Yıl 1915, Yer Canakkale-Kocadere Bayırı

O zamandan bu zamana hangi ozelliklerini kaybetti ve ısrarla
kaybettirilmeye devam ediyor da nasıl bu hale geldi bu millet duşunmek gerek...

Kocadere koyunde buyuk bi sargı yeri kuruluyor.
Kimi Urfalı ,
kimi Bosnalı ,
Kimi Adıyamanlı ,
Kimi Gurunlu,
Kimi Halepli

cok sayıda yaralı getiriliyor...
Bunlardan biri Lapsekinin Beybaş Koyundendir ve yarası oldukca ağırdır.
Zor nefes alıp vermektedir.

Alcalıp yukselen goğsunu biraz daha tutabilmek icin komutanının
elbisesine yapışır.
Nefes alıp vermesi oldukca zorlaşır ama tane tane kelimeler dokulur
dudaklarından.
"Olme ihtimalim cok fazla... Ben bir pusula yazdım... Arkadaşıma
ulaştırın..."
Tekrar derin nefes alıp, defalarca yutkunur:
"Ben...Ben koylum Lapseki'li İbrahim Onbaşından 1 Mecit borc aldıydım...
Kendisini goremedim.
Belki olurum.
Olursem soyleyin hakkını helal etsin"
"Sen merak etme evladım" der Komutanı,kanıyla kırmızıya boyanmış alnını
eliyle okşar.
Ve az sonra komutanının kollarında şehit olur ve son sozude
"soyleyin hakkını helal etsin" olur...

Aradan fazla zaman gecmez. Oraya
surekli yaralılar getiriliyor.
Bunlardan coğu daha sargı yerine ulaştırılmadan şehit duşuyor.
Şehitlerin uzerinden cıkan eşyalar,
kunyeler komutana ulaştırılıyor.
İşte yine bir kunye ve yine bir pusula.
Komutan goz yaşlarını silmeye daha fırsat bulamamıştır.
Pusulayı acar, hıckırarak okur ve olduğu yere yığılır kalır.
Ellerini yuzune kapatır, ne titremesine nede goz yaşlarına engel
olamaz...

PUSULADAKİ NOT:

Ben Beybaş Koyunden arkadaşım Halil'e 1 mecit borc verdiydim. Kendisi
beni goremedi.
Biraz sonra taarruza kalkacağız.
Belki ben donemem.
Arkadaşıma soyleyin ben hakkımı helal ettim."