_________________ aş k,
her yanı olmak taş kınıydı kalpte …
_____________ ayrılık
sadece bir yanı olduğunu gorduğunde
__________ donmekti bir baş ına
kendi nefes evine …
_________ ^^ ______________________

birazdan
hic opulmemiş bir cocuk cıkacak, goğus kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaclar
belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak,
terk edilmiş boş kuş yuvaları
birazdan
cekip surukleyecek beni bilinmezliğin sisleri arasına yeniden yollar
birazdan “gitmek”
yine, yuzume iki yanık karanfil kokusuyla sarılıp, opecek
“kalmak” birazdan
sokağın kalbinde yapayalnız bir kumru
o hep oyle bir başına, uzgunce kanat cırpıp, duracak
ve ben, ılık ılık sızacağım, mutsuzluğumun kirpik kıyısından
damla damla, cisem cisem, serpilecek ozlem
ve silinecek adım bir pencere camının buğusundan
kelimeler ağrılı
cumlelerde derin kan kaybı
ve ışıksız bir yıldız gibi, sevda akacak boşluğa
gozlerimde incecik bir bıcak izi ancak,
belki de geriye bir tek o kalacak
anlam, duşecek sonra
mana korleşecek
ve soz herşeyden yoksun,
tukenecek
ki tukensin
tukensin …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık …
unut,
gitsin …
*
birazdan
bir incinmiş tebessum bırakacağım ilkin kendini affedenlerin baş ucuna
birazdan bir kumaş gibi yırtıp katlayacağım guluşumden kalanı,
mendil olsun en cok kendine ağlayanlara
ve sırtımı verdiğim soğuk duvara az daha sokulacağım birazdan,
/hic korkmadım, uzulmedim ki, sen hep varsın/
ve kor bir makas kesecek saclarımı bir fotoğrafta
anılar dokulecek kucağıma ağır ağır
ve mevsimler kapatacak uzerlerini, ust uste kar taneleri gibi
buz tutacak bakışlarım,
erimeyecek
ve o şarkı hep aynı yerinde
tekrar tekrar yine “beni unutma” diyecek
icim burkulacak
acıyacak canım
ki acısın …
acısın varsın …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver …
artık
unut,
gitsin …
*
birazdan
koluma girecek ilk hayal kırıklığımın hatırası
birazdan ıhlamur cicekleri
son bir kez daha susleyecek uvey kalpler sokağını
ve yureğimin suya anlattıkları tukenecek birazdan
guluşler kiralıktı, geri verilecek
umutlarsa emanet
­­onlar devredilecek
ve kollarımda son bulacak bir gecenin daha sabah sancısı
ay ışığı unutkan, uğramamış olacak yine pencereme
uyku, gozlerime gucenecek
kalp, sonecek kendi alevinde eriyen mum
sevda, can verecek sessiz sedasız
aşk, meğerse sonluymuş
bitecek
ki bitsin
bitsin …
yaşanmayan her şey olume terk edilsin
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık
unut,
gitsin …
birazdan
hic opulmemiş bir cocuk cıkacak, goğus kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaclar belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak, terk edilmiş, boş, kuş yuvaları …


Alıntı...​