85 kilodan 68 kiloya duştum (boyum 1.70 m) Acelem olmadığı icin bunu uzun bir zaman dilimine yaydım. Yaklaşık 6 ayda 17 kilo verdim. Daha verecek 7-8 kilom daha var. Peki nasıl verdim, nicin kilo problemi yaşıyordum, bunların hepsini anlatmaya geldim.
Şu anda 24 yaşındayım. 20 yaşıma kadar ufak tefek kilo problemlerim oldu. Surekli kilo alıp verdim ama ibre asla 70'in uzerine cıkmamıştı. Buna rağmen kendimi hep şişman olarak gorurdum. 61 kiloyken bile insanlar bana zayıflamam konusunda diretirlerdi. 38 beden birine yaptıkları muameleden oturu kendimi hep mutsuz ve şişman hissettim. Daha sonra 4 yıl boyunca beraber olduğum erkek arkadaşımla sorunlar yaşamaya başladık. Hayatım inişli cıkışlıydı. Hala universiteye girememiştim. Onun baskısı, ilişkimdeki mutsuzluğum, ailevi problemlerim yuzunden kendimi yemeğe verdim. Saclarım oryalden yandı, resmen kel kaldım. 22 yaşında, şişman, kel ve cirkindim. Ve işin ilginci, diyete başladığım gun diyetim akşamları fast food ısmarlamamla son buluyordu. Neredeyse her gun yeni bir diyete başlıyordum ve akşam bozuyordum, ustelik fast food ve abur cubur yiyerek. Butun param yemeğe gidiyordu. Kilolarıma kilo katıyordum. En sonunda insulin direnci ve sıfır d vitaminine sahip olduğum ortaya cıktı. Ne yaparsam yapayım 3 kilodan fazlasını veremiyordum, o verdiklerim de katlanarak geri donuyordu. En sonunda 85 kilo oldum. 44 beden pantolon bile sıkıyordu. XL kıyafetler bile sıkmaya başlamıştı. Boyum pek kısa olmamasına rağmen maşallah cok guzel kilolu olmuştum.
Sonra universiteyi kazandım 2011 yılında. Okula başladığımda yine bildiğiniz 85 kilo şişmandım, mutsuzdum. Ve şunu fark ettim ki insanlar ne olursa olsun şişman birini hayatında istemiyor, bir şekilde hor goruyor. Yolda adamın biri bilerek uzerime arabayı surdu, ve kahkaha atarak bastı gitti, az daha eziliyordum. Okuldaki arkadaşlarım "elf gibi kızsın, ama kilo yakışmıyor" diyerek pek de guzel moralimi bozuyorlardı. Her turlu hakareti işittim, sevgilimden de laf yedim. Ama bunların hicbiri beni zayıflatmaya yetmedi. Artık hakaretlere bile alışmıştım. Umitsizdim, sadece yemek beni mutlu ediyordu. Zayıflayabileceğime dair pek umudum da yoktu acıkcası.
Daha once yine kilo problemi yaşıyordum dediğim gibi ama bu ideal kiloma yakın civarlarda seyrettiğim zamanlardı. (57-70 arası inip cıktım hep) Yine diyet yapıp başarısız oldum yıllarca. Haplar kullandım zayıfladım, sonra yine kilo aldım. Surekli bir mucize bekledim. Benim iştahımı kesecek bir mucize bekledim, haplara bel bağladım. Bir sure işe yaradılar ve tekrar verdiklerimi geri aldım. Yıllar boyunca diyet yapmaya calışarak resmen kilo aldım. Kilo vereceksem bu benim irademle olmalıydı, kafamdaki yemek bağımlılığını atmalıydım oncelikle. Ben resmen bağımlıydım; bir gun abur cubur veya fast food yemezsem krizlere giriyordum.
EVREKA ANI
Aralık ayının başlarında her zamanki gibi internetten yemek sipariş etmekle meşguldum. Yarım kilo baklava ve yarım kilo borek soyledim eve. Yemek yapmakla uğraşamayacağım icin tabii. Neyse yemek geldi, yattım laptopta takılıyorum, bir yandan borekleri ve baklavaları mideye indiriyorum. Her zamanki gibi ertesi gun ne yiyeceğimi nasıl bir diyet uygulmaya başlayacağımın planlarını yapıyordum. Eh nasılsa akşam bozardım yine ama hep şu duşunce vardı kafamda; "evet yarın kesin diyete başlayıp bunu surdureceğim".
Yemeğin yarısını mideme indirdim. Sonra birden bire kendime kızmaya başladım. Ben resmen yemek ve tatlı bağımlısıydım. Bu nasıl boyle gidecekti, mutsuz olduğum icin mutluluğu yemeklerde arıyordum. Bir duzen şarttı. Cunku diyet yapsam bile bu kilolar bu alışkanlıklarla geri gelecekti. Kesin olarak alışkanlıklarımı değiştirmem, yaşamak icin yemem lazımdı. Diyet yapmak zorunda mıyım diye sordum kendime. Ne acelem vardı kilo vermek icin? Atlı kovalamıyordu ya? Belli bir duzen oturtursam, kendimi aşırı kısıtlamazsam, normal yersem, sanırım fazla kilolarım giderdi. Aynen boyle duşundum. Fast food, abur cubur, bunların sigara tiryakiliğinden farkı yoktu benim icin. Kademe kademe azaltırım, arada bir yerim diye kendime o gun kural koydum. Ve biliyor musunuz, o gunden sonra benim kilolarım gitmeye başladı. Bir yandan insulin direnci icin tedavi goruyordum.
Ertesi gun okula gittim, tostumu aldım, ama yanına gofret almadım. Yanına ayran ictim. Gofret almamam onemliydi, sonucta yeni duzen oturtmaya calışıyordum, diyet yapmayacaktım. Ki hala diyet yapmıyorum, bir daha da yapmam. Diyet duşuncesi, zayıflamayacağım korkusu, obsesif gibi tartılara cıkmam benim kilo sorunumun başıydı.
Birkac gun boyle gecti. Bu arada bana mutsuzluktan başka bir şey vermeyen sevgilimden ayrıldım. Her gun dışarıdan yemek yemeye alıştığım icin yine eve fast food soyledim. Ama patatesini yemesem olurdu, 1 kocaman hamburger alacağıma, 2 tane ufak tavuk burger alabilir, yanına ayran icebilirdim değil mi? Oyle de yaptım. Ve biliyor musunuz, 1 ayın sonunda fast food'u tamamen bıraktım ve tiksinir hale geldim. En azından kapitalist fast foodculardan yemek yememeye yemin ettim. Dışarıdan yemek soylemelerim azaldı, şu an cok nadir yapıyorum. Gidiyorum kendime kıyafet alıyorum o paraya. İnsanlar beni takdir eder hale geldi. Abur cubur krizim tuttuğunda, 1 gofret bir cips alıyorum gidiyorum. Eskisi gibi 5 ceşit cikolata, garip krakerler almıyorum. Evet hala abur cuburdan vazgecemedim. Ama dışarıdan yemek yemiyorum. Daha az yiyorum, ufak değişiklikler bana 6 ayda -17 kilo olarak dondu. Ve kendimi bu fikirden uzaklaştırdığım zamanlar da verdiğim kiloları geri almadım. Fast food yememeye yemin etmiştim. Bunu yapmadım ve kilomu korudum, sonra tekrar bir duzen yarattım kendime. Neydi bunlar,
Koca koca tabaklarda makarna pilav yenmeyecek. Yenecekse, yarım tabak makarna, sosu, ve yanına et. Yağ serbest, sos serbest.
2 ana oğun yedim, cunku diğer kuralım hem tokken yemek yememekti hem de akşamları ağır yemekler yememekti. Bu cok işe yaradı, zaten aclık hissim cok buyuk oranda gitti. 2 ana oğun gayet yeterli oldu, arada meyve falan atıştırmak serbestti benim icin. Hatta 2 ana oğunun biri diğerinden daha hafif oldu.
Dışarıda yemek yenecekse ustune tatlı yasak, akşam yemek yemek yasak. Oğlen tereyağlı iskender yiyip akşama 2-3 ısırık bir şeyler yemek hic sorun olmadı.
Fast food dukkanlarından yemek yemek katiyen yasak. Burger bilmemne menu, patates falan yok. Omrumun sonuna kadar da yemeyeceğim.
Abartmadığın surece her şeyden yiyebilirsin.
Evet, bu kurallarla zayıfladım. Tabii ki her gun 100 gram vererek değil. Her gun kilo vermedim. Kilo vermek icin kendimi kısmadım hepsi bu. Kıssaydım, şu an 25 kilo vermiş olurdum sanırım. Ana kuralım her şeyden doyana kadar yemekti, patlayana kadar değil. Az yemezseniz, az enerji almazsanız zayıflayamazsınız burası kesin. Ben istediğim kadar yedim zayıfladım demiyorum. Oğlen iskender yediysem akşamı ya es gectim ya da bir parca meyve yedim. Ama yediğimden de tatmin oldum. Her gun ruyalarıma iskenderler, kebaplar, borekler girmedi. İstediğimi yedim, hayatımda ufak değişiklikler yaparak yaptım bunu. Başkasının zaafı kek olur borek olur, onemli olan zaaflarınızdan yavaşca kurtulmak, kilo vermek ve o kiloyu korumak. Obsesif olduğunuz surece hayatı kendinize işkence edersiniz. Ben hayatımdaki mutsuz ogeleri cıkardım biraz. Bu bana yaradı. Kim sizi mutsuz ediyorsa onlardan uzaklaşmaya calışın. Kendinize zaman ayırın. Kilo alınır verilir, kafanıza takmayı bıraktığınız gun kilo vermeye başladığınızı goreceksiniz. Ben bu şekilde hic vermediğim kadar kilo verdim. İnsanca muamele gormeye başladım tekrardan. Ama onlardan hala tiksiniyorum ayrı mesele. Evet verecek biraz daha kilom kaldı. Acelem yok, sene sonuna kadar 61-62 olurum. Fazla zayıflık da hoşuma gitmiyor. İnsanların sizi aşağılamasına izin vermeyin, onların zayıf normlarına uymak zorunda değilsiniz. Kimse bana daha once yaptıkları gibi 38 beden insana şişman muamelesi yapmamalı. Simitlerin fışkırmış biraz, kıcın buyumuş azıcık gibi şeylere kulak asmayın. Kilonuz ideal aralıktaysa kimseyi dinlemeyin. Ne sizi rahatlatacaksa onu yapın. Ama bağımlılıklarınızdan kurtulun derim.
84 kiloyum burada, başladığım zaman 1 kilo daha fazlaydım. Ustune tıklarsanız buyurler
Bunlar da yeni fotoğraflarım, 68 kilo
