Delikanlı yillar sonra dogduğu kasabaya doner. Sabah uyandiginda aklina yillar once evlenmek istedigi, kasabanin en guzel kizi gelir.

Kizin guzelligi cevre kasaba ve sehirlerde bile dillerdedir ve kimler istediyse kiz bir turlu olumlu yanit vermemistir. Otelden cikar ve gordugu yasli adama kizi sorar. Yasli adam az ilerde guzel bahce icinde
bir ev gosterir, kizin orada oturdugunu soyler. Delikanlı merak eder, kizin nasil biriyle evlendigini. Bir kosede beklemeye baslar, bir muddet sonra yaslica, kel pek de hos gorunmeyen bir adami yolcu eder kiz kapidan... Ustelik zengin bir adam da degildir.

Adam gittikten sonra delikani calar kapiyi, kendini tanitir. Sorar niye bu adamla evlendigini kiza. Kiz:
- Soylerim der ama bir kosulla. Evin arkasinda buyuk bir gul bahcesine goturur delikanliyi ve der ki:
- Bu bahcenin en guzel gulunu bana getirirsen soyleyecegim sana niye bu adamla evlendigimi. Ama asla geri yurumek yok bahcede, arkana bakmak yok en guzel gulu istiyorum sadece.

Memnuniyetle der delikanli ve girer bahceye. Uzatmisken elini pembe bir gonca gorur az otede, ilerler. Ona uzanirken kadife kırmızı bir gul ilisir gozune ilerde. Derken.. Bir de bakar bahcenin sonuna gelmis. Kiza verdigi soz gelir aklina.. Geri donmek yok. Ne yapsin. Mecburen buldugu alelade, hatta solmaya yuz tutmus bir gulu mahcup bir sekilde goturur kiza. Kız gulumser gulu gorunce.

- Bilmem aldin mi cevabini der delikanliya. Iste hayat bu bahcede yurumeye benzer....