En cok ben mi dinledim oğretmenin “kendi kelimelerinizle yazın” oğudunu?Bircok ihtimali var bu yazışın.kendi kelimem coktu icimde kırılan,kağıda cam kesiği gibi batan,kağıdı acıtan “kendi kelimelerim” vardı.hic bir kelime asıl benim olamazken sahiplenmekti,kelimelerin asıl ben olmasıydı.icimden gelen kelimelerimin bir ter gibi tenime sızışı.
yaşarken oylece kolay kolay konuşuluyordu kelimeler,hani bizim olmayanlar.ihtiyactan konuşmak.bulutlara atılan okları sahiplenmek kolaydı.asıl okun sana atılması gerek,sana saplandığında kanın aktığında tum kelimeler senin oluveriyor o vakit.aşıklanıyorsun,kaşık kaşık kelimeleri iciriyorsun kağıda.
heran dışarı cıkacakmışım hissi,karanlıktan korkutmuyor.karanlığın gizemini kahpeliyor bu his.orada oylece karanlığı yaşayacak olmak ebediyen daha arlı uslu.yazdırır bazı hisler.ama onu gercekten hissedene.tozu ustunde bir perdeye derin bir “hooofff!”platin rengi tozların ucuşunu izlemek.bir toz bulutu anladın mı sevgili?fotoğrafının uzerinden kacışan zerrecikler,tum sebebi bu.
Fotoğrafı yırtıp icini acasım geldi inandıran bakışlarına kanıp.perdeyi aralayıp koynunu yoklayasım niyetimdi.bi yurek atışının benim olması lazımdı.bir kez olsun benim icin atan o damarlarını koparmak.olmayacaksa yarınlar tuhaf değil mi yaşaman.yaşaman elbet tuhaf ..

Bir toz bulutuydu bu akşam ustu bunları,kendi kelimelerimi yazmamın sebebi.ahh,oğretmenim de okusaydıJ

Oksitlenmiş bir bellekten..