HAYAT BİR OYUN HAMURUDUR ASLINDA

Her zaman ki gibi oğlunu okuldan almaya gitmişti genc bayan. Oğlu henuz 6 yaşındaydı ve anasınıfına gidiyordu. Her gun yeni şeyler oğreniyordu. Oğlunu almaya her gun yarım saat erken gidiyordu. Sınıfın bir koşesinde oturup oğlunu izliyordu yarım saat boyunca.

Bugun de aynısını yapmıştı. Bugun ku konuları oyun hamurundan şekiller yapmaktı. Ozenle arabasını bitirmeye calışıyordu oğlu. Bundan mutluluk duyuyordu. Cunku arabalar onun idealiydi. Ve herkes istediğini yapmakta ozgurdu.

Oğlunu izlerken birden kendi anasınıfı gunleri geldi gozunun onune. Oğretmeni ona oyun hamurunu verdiğinde nasıl da heyecanlanmıştı. Kucucuk yureğinde yapacağı bebeğin hayalini kurarken oğretmeni ısrarla bir ev yapmasını istemişti. Ne kadar da hayal kırıklığına uğramıştı. Elin de sadece bir hamur vardı ve o cok istemesine rağmen bebek değil de ev yapmak zorundaydı. O an alıp kacmak istemişti o hamuru. Kacıp gitmek ve kimsenin ona ne yapmasını soylemeyeceği bir yerde cok istediği o kucuk bebeği yapmayı… Ama caresiz ev yapmıştı istemeye istemeye…

Bunları duşunurken aslında hayatında bir oyun hamuru olduğunu fark etti. Evet hayat bir oyun hamuruydu ve bizim elimizde şekilleniyordu. Peki ona nasıl bir şekil vereceğimizi gercekten biz mi seciyorduk yoksa kurallar, baskılar yada daha farklı etkenler mi nasıl şekil vereceğimizi belirliyordu?

Aslında bu zor bir soruydu. Cunku hayatı şekillendirmek herkese gore değişiyordu. Kişinin yapısına, yaşadığı cevreye, kişiliğine, kendine olan guvenine, ustundeki baskıya ,her şeye gore değişiyordu aslında. Herkes ya bir araba ya bir bebek yapmak istiyordu. Ama uzerindeki tabular onların zorla ev yapmak zorunda kalmasına neden oluyordu.

Hangisi doğru bilmiyordu genc kadın. Ev yapmayı istememek ve oradan kacıp kimsenin ona karışmadığı bir yerde bebek yapmak mı yoksa kalıp ev yapmak mı? Elinde tek bir hamurla kendi ideallerini mi gercekleştirmek yoksa başkalarının yapmasını istediklerini mi yapmak?