selamlar kızlar... aslında hedefime ulaşana dek boyle bir başlık acmayacaktım ancak benim durumumda olup da durumun vehameti karşısında umutsuz olanlar varsa biraz motivasyon sağlamanın geciktirilmemesi gereken bir şey olduğunu duşunuyorum. ben kkya 20 mayıs 2010 gecesi katıldım tam olarak 136 kiloydum. genc kız olduğum gunden bu yana hormon problemlerim var ve cocukken başarılı bir yuzucuyken ergenliğimden itibaren surekli kilo almaya başladım. ama oyle beş altı kilo değil bir ayda on beş yirmi kilo almalar falan... hipofiz, tiroid, yumurtalık vs. hepsinde sorun cıktı. doktorlar surekli ilaclar veriyorlar okuyorum kanserojen etkilerini vs. ağlıyorum ama yok kullanmak zorundasın diyorlar. işkolik biri olduğumdan surekli başarmak istediklerime odaklanıp kendimi bir şekilde uyuşturdum ve arkadaşlarım kendilerine farklı hayatlar kurarken ben yirmi sekiz yaşıma kadar bir tur iş bağımlısı, erkeklerden uzak duran, sağlık problemleri olan, mutsuz ve keyifsiz bir insan haline geldim. insanların en cok aradığı kişilerden biriydim zira her zaman herkesi eğlendiriyordum. neşeliydim hicbir şeyi takmıyordum vs... ama icimde volkanlar patlıyordu resmen. kendimden nefret etmeye başlamıştım... doktor olan kardeşim 2010 senesinin başında benden yetmiş kiloya inmek icin soz istedi 2010un sonuna kadar. tamam soz dedim kendim bile inanmayarak...

sonra ... sonra felaketler gelmeye başladı... şubat ayında domuz gribi oldum. ustune bir de zaturre... ardından tam iyileştim derken ardı ardına beş kez normal gribe yakalandım bir ayda... o da gecti mart ayında ulser ve migren teşhisi kondu bana... iş hayatında kadro almak icin deli gibi uğraştığım universitem yan cizmeye başladı... uc yıldır her şeyi paylaştığım her zaman yanında olduğum, ne fedakarlıklar yaptığım ve son altı aydır cok yakınlaştığım bir arkadaşım bana dostum! diye biten bir mesaj attıktan sonra yeni biriyle cıkmaya başladı. bu da yetmedi, ev arkadaşlarımın ayrı eve cıkma projelerinin olduğunu, bunu da sırf ben erkek arkadaşları evde yıkanıp yatıp her şeyi yapacaklarsa en azından haftada bir kac gun gelmelerini soylediğim icin yaptıklarını oğrendim. aslında daha pek cok şey oldu ama burada kısa kesiyorum. zira hatırladıkca icim acıyor 2010 senesinde olanları...:sinifsinif:

vee mayıs ayının on dokuzu gecesi tartıldım. en son tartıldığımda hayatımdaki en yuksek kilo olan 110 kilodaydım ve kac cıkacağıma dair en kucuk bir fikrim bile yoktu. ve 136yı gorunce inanamadım. mafoldumben tekrar cıktım indim cıktım vs... hatta inanmadığımdan ertesi gun başka bir tartıda da tartıldım. sonuc elbette tam bir felaketti! ne yapabilirim diye duşunmeye başladım. radikal bir karar verip tum ilacları bıraktım. on uc yaşından beri kullandığım her tableti ozenle cope fırlattım. b en kendime yardım etmiyorken kimsenin bana yardım etmediğini kabullendim. inanır mısınız gecen ay ilk defa kendiliğimden regl oldum ben... bunun ne demek olduğunu ancak yaşayan biri bilebilir(((
kilolulara saygı duymayan beyinsizlerin yaşadığı toplumda ne kadar direnseniz de sizin e ilk aklınıza gelen nasıl karşılanacağınız oluyor bir sure sonra... zayıflamalıydım ben de.. internette gezinirken kkyı buldum. o gun bugundur de rejim ve spor yapıyorum. bir ki kez kucuk kacamaklar dışındabilmiyorumkismile hic kacamak yapmadım ve sonuc inanaılmaz oldu. o kadar hormon problemine rağmen bugun 27 temmuz ve ben 115 kiloyum. odaklanıp savaştıktan sonra başarılabiliyormuş!! ve 90 ustunde arkadaşlarımla paylaştığım bir kzıılerili atasozunu burada da paylaşmak istiyorum: ozgurluk onu her gun yenidne hak edenindir!! bu sozu kilolu insanların oncesi sonrası hallerini ve bir kac kucuk motivasyon sozunu buzdolabıma astım. arkadaşlarıma en dedikoducularına bile rejimde olduğumu soyledim ve kendime inanarak son bir kez daha yola cıktım. şu kadarlık bir değişimle bile hayatımda nelerin iyiye doğru gittiğini anlatamam. artık umudum var