İnsanların ateizm ve deizme kaymasının sebepleri nelerdir? Ateizm ve deizm fitneleri neyin yokluğundan doğuyor? Fikirleri nasıl bulandırıyor? İnsanları ateizm ve deizm fitnesine duşuren 3 sebep ve bu sebeplere karaşı almamız gereken onlemler...
Bugun bu sapma ve inhirafların temelinde uc sebep sayabiliriz:
BİRİNCİ SEBEP Dinden uzaklaşılması ve bunun acı neticesi olarak cÂhiliyye anlayışının yeniden insanı kuşatması ve hatt ilim ehlini de Âdet esir alması.
Ateizm ve deizme baktığımız zaman, bu bÂtıl duşuncelerin cÂhiliyye devrinde de olduğunu goruyoruz. Zira cÂhiliyye insanı da; Kur ’Ân ’ın, olum otesi ve Âhiret hakkında nÂ-
zil olan, hev ve heveslerine muhalif beyanlarından rahatsız oldu. Peygamber j Efendimiz ’den onu hoşlarına gidecek şekilde değiştirmesini istediler. Allah Rasûlu ’ne gelerek;
“–Bize icinde yeniden dirilme bahsinin gecmediği (...) bir Kur ’Ân getir veya ondaki yeniden dirilme (Âhiret, hesap) bahislerini değiştir!” dediler. (ZeccÂc, MaÂni ’l-Kur ’Ân ve İ‘rÂbuhû, III, 11)
“–Bize, icinde LÂt ve Uzz ’ya ibÂdeti terk etmemizin emredilmediği bir Kur ’Ân getir. Eğer Allah Sana boyle bir Kur ’Ân indirmiyorsa Sen boyle bir Kur ’Ân soyle veya AllÂh ’ından Sana geleni bu şekilde değiştir; azÂb Âyeti yerine rahmet Âyeti koy, haramın yerine helÂli, helÂlin yerine haramı koy!” dediler. (VÂhidî, s. 270; Alûsî, XI, 85)
Yani nefislerine zor geldiği icin, insanca yaşamayı reddettiler. Guclu olanın her zaman haklı olduğunu zanneden bu bedbahtlar, bir hak ve hukuk tevzîine yanaşmadılar.
Bu kimseler hakkında Rabbimiz şoyle buyurdu:
“Âyetlerimiz onlara acık acık okununca, (oldukten sonra) Bizimle karşılaşmayı ummayanlar;
«–Bundan başka bir Kur ’Ân getir veya bunu değiştir.» dediler.
De ki:
«–Onu kendiliğimden değiştiremem, ben ancak bana vahyolunana tÂbî olurum. Ben Rabbim ’e karşı gelirsem, buyuk gunun azÂbına uğramaktan korkarım.»” (Yûnus, 15)
İşte bugun de, deizmin insanımızı goturmek istediği nokta burasıdır. «CenÂb-ı Hak bu kÂinÂtı yaratmış ve -hÂşÃ‚- bir kenara cekilmiştir!» diyorlar. Oyle ki, hicbir şeye karışmamaktadır. Yani bir nevî hayvanÂtı yaratıp başıboş bıraktığı gibi, insanı da yaratıp guya başıboş bırakmıştır. LÂkin asla oyle değil!
Cunku hayvanÂtın yaratılışı bile bir gayeye mÂtuf. Hangisi yaratılış gayesi dışında ve başıboş? Hicbiri. MeselÂ;
Arı, bal yapıyor. Tavuk, yumurta yapıyor. İnek, sut uretiyor. At, yuk taşıyor. Karıncalar muntazam, birlikte ve mutenasip calışmanın en sistematik, en guzel ve mukemmel orneği. Daha niceleri.
EnvÂi ceşit kuşlar, ilÂhî sanatın hÂrikulÂdeliğini temÂşÃ‚ ettiriyor. Serceden file, sinekten balinaya bin bir ceşit mahlûkat, ilÂhî kudrete hayran bırakıyor. Hatt yılan ve akrep gibi hayvanat da irşÃ‚d edici ilÂhî bir vazife goruyor; insana azÂbın korkuncluğunu hatırlatıyor.
Âyette buyurulur:
“O; goklerde ve yerde ne varsa hepsini, kendi katından (bir lutfu olmak uzere) size ÂmÂde kılmıştır. Elbette bunda duşunen bir toplum icin ibretler vardır.” (el-CÂsiye, 13)
Bu hakikat, bir başka Âyet-i kerîmede de şoyle beyÂn ediliyor:
“Gormediniz mi Allah, goklerde ve yerde ne varsa hepsini size ÂmÂde kıldı / emrinize verdi ve size zÂhir ve bÂtın (dış ve ic; gorulen, gorulmeyen; bildiğiniz, bilmediğiniz) nimetlerini bol bol ihsÂn etti...” (LokmÂn, 20)
Âyetin devamı şoyle:
“...Yine de insanlar arasında, hicbir bilgisi, yol gostericisi ve aydınlatıcı bir kitabı olmadan Allah hakkında tartışıp duranlar vardır.” (LokmÂn, 20)
Duşunmek gerekmez mi ki, hayvanat bile bir gaye ile yaratıldığına ve buna bağlı bir gayret icinde yaşatıldığına gore, en guzel bir sûrette var edilen insan başıboş, gayesiz ve gayretsiz bir yaşayış icin mi halk edilmiştir?
Bunun cevabı Âyetlerde cok acık:
“Bizim sizi boş yere yarattığımızı ve tekrar Bizim huzûrumuza dondurulup hesap vermeyeceğinizi mi sandınız?” (el-Mu ’minûn, 115)
“Gaybın anahtarları AllÂh ’ın yanındadır; onları O ’ndan başkası bilmez. O, karada ve denizde ne varsa bilir; O ’nun ilmi dışında bir yaprak bile duşmez. O, yerin karanlıkları icindeki tek bir taneyi dahî bilir. Yaş ve kuru ne varsa hepsi apacık bir kitaptadır.” (el-En‘Âm, 59)
Yani en kucuğunden en buyuğune kadar yaratılmış her şey; birer ibret levhası, ilÂhî sanat hÂrikası...
HÂl boyleyken;
Eserden Muessir ’e, sanattan SanatkÂr ’a, sebeplerden Musebbib ’e varamamak, aklın cinneti değildir de nedir?
Zerreden kurreye, mikro Âlemden makro Âleme; aklı ve idrÂki en guzel şekilde irşÃ‚d eden sayısız yuce hakikatler ve ilÂhî manzaralar karşısında alık, duygusuz ve nÂdan bir şekilde kalmak, aklın cinneti ve iflÂsı değildir de nedir?
İlÂhî vahiy ve yuce duygulardan uzaklaşarak robotlaşan beyinler, insanlık huviyet ve haysiyetine iptal damgası vurmuş olmuyorlar mı?
Enfuste ve ÂfÂkta, hem ozlerde hem ufuklarda, butun cihanlarda kesintisiz temÂşÃ‚ edilen şu hÂrikulÂde, mukemmel nizÂmı; sebepsiz, gayesiz, gayretsiz ve rastgele sayan kişi, aklına mağrur olup gonlunu vîrÂneye cevirmiş bir zavallı değil midir?
Akl-ı selîm ile duşunsek her bir şeyde ilÂhî tefekkure bin bir yol var. Hangi gerceğin hangi noktasına, doğru şekilde dikkat etsek, muhteşem bir hakikatin tefekkur Âlemidir bizim icin. Sonsuz misalden bir tanesine bakalım:
1915 ’te dunya nufusu 1,5 milyardı. Şimdi ise 7 milyar. Dunya nufusu kac kat artmış olmasına rağmen yeryuzu onların rızkını uretemez vaziyete duşmedi. İnsan sayısı arttıkca, ilÂhî sofralar da arttı. Dunyada gafil insanların duyarsızlıkları ve somurgeleri yuzunden aclık cekenlerin bulunması ise; başka bir gerceğin, yani merhametsizliğin acı tablosudur. Yoksa insanlar duyarlı olup somurmediği takdirde, yeryuzunde aclık diye bir şey mevzubahis olmaz. Hele israf ve luks kalksa, yeter de artar bile. Yani dunya, insan nufusu ne kadar artsa da ilÂhî rızık programına tÂbî olarak herkese yetecek capta bir ilÂhî denge sergilemektedir. Bu gerceğe kor bir şekilde endişeler, gaflet ve cehÂletten başka bir şey değildir.
Cunku bu gaflet ve cehÂlet, bundan 15 asır once de, yani belki insanların sayısı 1 milyar bile değilken; «Bu kadar cok insan sayısını bu dunya besleyemez, fazlalık teşkil edenleri oldurmeli, yeni doğan cocukları katletmeli!» gibi dengesiz aldanışlar ve ahmaklıklara sebebiyet veriyordu.
Fakat işin gerceği ise, butun şartlarda insanlığa lÂzım olan maddî ve mÂnevî rızıkları takdir eden sonsuz ve yegÂne Kudret, bu dunyada yaşayan nufus ne kadar olursa olsun, dÂim o kadar sofrayı mutlaka lutfettiğini tarihten beri her zaman tecellî ettirdi, her zaman gosterdi.
Sadece bu hakikat bile, gorebilenler icin, ilÂhî kudretin ne muhteşem bir tezÂhurudur!
Butun cağlar şahit ki;
İnsan emekleye emekleye ilimlere ulaşıyor. Her devirde insana verilen eski ve yeni butun bilgiler, aslında dÂim ilÂhî azamet ve kudreti duşundurmek icin CenÂb-ı Hakk ’ın bizlere rahmeti, ihsÂnı ve ikrÂmı.
Bunu idrÂk edip de;
Bu kÂinat kitabının, hikmet ve hakikat yuklu satırlarını hakkıyla okuyan, anlayan ve tefekkur ufkunda derinleşenlere ne mutlu!
İKİNCİ SEBEP İnsanları deizme surukleyen ikinci sebep, bugunku Hıristiyanlığın icinde bulunduğu perişan vaziyettir.
Tarihte, mÂlûm:
Pavlos ve Yahova Şahitleri tarafından Hıristiyanlığın ici boşaltıldı.
Dînin akāid kısmı, konsillerdeki insanlar tarafından tayin edildi. Namazı Âyine, sunneti vaftize, orucu perhize cevirerek ibÂdet hayatı kaldırıldı.
Kilise ’ye para mukabilinde gunah cıkarma salÂhiyeti verildi. Oysa bir insan, nasıl kendisi gibi bir insanın gunahını silebilir? «Sezar ’ın hakkı Sezar ’a!» denilerek dînin, dunya hayatı hakkındaki kāideleri silindi. Din mÂbede mahpus hÂle getirildi. HÂlbuki devlet reisi, muÂmelÂt ve ukûbat husûsunda da tek yetkiyi nasıl kendinde gorebilir? Bağnaz Hıristiyanlık, ilmî hakikatlere karşı taassup gosterdi. İlim adamlarını Engizisyon ’da baskı altına aldı. Galileo ’nun mahkemedeki hÂli meşhurdur. Bu Hıristiyanlık taassubuna karşı bir infiÂl olarak bilim ile inancın birbirine zıtlığına dair fikirler ortaya cıktı ve;
“Eğer bilimden yana isen, inanctan uzaklaşmalısın!” gibi telkinler ilkā edildi.
LÂkin;
Bozuk bir dîne karşı bu infiÂl ne kadar haklı ise, doğru inanca karşı kullanılması hÂlinde o kadar haksız bir fikirdir. Cunku insan, gercek bir bilgiye sahip oldukca hurÂfelerden uzaklaşırken; hak olan dîne daha saygılı ve yakın hÂle gelir.
Yani;
Dînin bÂtıl olanına karşı cıkmak yerine hak olanına da karşı cıkmak; tıpkı insanın gıdÂda zehirli ve zararlı olanları bertaraf etmek yerine baştan sona şif ve derman bile olsa hic gıd almamayı tercih etmek gibidir ki, bu durum, intihardan başka bir şey değildir. Cunku maddî rızık, bedenin hayat şartı olduğu gibi hak din de mutlaka elzem bir mÂnevî rızık olarak ruhların hayat şartıdır. Dolayısıyla zehirli ve zararlı olanı bertaraf etmek yerine; «Ben bu ihtiyacın kendisinden de vazgececeğim!» demek, hakikaten ahmakca bir intihardır.
Fakat meselenin boyle olduğunu boyalı perdeler arkasında saklayıp da bir kişinin sırf bilimle uğraştığı icin inanctan ve dinden uzak kalmasının gerektiğini suslu puslu tabaklarda akıllara servis eden sahtekÂr ve sinsi bir felsefe, ne yazık ki okumuş kesimlerden de nicelerini avlamış ve o gafilleri dinsizleştirmiştir.
HÂlbuki bir mutefekkirin dediği gibi:
“İlimle din birbirinden ayrıldığı takdirde; (ilimsiz) din, insanları geri kafalılığa, (dinsiz) ilim ise, ateizme surukler.”
Muharref Hıristiyanlık, tarihte işte bu yanlışı yaptığı icin bozuldu. Başlangıcta insanların nefislerine hoş ve tatlı gelen bir yapıya donuştuğunden dolayı bu tehlikeli bozulma, kimseyi rahatsız etmedi. LÂkin bu noktada yuce Allah, İslÂm ’ı gonderdi ve oncesindeki butun dinleri ve muharref Hıristiyanlığı da iptal etti.
Bu şekilde Allah katında iptal damgası yiyen Hıristiyanlık, bugun kupkuru bir rozetten başka bir şey değil. Muntesiplerine hicbir mÂneviyat ve vicdan huzuru veremeyen bir rozet...
Aslında;
Kendileri de bu zavallı durumun farkında. Fakat bundan kurtulmak yerine son hak din olan İslÂm ’ı da kendilerindeki bu cirkin vaziyete cekerek vicdÂnen rahatlamak derdindeler. Bir de hic utanıp arlanmadan bunu muslumanlara yani bizlere tavsiye ediyorlar. Tıpkı kotu bir hastalığa yakalanan kimsenin ondan kurtulmak yerine sapasağlam doktora; «Sen de bendeki mikroptan alıp benim gibi hasta ol! Beni bu kotu hastalıkta yalnız bırakma! Beraber olelim!» dercesine. Tamamen işte boyle Ârızalı bir mantıkla, mevcut papa, Papa Francesco bir mulÂkatında şoyle diyor:
“Tıpkı bizim mukaddes metinlere yaptığımız gibi; muslumanların da Kur ’Ân uzerinde eleştirili bir şekilde calışmaları, onlar hakkında iyi olur. Tarihî ve tenkidî yorum yontemi, onların gelişmelerine yardımcı olacaktır.”
HÂlbuki;
Gelişme dedikleri şey, kendi bozuk dinlerindeki sacmalıklar karşısında insanların ateizme ve deizme kaymasıdır. Sonra da bu mikrobu, kendilerini haklı cıkarabilmek icin İslÂm ’a da şırınga etmeye kalkmalarıdır.
HÂlbuki;
Gercek gelişme, bÂtıldan ve mikroptan vazgecip hakka ve şifÂya rÂm olmaktır.
Onlar gormeliler ki;
Kendilerindeki yığınla tenÂkuz, tezat ve caprazlıklar, yine kendi insanlarını ateizme ve deizme itti.
İlk itiraz 16 ’ncı asırda Martin Luther ’den geldi. O da kendi aklınca bir din oluşturdu. Hıristiyanlık, Katoliklik ve Ortodoksluktan sonra Protestanlık mezhebiyle de dağıldı ve ustelik her birinin icinde de sayısız kucuk fırkalara bolundu. Bircok tezatlı dînî anlayışlar meydana geldi. Ardından hak olandan ve hakikatten iyice mahrum kalan kitleler, bÂtıl ile tatmin olamayıp o bozuk dinden uzaklaştılar.
Hıristiyanlık başta olmak uzere, butun bÂtıl ve muharref dinlerin insanlığa yaşattığı sıkıntılar; maalesef, art niyetli felsefî akımlar tarafından kasten hak dîne fatura edilmeye kalkışıldı. Hak din ve inanc gozden duşurulmeye calışıldı. Boylece; ateizm ve deizme rahat yeşerebilmeleri icin daha kolay ve elverişli bir zemin teşkil edilmeye uğraşıldı.
Oysa asıl sebep, sadece muharref Hıristiyanlıktı.
İslÂm ise, dÂim bu tahriplerin dışında kaldı. Cunku İslÂm, CenÂb-ı Hakk ’ın muhafazası altında ve ancak O ’nun belirlediği sırÂt-ı mustakîm uzere hak olan tek din olarak devam etti. KıyÂmete kadar da oyle devam edecektir.
Dolayısıyla;
Îman bahsinde ilmî tenÂkuzların ve inanc boşluklarının dîn nÂmına gercek muhatabı, hicbir zaman İslÂm değil, ancak ve sadece muharref dinlerdir.
UCUNCU SEBEP Gafil insanların deizme kaymasının ucuncu sebebi, materyalist felsefe olmuştur. Bir başka ifadeyle makinenin terakkîsi...
Hikmetli bir imtihan îcÂbı; Avrupa ’nın Hıristiyanlıktan uzaklaştığı devir; musbet ilimler, sanayi ve benzeri sahalarda ilerlediği bir devre tesaduf etti. Zaten insanlık; tarih boyunca, maddî gucle sarhoş olmuş ve şımarmıştır. Âd, Semûd, Nemrut ve Firavun bunun meşhur misalleridir.
O devirlerin munkirleri; peygamberlerin getirdiği her şeyden, bilhassa da hak-hukuk kāidelerinden cok rahatsız oldular. Cunku hem; «Benim dînim benim arzularımdır!» kabîlinden aygırca bir nefsÂniyet icinde yaşamak, hem de en ağır gunahları ve sucları da işleseler yine de her turlu hesaptan muaf olmak istiyorlardı. Oleceklerini ve tekrar dirilecek olduklarını gormek istemiyorlardı. Mutlak gerceği ve kacınılmaz Âkıbeti ise, duşunmek bile istemiyorlardı. İnkÂr guya, tek kurtuluştu onlar icin. Ustelik Hazret-i Âdem ’den beri hicbir munkir, kurtulamadığı hÂlde... Onların tek tesellîleri, bu ağır aldanışı ecel Ânına kadar fark edememekten ibaret kaldı.
İşte o buyuk ve acı aldanışların hem tuzağı hem de maskesi olarak her devirde olduğu gibi son asırda da ceşitli fikirler ve zehirli ideolojiler uyduruldu. Hepsinin ozeti;
Materyalizm, maddeperestlik... MÂnÂyı, rûhu ve hikmeti inkÂr...
Bunlar;
Gerek siyÂsî gerekse iktisÂdî pek cok kılığa girdi. Fakat ozu itibarıyla hepsi munkir...
MeselÂ;
Komunizm ve sosyalizm şeklindeki tezÂhuru, dîni zaten afyon olarak gordu, tamamen dışladı. Eşitlik adına yola cıkıp, partili bir azınlığa hizmet etti. Yuksek sesle haykırdıkları halkı ezdirmeme sloganlarının ardında; bunun tam aksine, kendi halkını vahşîce ezdi, sadece somurdu ve gaddarca zulmetti.
Kapitalizm ve liberalizm ise, trostler ve karteller ile ezdi. Tespitlere gore, sadece 50 kadar zengin, butun dunya nufusunun % 50 ’sinin sahip olduğuna musÂvî bir servete sahip. Necip Fazıl ’ın ifadesiyle;
Bu taksimi kurt yapmaz, kuzulara şÃ‚h olsa!.. Kapitalizm dedi ki:
“Mulk fertlerindir.” Yani şoyle diyordu:
“Serveti kim ele gecirirse, kim daha fazla kazanmak icin ne yapmak istiyorsa; «Bırakınız yapsın, bırakınız gecsin!» Toplumda maddî adÂlet ve merhamet icin bir tedbir almaya gerek yok!”
“–Peki fukar ne olacak?” denildiğinde şu yalanları soylediler:
“–Hurriyetle gelen zenginlik kendiliğinden herkese donecek. Fiyatlar ucuzlayacak. İş olacak, bolluk olacak...”
Heyhat;
Birilerinin insanların hem enerjilerini hem de umutlarını somurebilmek ve bunu da onlara kabullendirerek yapabilmek icin uydurdukları maskeli bir masal bu. Hicbir zaman gercekleşmeyen bir masal.
Nitekim;
Kapitalizm ve liberalizm, halkın sırtından dÂim trost ve kartelleri palazlandırdı. Fakir daha fakir duştu. Niceleri fÂizin pencesinde koleler hÂline geldi.
Komunizm ise;
“Mulk, toplumundur!” dedi.
Eşitlik prensibiyle; butun vatandaşlar, devletin işcileri olacak, devlet serveti herkese eşit boluşturecekti. Tabiî bu da, insanların hem enerjilerini hem de umutlarını somurebilmek ve bunu da onlara kabullendirerek yapabilmek icin uydurdukları bir başka masaldı. Yine hicbir zaman gercekleşmeyen bir masal.
Nitekim;
Kapitalizmdeki trostlerin yerini burada partililer aldı. Halk kole gibi calıştırıldı, partililere bircok imtiyazlar tanındı ve onlar zengin edildi. Zaten komunizm bu haksızlıkları neticesinde coktu gitti.
Her zaman ve sadece;
İslÂm, bu iki hÂlin zıddı olarak insanın problemini cozdu ve toplumlara huzur tevzî etti.
Cunku İslÂm;
“Mulk, aslında ne fertlerin ne toplumundur. Mulk AllÂh ’ındır. Kullar da gecici birer emÂnetci...” dedi.
Bu gercekten hareketle;
İslÂm, ozel mulkiyeti kabul etti. Fakat fakiri, zengine; zayıfı da kuvvetliye zimmetledi.
Varlıklı olanların; bir ibÂdet vecdiyle yoksullara zekÂt, sadaka ve infak vermesini sağladı. Bu şekilde yaşanan bir din kardeşliği, butun bir toplumu şefkat ve muhabbet ağlarıyla ordu. Mu ’minler; Âhiret inancı sayesinde, fÂnî dunya malını dÂim hayır, hasenÂt, vakıf gibi hizmetlere sarf ettiler. Guzel ahlÂk sebebiyle, fukarÂya merhamet ve şefkat duydular. Paylaştılar.
LÂkin;
İnsanları somuren ideolojiler ise, bir yandan onları maddeten perişan ederken bir yandan da onlara gaflet aşıladı ve onları kotuluklerle de işgal etti.
Boylece insanlık; enÂniyetten, maddeden ve menfaatten başka bir şey gormez oldu. Vicdanlar, merhamet ve şefkat fukarÂlığından kurudu.
Kapitalizmin; «Bırakınız yapsınlar, bırakınız gecsinler!» prensibi, kazanmak icin hicbir hukukî mueyyide koymuyor. Maksada ulaşmak icin her yolu mubah sayıyor.
Bugun Suriye, Myanmar ve Yemen ’deki cinayetler; deizmin savunduğu hak tanımazlık ve adÂletsizliğin hazin bir neticesi...
Fukar ve mazlumlar boyle ezilirken; kalburustu kesime ise, acımasız bir hodgÂmlık aşılandı. Kitleler; televizyon, internet, eğlence, cismÂnî keyiflerin zebûnu hÂline getirildi.
Ne dînî bir hukum, ne vicdÂnî bir mueyyide!.. Hicbir uhrevî endişe yok!.. Vicdanlara hitÂb edecek hicbir ruh ve mÂneviyat yok!..
Boylesi bir demir ve makine terakkîsi, insanı hodgÂmlaştırdı. Ten plÂnında, Ânı yaşamak arzusu, gonuldeki Âhiret duşuncesini bertaraf etti.
Global kultur istîlÂsı, bu vahşîliği dunyanın her yerine yaydı. Boylece hicbir ahlÂk, hak-hukuk ve din kāidesi olmaksızın, keyfince nefsÂnî bir hayat yaşamak isteyen bir insan tipi oluşturdular. NefsÂnî hayatın girdabına yakalanan bu insan da, Hak din olan İslÂm ’ın kāidelerini istemiyor.
HÂlbuki bu kāideler; insanca yaşamak, merhamet, hak, hukuk ve adÂlet, tevÂzu ve benzeri fazîletleri tÂlim ediyor fakat nefsinin zebûnu olanlar, bunları istemiyor.
Boylece saydığımız bu uc sebep neticesinde birtakım insanlar ateizme ve deizme suruklendi.
Ateizm ’i, kabul edilemeyecek kadar, korkunc ve mantıksız bulanlar; sadece yaratıcıyı kabul ederek; «Bu korkunc hÂlden kurtulabilir miyim?» diyerek tabiri cÂizse bir hile yapıyor, deizm diyorlar. Bilhassa, kok itibarıyla dindar ailelerin evlÂtlarında bu inhirÂfın gorulmeye başlandığı yonunde bize muracaatlar olmakta.
HÂlbuki ikisi arasında bir fark yok ki! İkisi de aklın cinneti!..
Eğer deizme duşenler;
“Dinden uzak durayım, haramları işleyeyim, rahat nefsÂnî bir hayat yaşayayım ama, kÂfir olmayayım. Yolum ateizm olmasın, kufre duşmeyeyim.” diye boyle bir yola sapıyorlarsa; bilmeliler ki;
Deizmin ateizmden bir farkı yok!..
Araştırsınlar, deistlerin dinlere karşı ithamlarını okusunlar: Ateistlerinkinden hicbir farkı yok.
Bir damlası dahî insanı olduren bir şişe zehire, birazcık su katılmakla, oldurucu olmaktan cıkar mı?
Ne fark eder? O da inkÂr, bu da inkÂr!..
Nasıl munafıklık, daha beter bir kÂfirlik ise, deizm de beter bir ateizmdir!
Kaynak: Osman Nûri Topbaş, Yuzakı Yayıncılık, Aklın Cinneti DEİZM
İslam ve İhsan
ATEİZM VE DEİZMİN FİTNELERİ