ağlama sevgili
beceremedim doyurmayı seni benle,
gitmek gercekten gerekliydi...
uzulme sevgili,
vedaları da vardır baharların,
yaprak dokumunu yaşarsın istemesen de...

vazgecmek icin zamansızız belki de. ama yetemediği yerde, gitmelidir sevgili....


saclarımı kestirmek hic aklımdan gecmezdi. demek ki birşeyler olmuş bana ki senin kıyamadıklarına kıyar olmuşum. aynaya bakamayacağım bu geceden sonra. saclarımı taramayacağım. senin dokunmaya kıyamadığına ben kıydım sevgili.

demek ki bitmiş ve aklıma gelmemişsin...

bu yuzden seni sevdiğimi sanmama rağmen gitmeliyim sevgili. vadesi dolmuş gunlerimizin sana gulduğum, olduğum sana.

duşunme sevgili,
duşunulmeyi haketseydim,
yanında olurdum...

ve

vesi yok ki... gittim, kıydım zamansız. hangi bahanenin ardına sığınabilirim ki şimdi.

değmezim hicbirşeye!

yalnızlığın adil değil...
ama benim ki adil sanırsam ki...

ben sectim!


yok oluşumun tarihcesinde, bana eşlik etmiyor cok zamandır varlığın. bu yuzden kustum sevgili, seni sevemeyişime inat, varlığımın hazzını yureğime yasakladım.

artık seni koyamadığım duşencem de, ben de yokum.
cunku sensiz; yakan bir korum...

belki de hepsinden ote, yalnızlığını kor kuyulara haykıran, dolunayın şahit olduğu, bir hayalet ruhum.

hala hayattayım belki de,
peki sen; varlığımdan haberdar mısın?