Kalplerimizi birleştirseydik belki istediklerimizi elde edebilirdik.Daha cok sevebilirdik sevilebilirdik. İcimizdekiler, icimizde kaldi.Disariya vurabilseydik belki anlaşılabilirdik, anlaşabilirdik. Birbirimize hissettiklerimiz insanların bize hissettiklerinden o kadar fazlaydı ki...Ah, bir duşunebilseydik.Eminim o zaman birbirimize bağırmak zorunda kalmazdık.
Bir insani sevebilmek o kadar kolay ki..Onu anlayabilmek.Yalnızca iyi taraflarını gorur ve diğer taraflarını boş verirsin.Ama bir o kadar da kolay bir insandan nefret etmek.Sevebildiğin kadar cok seversin sonra sevecek bir yonu kalmadığını gorursun.
Biz de birbirimizi ilk once sevebileceğimiz kadar cok sevdik.Birbirimize kucak dolusu sevgi sunduk.Ama yalın bir sevgi.Anlayıştan, duşunceden, mantıktan uzak bir sevgi.
Duşunmeden sevdik biz birbirimiz.Ne dun onemliydi bizim icin ne de yarin.Sadece bugunu yaşadık.Neler yapmadık ki ? Bazen ben bir cocuk oldum bazen de sen.Bazen ben cocuklar gibi ağladım bazen de sen.Ama ağlarken bile sessizdik.Aramızdaki sukuneti hic bir şeyin bozmasına izin vermedik.Neden ? Neden konuşmadın benimle ? Neden ben seninle...?
Birbirimize soyleyeceğimiz o kadar cok şey varmış ki, simdi anlıyorum.
Son karşılaşmamızda bile sessizdik.Birbirimize istediğimiz kadar bağıramadık bile.Tıpkı istediğimiz kadar yaşayamayacağımız gibi.Aslında ne kadar da masumdun olumu kucaklamaya hazırlanırken.”Severek oluyorum, seni severek..” demiştin.Ama ben bir şey soylememiştim.Simdi soyluyorum : “Sen severek ve sevilerek oldun.”
Elimde olsaydı seni kurtarırdım ama yapabileceğim hicbir şey yoktu.Seni unutmayacağım..