Arkadaşlar merhaba. Oncelikle bu bir şaka/dalga gecme olayı değildir. Şu anda Aydın'da universite oğrencisi olduğum icin, derslerimi aksatmamak duşuncesiyle hastaneye gidemiyorum. Vizelerden sonra psikiyatri bolumune başvuracağım. Ben duygularımdan yoksun yaşıyorum, aile kavramım yok, arkadaşlık, sevgili, acıma, ağlama, uzulme (en son babamın cenazesinde uzulduğumu hatırlıyorum 26 kasım 2016), hissetmeme, iyiyi kotuyu ayırt etmede aksaklıklar yani anlayacağınız Allah'a emanet yaşıyorum. Yaklaşık 7 senedir bu surec git gide kotuye gidiyor. Başlarda ergenlik dendi ve terapiler yapıldı hatta ve hatta hocalara okutuldum. Burada acıklamak istemediğim bazı konularda da yardım aldım. Yaşadığımı hissedecek bir şey yok hayatımda. Surekli bir olum isteği surekli olarak hayatın boş olduğu duşuncesi beni yıpratıyor. Bu yaşıma (19) kadar nasıl geldiğimi bile bilmiyorum. Duzeltmek icin ceşitli uğraşlar verdim hatta sulu boya bile yapıyorum kendime hediyeler alıyorum (arkadaşlarımda alıyor) kendi kendimi mutlu etmeye aşmaya calışıyorum fakat becerip bir olguya varamıyorum. Derslere giriyorum dersten cıktıktan sonra aklımda bir şey kalmıyor. Ders calışıyorum ve en fazla 6-7 dakika kafamda duruyorlar sonra puf. Yaşamanın temel kurallarını biliyorum fakat yeni bir bilgiyi hafızama yerleştirmekte zorlanıyorum. Ben ne yapacağım ?