Anlamanı istediğim bir şey var! Ama o icimdeki umut değil, hatta o kadar umutsuzum ki kelimelerim aciz ve yetersiz kalıyor... İcimde oyle bir şey var ki adını koyamadığım. Bu oyle yuruyup gidecek bir şey de değil...

“Sen kapını acık tut hayata, benden hayır yok sana. Bir hayaldi yaşanan ve bir duştu, gorduğun ruya... Anlasana... Uyanma vaktin geldi. Haydi... Yolcu yolunda gerek ve senin biletin bile hazır. En onde, cam kenarında. Acık goruş, manzaralı bir yolculuk. Once benden gececeksin sonra senden. Yolun sonu yine yalnızlık ve acılara cıkacak. Biliyorsun!... Sıkı giyin her yer buz gibi soğuk, mevsim kış olacak. Sıkıca sarıl kendine, hakim ol aklına fikrine. Unut gitsin beni ve sakın uzulme. Boyleymiş alınyazın kaderin, bir heves de, gitsin. En yakın komşun ruzgar olsun. Savur icine hasreti, savur yanık yurek kullerini...
Ben bildim bileli boyle...
Hep aynı cozumsuz bilmece!
Sorulur gelenlere
Aşk mı?
Sevgi mi?
Uzulursun...
Bence..."

Nerede kalmıştık?
Bak, yine unuttum bilmediğimi.
Bu arada, tanımıyorum seni!
Sen nerede gormuştun beni?
Hangi mevsime girdik şimdi?
Huzun mu?
Hasret mi?
Hatıran yok bende!
Anılarım kalsın sende.
Bir tek o son guluş hayalimde.
Hic gormesemde.
Hadi, git artık.
Gule gule...

Şimdi,
Bunu boylece,
Senin ellerine teslim ediyorum.
Adı konulmamış...
Bir hikaye daha yazılmıştır yine.
Cok mu?

Adını bilmesemde!
Yalanlar soyledimse,
Ama...
Şimdi gitme...