Yunan tanrıları insan biciminde olmakla ve insana ozgu yetkinliklerin ve hatta eksikliklerin en abartılmış bicimleriyle donatılmış bulunmakla birer insan azmanı gibidirler. Yaşamları insan yaşamını, insanın toplumsal, ailevi, bireysel yaşamını andırır ya da yansıtır. Mısır’da olduğu gibi burada da her tanrı bir kentin koruyucusudur: Athena Atina’yı, Artemis Ephesos’u korur. Dinsel yaşam toplumsal yaşama sıkı sıkıya bağlıdır: tanrılara saygı gostermeyenler topluma karşı suc işlemiş olurlar. Cok karmaşık tanrılar tablosu başlangıcta yalındı, yeni ogeler kazanarak gelişti. Bu gelişimde Yunanlıların başka ulkelerle ilişkilerine girmesi de belirleyici olmuştur. Akalar zamanında tanılar tablosu iki kişilikti, Zeus’un yanında Hera’nın ilk bicimi olsa da Hera’yı andırmayan bir tanrıca yer alıyordu. Zeus cok zaman baba olarak, ışıklı goklerin tanrısı olarak, tanrıca da toprak ve ana olarak duşunuluyordu. Zamanla pekcok değişiklik oldu. Yunan toplumu bir erkekler toplumuydu, bu durum seviciliğin ve oğlancılığın yayılmasını getirdi ve tanrılar duzeninin yapısını da etkiledi. Yunanistan’da dor egemenliği geliştikce tanrıcalar onemlerini yitirmeye başladılar. Eski Yunanlılar iyi tanrıcaların tumunu Giritlilerden almışlardı. Bu iyi tanrıcaların başında Demeter gelir. Bazı tanrıcalar da Mikenai kaynaklıdır, Hera, Athena, Artemis bunlardandır. Bazı tanrıcalar daha yenidir: Akalar zamanında, yalnız yaşayan Aphrodite de, “bekar” tanrı Apollon da yoktur.