.


Nereye koşuyoruz bilmiyorum, bu acele niye, nereye yetişmeye calışıyoruz, hayatı bir ucundan yakalamak ve onun peşinden suruklenmek, yaşanabilme - yaşayabilme ihtimaline takılı kalmak, kacırdığımız bir şeyler olduğu fikriyle her şeyi yarım yaşamak, sonunu tahmin ettiğimiz bir filmi yarıda bırakmak, ilk sayfasından sonra her kitaptan sıkılmak, başlamadan bitirmek.


Bizi boylesine değiştiren neydi? Bu kadar enerji ve akıl veren veren, her şeyi onceden bilmemizi sağlayan, bildiğimiz sonları yaşamamızı onleyen boylece bize zaman kazandıran, sabır ve emek kelimelerini zihinlerimizden silen şey neydi?


Evrimden once 5 duyumuz vardı belki hatırlarsınız. Annenizin mutfağına girdiğinizde hoş kokular gelirdi burnunuza , sıcaklığını hissederdiniz ocaktaki yemeğin, tencerenin kapağının tıkırdadığını duyardınız, tabaklar masaya yerleştirilirken tadına bakardınız kimse gormeden, sonunda yemek icin oturulduğunda ne yediğinizi gorurdunuz gizlisi saklısı yoktu. Saatler alırdı ocaktan masaya gelmesi, beklerdiniz buğulanan camlara şekiller cizerken. Hic kimse anneniz gibi yapamazdı o yemeği, anlardınız diğerlerinden farkını, aynı tat, aynı koku olmazdı. Yemek bittiğinde tatlı bir ağırlık cokerdi ustunuze, doyduğunuzu hissederdiniz, hemen kalkılmazdı masadan doygunluğun verdiği keyifle muhabbete başlanırdı. Etrafınızı saran mutluluğu hisseder tadını cıkarırdınız. Size evinizi hatırlatan annenizin mutfağı olurdu, onun kokusu olurdu ozlediğiniz.


Yemek yeme kavramının yerini atıştırma aldı, biz de hayatlarımızı buna gore duzenledik, her anına yaydık yeni alışkanlığımızı. Hayalleri olan cocuklardık, ikna gucu yuksek, prezentabl gencler olduk, ruyalarımızı unuttuk. Giderek modernleştik=evrimleştik. Kullanmadığımız duyularımız koreldi, zaten ihtiyacımız kalmadığı icin fark etmedik onların yok oluşunu. Alabildiğiniz tek koku kızarmış patates, sıcaklık yanmış yağın sıcaklığı , yediğimiz şeyin ne kadar boş olduğunu fark etmememizi sağlayan tuz aldığımız tat, kulaklarımızdaki sadece bir uğultu, ne yediğimizi goremiyoruz, bir parca ekmeğin arasına saklanıyor, bizde bakmamayı oğrendik, merak etmiyoruz onu. Yanında kola icip en azından birkac saat midemizi şiş hissediyoruz, doyduğumuzu duşunuyoruz.


Fast-food mantığıyla yeniden kurduk hayatlarımızı. Mutfağa ihtiyacı kalmadı modern insanın, zamanını mutfakta gecirmesine gerek yoktu. Zamanı cok daha guzel, daha yaşanası olanlara ayırabilirdi. Emeği, sabrı, duşunmeyi, hissetmeyi unuttuk, bizim icin her şey hazır, sadece kasanın onune gitmek yeterli, orada sunulanlardan istediğimizi secip atıştırabiliriz, hala eski gunleri ozleyen birkac kişi kalmıştır diyerek turk usulu hamburgeri icad ettik, ev yemeği kavramını yarattık ozlemi yok etmek icin, onu da bugune uyarladık ondaki emeği de yok ettik.


Aynı tatları aldık aynı olduk. Fast-food gencliği aynı annenin cocukları. Ozlediklerimiz, istediklerimiz, yaşadıklarımız, aşklarımız aynı.


Hayatlarımızda, yediklerimiz gibi; hızlı, basit, tatsız anılarla pekişmeyen duyularımız, duygularımızı gudukleştirmiş. Dondurulmuş koftenin verdiği hazdan fazlasını aramıyoruz yaşadıklarımızda.


Fast-food felsefesi: zamanımız yok, yetişmemiz gereken bir hayat var.


Aynı annenin cocukları birbirimizi anlıyoruz, bir şey beklemiyoruz ne kendimizden ne de karşımızdakinden, kabullendik gecelik aşkları, sevgileri. Barlarda satılıyor artık, yine kasanın onune gidip alıyorsunuz istediğinizi. Kokuları, tatları aynı, ne sectiğiniz fark etmiyor. Doymayacağınızı biliyorsunuz ve yanında bolca bira iciyorsunuz, emek harcamıyorsunuz onun icin, zaman değerli, zaman yaşanacak olana . Ne kadar cabuk tuketebilirseniz diğerlerine o kadar cok vakit kalıyor. Ne kadar tuketirseniz o kadar yaşadığınızı, doyduğunuzu sanıyorsunuz.


Hayallerimizi dondurucuya kaldırdık, unuttuk isteklerimizi.hoşca vakit geciriyoruz. Aynı tatlar sardı etrafımızı ayıramaz olduk birbirinden. Gecelerden ibaret anılarımız unutulmuş yuzlere, adlara ait. Bilmiyoruz, yaşamadık ki unutulmuşluğun acısını,unutmuş olmanın huznunu aşk sandık, sevgi sandık, doyduk sandık, yaşamayı vakit gecirmek sandık.