.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
Soylesene kandırdın mı beni?
Yureğinin tum acılarını icime saldın ve benliğimi calıp gittin mi benden?
Oyleyse sen de yalancı cıktın yÂr!
Sen de aşkı var zannettirdin bana ve gittin!
Sonrası hiclik,sonrası acı,sonrası bir yokluğun başlangıcı;
Yoksun!
El ele yuruduğumuz tum yokuşları devirdim dilimin ustune ve sustum!
Sesim yokluğunun ayak izinde gomulu durur şimdi
Ve yuzumde kırılgan gulumseyişleri cocukların;
Var mı haberin?
Parmaklarım Şehirlerarası huzun taşıyan bir trenin tozlu camında
Yureğimde muebbete hukum giydi adın!
Adın ki dilimin ucunda kuf tutmuş altı kurşun
Adın ki her harfinde ucurumlarından duşuyorum
Ama bil ve unutma!
Kan kaybından değil
"SEN" KAYBINDAN OLACAK SONUM!
Vakit yokluğunun ilkbaharı
Umudu sende kalmış yarınlara gocuyorum
Ceplerimde yağmurlarla boyanmış duşlerim var
Ve ellerimde yalanlara batırılmış parmaklarının izi
Bu gece bir "ben" daha tukettim tutunlerin golgesinde
Ve bir gun daha tukendim gozlerinsiz
Tukenmiş zamanların zemherisinde kayıbım şimdi
Takvimler benden,ben gozlerinden habersiz
Kentin uşuyen sokaklarını soluklarımla ısıtarak yuruyorum sensizliğe
Bir cift ayak izinden ibaret yas karası istasyonlara bırakabildiğim
Ben zaten hep kendimi uğurluyorum tren garlarının veda sahnelerinde
Hep kendimden gidiyorum
Ve en cok duşlerimden vuruluyorum İstanbul'un eteklerinde
Kimse bilmiyor; tukeniyorum!
Sen-sizce oluyorum gozlerimin onunde
Ve sessizce karşılıyorum aşka boyanmış gul rengince toprağın bedenine
oylece kayıp giderken ellerimden bir adım bile atamıyorum kendime
İcime işleyen sevdanın raylara mimlenmiş intihar eylemlerinden kurtaramıyorum yureğimi
Ve vagonları yokluğunla dolu trenlere ezdiriyorum bensizliğimi
Biliyorum caresi yok bu hastalığın
Biliyorum yokluğum yokluğuna vurgun
Ve anladım ki alfabesi yok yokluğun
Susuyorum!
Donmeyeceksen ateşe ver senli duşlerimi
Ve ort ustume geceyi
Uyuyacağım!
Yolum cok, cook uzun
Ve yine soyluyorum;
Kan kaybından değil
"SEN" KAYBINDAN OLACAK SONUM!
« Bana Zamandan Soz Ediyorlar...
alintidir