GOREBİLMEK


Aynı kalp rahatsızlığıyla aynı kaderi paylaşan iki yaşlı adam aynı odayı da paylaşıyorlardı. İkisi de yatağa mahkum olmuşlardı tek başlarına yataktan kalkamıyorlardı. Tek fark biri cam kenarında diğeri ise duvar dibinde yatıyordu. Cam kenarındaki yaşlı adam her gun camdan bakarak arkadaşına dışarısını anlatırdı.
”Bugun deniz sakin, yine de hafif ruzgÂr var sanırım; cunku uzaktaki teknenin yelkenleri ruzgÂrla doluyor. Park bu sabah sakin, iki salıncak dolu iki salıncak boş, dunku sevgililer yine geldi, aynı yere oturup konuşmaya başladılar, el ele tutuştular, ne kadarda yakışıyorlar birbirlerine. Erguvan ağacları ne kadar guzel acmış her yer mor bir renk almış, erik ağacları da beyaz cicekleriyle onlara eşlik ediyor. Denizin uzerindeki martılar bugunku yemeklerini arıyorlar, ne guzel de dalıyorlar suya.”
Gunler boyle gecip gidiyordu ta ki cam kenarındaki yaşlı adam kalp krizi gecirene kadar, işte o anda duvar kenarındaki adam duğmeye bassa kurtaracaktı arkadaşını ama şeytana uydu, bunca zamandır sadece dinleyebiliyordu, artık gorebilirdi de, işte bunun icin duğmeye basmadı ve hemşireyi cağırmadı. Aynı kaderi paylaştığı kişiyi olume gonderdi, ama o bunun haklı bir savunma olduğunu duşunuyordu.
Ertesi gun hastabakıcılar olen yaşlı adamın yerine kendisini koymaya gelmişlerdi. Hemen yatağının yerini değiştirdiler, işte o gunlerdir bakmak istediği manzarayı nihayet gorecekti. Basını kaldırdı ve pencereden baktı.
Gorduğu şey simsiyah bir duvardı.