Yureği parcalanmış bir kadın nasıl duşerse oyle duşuyor yollara.....

Bazen oturup da yaralarını sarıyor tutun sarar gibi.Oysa hicbir yarası kapanmıyor,hayata inat yaşıyor işte, yureğindeki o koskoca yalnızlığa rağmen...


Evren yalnızlıktan da kucukmuş, duşlermiş asıl sonsuz olan...



Zaman sanki duşman oluyor anlamsızlıklar icinde kayboluyor hayatın.Farklı iklimlerde yaşıyor buyuduğu topraklar bile anlamıyor.Umudu ekiyor yureğine ve yine yollara duşuyor mutluluğun ozgur kanatlarından tutabilmek icin.....

Evren umutlardan da kucukmuş, mutsuzluk daha da buyukmuş meğer....



Hayatı sahiplenmiyor aslında,azıcık ucundan tutarak yaşıyor.Sonbaharda dokulen yaprakları, guneşin optuğu cayırları, gokkuşağını, gokyuzundeki adını bile bilmediği binlerce yıldızı sahipleniyor.Karanlıkta kalan tum acılarını ozgur bırakıyor.Cunku hicbir acıyı, hicbir yarayı saramayacağını anlıyor.Acıyı ekiyor yureğine ve yine yollara duşuyor, yollarda kaybettiği ışığını bulabilmek icin...

Evren kucuk bir okyanusmuş meğer , kıyısında yelkenliler batan...


Aydınlık icinde masum bir cocuk yuzu, karanlıktaki bir savaşcı, yurudukce uzayan yollardaki yalnız yolcu...Hayat yollarında bir kadın...

Evren hiclikten de kucukmuş, yaşamı ve olumu ezberleyecek kadarmış...