Kabirde cesedi curumeyen insanlar kimler? Peygamberlerin cesedi curur mu? Şehitlerin cesedi curur mu? Salih kulların cesedi curur mu? İşte kabirde cesedi curumeyenler...CenÂb-ı Hak, insanı topraktan yaratmış[1] ve onu omru boyunca topraktan cıkan gıdÂlarla besleyip buyutmuştur. VefÂt edince de insan yine toprağa donecektir:
Nitekim CenÂb-ı Hak şoyle buyurmuştur:
“Sizi ondan (topraktan) yarattık; yine sizi oraya dondureceğiz ve bir kez daha sizi ondan cıkaracağız.” (TÂhÂ, 55)
Bu hakîkat gostermektedir ki, insanın bedeni, dunyada yaşadığı safhalarla ve kendi zÂtî durumuyla fÂnîliğe mahkûmdur. Maddî yapısının aslı toprak olduğu icin de, insanın bedeni kabirde tekrar toprağa donuşecek, yani aslına rucû edecektir.
LÂkin CenÂb-ı Hak, mustesn bir ikram olarak berzah hayatı boyunca bazı kullarının cesetlerini curutmeyecek, ter u tÂze muhÂfaza edecektir. Bunların başında da peygamberler gelmektedir.
Nitekim Evs bin Evs ’ten rivÂyet edildiğine gore Resûlullah Efendimiz:
“–Gunlerinizin en fazîletlisi Cuma gunudur. Bu sebeple o gun bana cokca salÂt u selÂm getiriniz. Zira sizin salÂt u selÂmlarınız bana arz edilir.” buyurunca, ashÂb-ı kirÂm:
“–YÂ ResûlÂllah! VefÂt ettiğin ve Sen ’den hicbir eser kalmadığı zaman salÂt u selÂmlarımız Sana nasıl arz edilir?” diye hayretle sordular.
Bunun uzerine Efendimiz, CenÂb-ı Hakk ’ın peygamberlerine olan husûsî ikramını şoyle ifÂde buyurdular:
“–Allah TeÂl peygamberlerin bedenlerini curutmeyi toprağa haram kıldı.” (Ebû DÂvûd, SalÂt, 201/1047, Vitir 26; Bkz. NesÂî, Cuma, 5)
Diğer bir rivÂyette de şoyle buyurmuşlardır:
“‒Evet, vefÂtımdan sonra da salÂt u selÂmlarınız bana ulaştırılır! Allah TeÂl peygamberlerin vucutlarını yemeyi yeryuzune haram kılmıştır. AllÂh ’ın Nebîsi hayattadır ve dÂim rızıklandırılır.” (İbn-i MÂce, CenÂiz, 65)
Peygamberlerin bedenlerinin bozulmadan muhÂfaza edildiğine dÂir birtakım canlı muşÃ‚hedeler de olmuştur. Nitekim yakın tarihimizde Diyarbakır Ovası ’nın muhim bir kısmını sulayan Dicle Barajı inşÃ‚ edilirken, turbeleri su altında kalacağı icin Hazret-i Elyesa (a.s.) ile onun halefi ve amcazÂdesi olan Hazret-i Zulkifl ’in (a.s.) kabirleri nakledilmiştir. Nakil esnÂsında bu iki peygamberin -rivÂyete gore 3.200 yıllık- kabirleri acılmış, naaşları alınıp yakınlarda bulunan bir tepede yaptırılan yeni mezarlarına taşınmıştır. Nakl-i kubûr hÂdisesini gercekleştirenlerin canlı şÃ‚hitlikleriyle de sÂbit olduğu uzere, her iki peygamberin cesetlerinin de diriymiş gibi durmakta olduğu gorulmuştur.[2]
ŞEHİTLERİN CESEDİ CURUR MU? Toprağın bedenlerini curutmediği diğer bir grup da Allah icin şehît olan kimselerdir. Nitekim bugun dahî muhtelif yerlerde kabrinde sapasağlam duran şehid bedenlerine rastlanmaktadır.
Kur ’Ân-ı Kerîm ’de şoyle buyrulur:
“Allah yolunda oldurulen (şehid)leri sakın olu sanmayın. BilÂkis onlar diridirler; AllÂh ’ın, lûtuf ve kereminden kendilerine verdikleri ile sevincli bir hÂlde Rab ’leri yanında rızıklara mazhar olmaktadırlar. Arkalarından gelecek ve henuz kendilerine katılmamış olan (şehid kardeşlerine) de hicbir keder ve korku bulunmadığı mujdesinin sevincini duymaktadırlar.” (Âl-i İmrÂn, 169-170)
PEYGAMBERLERİN CESEDİ CURUR MU? Hic şuphesiz ki peygamberlerin diriliği, şehitlerdeki diriliğe kıyasla cok daha ustundur.
SALİH KULLARIN CESEDİ CURUR MU? Peygamberler ve şehitlerin dışında, gonlu Allah ve Resûlu ’nun aşk ve muhabbetiyle dolu, omru boyunca haram ve şupheli şeylerden kacınarak dÂim helÂl lokmayla beslenen ve takv uzere AllÂh ’a guzel bir kulluk sergileyen sÂlihlerin cesetlerinin de toprakta curumediği, hem naklî delillerle, hem de canlı şahitliklerle sabittir. Bunun asr-ı saÂdette yaşanmış birkac misÂli şoyledir:
Hazret-i Âişe ’nin odasının duvarı, Velid bin Abdulmelik zamanında Efendimiz ve arkadaşlarının kabirleri uzerine yıkılmıştı. Duvarı tekrar inşÃ‚ etmeye başladılar. O esnÂda bir ayak ortaya cıktı. Herkes dehşete duştu ve korktu. Onu Resûlullah Efendimiz ’in mubarek ayağı zannettiler. Bunu bilen birini de bulamadılar.
Urve bin Zubeyr oraya gelip:
“–Hayır, vallÂhi bu Resûlullah ’ın mubarek ayağı değildir, bu ancak Hazret-i Omer ’in ayağıdır.” dedi. (BuhÂrî, CenÂiz, 96)
CÂbir bin Abdullah şoyle nakleder:
“Uhud Harbi ’nden onceki gece, babam beni yanına cağırdı ve:
«–Nebî ’nin sahÂbîlerinden ilk şehît edilecek kişinin ben olacağımı sanıyorum. Resûlullah hÂric, benim icin geride bırakacağım en kıymetli kişi sensin. Borclarım var, onları ode! Kardeşlerine dÂim iyi davran!» dedi.
Sabahleyin babam ilk şehît duşen kişi oldu. Bir başka şehîd ile birlikte onu bir kabre defnettim. Sonra onu bir başkasıyla aynı kabirde bırakmayı icime sindiremedim.
Altı ay sonra onu kabirden cıkardım. Bir de ne goreyim; kulağının bir kısmı hÂric, butun vucudu kendisini kabre koyduğum gunku gibiydi. Onu yalnız başına bir mezara defnettim.” (BuhÂrî, CenÂiz, 78)
İşte sÂlih bir îmÂn ehlinin mustesn hÂli!..
Yine Uhud şehitlerinden Amr bin Cemûh ile Ab­dullah bin Amr aynı kabre konulmuşlardı. LÂkin kabirlerinin bulunduğu yer tam da sel sularının gectiği noktaya gelmekteydi. Bu sebeple kabir yerlerinin değiştirilmesi gerekiyordu. Kabirleri acıldı. Sanki daha dun vefÂt etmişler gibi cesetlerinin hic değişmemiş olduğu goruldu!
Hatt birisi şehit olmadan evvel yaralanınca, elini yarasının uzerine koy­muş ve oylece defnedilmişti. Elini yarasından alıp yanına uzattılar, ama eli yine aynı yerine geldi. Uhud Harbi ile kabirlerinin acılışı arasında tam kırk al­tı sene vardı. (Muvatta ’, CihÂd, 49)
Şehidlerin cesetleri yumuşacıktı ve kaldırıldıklarında, canlı insan gibi bedenleri eğilip bukuluyordu, yani kaskatı kesilmemişti. Bu esnÂda bir şehidin ayağına yanlışlıkla bir kurek dokunmuştu da, hemen oradan kan akmaya başlamıştı. (Abdu ’r-RazzÂk, Musannef, III, 547)
Hayatlarını CenÂb-ı Hakk ’ın rÂzı olduğu istikÂmette yaşamış bulunan sÂlih kulların cesetlerinin kabirlerinde curumediğine dÂir yakın tarihimizden bir misal de Adanalı, istikÂmet ehli, hÂfız bir muezzin efendidir. Allah dostlarından Mahmud SÂmi Ramazanoğlu g Adana ’da bu vasıfta vefÂt etmiş bir hÂfızın 30 sene sonra yol gecme zarureti sebebiyle nakil icin kabrinin acıldığını, ancak o kimsenin cesedinin hic bozulmamış olduğunu, ustelik kefeninin dahî pırıl pırıl durduğunu, bizzat muşÃ‚hede eden biri olarak nakletmişlerdir.
Bu hÂdise ayrıca, Kur ’Ân-ı Kerîm ile hemhÂl olan hakikî hÂfızların dunya ve Âhirette pek cok ilÂhî lûtuf ve ikramlara nÂil olacağının da bir işaretidir.
TURK HACININ ŞAHİT OLDUĞU HADİSE Yine Emin Sarac Hocaefendi, Medîne-i Munevvere eşrÂfından olan AbdulkÂdir Bekli ’den, oranın Mahkeme-i Şer ’iyye Sicilleri ’ne de gecen, ibret ve hikmet dolu bir hÂdiseyi şoyle nakleder:
Bir hac mevsimidir. Medîne ’de gÂyet guzel bir hat ile yazılmış bir Kur ’Ân-ı Kerîm, muzÂyedeye cıkarılır. Muhtelif memleketlerden gelen hacılar, onun nefis hattını hayranlıkla seyredip tekliflerini bildirirler. O esnÂda merakla Kur ’Ân-ı Kerîm ’e yaklaşan bir Turk hacı, mushafın hattını gorunce, hayretler icerisinde haykırır:
“–Bu, merhum babamın yazdığı Kur ’Ân-ı Kerîm!..”
Ardından:
“–Fakat biz, onu vasiyeti îcÂbı olarak kabrine koymuştuk!” der.
Sonra da bu muammÂyı cozmeye calışır. Meselenin ilgili kimselere intikÂli neticesinde şu mÂlûmat ortaya cıkar:
Medîne-i Munevvere ’deki Cennetu ’l-Bakî Kabristanı ’nda yer olmaması munÂsebetiyle bazı kabirlere aradan belli bir muddet gectikten sonra yeni cenÂzeler defnedilmektedir. Yine boyle bir vesîleyle eski kabirlerden biri acıldığında, orada taptaze bir cesede ve uzerinde de bu Kur ’Ân-ı Kerîm ’e rastlanır. Herkes hayrette kalır. Vazifeliler de bu pek mukemmel bir sûrette yazılmış olan Kur ’Ân-ı Kerîm nushasını kabirden alırlar. Yaptıkları istişÃ‚re neticesinde de onu muzÂyedeye cıkarıp elde edilecek meblağı ummet-i Muhammed ’in istifÂdesi icin beytulmÂle koymaya karar verirler.
Oğrendikleri karşısında gozleri yaşaran Turk hacı, bu ibretli hÂdisenin evveliyÂtını da kendisi tamamlar:
“Babam bir Osmanlı hattatıydı. Her sene bir Kur ’Ân-ı Kerîm nushası yazar ve gecimini oyle tedÂrik ederdi. Fakat bunun yanında, ayrıyeten buyuk bir îtin ile yazmakta olduğu bir mushaf vardı. O kadar guzeldi ki, bakmaya doyulmazdı. Babam onu hic acele etmeden, Âdeta butun mahÂretini ortaya koyarak, tÂrifsiz bir zevk ve iştiyÂk icinde yazardı. Sabırla gecen uzun bir zamanın ardından, nihÂyet ortaya muthiş bir şÃ‚heser cıktı. Buna muvaffak olan babam, buyuk bir şukur ve surur hissiyÂtı icinde bizleri topladı ve:
«–EvlÂtlarım! Ben bu Kur ’Ân-ı Kerîm ’i Âhirette bana şefaatci olsun diye yazdım. Size vasiyetim şudur ki; ben oldukten sonra onu guzel bir şekilde sararak goğsumun uzerine koyasınız!» dedi.
Bizler de vefÂt ettiği zaman onun bu vasiyetini yerine getirdik.
İşte beni şaşırttığı nisbette sevindiren asıl muammÂ, babamın bu Mushaf-ı Şerîf ile İstanbul ’da defnedilmiş olmasına rağmen, yıllar sonra kendisine mubÂrek topraklarda ve mubÂrek bir kabristanda rastlanmış olmasıdır!”
Dipnotlar:
[1] “Sizi topraktan yaratması, O ’nun (varlığının) delillerindendir…” (er-Rûm, 20)
[2] HÂdisenin tafsîlÂtı icin bkz. Altınoluk Dergisi, Temmuz 2014, sayı 341, sf. 48.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Ebediyet Yolculuğu, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan