Merhaba,

Millet bana derdini anlatmaz. Neden bilmiyorum. Zaten beni yanında isteyen yok. Kendi kendime mutluyum. Ama arkadaş olmaması belli bir zaman sonra koyuyor. Her yaptığımı insanlara onaylatmak istiyorum. Mesela oğretim uyeleriyle tanıştım. Gidiyorum, tanıştıp diyorum. Dediğim icin insanlardan azar yemekten bıktım. Ancak yine soyluyorum.

Aslında amcam ve kuzenimle her derdimi paylaşıyorum. Onlar kendi hayatlarından bana bahsetmez. Ağızları sıkı. Sırrımı kimseye soylemiyor. Ama onlar da keyfine geldiği zaman geri donuş yapıyor. Arıyorum acmıyor. Ertesi gun bir daha arıyorum. Yine acmıyor.

Akademisyenle tanışıyorum onlara soyluyorum. Aslında soylemesem hicbir sıkıntı olmayacak.

Yine de gidip soruyorum. Anlatırken sıkıntı yok. Soyledikten sonra pişman oluyorum. Sonra bir daha yapmayacağım diyorum ama kendimi yine anlatırken buluyorum.

Azar yediğim yetti artık. Tahammulum kalmadı. Aslında asıl mazaret benim. Soylemesem bir şey olmaz ama onlara soyleyince azar yiyorum.

Dayım gil geldi mesela bugun. Kuzenim (benimle yaşıt) abimle geziyor. Bana pas veren yok. Ben de cevap vermediler diye cektim gittim.

Ben "Cağrılmadığum yere gitmem, istenmediğim ortamda bulunmam. Ki istenmeyen birisiyim. Ailem gezmeye gider. Hic ev gezmesine gitmiyorum. Gidiyorum kutuphaneye; roman okuyorum.

Dostum kitap oldu. 90 sayfalık şiir kitabını bir oturuşta bitirdim. Cok seviyorum. 3 tane kitap aldım kutuphaneden. 2 haftaya kalmaz biter.

Son olarak: Kendim karar almak icin surekli insanlara danışıyorum. Hem de bayağı kişiye soruyorum. Sonra kafam karışıyor. Bu sefer de benim dediğimi yapmayacaksan konuşmayalım dedi birkac kişi. Bu anlatma huyumdan nasıl kurtulurum?

Sozu size bırakıyorum.