Ben ne zor gunlerin şahidiyim,
Cok savaştan cıktım sağ salimim.
Yok kimseye ahım,
Dost duşman sağolsun.
Kapandı tum perdeler, taş duvarlar coktuler ustume birer birer.. Ezildim coğu zaman, hayatın ağırlığını taşıyamayıp omuzlarımda. Kimi zaman hasret, kimi zaman yalnızlık yağdı dunyama, ıslandım. Kimi zaman acılar, kimi zaman sancılar bir bıcak gibi saplandılar yureğime, kanadım...
Acısıyla, tatlısıyla, hasretiyle, sevdasıyla benim hikayemdi bu sadece. Ben yazmalıydım tum satırlarını. Ben kurup cumlelerini, ben koymalıydım noktalarını, virgullerini. Ben altını cizip vurgularının, ben silmeliydim silinmesi gereken kelimeleri.
Galibiyeti de mağlubiyeti de benimdi hayatın..
Oğrendim, duşunce ayağa kalkmayı, kanayan yaralarımı sarmayı.
Oğrendim.. Hayat karşısında dimdik ayakta durmayı, yeri gelince alaycı bir gulumsemeyle kendime tutunmayı...
YÂr iyi ki varsın,
Can sende son bulsun..
Şimdi her gun doğduğunda varlığına uyanıyor sevdam..
Her gun battığında da sevdan cıkıyor hayallerimde, ruyalarımda, uykularımda gun yuzune.
Artık yalnızlık değil, varlığın yağıyor, sırılsıklam ıslatıyor dunyamı.
Anlıyorum ki sadece nefes alabilmişim yokluğunda. İcten bir gulumsemeden uzak, sahteymiş tum gulumsemeler. Kelimeler anlamsız, yetersiz, kimsesizmiş. Sevda, sevda değilmiş aslında bende, senmişsin.
Ben, "ben" değilmişim aslında sende "ben" mişim..
Artık ikimizin olan bir hikaye var, sadece bizim olan..
Son noktasını hayatın koyacağı, son nefesimi verdiğimde...
Sen dar gunumde helal lokmamsın,
YÂr demek yetmez, canımda cansın..
Her kulun hakkını, bahtını şansını,
Verene bin şukur, iyi ki varsın...
BİTANEM....