Yıl 2002 Haziran ayı, universite 1.sınıftayım , ailem cok mutlu cunku onların emeklerini boşa cıkartmadım ve universiteyi kazanmıştım.Herşey cok guzeldi taaki aralık ayına kadar.Birgun babam ve annem eve geldi babamın elinde kocaman bir dosya icinde birsuru şeyler yazıyor.Dosyaya baktım uzerinde 9 Eylul Hastanesi yazıyor,şaşırdım hayrola ne oldu diye sordum babam.Birşey yok sadece kontrole gittim dedi ama yapılan kontrollerden 2 hafta sonra babama KLL Kronik Lenfositer Losemi teşhisi konuldu.Yani babam kan kanserine yakalanmıştı.Yutkunmak istedim yutkunamadım,ağlamak istedim ağlayamadım, sigara icmek istedim icemedim, nefes almak istedim alamadım
oyle bir şok gecirdimki... Televizyonlardan duyduğum bu tur vakalara babamda yakalanmıştı.

Devamlı İc Hastalıkları kitaplarını okur olmuştum , doktor olan aile dostlarımız bize neyin ne olduğunu detaylı birşekilde anlatıyordu.Sanki yarı doktor olmuş gibiydim
yapılan kan sayımlarındaki tum terimleri ezberlemişim neyin ne olduğunu rahatca anlayabiliyordum ama Kronik Losemide beklenen yaşam suresi 4 yılmış.Babam cok metanetli ve sakindi ama ben onun gibi olamıyordum devamlı icinden ''neden allahım neden'' '' Bu babam gibi bir insana haksızlık '' diye sayıklanıyordum.

Aradan 4 yıl gecti ve babamın vucudunda odemler oluşmaya başladı , vucudu devamlı su topluyor nefes darlığı cekmeye başlıyor sosyal yaşamı imkansız hale gelmeye başlamıştı,
hastaneye gittik ve doktor hastaneye yatmamızın gerektiğini soyledi.Odemler icin tedaviler başladı , bayrama ise 1 haftalık bir sure vardı, odem icin tedaviler 3-4 gun surer ve bayramda bi yerlere gideriz diye planlar yapıyorduk,1.gun 2.gun 3.gun .... herşey cok guzeldi ama biz hastanede kaldıkca babamın durumu kotuye gitmeye başladı.
15.gun oldu babam bilincini yitirdi,bizleri tanımıyordu devamlı halisinasyonlar goruyordu,cok şiddetli ağrılar cekiyor , uyuyamıyor goz kapakları kapanmıyor,gozlerinin sadece beyaz kısmı gorunuyordu.Aşırı derecede nefes darlığı oluşmaya başlamıştı,doktorlar babamın enfeksiyon kaptığını hatta bu enfeksiyonun zatuureye donuştuğunu soylediler.Kanserli hastalarda ufak bir
soğuk algınlığı hayati problem yaratırken babamın zature olduğu soylendi.Hastaneye girdiğimiz ilk gunden 15.gune kadar babam hergun eriyordu,hızla kilo kaybediyordu,kan değerleri aşırı derecede duşmuş ve bilincini yitirdiği icin kendi kendine konuşuyor '' Toprakları ustumden cekin '' diyordu , babam bu tur ruyalar goruyor hep sarı yapraklı ağaclardan ve topraktan soz ediyordu devamlı ateşi cıkıyor ağrıları cok şiddetli olmaya başlamıştı , hemşire hanım babama morfin yapıyordu, Heyet toplandı ve beni bir koşeye cektiler , bana herşey icin hazırlıklı ve metanetli olmamı soylediler , duyduğum bu sozlere inanamıyordum.Delicesine ağlamak istiyordum ama ağlayacak gucum bile kalmamıştı,sinirden ellerim titriyor hatta bu sinir gulme krizine neden oluyordu.Doktorlar bababamı yoğun bakıma sevkettiler.Dahiliye Yoğun Bakıma yatırdılar.Babama devamlı trombosit ve kan nakli yapılıyordu , bir yandanda yuksek dereceli antibiyotiklerle enfeksiyonla savaşıyordu.30 dakika musade edilen yoğun bakım ziyaretinde babamın uyutulduğunu ve solunumunu bir makina tarafından yapıldığını gordum.Bitkisel hayata girmişti , enfeksiyonlar ve hastalık hızlı moda gecmiş vucudun heryerini sarıyordu.Metanetli oldum , dua ettim kan gerekiyosa kan , trombosit gerekiyosa trombosit , kısacası ne gerekiyosa hepsini sağladım , gece gunduz dua ettim.

Ama 3 Kasım 2006 saat 16.50 de 9 Eylul Dahiliye Yoğun Bakımdan doktor telefon actı ve babamın vefat ettiğini soyledi.Oylece kala kaldım,doktorun sozunun ustune birşey soyleyemedim,artık babam yoktu,hayat boyu hicbir tartışmamızın olmadığı devamlı arkadaş gibi olduğum babam artık yoktu.İnanamadım taaki cenazesini gorene kadar inanamadım.

Ama en cok inanamadığım olay ise , babam hastaneye yatmadan 3 gun once gorduğum ruyaydı.Ruyamda bir kadın sesi BABAMIN 1 AY SONRA VEFAT EDECEĞİNİ BANA SOYLEMESİYDİ. ​

alıntıdır