Selam 15 yaşındayım, kucukken cok ağır travmalar yaşadım ozel olduğu icin soylemeyeceğim. Ben meslek lisesi lise 2 oğrencisiyim kimya bolumu okuyordum derslerim iyi olmadığı icin 2. donem mesleki eğitime geciş yaptım ve bilişim bolumu uzerine bir staj yeri buldum oraya gidip geliyorum. Derslerim iyiydi devamsızlığım yoktu ve artık 11 sınıf olduğum icin mutluydum. Fakat sınıf da kaldığımı oğrenince şok olmuştum. Kalma sebebim ise mesleki eğitim de 1. donem sınavlarına girmeme. Bana ne mesaj geldi ne de soylendi sınavlar olacağını. O an yıkılmıştım, direkt annemi arayıp olayı anlattım annemin ağlamaklı sesini duyunca kendimi tutamayıp ben de ağladım, uzun zamandır ağlamamıştım, cok kotuydum tum yaşıtlarım, kuzenlerim 11. sınıf ben ise 10.sınıf. Annem coğu zaman arkadaşının yanına gider ve arkadaşının oğullarının hep ne kadar zeki, calışkan, ve gezip tozan insan olduğunu soyler bana ben onların tam aksine calışkan olmayan, gezip tozmayan insandım. Zaten fazla arkadaşı olan biri değildim tek gezerdim coğunlukla. Arkadaşım dediğim elemanlarla dışarıya cıkınca bana başarıları, sınav puanları, sevgililerini anlatıp dururlardı. İnsanlar beni dışarıdan sakin efendi duzgun biri olarak gorse bile icimde depresif başarısız biriyim. Coğu zaman hava almak icin dışarı cıkarım o zaman da cirkin olduğumu duşunup 2 tur atıp eve gelirim. Oz guvenli biri değilim cok konuşan biri de değilim. Okulda ne kadar arkadaşlarıma karşı mutlu neşeli olarak gorunsem bile eve gelince her şey tam tersi oluyor. Evden cıkmadığım icin babam bana ev kuşu kardeşimden de asosyal lakabını aldım. Evde genellikle bilgisayardan FPS tarzı oyunlar oynayarak mutlu oluyorum bazen internet kafeye gidiyorum sistemim iyi olmadığı icin gittiğim zaman da azar işitiyorum. Gelecekte ne olacağıma karar vermiş değilim hicbir işe yeteneğim yok uşengec biriyim. Boyle olduğumu bildiğim icin kendime acıyorum.