zamanlar, butun duyguların uzerinde yaşadığı bir ada varmış: Mutluluk, Uzuntu, Bilgi ve tum diğerleri, Aşk dahil.
Bir gun, adanın batmakta olduğu, duygulara haber verilmiş. Bunun uzerine hepsi, adayı terk etmek icin sandallarını hazırlamışlar.

Aşk, adada en sona kalan duygu olmuş. Cunku mumkun olan en son ana kadar beklemek istemiş. Ada neredeyse battığı zaman, Aşk, yardım istemeye karar vermiş.

Zenginlik, cok buyuk bir teknenin icinde gecmekteymiş. Aşk, “Zenginlik, beni de yanına alır mısın?” diye sormuş. Zenginlik, “Hayır, alamam. Teknemde cok fazla altın ve gumuş var, senin icin yer yok.” demiş.

Aşk, cok guzel bir yelkenlinin icindeki Kibir den yardım istemiş. “Kibir, lutfen bana yardım et!” “Sana yardım edemem Aşk. Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedebilirsin.” diye cevap vermiş Kibir.

Uzuntu yakınlardaymış ve Aşk, yardım istemiş: “Uzuntu, seninle geleyim…” “Off, Aşk, o kadar uzgunum ki, yalnız kalmaya ihtiyacım var.”

Mutluluk da Aşkın yanından gecmiş ama o kadar mutluymuş ki, Aşkın cağrısını duymamış.

Aşk, birden bir ses duymuş: “Gel Aşk! Seni yanıma alacağım…” Bu Aşk tan daha yaşlıca birisiymiş. Aşk o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki kendini onu yanına alanın kim olduğunu oğrenmeyi akıl edememiş.

Yeni bir kara parcasına vardıklarında, Aşk’a yardım eden, yoluna devam etmiş. Ona ne kadar borclu olduğunu fark eden Aşk, Bilgi ye sormuş:

“Bana yardım eden kimdi?” “O, Zamandı” diye cevap vermiş Bilgi. “Zaman mı? Neden bana yardım etti ki?” diye sormuş Aşk.

Bilgi gulumsemiş: “Cunku sadece Zaman Aşkın ne kadar buyuk olduğunu anlayabilir…”