JAPON GOZUNDEN BİZ

Bir Japon, İstanbul’da gecirdiği bir haftanın sonunda fikri sorulduğunda şunları soyluyor:

Turkler’in evine gittiğinizde, tanımasalar da buyur ediyorlar. Siz oturmadan kimse oturmuyor. Siz sofraya gecmeden kimse gecmiyor.

En iyi yere sizi oturtuyorlar. Siz yemeğe başlamadan kimse başlamıyor. Zorla her yemekten tattırıyorlar.

Siz kalkmadan kimse, evin cocuğu bile sofradan kalkmıyor. Cay, kahve, meyve, ikram bitmiyor.

Herkes sizi rahat ettirmek icin uğraşıyor. Kumandayı elinize veriyorlar. Sırtınıza, altınıza yastık konuyor. Yorgunluktan olseler bile siz kalkmadan kimse gidip yatmıyor. Gitmeye yeltendiğinizde bu kez bırakmıyorlar. Yataklarını veriyorlar, kendileri kanepede, koltukta yatıyor.


Sonra evden cikiyorsunuz aynı adamlar 180 derece degişiveriyor. Herkes arabasını ustunuze suruyor. Arabanın burnunu cıkarmazsanız kimse yol vermiyor. Kornalar, kufurler. Şerit değiştirmek bile mumkun değil. Yayaysanız ışık olmayan bir gecitten mumkunu yok gecemezsiniz.

Evde oyle, arabada boyle, nasıl oluyor? Bu işi cozemedim.

Alıntı