Bir gun ailemizle, annemizle, babamızla, kardeşlerimizle, veya eşimizle yediğimiz o akşam yemeği son akşam yemeğimiz olacak. Yaşadığımız ev belki bir gun terkedilmiş boş, curuyen bir ev olacak. Anılarınızın olduğu bir evi gormek insanı cok duygulandırıyor. Mesela koye gittiğimiz zaman, o kadar cok anılarının olduğu evin boş ve yalnız başına olduğunu gorunce annem ve anneannem ağlamıştı. Evin halıları, tabakları, kaşıkları, hatta icinde bazı ağrı kesici ilaclar falan bile duruyordu. Oylece bırakılıp gidildi. Ev artık boş ve curumeyi bekliyor. Oldukten sonra unutulup gideceğiz. Cenazemize gelen insanlar cenaze namazımızı kılacak, cesedimizi toprağa gomecek. Ama ondan sonra herkes kendi işine, normal yaşantısına devam edecek. Ve o ceset yıllar boyunca o toprağın altında yalnız kalacak. Sadece yakınlarımız bir sure bizi unutamayacak. En fazla 50 yıl sonra tamamen unutulmuş olacağız belki. Bu cok urkutucu bir şey. Cok anlamsız ve derin duygular yaşıyorum bunları duşununce. Geceleri bazen bu duşunceler aklıma takılınca uyku bile tutmuyor. Neyse, arkadan guzel bir muzik ile buraya icimi dokmek istedim, okuyan herkese teşekkurler.