1950'lilerde kekemelere tıbbi tedavi uygulanması kaygıyı duşurme amacıyla trankilizanların kullanımı ile başlamıştır. Konuşma patologlarının bir coğunun konuşma ve anksiyete arasında ilişki olduğunu ileri surmesi ve psikiyatristlerin kekemeliğin sosyal anksiyete ile ilgili olduğunu belirtmeleri sonucu kekemelerin tedavisinde trankilizanlar kullanılmaya başlanmıştır. Ancak yapılan calışmalar başarısız sonuclar vermiş, anksiyete duzeyini duşuren ilacların kekemeliğin sıklığından cok şiddetini hafiflettiği ve bu durumun da kalıcı bir etkisinin olmadığı gorulmuştur. Ayrıca kekemeliğin ikincil davranışlarını azaltmaya yonelik olarak haloperidol kullanılmış, kimi kekemelerde etkili gorulmesine karşın yan etkileri nedeniyle kullanımı bırakılmıştır.
Literaturde, ilaclarla yapılan calışmaların oldukca farklı sonuclar verdiği gorulmektedir. Mitchell (1963), kekemelerin konuşma terapisiyle birlikte aldıkları reserpine sonucunda konuşmalarında anlamlı duzeyde bir değişim belirtmezken, aynı yıl Hollister, yetişkin kekemelerde reserpine ve konuşma terapisi ile %50 oranında ilerleme kaydettiğini belirmiştir. Holliday (1959), meprobamate ile yaptığı kontrollu calışma sonucunda ne ilac verilen ne de plasebo grubunda bir farklılık olmadığını belirtmiş, aynı yıl yine meprobamate ile yapılan bir başka calışmada ise Di Carlo, Katz ve Batkin, plasebo grubunda kekemeliğin arttığını, ilac verilen grupta ise kekemelikte anlamlı duzeyde bir azalmaya rastlandığını belirtmişlerdir.
1960-1970 arası kekemeliğin tedavisinde farklı ilaclar kullanılmış ancak bu konuda yapılan calışmalarda olumlu sonuclar elde edilememiştir. Gunumuzde de kekemelik tedavisinde ilaclar kullanıldığı ancak ilacların tedavide etkisiz kaldığı bilinmektedir. Hatta bazı ilaclar uzun sureli yan etkilerinden dolayı olumsuz sonuclar doğurabilmektedir.




[h=2]Kocaeli Psikoloji uzmanlarına ulaşmak icin tıklayın![/h]