Parmak vurma tekniği; Anadolu el ile bağlama calma geleneği icerisinde yer alan ve dunyada yalnızca Anadolu'nun Teke bolgesi Yoruk Turkmen kulturune ait ozgun bir ses cıkarma tekniğidir. Bu teknik, şelpe ve tel cekme teknikleri gibi bağlamanın koklerine uzanan derin bir tarihe sahip değildir. Bağırsak tel ile mumkun olmayan, ancak madeni telin kolay tınlamasına bağlı olarak gelişen bu tekniğin, iyimser bir bakışla madeni tellerin bağlamaya takılışına kadar uzanan bir gecmişi vardır. Kanımızca, bu nedenle parmak vurma tekniği, Anadolu genelinde yaygınlık kazanamamıştır. Zira, Anadolu insanının bağırsak telden madeni tele ancak yakın zaman once gecebilmiş olması ve Yoruklerin gocebe yaşam tarzı nedeniyle diğer topluluklardan uzak olmaları, bu tekniğin Anadolu geneline yayılmasını engellemiştir. Bu teknik yorede ''parmak vurma, parmak koyma" gibi terimlerle adlandırılmaktadır. Omer Akpınar Ahmet Yamacı'nın parmak vurmaya ''bana bana, bandıra bandıra calma'' anlamında ''damak'' dediğini nakletmektedir. Teke yoresindeki yaşlılar, eskilerin bu tarzda calarken sazın yonunu yukarı cevirdiklerini soylemektedirler. Bu anlayış kanımızca, Anadolu genelinde gorulen sazın yukarıya, Hak'ka doğru calınması inancıyla ortak olmalıdır.

Parmak vurma tekniği; bağlamada acık tellerin bir tam beşli tizindeki perdeye genellikle işaret parmağı, bazen de orta parmakta vurulup cekilmesini ifade eden bir ses cıkarma tekniğidir.