103. yıldonumunde Canakkale ’de destan yazan dedelerimizin kahraman torunları, 18 Mart 1915 ’teki ruhla bugun Suriye ve Kuzey Irak hudutları icinde bir destan yazıyorlar. Sınır otesinde şehitlerimiz, gazilerimiz var. Suriye operasyonlarını “fetih” cercevesinde nasıl anlamalıyız? Gercek “fetih” nedir? İslÂm ’da cihÂdın gercek mÂhiyeti nedir?İslÂm ’da cihaddan gaye; hamÂsî duygular ve kuru bir cihangirlik sevdasıyla toprağı kanla sulamak değil, gonullerin fethidir.
İslÂmî mÂnÂda cihad, adam oldurmek değil, bir zulmu ortadan kaldırmaktır. Haksızlığı bertaraf etmektir. İnsanları hidÂyete getirmektir. Gonulleri ihy etmektir. Bizim anladığımız mÂnÂda cihad budur. Oburu vahşettir, adam oldurmektir, cinÂyettir.
Asr-ı saÂdete baktığımız zaman; Bedir, Uhud, Hendek ve diğer gazvelerin hepsinde muşrikler saldırıyorlar İslÂm ’a, tıpkı bugun olduğu gibi…
Bazı kendini bilmezler, İslÂm ’ın adını kullanarak zaman zaman birtakım yanlış hareketler yapabiliyor ve bunu İslÂm ’a mÂl edebiliyorlar. HÂlbuki bu, Muslumanlığın asl kabul edemeyeceği bir hÂdisedir.
Zira İslÂm, merhamet dînidir. İslÂm, savaşta bile hak-hukuk gozetir, merhamet tevzî eder. Savaş da ancak zarûrî durumlarda yapılır.
OSMANLI ’NIN GETİRDİĞİ ADALET Nitekim tarih boyunca muslumanlar, her gittikleri yerde adÂlet tevzî ettiler. Mesel Lehistan ’da;
“Osmanlı atları Vistul Nehri ’nden su icmedikce, bu ulkenin hurriyet ve istiklÂle kavuşamayacağı” sozu, bir darb-ı mesel hÂline gelmiştir. O bolge ancak muslumanların himÂyesinde iken hak, hukuk, adÂlet ve huzur bulabilmiştir.
Alman reformist Martin Luther:
“YÂ Rabbi! Buyuk Turkler ’i bir an once başımıza getir de, Senʼin ilÂhî adÂletinden onlar sayesinde nasiplenelim!..” demiştir.
Ayrıca Martin Luther, halkını acımasızca somuren kendi idÂrecilerini de şu sozlerle îkaz etmiştir:
“Sizin gibi gozu doymaz prenslerin, toprak ağalarının ve burjuvaların idaresinde yaşamaktansa, Osmanlılar ’ın idaresini tercih ederiz. Cunku onlar, fakirlere sizden daha şefkatlidir.”
1789 Fransız İhtilÂli ’nin fikrî temellerini hazırlayanlardan biri olan filozof La Fayette, butun hukuk sistemlerini araştırıp İslÂm hukukunun ihtişÃ‚mını gorunce, Peygamber Efendimiz ’i kastederek şoyle demiştir:
“Ey şanlı ve buyuk insan! Sen ne kadar takdir edilsen azdır! Zira Sen, adÂletin ta kendisini bulmuşsun. (Bugune kadar hic kimse, Sen ’in tevzî ettiğin adÂlet seviyesine ulaşamadı!)” (KÂmil MİRAS, Tecrid-i Sarih Tercemesi, IX, 289)
Fatih ’in îmanlı ordusu, İstanbul ’u fethedince fakir hristiyanlara sadaka olarak ev verdiler.
Kaptan-ı Dery Barbaros Hayrettin Paşa, İspanya ’da zulum goren yahudîleri oradan gemilerle İstanbul ’a taşıdı. İstanbul halkı da; “Bunlar mazlum insanlardır…” diyerek merhametle alÂkadar oldular.
İşte bu, bir muslumanın vicdan ufkudur. İslÂm Âleminin mÂşerî vicdanıdır bu…
Onun icin bizim anladığımız mÂnÂda cihad budur. Biz başka mÂnÂda anlayamayız cihÂdı.
CİHAD NEDİR? Diğer taraftan, dînin yaşanacağı bir vatanın mudÂfaası, namusun korunması, mukaddesÂtın muhafazası, zulum ve fitnenin bertarafı icin gerektiğinde candan ve maldan fedakÂrlıkta bulunmak da cihaddır. Fakat savaş hÂli olmasa da cihad rûhu devam eder.
Dolayısıyla “cihÂd”ı yalnızca “silÂhlı mucÂdele” olarak takdim etmek, bu mefhumun muhtevÂsını daraltmaktır. Bu ise, İslÂm ’ı bir “savaş dîni” olarak gosterip insanlığı ondan uzaklaştırmak isteyenlerin arzusudur.
“Cihad”, AllÂh ’ın verdiği her turlu imkÂnı O ’nun rızÂsı yolunda sarf ederek İslÂm ’ı gonullerde yuceltmenin adıdır.
Cihad, AllÂh ’ın dînini yaşamak ve yaşatmaya mÂtuf butun ferdî ve ictimÂî hizmetleri ihtiv eder. Bu mÂnÂda;
KÂmil insan yetiştirmek de cihaddır. Kur ’Ân talebeleri yetiştirmek de cihaddır. İslÂmî hizmetlere emek vermek, maddî-mÂnevî yardımcı olmak da cihaddır. İslÂmî neşriyÂtı gercekleştirmek, destek olmak da cihaddır. Yeryuzunde CenÂb-ı Hakk ’ın şahidi olabilecek, yani İslÂm ’ı yaşayışıyla temsil edebilecek vasıfta insan yetiştirmek de cihaddır. BUYUK CİHAD Mesel “tebliğ” hizmeti, “buyuk bir cihad”dır. Nitekim CenÂb-ı Hak şoyle buyurur:
“KÂfirlere asl boyun eğme! Ve bu (Kur ’Ân) ile onlara karşı butun gucunle buyuk bir cihÂd et!” (el-FurkÂn, 52)
Âyet-i kerîmedeki bu “buyuk cihad” emri, henuz mu ’minlerin muşriklerle mucadele edebilecek maddî guclerinin bulunmadığı Mekke doneminde gelmişti. Bu emr-i ilÂhî, cihÂdın en muhim mÂnÂlarından birini ortaya koyuyor ki, o da, Kur ’Ân ’ın yaşanarak tebliğ edilmesidir.
Nitekim Habeşistan, Endonezya gibi diyarlarda muharebe olmadan İslÂm yayılmıştır.
Bununla birlikte, gerektiğinde serhat ordusunun hak bir gÂye uğruna silahlı mucadele vermesi de elbette “cihad”dır. Suriye harekÂtları da bunun bir misÂlidir.
MÂlum olduğu uzere, Peygamber ocağı olan ordumuz, sînesi îman dolu Mehmetciğimiz, aylar suren bir vatan mudÂfaasında bulundu. Canını fed etmek pahasına fedakÂrca gayret etti. Şehidlerimiz, gazilerimiz oldu. Şehidlere Allah ’tan rahmet, gazilere acil şifÂ, yakınlarına da sabr-ı cemil niyaz ediyoruz.
Tarihe baktığımız zaman goruyoruz ki, eğer bir savaşta hakikî şehidler veriliyorsa, canlar Allah yoluna adanıyorsa, ardından zaferler geliyor. Yok eğer ruhsuz kalıplar -af edersiniz- molozlar oluyorsa, ardından yıkımlar, hezimetler geliyor, vatan toprakları vîrÂnelere donuyor.
Bugun Allah icin can veren şehidlerimizden guzel vasiyetler duyuyoruz. Bir şehidimiz, ağabeyine bıraktığı vasiyetinde diyor ki:
“Ağabey, olur da şehidlik nasip olursa, devletimizin vereceği tazminatla anne-babamı hacca gonder ve babamın borclarını odeyip sen de evlen.” diyor.
Kez cepheye giderken;
“‒Ailene bir şey soylemek ister misin?” diyenlere;
“‒Beni beklemesinler!” deyip şehidliğe Âdeta kanatlanarak koşan yiğitler, -inşÃ‚allah- buyuk zaferlerin ayak sesleridir.
Bu ifadeler;
İstanbul surlarına tırmanırken, “Bugun şehid olma sırası bize geldi.” diyen FÂtih ’in şanlı askerlerindeki rûhun bugune yansımasıdır.
Din icin, vatan icin, millet icin canından gecen gercek şehidlerin şehÂdetnÂmesidir.
Bu ruh, Bedir ’den Canakkale ’ye devam eden îman heyecanının gunumuzdeki bir tezÂhurudur…
O şanlı ecdÂdın torunları da bugun aynı destanı tekrar yazıyorlar.
Boyle îmanlı şehidlerimiz, gazilerimiz Fahr-i KÂinÂt Efendimiz ’in Hamd Sancağı altında muhabbetle bağrına basacağı yiğit ummetleri olacaktır. Mehmed Âkif ’in hayran hayran dile getirdiği gibi:
Ey şehîd oğlu şehîd, isteme benden makber,
Sana Âğûşunu acmış, duruyor Peygamber...
Hamd olsun ki;
SemÂmızda ezan sesleri hic dinmesin diye, İslÂm ’ın hilÂlini taşıyan sancağımız inmesin diye, MÂbedimizin goğsune nÂmahrem eli değmesin diye, Dînimizi/îmÂnımızı yaşayıp yaşatacağımız vatanımıza duşman ayağı basmasın diye, İslÂm ’ın tek ve en buyuk karakolu olan Turkiyemiz ’in bekāsı icin, canlarıyla bedel odeyen îmanlı Mehmetciklerimiz var, yiğit evlÂtlarımız var. Nasıl ki Bedir ’de Muslumanlar zÂhiren zayıf, gucsuz ve sayıca azdı. Fakat CenÂb-ı Hak o îmanlı orduyu melekleriyle, gorunmez ordularıyla te ’yid eyledi. Canakkale de bunun bir benzeriydi.
CANAKKALE GECİLMEZ Canakkale ’de duşman cemberi icinde kalan Binbaşı Lutfi Bey;
“Yetiş y Muhammed! Kitabın elden gidiyor.” diye haykırıyordu.
Mehmetciğin îmÂnı, ihlÂsı, fedakÂrlığı; Haclı ordularına karşı verilen o buyuk harbin seyrini değiştirdi, olmaz denilen şeyler mumkun oldu.
O yiğitler sayesinde tarihe; “Canakkale gecilmez!” yazıldı. Cunku goğsu îman dolu o yiğitlere Allah yardım etti, zafer ihsÂn eyledi.
Canakkale Harbi ’ndeki İngiliz kumandanı, tarihci Hamilton:
“Bizi Turkler ’in maddî gucu değil, mÂnevî gucu mağlûb etmiştir. Cunku onların atacak barutu bile kalmamıştı. Fakat biz, gokten inen gucleri muşÃ‚hede ettik!..” demişti. Yani o harpte metafizik, fiziği bertaraf etti. İmkÂnsızlıklar icinde bile “îmÂnın en buyuk imkÂn” olduğu tescil edildi.
Winston Churchill, ulkesinde Canakkale mağlûbiyetinden dolayı sorgulanınca;
“–Anlamıyor musunuz, biz Canakkale ’de Turklerle değil, Allah ile harp ettik!.. Tabiî ki yenilecektik!..” diyerek bu ilÂhî yardımı itiraf etmek mecburiyetinde kalmıştı.
İstiklÂl Harbi ’nde de aynı bugunku gibi sarılmıştı her taraf. Ateş cemberi icinde kalan milletimizin zÂhiren bir gucu de yoktu. Fakat CenÂb-ı Hakk ’ın yardımı geldi.
Kıbrıs HarekÂtı ’nda da benzeri manzaralar yaşandı.
15 Temmuz, o mÂşerî vicdanın şahlanışı, o gÂlibiyet, akılla idrÂk edilebilecek bir gÂlibiyet değildi. CenÂb-ı Hak yardım etti, nusret etti. Belki gormedik ama, meleklerini gonderdi sanki. Neredeyse memleket elden gidiyordu, vatan parcalanıyordu. İmdÂd-ı ilÂhî yetişti.
Bugun de baktığımız zaman; devlere karşı bir mucÂdele var. AllÂhu a‘lem, burada da bizim goremediğimiz guclerle, aslan yurekli yiğitlerimiz/Mehmetciğimizin îmÂnıyla -elhamdu lillÂh- CenÂb-ı Hak zafer ihsan ediyor.
Bir mu ’min asl bedbin (karamsar) olamaz, dÂim nikbin (umitvar) olur. Bu işlerin arkası zaferdir -inşÃ‚allah-. Bunda şek-şuphe yok!..
Bizim de cephe ardındakiler olarak vazifemiz, cephedekiler icin du etmektir.
SAVAŞ NASIL KAZANILIR? Şunu unutmayalım ki bir harp, hem “gaz ordusu”nun hem de “du ordusu”nun ihlÂslı gayretiyle kazanılır. Biri maddî cephe, diğeri mÂnevî cephe. İkisi de son derece luzumlu.
Cunku cephedeki yiğitler, sırtını ağzı duÂlı bir millete yasladıkca, asl devrilmez. Moral kuvveti, duşmanınkinden kat kat ustun olur. Savaşlarda zafere tesir eden en buyuk kuvvet de budur; mÂnevî dirÂyet. Cunku moral ve mÂn itibÂrıyla asla devrilmeyen ruhları, en donanımlı ordularla dahî devirmek imkÂnsızdır.
Onun icin milletce, bu vatanın şanlı evlÂtlarına hepimiz cokca duÂlar edeceğiz. Yiğitlerimizi vatanî vazifelerine duÂlarla gondereceğiz. Bilhassa seherlerde, İslÂm ’ın ve muslumanların zaferi icin niyazlarda bulunacağız.
TALUT ’UN DUASI Bilhassa DÂvud -aleyhisselÂm- ’ın devrinde az sayıdaki TÂlût ordusundaki îmanlı askerlerin, cok sayıdaki CÂlut ordusuyla karşılaştığında yaptığı şu duÂyı, bugunlerde bol bol edelim:
“Ey Rabbimiz! Uzerimize sabır yağdır (yureğimizi sabırla doldur), ayaklarımızı sağlam bastır (bize mukÂvemet/direnme gucu ver ve bizimle savaşan) kÂfir kavme karşı bize yardım et.” (el-Bakara, 250)
Ayrıca her sabah -inşÃ‚allah- Fetih Sûresi ’ni okumaya gayret edelim.
Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Genclerle 12 Soru-Cevap, Erkam Yayınları
İslam ve İhsan