YALNIZLIK VARDI,
SEVGİN YOKTU,
HUSRAN VARDI,
GULUCUKLERİN YOKTU,
GOZYAŞLARIM VARDI,
BEN VARDIM...YADA VAR OLDUĞUMU SANDIM...
Tutun yoktu, tuz yoktu cÂÂÂn; Yarama şiir bastım!..
Surda yÂre yÂreydi gullelerin izleri; bendeyse pÂre pÂre, dudaklarının!..
Surlardaki yaralar dolar, kapanır ve orulurken ben; her bûsenin deliğinden burclara asılırdım!..
YÂrelerimdi yÂrin gorunduğu mazgallar;
Her delikten cansuyum canÂnıma bakardım!
İlac yoktu, tutun yok ve tuz dahi yoktu cÂn;
Her kanayan yarama birkac şiir sarardım!..
Palto yoktu, kazak yoktu; yorgan yok ve yatak yoktu...
Buz solurken ortalık, ustume şiir aldım!
Ekmek yoktu, katık yoktu... Su dahi yok iken cÂÂÂn; kaş catmadan, karnıma yine şiir dolardım!..
“Ben” vardım onceleri, sonra “sen ve ben” olduk...
Ardından; senden bende, bir “yara” peydahladın;
... ve gittin!..
.....
Yarimin hatırası; bir oksuz “evlat gibi yarama” şiir bastım...
Ekmek yoktu, doşek yoktu...
ilac yoktu, ve tuz yoktu...
Tutun dahi yoktu cÂÂÂn;
Şiir bastım yarama.. .