San Francisco Korfezi’ndeki bir okulda, okul muduru uc oğretmeni cağırıp şoyle demiş:

“Siz uc oğretmen, sistemde en iyi ve en uzman kişiler olduğunuz icin, doksan tane seckin ustun zekalı oğrenciyi size vereceğiz. Bu oğrencilerin gelecek yıl da hızlarını korumalarını sağlamanızı ve cok şey oğrenmelerini bekliyoruz.”​
Uc oğretmen, oğrenciler ve oğrencilerin anne ve babası bunun cok iyi bir fikir olduğunu duşunmuşler. O okul donemi, hepsinin ozellikle hoşuna gitmişti. Okul bittiği zaman oğrenciler butun San Francisco Korfezi’ndeki diğer oğrencilere gore yuzde 20–30 daha başarılıydı. Yıl sonu geldiğinde mudur uc oğretmeni cağırıp onlara:

“Bir itirafta bulunmak istiyorum. En zeki oğrencilerin 90’ı sizde değildi. Onlar ortalamanın biraz ustunde oğrencilerdi. 90 oğrenciyi sistemden tesadufen sectik.”​
Oğretmenler, doğal olarak oğrencilerde gorulen başarının kendi istisnai oğretme becerilerine bağlanması gerektiği sonucuna vardı.

“Bir itirafım daha var.” dedi mudur: “Siz de en parlak oğretmenler değilsiniz. İsimlerinizi bir şapkanın icine doldurduğum kÂğıtların arasından rastgele sectim. SİZ İNANDIĞINIZ İCİN BAŞARILI OLDUNUZ

alıntı
​