31 yaşımdayım diyorum artık, 30 yaşı doldurdum sonucta.

Bugune kadar hicbir iş tecrubem olmadı. Bu saatten sonra da olur mu bilmiyorum ama butun gun evde oturmak cok canımı sıkıyor. Kim bilir belki de kıymetini bilemiyorumdur. Bir mesleğim yok. Yani yok denmesi daha uygun. YTU Elektronik ve Haberleşme Muhendisliğini tam 11 senede bitirdim. 11 senenin uzerine de 1 sene yatmakla gecti. Bu yuzden bu alanda calışabileceğimi sanmıyorum, ki hicbir şey de bilmiyorum muhendislik hakkında.

Hayatım psikolojik sorunlarla boğuşmakla gecti. Gitmediğim doktor, kullanmadığım ilac kalmadı. Kapalı hastanelerde şok tedavisi de gordum. Cozemedim. Halen avuc avuc ilac iciyorum. İcmeyince neler olacağını tahmin bile edemiyorum, sadece 1 gunluk ara kriz gecirmeme yetebiliyor. Fiziksel olarak cok gucluyum, bu yuzden kendi adıma da başkaları adına da tehdit olabiliyorum. Bipolar hastasıyım. Duzenli ilac kullanıyorum.

Bir yandan da işe başlamak istiyorum. Maddi durumum ailem sayesinde cok iyi. O yuzden cok da calışasım gelmiyor, en azından asgari ucretli bir işi surekli yapmama gerek gormuyorum. Bim'de kasiyerlik ve urun dizme gibi. Kendime guvenim tamamen sıfırlandı. Muhendis olmak isterken evden cok cıkmayan biri oldum. Ayrıca kimseyle arkadaşlığım da yok. Liseden bir arkadaşım var, universiteden de bir. Onlarla da samimi değilim. Hayatım forumlarda ve sozluklerde takılmakla geciyor.

Bir sucum var mıydı da bu hale geldim bilmiyorum ama yaptığım hicbir şeyden pişman değilim, sırf bu yuzden. Daha iyi bir hayatı hak etmiyorsam ve duzelemiyorsam, ben de pislik biri olmaktan cekinmem acıkcası. Belki lise sonda İstanbul Universitesi Eczacılık fakultesi secseydim, bu kadar zorluk yaşamazdım hayatımda. Bu kadar kariyer hedefi de gutmezdim. Şu anda aklımı toparlamaya bile gucum yok. Tedavi gormek de care etmiyor dediğim gibi. Kendimi tamamen tecrit ederek yaşamak da istemiyorum.