Muminler icin asıl izzet İslam'dadır. Allah ve Resulu'ne itaat muslumanın aslolan birinci vazifesidir ve bu vazife ile musluman izzet ve şeref kazanır. Allah'ın hudutları muminin vazgecilmez kırmızı cizgileridir. İslam ile şeref bulduğunu ve onceki hayatlarında zillet icerisinde bir omur gecirdiğini soyleyen Hz. Omer (R.A) boylelikle ummete de şu mesajı veriyor: İzzet ve şeref İslam'ın yanındadır...“MÂdemki her şeyin cÂnının cÂnı Allah ’tır; o hÂlde cÂnının cÂnından ayrı duşmekten kork! O ’nun emirlerine ittib et!” (Hazret-i MevlÂnÂ)

Allah ve Rasûlu ’nun muhabbetini hayatının merkezine alan bir genc icin yegÂne yol, Allah ve Rasûlu ’nun emirleri istikÂmetinde bir hayat yaşamaktır.

Şu hakîkati hic unutmamak îcÂb eder ki, insanı Allah TeÂl yaratmıştır. Bu sebeple kulunun huzur ve saÂdet uzere bereketli bir hayat yaşamasını sağlayacak en guzel yolu da ancak O bilir. Nasıl ki bir cihazın Ârıza yapmadan verimli bir şekilde calışabilmesi, onu yapan kişinin hazırladığı kılavuza uymaya bağlıysa, insan icin de durum aynıdır. Kişi rahat ve huzurlu bir hayat yaşamak istiyorsa, AllÂh ’ın koymuş olduğu kÂidelere riÂyet etmelidir.

Allah ve Rasûlu ’ne itaat uzere yaşayan bir insan, hem dunyanın hem de Âhiretin en mesʼud insanı olur. Dunyevî ve uhrevî cok buyuk kazanclar elde eder.

AshÂb-ı kirÂmdan SevbÂn -radıyallÂhu anh- bir gun Allah Rasûlu ’ne gelerek:

“–Ey AllÂh ’ın Rasûlu, Siz bana kendimden, Âilemden ve cocuklarımdan daha sevgilisiniz. Ben evdeyken Siz ’i hatırlayınca sabredemiyorum, hemen gelip mubÂrek yuzunuze bakıyorum. Benim ve Siz ’in bir gun oleceğimizi hatırladığımda ise tÂrifi imkÂnsız bir huzne gark oluyorum. Biliyorum ki Siz cennete girdiğinizde diğer peygamberlerle birlikte yuksek bir mertebeye cıkarılacaksınız. Ben ise cennete girsem bile Siz ’i orada goremeyeceğimden korkuyorum.” dedi.

Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ona herhangi bir cevap vermedi. Bir muddet sonra CebrÂîl -aleyhisselÂm- gelip:

“Kim AllÂh ’a ve Rasûl ’e itaat ederse işte onlar, AllÂh ’ın kendilerine lûtuflarda bulunduğu peygamberler, sıddîklar, şehîdler ve sÂlih kişilerle beraberdir. Bunlar ne guzel dostlardır!” (en-NisÂ, 69) Âyet-i kerîmesini vahyetti. (VÂhidî, s. 170)

Bundan daha buyuk bir mukÂfÂt duşunulebilir mi?!

Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz şoyle haber verir:

“Rabbiniz -azze ve celle- buyuruyor ki: «Eğer kullarım Bana îcÂb ettiği şekilde itaat etseler, Ben onlara yağmuru (dah&#238 gece yağdırırım, gunduz de uzerlerine Guneşʼi doğdururum. Onlara ayrıca gok gurleme sesini de duyurmam!»…” (Ahmed, II, 359; HÂkim, IV, 285/7657)

Yani insan, ciddî bir din şuuru ile Rabbine doner, ihlÂs ve samimiyetle kul­luk ederse, her hususta ilÂhî yardıma mazhar olur. CenÂb-ı Hak, butun varlıkları onun emrine ÂmÂde kılar.

Allah ve Rasûlu ’ne itaatin en guzel numûnelerini ashÂb-ı kirÂm sergilemiştir. Abdullah bin RevÂha ’nın hanımı şoyle anlatır:

“Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- hutbeye cıkmıştı. Bu esnÂda Mescid ’e doğru gelmekte olan Abdullah -radıyallÂhu anh-, Allah Rasûlu ’nun; «Oturun!» buyurduğunu uzaktan işitti. Daha mescide varmamış olmasına rağmen, hemen olduğu yere oturuverdi. Bu durum daha sonra Peygamber Efendimiz ’e bildirildiğinde, AbdullÂh ’a:

«–Allah TeÂl senin, AllÂh ’a ve Rasûlu ’ne itaat iştiyÂkını artırsın!» buyurdu.” (Ali el-Muttakî, Kenzu ’l-UmmÂl, XIII, 450/37171; Heysemî, IX, 316)

Hazret-i Âişe vÂlidemizin bildirdiğine gore hanımlara tesetturu emreden Âyet-i kerîmeler[1] nÂzil olunca hanım sahÂbîler, evlerine gitmeyi bile beklemeden hemen oracıkta elbiselerinin fazla kısımlarını keserek başlarını ve yakalarını emre uygun şekilde ortmuşlerdir. (BuhÂrî, Tefsîr, 24/12; Ebû DÂvûd, LibÂs, 31-33/4102)

Safiyye bint-i Şeybe ’den rivÂyet edildiğine gore tesetturle alÂkalı Âyet-i kerîmeler nÂzil olduğunda, erkekler evlerine donup hanımlarına, kızlarına, kız kardeşlerine ve butun akrabalarına bu Âyetleri okudular. Bunun uzerine butun kadınlar, en kıymetli elbiselerini dahî fed ederek bunlardan başortusu yaptılar ve baştan aşağıya guzelce ortunduler. Boylece Allah TeÂl ’nın indirmiş olduğu hukumleri derhÂl tasdik ettiklerini ve onlara gonulden inandıklarını gosterdiler. Sabah namazında, Allah Rasûlu ’nun arkasında baştan aşağıya ortunmuş olarak safa durdular. (İbn-i Kesîr, Tefsîr, [Nûr, 31])

Peygamber Efendimiz ’e itaat hususunda gevşek davranmak, insanı buyuk kayıplara uğratır. Bir defasında Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- bir kısım ashÂbını sabah erkenden sefere gondermişti. İclerinden biri geri kaldı ve Âilesine:

“–Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ile birlikte oğle namazını kılayım, sonra kendisine selÂm verip ved edeyim, diye geri kalıyorum. Hem bana du buyursun da o du benim icin kıyÂmet gununde şefaatci olsun!” dedi.

O zÂt Nebiyy-i Ekrem -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’le birlikte namaz kıldıktan sonra Efendimiz ’e yoneldi ve selÂm verdi. Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ona:

“–Arkadaşlarının seni ne kadar gectiğini biliyor musun?” dedi. SahÂbî:

“–Evet, sabah erkenden aldıkları mesÂfe kadar beni gectiler.” dedi. Bunun uzerine Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“–Nefsimi elinde tutan ZÂtʼa yemin ederim ki, onlar fazîlette seni, doğu ve batı arasındaki en uzak mesÂfe kadar gectiler.” buyurdu. (Ahmed, III, 438)

Diğer rivÂyete gore Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- o şahsa şunları da soylemiştir:

“–Yeryuzundekilerin hepsini infÂk etsen, onların o erken cıkışlarındaki fazîleti elde edemezsin.” buyurdu. (Tirmizî, Cuma, 28/527; Ahmed, I, 256; Beyhakî, III, 187)

Nakledildiğine gore İmÂm MÂlik -rahmetullÂhi aleyh- bir gun ikindi nama­zından sonra mescide girmişti. MÂlikî mezhebinin kurucusu olan bu muctehid imÂmın goruşune gore ikindiden sonra na­maz kılınmaz. Bu sebeple o, namaz kılmadan oturdu. Onu goren bir cocuk kendisine:

“−Ey yaş­lı adam, kalk ve namaz kıl!” dedi.

İmam MÂlik hemen kalkıp namaz kıldı. Tercih ettiği goruşu ileri surup onunla tartışmaya girmedi. Bu davranışının sebebi sorulunca da şoy­le dedi:

“−«Onlara: “Rukû edin!” denildiği zaman rukû etmezler.»[2] diye tehdid edilen kişilerden olurum diye korktum.” (Kurtubî, Tefsîr, [MurselÂt, 48])

Efendimiz ’e hizmet eden genc sahÂbî Ebû RÂfî -radıyallÂhu anh- şoyle anlatır:

Hendek harbi esnÂsında Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- icin bir koyun kızartılmış ve kendisine ikram edilmişti. Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- koyunun kurek kısmını severdi. Bu sebeple bana:

“–Ebû RÂfî, kurek kısmını ver?” buyurdu. Ben de verdim.

“–Ebû RÂfî, kurek kısmını ver?” diye tekrar istedi. Bu sefer koyunun diğer kureğini verdim. Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-, bu etleri ashÂbına ikram ediyordu. Ucuncu defa:

“–Ebû RÂfî, kurek kısmını ver?” buyurunca ben:

“–YÂ RasûlÂllah! Bir koyunun iki kureği olmaz mı?” dedim. Bunun uzerine Efendimiz -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem-:

“–Sesini cıkarmasaydın, ben kurek kemiği istedikce tencereden cıkarıp vermeye devam ederdin!” buyurdu. (Bkz. Ahmed, VI, 8; DÂrimî, Mukaddime, 7/45; Heysemî, VIII, 311)

Buradan anlaşıldığına gore Allah ve Rasûlu ’nun emirlerini tam bir teslîmiyet icerisinde her zaman harfiyen yerine getirmek gerekmektedir. Bu husustaki temel prensibi Necip Fazıl, kısaca şoyle ifÂde eder:

Gozum, aklım, fikrim var deme hepsini oldur!

Sana col gibi gelen, o gol diyorsa goldur!

En kıymetli sermayesi olan vakitlerini Hakkʼa itaat ve ibadetten uzak geciren insanların Âhirette buyuk bir pişmanlığa duşeceği ÂşikÂrdır. Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh- Peygamber Efendimiz ’in vefÂtından sonra gozyaşları icinde soylediği mersiyesinde bunu şoyle ifÂde eder:

“…Anam-babam Sana fed olsun y RasûlÂllah! CenÂb-ı Hak katında o kadar ulvî bir makÂma sahipsin ki, cehennem halkı ateşler icinde azap gorurken, dunya hayatındayken Sana itaat etmiş olmayı o kadar cok arzu edecekler ki, dehşetli bir feryÂd ile:

«“Eyvah bize! Keşke AllÂh ’a itaat etseydik, Peygamber ’e de itaat etseydik!” diyecekler.» (el-AhzÂb, 66)” (GazÂlî, İhyÂ, I, 410-411)

İbn-i Mîn anlatıyor:

Uzerime ince bir elbise giyip kabristana gitmiştim. Şiddetli bir soğuk cıktı, hemen bir kabrin kuytusuna sığındım. Orada hafifce iki rekÂt namaz kılıp kabrin uzerine yanustu yattım. VallÂhi uyanık vaziyetteyken kabirden şoyle bir ses işittim:

“–Kabrimin uzerinden kalk! Siz amel işleyebiliyorsunuz, fakat kabirlerin ahvÂlini bilmiyorsunuz. Biz dunya hayatını bitirip kabir hayatına başladık, her şeyin hakîkatini gorup anladık. Dunyada sÂlih ameller işlemenin ne kadar kıymetli bir şey olduğunu cok iyi idrÂk ettik. Ancak artık amel işleme imkÂnımız kalmadı. VallÂhi şu senin hafifce kıldığın iki rekÂt namazı kılabilsem, bu benim icin dunya ve icindekilerden daha sevimli ve kıymetli olurdu.” (Beyhakî, DelÂil, VII, 40-41)

[1] en-Nûr, 30-31.

[2] el-MurselÂt, 48.

Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Hakk'a Adanmış Genclik , Erkam Yayınları
İslam ve İhsan