uzun zamandır bu siteye birşeyler yazacağım gunu bekliyordum


veee artık ameliyat gunu geldi....
o gunde nedense korkmuyordum ama cok heyecanlıydım

o an inanmak istemedim. daha sonra eve gectim tabi bu forumları inceliyorum bu kalıcı mı falan diye o gun dedim ki kendi kendime ben bu burnumun sonucunu 3 ay sonra yazacağım. iyi de olsa kotu de olsa. cunku o an benim bu tecrubeyi yaşamış arkadaşlara cok ihtiyacım vardı. gun gectikce burnun ucumun duştuğunu aslında bantlar yuzunden ve yeni olduğu icin oyle durduğunu anladım. ayrıca icindeki tamponlarda sanırım kalkık olmasını etkiliyor. tamponlar cıkınca burnumun biraz daha duştuğunu gordum fakat bu bile bana yetmiyor cunku kalkık burun asla istemiyordum. burun deliklerim gozukmemeliydi. yine de forumlarda surune surune ineceğine inandırdım kendimi. şuan 4. ayımdayım ve burun kalkıklığım cok iyi ilk aylarda burun deliklerimin girişi gorunuodu şuan hafif kalkık ve delikler gorunmuyor. Evet bu kalkıklık sorununun yanında başka canımı sıkan bir şey vardı o da burnumun kucuk olması. herkesin burnu başlarda şiş halde olduğu icin zamanla kuculur. ama benim burnum zaten bana kucucuk geliyordu bir de şişler inse ne kadar kuculecekti. bu korku beni cok yıpratmıştı 4. ayımdayım burnumun şişleri var hala ama buyuk kısmı gecti. buna rağmen kimse burnun kucuk demedi ve bende artık duşunmeyi bıraktım. aylar sonra nasıl olur bilmiyorum ama şu an iyi gorunuyor.bi de ayrıca dudak ve burun arasındaki mesafeye de ayrı uzuluyordum. cunku cok cirkin gorunuyordu. Bir de bunu dert etmiştim. kendimi bunlara alıştırmaya calışırken artık ateli cıkarma zamanı gelmişti.mutluydum ve burnumu merak ediyordum. cıkınca hayatımın 2. şokunu yaşadım. sanki burun bana ait değildi. yani uyumsuz sanki sonradan bir parca takılmış gibi. o an o kadar yapay gorunuyordu ki ben o burnum oyle kalırsa bir daha insan icine cıkamazdım. doktor yine kucuk bantlar yapıştırdı ve daha sonra kendin cıkar dedi. resmen o anda ondan nefret etmiştim. bandajlıyken burnum tamamı gorunmediği icin iyi hissediyorum. yani unutmaya calışıyordum o anı. 2 gun sonra sabah uyandığımda bandajı cıkardım ve aynaya baktığımda avatar burnu gordum o an psikolojim yerle bir oldu. dışarı cıkmak istemedim. ağlamaktan mahvoldum. ama bu surec icerisinde ailem bana karşı cok sabırlı davrandılar. ne kadar kotu gorunsede bana anlatmıyorlardı. hic abartısız soyluyorum yarım saatte bir burnum iyi mi, kucuk mu ,kalkık mı diye soruyordum. aynı soruları gunlerce sordum. bu sorunların yanında burun sırtımın kalınlığı canımı sıkmaya başladı. burun sırtım asyalılar gibi dumduz du. basık bir burun yani. şişliktir demek istiyordum ama dokunduğumda kemik geliyor elime canım sıkılıyordu. neyse ki bu 4 aylık surecte burun sırtımda gorunmeye başladı şuan hala sanki biraz daha belli olsa iyi olur diyorum ama boylede cirkin gorunmuyor. burnum kotu değil insanlar cok beğeniyorlar yani sadece soylediğim kişiler. herkes fark eder sandım ama 3 kişi dışında cevremde kimse farketmedi. o an demekki cok yapay durmuyor dedim keni kendime. şuan da işin nefes alma kısmındayım. once soldan nefes alamıyorken şuan sağdan alamıyorum ve sağ taraf hala cok şiş. bazen acılıyor coğu zaman kapalı. şişlerden olduğunu duşunuyorum. şuan gecmişe donup estetik surecime baktığımda cok uzuluyorum cunku psikolojik olarak cok yıprandım. bu işe girişecek arkadaşlara tavsiyem ameliyattan değil sonraki sonuclardan korkun. zor olan kısım o cunku. o zamanlar o kadar uzulmeme rağmen yine olsam yine yaparmıydım diyorum kendi kendime. yapardım..... cunku o eski burnumdan cok rahatsız oluyordum. duşununce ağlardım bile. o yuzden pişman değilim ama size tavsiyem eğer burnunuz psikolojinizi bozacak kadar kotu değilse hic girmeyin derim bu işe. sadece kaldırmak icin ya da kavis vermek icin olmayın. hic bir şey doğal kadar guzel değil.
merak ettiğiniz bir şey varsa buradan yazarsanız ilgilenirim.
