Arkadaşlar oyle kolay kolay sinirlenen birisi değilim, ama sinirlenince kırıcı konuşan bir insanım, kufur etmem, hakaret etmem, aşağılamam ama karşı tarafı anlayışsızlıkla suclar ve bağları koparma derecesine getiririm. Saman alevi gibi aniden yukselir tez sonerim. Bunun onune nasıl gecebilirim, derin nefes de alsam olmuyor, uzaklaşsam da olmuyor, psikoloğa gitmem, adamlar saate bakarak saniye sayıyor ve ilac yazmak icin sabırsızlanıyorlar, ki gitmeye de ihtiyac duymuyorum henuz o derece olmadım.

Ofkemi şoyle anlatayım size, kalitesizin biri yuzume sovse kılım kıpırdamaz ama bir olayda haksızlık gorursem ya cozulecektir yada kuplere binerim. Birini uyarırım uyarıma rağmen inat eder yapar ve olayın sonunda benim dediğim cıkar sinirlenirim. ( Tabi bunlar ben ve cevremdekilerle alakalı olaylar icin gecerli ).

İstemeden kalp kırdığım ( en azından o kişiler kırdığımı soyluyorlar ) yada insanların hatalarını patır patır yuzlerine vurduğum icin (şu davranışın hic hoş değil, bunu almasan daha iyiydi, beğenmedim olmamış vs. ) bir zaman sonra sevilmeyen değilde hani nasıl derler yanında tedirgin olunan rahat davranılamayan biri haline gelmeye başladım. Aslında derdim kimseyi uzmek yada boşu boşuna kalp kırmak değil, sadece insana olmayanı yakışmayanı tutmayanı sırf onu mutlu etmek icin poh pohlamak değilde olmamış bu diyerek yararlı eleştiri yapmak.
Ama gunumuzde kimse en ufak bir eleştiriyi kabul edemiyor. E o zaman bana fikrimi neden soruyorsun kardeşim?
Ben nasıl duzelebilirim? Yada ben yalnız mıyım bu ruh halinde olan birisi olarak?