Sebebi bence belli; sevmediğim şeyleri gercekten sevmiyorum, beni zorladığı icin değil. Gercekten istemediğim icin. İsteklerimi bu kadar savunur olmam beni mutsuz bırakıyor. Elimdekilerin kıymetini bilmiyorum cunku elimdekilerin otesine surekli taziyem var, yani kendini hatırlatıyor. Okul icin gunde 13 bilemedin 12 saat harcıyorum, hicbir derse ilgim yok, tum egomu bir kenara bıraktım ama ego beni bırakmıyor. Okuldan yıllar oldu nefret ettiğim. Bazen sosyal aktiviteler oldu aptallığa yattım. Ama halen okulun benim icin kişisel kariyer anlamda hicbir katkısı olmadığının bilincindeyim. İstesem de acık okuyamıyorum cunku oyle bir imkanım yok. Akademik alanda bir hedefim olmadığı icin diğer oğrencilerden farklı olarak surece de odaklanabiliyorum ve bu eziyetin farkında olmak beni daha da cokertiyor. Bu ızdırabın belli bir terbiyeci olduğuna eminim ama ne yalnızlığı sevebiliyorsunuz ne de psikolojik acı cekmekten zevk almayı. Hele ki bu ızdırapı aralıklarla ve surekli, tekrar tekrar deneyimlemek insanı bazen delirtir hale geliyor. Kendimi spor ile rahatlatıyorum ara sıra, spor cok guzel bir aktivite tıpkı meditasyon gibi geliyor. Fakat arka planda ertelenen ve ciddiye alınmayan birisi olarak gorulduğum icin yeterli psikolojik destek alamıyorum.
Hayat cok zor değil cunku kendimi zorlamıyorum hayatımda beni somut olarak zorlayacak bir etken yok, fazla basit ve aynı gunleri yaşıyorum ve sorun da bu zaten.
Ben ne yapmalıyımdan ote ne yaptığımı kesin olarak bilmek isterdim. Konuyu tam olarak acmadım ama acık olan tarafları şimdilik bu. Yaşadığım durum mutsuzluk gibi gorunse de arka planda panikatak, beyin sisi ve kronik stres de zaman zaman yer alıyor. Tabii bu kontrolsuz durumlar bir sonuca bağlı ve etkenler değiştiği taktirde ortadan zamanla kayboluyorlar. O gunlere daha cok var ve yaptığım hic faydalı bir şey değil ama kendimi de kandırmak istemiyorum. Ben tam olarak ne yapıyorum?