Benim adım kartanesi. Bir bulutun karnından doğdum. Ama hikÂyem, Afrika’nın ucsuz bucaksız collerinde başladı. “Bir kar tanesinin hikÂyesi nasıl olur da collerde başlar?” diye meraklandıysanız, anlatacaklarımı dinlemelisiniz. Daha once boyle bir hikÂye dinlemiş olsanız bile, dinleyin beni. Cunku bir kar tanesinin hikÂyesi, bir başka kar tanesinin hikÂyesiyle—emin olun—asla aynı değildir.

Bir gun colde bir ruzgÂr cıktı. Kum tepeleri, develer gibi ordan oraya yuruyor, bir yerde kaybolurken, bir başka yerde tekrar oluşuyordu. Ben o zamanlar bir kum tanesinden cok daha kucuk bir toz zerreciği idim. Kendimi bir anda ruzgÂrın kanatları altında buldum. Hızla gokyuzune yukseliyor, colun benden uzaklaşmasını heyecanla seyrediyordum.

Daha once, hic bu kadar yukseklere cıkmamıştım.

Yukseldim... yukseldim... yukseldim...

Yukseldim ve kendimi kocaman bembeyaz bir bulutun icinde buldum. Bulut, hem cok nemli, hem de cok soğuktu. Ozellikle de, benim gibi colden gelen bir toz zerresi icin...

Bir dağ kadar buyuk olan bulut, gokyuzunde hızla yol alıyordu. Denizler geciyordum, dağlar geciyordum, ormanlar geciyordum, şehirler geciyordum...

BİR GUN beklenmedik bir şey oldu. Etrafımda minicik buz zerrecikleri oluşmaya ve oluşan buz zerrecikleri bana yaklaşmaya başladı. İyice yanıma yaklaşan buz zerrecikleri ise bana tutundu.

Bana tutunan o buz zerreciklerine başka buz zerrecikleri tutunuyordu. Onlara da başka buz zerrecikleri… Her tarafımdan minicik kollar uzamaya başladı. Sonra, o kolların uzerlerinden başka kollar cıktı ve onlar da uzadı. Uzayan o kolların uzerinde ise, yine başka başka kollar cıkmaktaydı.

Kısa bir sure sonra, etrafımda eşsiz guzellikte buzdan bir cicek oluştu. Sağıma soluma baktığımda, benimle birlikte gelen sayısız toz zerreciğinin her bir tanesinin, boyle bir ciceğe donuşturulduğunu gordum. En cok şaşırdığım şey ise, hicbirimizin bir başkasına benzememesiydi. Size, “Bir kar tanesinin hikÂyesi, asla bir başka kar tanesinin hikÂyesinin aynısı değildir” demiştim değil mi?

Aşağıya inme zamanının giderek yaklaştığını hisediyordum. Ancak, korkuyordum. Biz burada milyarlarca kar tanesiydik. Hep birlikte aşağıya nasıl inecektik? O kadar narin birer ciceğe donmuştuk ki, yeryuzune inerken kolumuz kanadımız kırılmayacak mıydı? Birbirimize carpa carpa şekilsiz kocaman kutleler oluşturup, aşağıda yaşayanların uzerine, bu dağ gibi buluttan, cığ gibi duşmememiz icin, gorunurde hicbir sebep yoktu.

Bir ses bana, “Korkma!” dedi. “Sen minicik bir toz zerreciği idin. Seni bir kum denizi icinden, alıp bir bulutun karnında eşsiz bir ciceğe donuşturen Allah’a itimat et. Korkma!”

Korkmadım. Kendimi bıraktım ve her zerremde, bir melek kanadının yumuşaklığını hissettim. İcim, sonsuz bir huzurla doldu.

Nihayet sıra geldi. Buluttan aşağıya doğru suzulmeye başladım. Uctum uctum uctum…

Uctum ve icinde pek cok cocuğun, neşe icinde kuşlar gibi cıvıldaşıp oynaştığı kocaman bir bahceye konuverdim.

Cocuklar dizlerine kadar gelen karın uzerinde koşuyor, kayıp duşuyor ve birbirlerine kar topları atıyorlardı. Sonra iclerinden birkacı, cok buyuk kartopları yapmaya başladı. Uc buyuk kartopunu ust uste koyarak bir kardanadam yaptılar. Komurden gozleri ve, havuctan burnu olan bir kardanadamdı bu. Başında bir beresi, boynunda da, bir kaşkolu vardı.

İŞTE dostlar benim hikÂyem bu kadar. Şimdi o kardanadamın komur gozlerinin tam ortasında duruyorum.

Evet biliyorum bu sadece kardan bir adam. Ustelik cok yakında eriyip gidecek bir kardan adam. Ama yine de, beni, miniminnacık bir toz zerresiyken, bir bulutun karnında eşi benzeri olmayan bir kar tanesine donuşturen; sonra bir meleğin kanatları arasında, sağ salim yeryuzune indiren ve kardan da olsa ve pek yakında eriyip gidecek de olsa, ADAM olmayı nasip eden Rabbime hamd ediyorum.

Ozkan Oze