En cirkin gunumuzde -ay şekerim ne guzel olmuşsun !yağdanlığı ile yaklaşmayıp, biraz kendine ceki duzen ver diyebilen, doğruları dolandırmadan, doğrudan sunabilen, sınırlarının, ozelinin ne kadar onemli olduğunu bilen ama en hassas gununde sınırlarında dolaşmaktan korkmayan, değiştirmeye calışmadan, olduğun gibi,sen olduğun icin sevebilen, empatiyi hayatına yedirmiş kac insanımız var ki butunmuşuz gibi duşunduren...
Hayatın anlamları var, bir ekip işi yaşamak. Birimiz hicbir şeyiz oburumuz olmadan ve birimiz her şey olamayız ozverisiyle yaşayan.
Hayata can veren bir tupuz biz, tupe bağlanan bir ocak ve ocağı anlamlaştıran bir ateş, Koca bir kovanın icinde oynaşan sonra da koca bir tavanın icinde pişmeye calışan bir coğunluğuz biz. Piştikce guzelleşen, guzelleştikce etrafa yaydığı sinerjisiyle , kokusuyla lezzeti ve hazmıyla yaşamı var eden bir coğunluk...
Coğalıyoruz ve dağılıyoruz, bizi avlasınlar istiyoruz, cunku nasıl avlandığımızı da bilmek istiyoruz. Keyifli masaların, icten sohbetlerin ana yemeğiyiz biz, dost sevinclerin, kahkahaların, goz yaşlarının, huzun boyutlarının...
Kızgınlık gelip gecici bir şey bizim icin cunku soğuk tavada var olmak kolay, hem dedim ya birimiz yoksak oburumuz yoksunuz , anlamsızız. . Hayatımızda var olan insanların arasında işte bizim insanımız diyebileceğimiz kac kişi vardır ki?, aynı kovada oynaşıp, aynı tavada coştuğumuz..
Dostuz , hayat arkadaşıyız, aileyiz... Biz aynı tavanın balıklarıyız ve pişmek en buyuk zevkimiz...