ALINTIDIR (Biraz uzun ama lutfen sonuna kadar sabredip okuyun)

28/04/2006
Sevgili arkadaşlar,
28 yaşında bir bayanım.ızmir’de yaşıyorum, ozel bir şirkette ithalat dep.da calışıyorum,şişmanken kimse bana bakmadı,zayıfken de ben onları beğenmediğim icin bekarım))
Ne olur anlatacaklarımı iyi dinleyin eğer sokağa cıkmaktan utanıyorsanız kat kat yağlarınız yuzunden, bacaklarınız birbirine surtunmekten pişik olduysa, kendi ailenizin yanında bile utana sıkıla yemek yiyorsanız, odanız gizlenmiş yemekler/sucluluklar/utanclar ama yine de hic durmadan catlarcasına yemeler cehennemine donmuşse , sırf pantolonlarınızın fermuarları kapanmıyor diye ustune uzun,upuzun,cuval misali penyeler tişortler giydiğiniz halde mağazaya gidip yeni bir pantolon almaya utanıyorsanız isteyeceğiniz bedenin haşmeti yuzunden, hicbir işe yaramadığı halde karnınızı gun boyu icinize cekmekten muthiş gaz krampları yaşıyorsanız, sizden 10-15 yaş buyuk adamlar/kadınlar size abla/teyze diye hitap ediyorsa, makyaj malzemesi alacakken bile utanıyorsanız “sanki makyaj yapsan ne olacak?” tarzı bakışlardan ve sırf bu yuzden makyaj bile yapmıyorsanız artık, bir erkeğe/kadına değil sahip olmayı ona bakmayı bile yasaklıyorsanız kendinize, dolabınızın gizli koşelerinde duran, bir ayin yapar gibi cıkarıp baktığınız, alırken “falancaya alıyorum” diye aldığınız kucuk beden kıyafetler saklıyorsanız onları birgun giyeceğiniz umuduyla, siz şişmanken icinizde incecik bir kadın/adam yaşıyorsa ve kabullenmek istemiyorsa XXL olmayı, ve yiyorsanız bunlar başınıza her geldiğinde, tıkanıncaya, catlayıncaya, midenizi değil her yonden ac kalmış ruhunuzu doyurmak isteğiyle yanarcasına yiyorsanız ama doymuyorsa icinizdeki o ac, o zavallı, o hor gorulmuş, o gizli gizli ağlayan, o şişmanladıkca kırılganlaşan, ama sanki şişmanladıkca dayanma gucu de artacakmış gibi daha da itilen,dışlanan,paramparca edilen ruh, anlatacaklarımı iyi dinleyin, cunku bunların hepsini, hepsinden fazlasını yaşadım ben...
Ama bitti, bitirdim... O gunleri her anımsadığımda şu anki gibi gozlerim dolsa da, bitirdim artık. Ben tam 42 kilo zayıfladım arkadaşlar. Kolay mıydı? Hayır. Peki cok mu zordu? Yine hayır.

Gercek anlamda zayıflamaya başladığım gune kadarki zamanı es geciyorum, hepiniz bilirsiniz cunku o malum pazartesiler vs, unutun bunları. Ben bir Carşamba gunu başladım zayıflamaya.Ama oncesi var.
21 mart 2005 gecesi: Internette malum sorflerimi yapıyorum bir elimde cikolatamla,google’da aramalar,anahtar cumlelerim hep aynı: diyet,rejim listeleri,kilo verdim,mucize diyet...Birden farkettim ki şu diyet,rejim sozcukleri sinirimi bozuyor.Okudukca kocaman kocaman ısırıyorum cikolatamı hırsla,sanki gelip onu benden alacak şu diyet denen şey,sanki bir canavar o.. Bunu farkedince “neden diyet ya?” dedim, “ben diyet yapmayacağım,ben zayıflayacağım”. Bilgisayarı kapattım. Yatağıma uzandım.Duşundukce nefret ediyorum diyet,rejim sozcuklerinden,nefret ettikce kacıyorum,kactıkca kovalıyorlar beni,bir kbrit kutusu beyaz peynirler,ince bir dilim kızarmış ekmekler.. Normal zamanda pekala kabul edilebilecek bir dilim peynir,bir diyet listesinde yeralınca en iğrenc yiyecekten daha iğrenc gorunuyor gozume.Oysa diyet yapmasam?Yapmayacağım desem,diyet ve rejim sozcuklerini atıversem kafamdan, kimbilir? Boyle garip duşuncelerle uyuyakalıyorum.
22 mart Salı gunu,kızarmış ekmek kokusuyla uyandım,annem mutfakta,her zamanki kahvaltı menumu hazırlamış,bir dilim kızarmış ekmek+1 salatalık+ 1 domates+ bir kibrit kutusu beyaz peynir.. Şişmanlar bilirler,ailenizdeki herkes bir diyet uzmanıdır,kendince bir diyet uygulatır size mutlaka.Akşamki duşunceler geldi aklıma.Gittim mutfağa “ben diyet falan yapmıyorum yeter artık boyle de mutluyum”dedim anneme.Sanki yıllardır uygulattığı sozumona diyet cok işe yaramış da ben hainlik etmişim gibi kızgın kızgın baktı bana ve “ne halin varsa gor”dedi. Birden o kızarmış ekmek mis gibi koktu bana oturdum karnımı doyurdum(kahvaltı sonrası gizli gizli başka şeyler yemek zorunda kalmayacağım icin rahattım)ve gectim tv karşısına.kumanda elimde,zap yapıyorum,ama aklım başka yerlerde,aklımda diyete dahil etmediğim an mis gibi kokan o kızarmış ekmek,kutur kutur tadını ala ala yediğim o salatalık var,peynir bile hic bu kadar beyaz olmamış sanki..tıpkı annemin hic bu kadar sinirli olmadığı gibi) halbuki bilse onun diyet kahvaltıları sonrası gizlice neler yediğimi,yaptığım bu “diyet olmayan kahvaltı” icin gelip alnımdan opecek) O 22 mart salısı bana birşeyler oldu işte,ya da ben bana,ben beynime birşeyler yaptım ve duşundum durmadan.Duşundum.Kendimle konuştum.
-Zayıflayabilirim.Neden olmasın ki?Yapacağım tek şey,yiyeceğim şeyleri bir diyetin veya rejimin değil,zayıflama isteğimin belirlemesi.
-Peki o istek yeterince guclu mu bende?Hem de dağları devirecek kadar.
-E o halde,derdim ne ki benim?Derdim kendimi bağımlı ve mecbur hissetmem.
-Neye karşı?Bana dayatılanlara karşı,icinde diyet/rejim sozcuğu gecen butun cumlelere karşı,bir kibrit kutusu beyazpeynirlere karşı
-Yani?Yanisi,beni en cok istediğim şeyi yapabilmekten alıkoyan şey,beni en cok istediğim şeye ulaştıracak yolun başka yerlerden gectiğini zannetmem
_Peki nereden geciyor ki o yol? Benden,kendimden,beynimden,herkesin bildiğinden değil benim bildiğimden.Cunku bu beden benim.Onun ne istediğini benden daha iyi kim bilebilir,ne hissettiğini,neyin onu acıttığını,neyin cesaretlendirdiğini...
-Zayıflayabilirim o zaman.Evet,tabi ki,neden olmasın ki,neden?
Kendimle konuştum durdum butun gun ve butun gece.23 mart sabahı uyandığımda,ne bir diyete/rejime başlama kararı almıştım,ne de o gun pazartesiydi) basit bir carşambaydı işte.Mutfağa gittim,bir portakalı,bir elmayı,bir armutu,bir salatalığı,bir avuc cileği(sanırım hormonluydular ama ne yapayım daha yeni cıkmışlardı ve kıpkırmızıydılar)) blendıra attım,pure yaptım ve oturup yedim.Kendime sozum vardı ama,bu bir diyet değildi.Değildi işte!!Sadece akşam yediğim makarna yuzunden doluydu midem ve canım sabah sabah o soğuk meyve puresini cekmişti.O pure yumuşak yumuşak mideme kayarken garip bir huzur duydum arkadaşlar.”Ben diyet yapmak icin değil,mideme destek olmak icin yapıyorum bu hafif kahvaltıyı”duşuncesine inanmıştım cunku.
Kahvaltıda meyve puresini yedikten kısa bir sure sonra midem bir kazındı ki sormayın. Deliricem neredeyse. Ama neden delireyim ki? Ne diyet yapıyorum ne bir şey,niye tutayım ki kendimi? Kalktım usulca,mutfağa gittim,dolabı actım,gozume ilk ilişen kapaklı bir kapta etli biber dolması,cok da severim,aldım bir tane oyle elimle, tabiri caizse yuttum.Ben onu ciğnemeye calışırken ne oldu hatırlamıyorum kapı mı caldı,telefon mu,annem mi seslendi,araya bir şeyler girdi işte ve midemin bir sonraki kazıntısını duyduğumda oğlen olmuştu! Annem sofra hazırlıyor. Bu arada,ailenizdeki herkes diyet uzmanıdır demiştim ya,aynı zamanda cift kişiliklidir de!Bir yandan mantıları borekleri kızartmaları koyarlar sofraya,bir yandan “aman şundan az ye bundan yeme”bilmemne.Annem de mevsimin ilk patlıcanından misler gibi kızartma yapmış,ustunde sarmısaklı yoğurt,yanında biber patates kofte domates sosu... Coktum butun haşmetimle masanın başına,annemde yine aynı suclayıcı bakışlar uzuntuyle karışık, “bakma bana oyle anne” dedim, “diyet falan yapmıyorum,yiyeceğim canım ne istiyorsa banane” ışin garibi,kendim de inanarak soyluyorum bunu, oyle arka planda “yine de az yiyeyim” gibi bir duşunce falan yok arkadaşlar,arka plandaki tek duşunce,bir gece onceden duşunduğum şey: Zayıflayabilirim,yapabilirim! Ama yiyeceğim işte bu kızartmayı cunku canım cok istiyor... Ve yedim. Tıkabasa. Artık diyet yapmayacağım duşuncesinin keyfiyle,tadına vara vara...
Yaklaşık 1 haftayı boyle gecirdim arkadaşlar.ıstediğimi ozgurce yiyerek.Bir haftanın sonunda bir duş sonrası tartıya cıktığımda ibre 93. E bir hafta once de 93’tu? E herhalde 93 kalacak,ben diyet/rejim yapmıyorum ki.Tabii ya...
Bir hafta kadar sonra.Nisanın 7’si. Gece 12 suları.Dert ortağım yastığıma sarılmış duşunuyorum.Şeytan durtuyor durup dururken,fırlayıp tartının ustune cıkıyorum.91 mi??Nasıl ama?Ne diyet ne başka bir şey yaptım ben,hatta hayatımda ilk defa diyet yapmadım!Yatağa donup gecen haftayı kafamdan geciriyorum.Farklı olan şey ne?Duramıyorum kalkıp bir sigara yakıyorum ama ellerim titriyor sevincten,birşeyler var,birşeyler var ama ne..Buluyorum sonra ne olduğunu.Başardım,2 kilo zayıfladım,cunku nefret ettiğim diyeti kovdum kendi cumhuriyetimden,o diyet ki ne zaman “hadi yap beni”dese arkamdan civili sopalarla iterdi beni buzdolabına,marketin cips reyonuna,koşedeki nefis durumler satan bufeye.Cunku o cok uzaklarda ulaşamayacağım yerde duran bir cansimidi gibiydi,”gel bana tutun kurtul boğulma”derdi ve ben ona her ulaşmaya calıştığımda denizin daha derinine daha derinine batardım.Oğrenmem gereken tek şey carenin uzaktaki cansimidinde degil kendi kollarımda olduğuydu.Bilincsizce oğrenmiştim.Sigaram biterken(ictiğim son sigara oldu)gecirdiğim haftanın farkını buldum.Bir hafta boyunca kaybetme korkum olmadan yemek yemiştim.Bu yuzden bilincsizce değil,doyduğum anı hissederek ve doyduğum an masadan kalkarak yemiştim.Duşunun arkadaşlar.Diyet yapmaya karar verdiğiniz pazartesilerin oncelerini duşunun,nasıl yangından mal kacırır gibi yemek yediğinizi duşunun.Ben cok yaşadım bunu ya siz?Bir keresinde bir pazar gunu iki kere kendimi zorlayarak kusmuştum daha cok yiyebilmek icin. Doymayan midelerimiz değil icimizdeki o ac ruhtur,kendisinden esirgeneceğini anladığı an daha bir acgozlulukle saldırır normal zamanda belki hic yemeyeceği şeylere bile.Cunku beyin ona “bak bir daha yiyemeyeceksin bunları”sinyalini verir siz farkında olmadan ve o da yer yer yer,ta ki diyet sudan sebeplerle bir sonraki pazartesiye ertelenene kadar yer..
Bir sonraki hafta ilk ve son yanlışımı yaptım.
Tartıda gorduğum –2 kilo beni heyecanlandırmıştı,hangi şişmanı heyecanlandırmazdı ki?Yanlışım ise farkında olmadan yeniden garip bir hırsa kapılmak ve o şuursuzca yiyeceklere saldırmayı bekleyen ac ruha acık kapı bırakmaktı.Hırsım,hadi şundan daha az yiyeyim hadi patates kızartmasına hic dokunmayayım diyen o diyetlere alışkın beynim 3. hafta korkunc bir oyun oynadı bana.Evet tartıda –2.5 kilo gordum hafta sonunda,evet sevindim bu doğru,hatta o kadar sevindim ki tartıdan indikten sonra soluğu telefonun başında alıp sozumona odul verdim kendime: tam 5 tane kıymalı pide ısmarladım ve bir solukta yedim.1 litre kola ictim.Ustunden yarım saat bile gecmemişken 2 tane bademli magnum yedim.Ardından 250 gramdan fazla fındık.Ardından neredeyse kurumuş ve tum cazibesini kaybetmiş (ama ac ruhum icin ne farkeder ki?) 7-8 dilim baklava.Sonra oğlenden kalan kısır, sarmısaklı yoğurt, 2 muz... Ne de olsa kilo verebiliyordum,gene verebilirdim değil mi?oyleyse o maratona yeniden başlayana kadar bişeyler daha bişeyler daha yesem ne cıkardı ki?ışte arkadaşlar,beynimin oyununa gelişim boyle oldu.Ama iyi ki de olmuş.Korkunc bir mide bulantısıyla tuvalete koşup bağıra bağıra kusarken herşeye lanet ettim.Aptallığıma,gozumun onunde duran gerceğe o bana o kadar yaklaşmışken sırt cevirmeme,herşeye. ışte gunluk tutmaya o gece başladım. Yazdığım ilk şeyleri aynen aktarıyorum size:
GERCEK: BEDENıM BEYNıMıN KONTROLUNDE
SORUN : BEYNıM BEDENıMı ZAYIFLATMAYI REDDEDıYOR
NEDENı: BEYNıME OYLE HATALI ŞEYLER YUKLEMıŞıM Kı O CARESıZ KALIYOR
COZUM: BEYNıME BEDENıMı ZAYIFLATMASI ıCıN ıHTıYACI OLAN DOĞRU BıLGıLERı YUKLEMELıYıM
BEYNıME OĞRETECEKLERıM:
1-BEN DE ZAYIF OLABıLıRıM.BENıM ıSKELETıM DE ıNCECıK BıR ıNSANINKıNDEN FARKSIZ!!!.NEDEN ONUNKı DUZGUN KASLAR VE YETERLı MıKTARDA YAĞLA KAPLIYKEN BENıMKı KATMAN KATMAN YAĞLARLA CEVRıLı OLSUN Kı?
2-KENDıMı ZAYIFLAMAK ıCıN KISITLAMAM GEREKMEYECEK,ZATEN DOĞAL OLARAK OLMASINI BU KADAR ıSTEDıĞıM BıRŞEY ıCıN NıYE KISITLAMALARA VE ZORLAMALARA ıHTıYACIM OLSUN?
3-AŞIRI YEMEK YEMEKTEN ALDIĞIM HAZ GERCEK BıR HAZ DEĞıL,O,YAŞAYAMADIĞIM BUTUN O ŞEYLERıN YERıNı DOLDURUYOR SADECE
4-YEMEKLER HıCBıR YERE KACMAYACAK,OLDUKLARI YERDE DURACAKLAR,BEN GECıCı BıR SURE DAHA FAZLA HAZ ALACAĞIM BıR ŞEYE ULAŞMAK ıCıN ONLARA COK FAZLA YOĞUNLAŞMAYACAĞIM
5-BU YEMEKLERE SIRT CEVıRECEĞıM ANLAMINA GELMıYOR,HEM NEDEN SIRT CEVıREYıM Kı,ONLARIN NE SUCU VAR,BUGUN ŞıŞMANSAM SUC YEDıKLERıMDE DEĞıL YEDıKLERıMıN MıKTARINDAYDI VE MıKTARI BEN AYARLADIM
Arkadaşlar,en başta dediğim gibi zayıflamam cok kolay olmadı,ama zor da değildi.O geceden sonra bu yazdıklarımı yuzlerce binlerce defa okumam gerekti.Umutsuzluğa duştuğum anlarda gunluğumu alıp bunları okudum,yenilerini yazdım,yaptıklarımı,yanlışlarımı,korkularımı,doğru larımı yazdım.Ama cok iyi bildiğim bir şey var ki,sanırım ben beynime bu doğruları yerleştirmeyi başardım kısa bir sure sonra.Arkadaşlar ben herşeyi yedim ama herşeyi.Sadece beynime az yersem de cok yersem de tadın ve hazzın değişmeyeceğini;ama az yersem bedenimi inceltirken cok yersem kalınlaştıracağımı soktum.Mantığım hep şu oldu arkadaşlar:haksızlık etme.. ne kendine ne bedenine ne de kilolarına(vallahi onlara bile haksızlık etmedim,bazen onlardan yana oldum).. Bakın mesela şoyle acıklayayım.Birgun oturuyordum,aklıma birden şu mantık geldi:ben bu kiloları alırken oturup durdum yayıldım durdum ve aldım,peki şimdi gene boyle oturursam nasıl azalsınlar ki,yani onları oluşturma aşamasında eğer hareketli olsaydım hic oluşmayacaklardı değil mi?hem hırsızlık yaptır,hem arka cıkma hapse at misali.ben onlara haksızlık yaparsam onlar da bana yapar tabii.yurumeye başladım.gozunuz korkmasın oyle ani bir geciş değildi,bilirim şişmanlar kadar nefret eden yoktur spor duşuncesinden,ilk gun 15 dakika yurudum mesela,arttırdım sonra.Neredeyse 2.5-3 saat yuruyordum sonlara doğru.ınanın bir sure sonra cazip gelmeye başladı temiz havada ciğerlerimi şişire şişire yurumek,kendimle gurur duymak bunları yapabildiğim icin.tavsiyem,mutlaka yuruyun arkadaşlar,kesinlikle sıkı sarkmamış,haksızlığa uğramamış bir beden istiyorsanız yuruyun.onu şişiren formunu bozan bizdik,duzeltecek olan da biziz.yapabilirsiniz,tek adım atmaya uşenen ben yaptıysa siz uca uca bile yapabilirsiniz.yuruyuş gobeğimi de etkiledi,bacaklarımı da,hatta gıdımı da,butun vucudu calıştırıyor.size garanti ediyorum,bir sure sonra zevk almazsanız yuruyuşten ve onun bedeninize yaptıklarından tekrar şişman olayım. Hicbir yerim sarkmadı,kimsenin sarkmaz eğer şişmanlarken yaptıklarınızı zayıflarken telafi ederseniz ve haksizlık yapmazsanız o guzelim bedeninize.