Unlu bir futbolcu karısını oldurmekle suclanıyordu. Futbolcu olayın tek şuphelisi olarak polisin televizyonlardan naklen yayınlanan heyecanlı takibiyle yakanlanmıştı ama karısının cesedi ortada yoktu.

Duruşma Amerikan filmlerindeki gibiydi. Futbolcu sanık sandaltesinde oturuyordu. Kucak dolusu parayla tuttuğu avukatı yargıca ve sanığa sırtı donuk, heyecanlı cumlelerde juriyi ikna etmeye uğraşıyordu.
"Sayın Juri, muvekkilimin sucsuz olduğuna yurekten inanıyorum. Buna az sonra sizler de inanacaksınız. Neden mi? Bakın, şimdi 1'den 10'a kadar sayacağım ve muvekkilimin oldurduğu iddia edilen karısı bu kapıdan iceri girecek... 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10..."

Bitirince butun juri kapıya dondu. Kimse girmedi iceri. Uyeler soran gozlerle avukata bakıyordu. Avukat bir savunma dehasıydı; oldurucu hamlesini yaptı:
"Bakın, siz de kadının olduğune inanmıyorsunuz, cunku hepiniz iceri girecek diye kapıya baktınız. İşte kararı buna gore vermenizi talep ediyorum..."

Juri unlu futbolcuyu suclu bulduğunu bildirdi ve dava bu şekilde sonuclandı. Mahkeme cıkışında avukat, bayan juri başkanına yaklaştı:
"10'a kadar saydığımda siz de diğer uyeler gibi kapıya bakmıştınız. Neden boyle bir karara imza attınız?"
"Doğru" dedi juri başkanı, "ben de kapıya baktım, ama muvekkiliniz (futbolcu) kapıya bakmıyordu..."